คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Ep.02 - Skyfall
UNagain.02 - Skyfall
“ตื่นได้แล้ว”
เสียงหนึ่งดังก้องในหัว
เกลได้สติด้วยท่าทีมึนงง,เขาเหยียดตัวขึ้นพลางสะบัดหน้าเล็กน้อย สองตาสาดส่องมองไปโดยรอบ
พบว่าที่แห่งนี้ดูแปลกตายิ่ง
พื้นที่ตนนอนอยู่คือสีดำทะมึนคล้ายเมฆดำ ส่วนเหนือศีรษะก็เป็นเพดานขาวที่คล้ายกับแสงออโรร่าอันเจิดจรัส
สถานที่นี้ดูกว้างขวางสุดลูกหูลูกตามองไม่เห็นจุดจบ————รอบข้างเองก็ไม่มีใครอยู่อีกนอกจากเขา
ทว่าตอนนั้น,เสียงของกึ่งบุรุษกึ่งสตรีก็พลันดังขึ้น
“ตื่นจนได้นะ”
เกลสะดุ้งเฮือก,แล้วหันมองไปโดยรอบเพื่อยืนยันเจ้าของเสียง
ทว่าที่พบเห็นกลับเป็นเพียงความว่างเปล่า
เสียงนั้นตอบโต้ “นายหาชั้นไม่พบหรอก
เพราะเสียงที่ได้ยินอยู่นี้เป็นเพียงแค่การโทรจิตเท่านั้น”
“ท–โทรจิต..?”
เรื่องบ้าอะไรกัน? รายการโชว์งั้นเหรอ..? เกลอดไม่ได้ให้คิดเช่นนั้น ทว่าอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาราวกับอ่านใจได้ “ไม่หรอก,นี่น่ะเป็นเรื่องจริงแน่นอน
เอาเถอะ..พูดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา เพราะงั้นขอเข้าเรื่องเลยนะ”
วิ้ง!
ทันใดนั้นตรงหน้าผมก็บังเกิดวงแหวนขึ้นสองวงลอยคว้างกลางอากาศ
ทางหนึ่งเป็นสีดำอีกทางหนึ่งเป็นสีขาว เกลได้แต่อ้ำอึ้งมองวงแสงอย่างงุนงง
“ลองแตะดูสิ” เสียงนั้นเอ่ยทัก————ส่งให้ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วถามออกไป “เดี๋ยวสิ! นี่คุณเป็นใครกัน? แล้วมีเป้าหมายอะไรกันแน่!? ถึงได้พาผมมาที่นี่!”
อีกฝ่ายถอนหายใจเฮือกตอบกลับ “เลิกโง่ได้แล้ว
นายลองนึกให้ดีสิว่าก่อนหน้านี้นายทำอะไรลงไป?”
“....ทำอะไร..งั้นเหรอ?”
เกลเงียบเสียงลงพลางระลึกความหลังเล็กน้อย
หากจำไม่ผิดวันนี้ทั้งวันเขาเพิ่งได้เจอเรื่องแย่ๆมา..ทั้งตกงานและพบว่าแฟนมีคนอื่น————ไม่สิ,หลังจากนั้น..
เฮือก!
ร่างของเกลพลันสั่นสะท้าน
รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดซึ่งไม่มีอยู่จริงผ่านทางความคิด
มันเหมือนกับอาการตกค้างที่หลงเหลืออยู่จากก่อนหน้านี้————จำได้แล้ว
เมื่อตอนนั้น..เราโดดลงมาจากตึก?
จากนั้นเสียงดีดนิ้วก็ดังขึ้นว่า “ถูกต้อง,กล่าวเลยคือนายในตอนนี้ได้ตายไปแล้วยังไงล่ะ”
“..ตายไปแล้ว?————อย่ามาล้อเล่นนะ! ก็จริงว่าเหมือนในหัวจะจำได้อย่างนั้น
แต่ถ้าชั้นตายไปแล้วล่ะก็..งั้นที่ยืนอยู่นี่มันคืออะไรล่ะ!?”
“ก็วิญญาณน่ะสิ”
“....” เกลกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ ในใจเริ่มเอนเอียงเชื่อคำของอีกฝ่ายไปกว่าครึ่ง
“แล้ววงแหวนพวกนี้คืออะไร?”
“ตัววัดบาปและบุญของนายไงล่ะ
วงสีขาวคือ【เมอร์ริธ】ส่วนวงสีดำคือ【คาร์ม่า】เลิกถามนู่นนี่แล้วเอามือไปแตะวงแหวนได้แล้วน่า”
“ถ้าชั้นไม่ทำล่ะ?”
“ถ้านายไม่ทำ
นายก็ต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดกาลไม่ได้ไปไหนเลยยังไงล่ะ”
เกลเผยสีหน้าวิตก หากเรื่องที่พูดมาเป็นจริง
งั้นการยอมทำตามที่บอกคงจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ชายหนุ่มจ้องมองวงแหวนขาวดำตรงหน้าอย่างลังเล
จากนั้นจึงเลือกสัมผัสวงสีขาวที่ชื่อ【เมอร์ริธ】ทันทีที่ปลายนิ้วถูกกระทบวงแหวนก็พลันแตกโพลงกลายเป็นละอองแสงหายเข้าไปในมือซ้ายของเกล
ไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดหรืออุ่นร้อนอะไร
ที่เห็นจะมีก็เป็นเพียงแค่ท่าทีตระหนก
เมื่อมวลแสงจ้าจางลงเกลจึงสังเกตเห็นฝ่ามือซ้ายมีรอยสักของ【กงล้อ 8 ซี่】ขึ้นมาแทน————ที่ข้างใต้สัญลักษณ์มีจุดแต้มอยู่ 4 จุด ระหว่างที่เกลยังตะลึงงันอยู่นั้นเสียงปริศนาก็ว่า
“โห่,สี่จุดเชียว? เอาเถอะ,ทีนี้ก็ลองแตะ【คาร์ม่า】ด้วยสิ”
เกลเผยแววไม่สบอารมณ์ที่ถูกสั่ง กระนั้นเขาก็รับฟังแล้วทำตามที่อีกฝ่ายบอก
ทันทีที่เอื้อมสัมผัส,วงแหวนดำก็แตกโพลงเป็นละอองแสงราวกับเล่นภาพซ้ำ
จะต่างกันหน่อยที่หนนี้แสงสีขาวถูกทดแทนที่ด้วยสีดำและละอองแสงที่ควรมุ่งสู่มือซ้ายหนนี้ก็กลับหมุนวนหายเข้าไปในมือขวาแทน
พอแสงสีดำสลายไป,มือขวาเกลจึงเผยรอยสักรูปเปลวเพลิงทั้งหมด
15 จุดเนืองแน่นอยู่บนฝ่ามือ โดยวาดแบ่งเป็นชั้นใน 7 จุดและชั้นนอก 8
จุดล้อมเป็นวงกลม
“อุ๊บ! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!”
ตอนนั้น————เสียงปริศนาก็หัวเราะลั่น
“ไม่คิดเลยจริงๆ..ฮะๆ
อุตส่าห์นึกว่าจะได้ขึ้นสวรรค์แล้วแท้ๆแต่นายก็ยังทำบาปให้เหนือกว่าบุญได้อีก” เกลขมวดคิ้วแน่น คำพูดนี้ฟังยังไงก็เหมือนกับดูถูกเขาชัดๆ
ทว่าตอนนี้หากฟังมาตั้งแต่ต้นดีๆก็จะพบเจอศัพท์อย่างบุญและบาปให้ได้ยิน————เกลไม่ใช่คนโง่หากลองคิดนำคำพูดพวกนี้มาปะติดปะต่อกัน
ทั้งเรื่องที่เขาตายและเสียงที่บอกเรื่องบุญบาปของเขา
“…”
ที่นี่ก็คงเหมือนศาล,เป็นสถานที่ไว้ตัดสินว่าเขาควรลงนรกหรือขึ้นสวรรค์
แปะๆๆๆๆ
“ยอดเยี่ยม,นับว่าสติปัญญายังดีอยู่นะที่คิดได้ งั้นรู้ไหม? ว่าหากคนที่มีบาปเยอะบุญบทสรุปของคนๆนั้นจะเป็นยังไง?” คำพูดทีเล่นทีจริงนี้ฟังดูรื่นเริงสบายหู————ทว่าเกลกลับเผยเหงื่อกาฬขึ้นตามใบหน้า
นรก..งั้นเหรอ?
“ไม่ตลกเลยนะ..” เขาพึมพำแล้วจึงแค่นเสียง “ไม่ตลกเลยซักนิด! เลิกล้อเล่นกันได้แล้ว! นี่แกเป็นใครกัน? ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร!?”
“ชั้นคือพระเจ้า”
เสียงนั้นตอบกลับ————เกลถึงกับเงียบกริบ
คำพูดนี้เหมือนมีมนต์บางอย่างทำให้ร่างของเขาแข็งทื่อราวกับรูปปั้นหิน
ขณะที่ความสับสนเข้าประโคมจิตใจ,เสียงปริศนาจึงกล่าวต่อไม่แยแส
“ในนามของผู้พิพากษา,ข้าขอสั่งให้เจ้าร่วงหล่นสู่ปรภพ” สรรพนามแทนตัวเปลี่ยนไปพร้อมกับคำพูดที่แข็งกระด้างขึ้นทำให้ดูทรงอำนาจ
เกลสั่นสะท้านเหงื่อแตกพลั่กไปทั่วร่าง————มันคือความกลัว
ไม่เอานะ..มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ!
ทั้งที่เราเป็นคนดีแท้ๆ! แล้วทำไมถึงต้องลงนรกด้วยล่ะ!!————เกลหลั่งน้ำตาออกสองข้างแผดร้องขึ้นอย่างหวาดเขลา
“อ๊าาาาาาาาาาาาา~~~~!!!!”
“ปลายทางของเจ้า..ได้เปิดขึ้นแล้ว”
ดั่งคำประกาศิต,จากนั้นเมฆขาวเหนือศีรษะเกลก็พลันเลือนหายไป
เมื่อไร้ซึ่งแสงออโรร่าอันเจิดจรัสจึงทำให้พื้นที่นี้เหลือเพียงเมฆดำกับความมืดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตา
ตรงหน้าของเกลบังเกิดเมฆดำส่วนหนึ่งควบแน่นกลายเป็นประตูใหญ่ร่วมหนึ่งกิโลเมตร
ขณะที่เกลยังสะอื้นไห้ประตูเหล็กกลับเลื่อนเปิดด้วยเจตจำนงของมัน————แล้วเผยโซ่เส้นหนึ่งลอดผ่าน,โถมเข้าใส่ชายหนุ่ม
เคร้ง!
รู้ตัวอีกทีปลอกคอโซ่ก็เข้าคล้องคอ————เกลถึงกับตระหนกรีบหาทางเอาออก “นี่มันอะไร? เอาออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย!”
พอคำรามเสร็จ,ก็เหมือนกับอีกปลายทางหนึ่งรับรู้
ตัวโซ่คล้องปลอกคอพลันถูกกระชากโดยแรงดึงเอาเกลถลาลอยเข้าประตูไปอย่างมิอาจต้าน
เมื่อร่างของชายหนุ่มเลือนหายไปประตูใหญ่จึงปิดลงแล้วสลายไปกลายเป็นเมฆดำตามเดิม
۞۞۞
ความคิดเห็น