UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #1 : Ep.01 - Skyfall

UNagain.01 - Skyfall

“ชีวิตนี้มันไร้ค่า..”

ท่ามกลางแสงยามเย็นของตะวันคล้อย,เหนือดาดฟ้าของคอนโดได้เผยร่างชายผู้หนึ่งแสดงสีหน้าว่างเปล่า

ชื่อของเขาคือ ‘นภัส นพนันท์’ ชื่อเล่นว่า ‘เกล’————วันนี้คือวันที่ซวยที่สุดในชีวิต

ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่เพิ่งถูกคนที่ตนเชื่อใจมาตลอดหักหลัง

ทรยศ,สวมเขา,หลอกหลวง แม้จะมีนิยามอันหลากหลายแต่หลักๆก็ไม่ต่างกันมากนัก ผู้หญิงคนที่เกลทั้งรักและเชื่อใจมากที่สุด วันนี้เธอได้เผยธาตุแท้ให้ชายหนุ่มเห็น แม้ทั้งคู่จะยังไม่ได้แต่งงาน แต่ทั้งสองก็เป็นแฟนที่คบหากันมานานจนไม่ต่างจากว่าที่สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามัน

ทว่าทุกอย่างก็ไม่ได้ราบลื่น

ทั้งคู่เป็นคู่รักที่คิดตั้งต้นอยู่ด้วยลำแข้ง ในทุกวันๆเกลต้องโหมทำงานหนักเพื่อให้ได้เงินที่เพียงพอต่อการดูแลตนและคนรัก แม้หลายครั้งแฟนสาวจะอิดออดขอเงินใช้จ่ายนู่นนี่ กระนั้นชายหนุ่มกลับไม่ใส่ใจยินยอมให้ทุกสิ่งที่ตนมี————ใช่,เพราะนี่ความรักยังไงล่ะ

ความรักอันขุ่นมัวที่ไม่รู้ว่าตัวเองถูกหลอกมาได้ตั้งนานน่ะ

เพราะการใช้จ่ายฟุ่มเฟือยจากแฟนสาวทำให้เกลต้องลำบาก ทั้งกู้หนี้จากนอกระบบหรือยืมทรัพย์จากเพื่อนๆในบริษัท พอรู้ตัวอีกทีเกลก็มีหนี้ท่วมหัวถึงหลักสิบล้านที่ชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่ไม่อาจหามาชดใช้ได้ รวมถึงคนทั้งบริษัทเมื่อรับรู้เรื่องหนี้สินของชายหนุ่มก็กลับกลายเป็นดูถูกไม่มีผู้คบหา

เพราะกลัวถูกยืมเงินงั้นเหรอ..? รึว่ากลัวไม่ได้เงินคืนกันล่ะ? เกลได้แต่สงสัยเช่นนั้น

สถานภาพของชายหนุ่มเป็นเช่นนี้มาหลายปีได้ กระทั่งวันนี้,บริษัทที่เกลทำงานอยู่ก็ยื่นซองขาวมาให้ใบหนึ่งพร้อมกับเงินเดือนคูณสองต่างไปจากทุกที แวบแรกที่เห็นเกลก็รับรู้ได้ทันที

ไล่ออก————นี่คือจดหมายไล่เขาออกไปจากบริษัท

แม้ตอนนั้นจะยังงุนงงจนสมองขาวโพลน ทว่าพอไปถึงออฟฟิศก็พบว่าของบนโต๊ะทุกอย่างล้วนถูกนำออกไป ที่ด้านข้างมีลังกระดาษที่แพ็คเครื่องไม้เครื่องมือของเกลไว้อย่างลวกๆ

ไม่มีการพูดคุย ไม่มีการสงสาร

ทุกคนที่เคยเรียกได้เต็มปากว่า ‘เพื่อน’ กลับเมินเฉยราวกับเขาไร้ตัวตน

ลำคอนั้นแห้งผาก,ชายหนุ่มยื้มเจื่อนแบกกล่องลังเดินกลับบ้านโดยมีหนี้สินตามหลังราวกับเนื้อร้าย ในคอนโดอันหรูหราหลักล้านกว่านี้คือบ้านของเขา แน่นอนว่าผู้คะยั้นคะยอให้ซื้อห้องหรูซึ่งไม่เหมาะกับฐานะตนนั้นก็คือแฟนของเกล

เพราะถูกไล่ออกวันนี้จึงกลับมาเร็วกว่าปกติ ช่วงเวลานั้นเกลไม่รู้ว่าควรพูดเช่นไรต่อแฟนสาวเรื่องที่ตนตกงาน ซ้ำเรื่องหนี้สินเจ้าตัวเองก็ไม่ได้นำไปปรึกษาต่อเธอให้รู้เรื่องเพราะกลัวอีกฝ่ายเป็นกังวล

‘ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!’

นี่คือเสียงแรกที่ได้ยินหลังกลับมาถึง

เสียงหัวเราะขบขันของบุรุษเพศและสตรีสาวดังลั่นออกมาจากห้องนอน มันน่าแปลก————เพราะห้องของตนควรมีแค่แฟนสาวอยู่เพียงลำพัง ดังนั้นเกลจึงค่อยแง้มประตูออกพลางจับจ้องอย่างเงียบงัน

ไม่ผิดนักที่หนึ่งในนั้นคือหญิงสาวผู้เป็นแฟนของเกล

ทว่าข้างกายกลับเป็นชายแปลกหน้าที่ตนไม่รู้จัก

เบิกตากว้างแทบฉีกขาด————เหนือสิ่งอื่นใดคือทั้งสองกำลังพูดคุยอยู่บนเตียง..ในสภาพที่เปลือยเปล่า ทันทีที่เห็นแข้งขาก็พลันเกร็งแน่นจะว่าอ่อนแรงก็ไม่ใช่จะว่าตื่นตระหนกก็ไม่เชิง

ทำไมกันนะ?

ในตอนนั้นเกลยังเชื่อในตัวหญิงสาวว่าคงมีเหตุจำเป็นให้ทำเช่นนี้

จากนั้นเกลจึงตัดสินใจดูอยู่เงียบๆ ซึ่งไม่ผิดจากที่คาด,ทั้งสองบรรจงกายลงเตียงขาวอย่างร้อนรุ่มแล้วบรรเลงเพลงรักอย่างซาบซ่าน มีคำพูดหนึ่งที่ทั้งสองได้พูดคุยกัน,เขาจดจำมันได้เป็นอย่างดี

‘ถ้าแฟนแกรู้เรื่องมันคงได้เสียใจตายแน่ๆ’

‘ก็ช่างมันสิ,ไอ้ผู้ชายจนๆไร้น้ำยาพรรค์นั้นชั้นไม่ต้องการแล้ว’

เกลผล็อยลังกระดาษหลุดมือเสียงดังตุบแล้วปลีกตัวออกไปจากห้อง สองเท้าที่ก้าวออกเชื่องช้ากลับกลายเป็นฉับไวจากนั้นจึงกลายเป็นโถมตัววิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่งราวกับหนีบางสิ่ง

รู้ตัวอีกทีก็มาอยู่บนดาดฟ้า

เกลเข้าใจแล้ว..เข้าใจทั้งหมดอย่างถ่องแท้เลย ตั้งแต่เริ่มเขาก็ถูกหลอกมาโดยตลอด ช่วงเวลานับสามสี่ปีแทบไม่มีค่าอะไรสำหรับชายหนุ่ม ยามนี้ทุกอย่างล้วนกลายเป็นว่างเปล่า

แม้ในหัวจะสับสน ทว่าความสับสนนี้ก็ประกอบไปด้วยอารมณ์อันหลากหลายปะติดปะต่อกัน จะความโกรธ,ความเศร้าหรืออารมณ์ชั่ววูบก็ดี เกลยื่นมือออกไปเบื้องหน้าสัมผัสระเบียงเหล็กอันเย็นเยียบ จากนั้นจึงค่อยปีนอ้อมระเบียงไปยืนอยู่บนขอบชายตึก

ไม่ความลังเลใดทั้งสิ้น————ตอนนี้เขาเพียงแค่อยากหนีไปจากทุกสิ่ง

หนีไปที่ไหนก็ได้ให้ไกลที่สุด

“ฮะ..ฮะ..ฮะ..”

เป็นเสียงหัวเราะกระท่อนกระแท่นฟังดูแปลกประหลาด เฉกเดียวกับจิตใจและใบหน้าของชายหนุ่มที่กำลังยิ้มขึ้นอย่างเหยเก มือหนึ่งกุมหน้าอกไว้แน่นสองตาจับจ้องไปยังตะวันตกดินสีแดงฉาน

เป็นดวงอาทิตย์ที่บิดเบี้ยว,เพราะน้ำตาที่ไหลสองสายบนใบหน้า

“ฮือ..ฮึก..อ–อา..อา..”

เจ็บจัง————ที่หน้าอกเหมือนถูกมีดแทงมาเป็นสิบๆเล่ม

ไม่อยากทำแบบนี้เลย

อยากมีชีวิตอยู่..อยากอยู่อย่างสงบกับคนที่เรารักและคนที่รักเราแท้ๆ

....แต่มันช่วยไม่ได้นี่

ทั้งที่พยายามอย่างหนักแท้ๆทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาซึ่งชีวิตที่ดี โดยไม่คิดก้าวก่ายหรือเบียดเบียนคนอื่น ทั้งๆที่ทำดีมาตลอดไม่ได้คิดเรื่องที่หยาบช้าเลยซักนิด

แล้วทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ล่ะ?

โลกใบนี้มันผิดเพี้ยน————ผิดๆๆๆๆๆๆทั้งหมด!

“พอกันที......ชั้นอดทนมามากพอแล้ว”

เกลว่าแล้วเอนตัวออกไปทิ้งให้ร่างกายตกอยู่ภายใต้กฎแรงโน้มถ่วงอย่างมิอาจต้าน ชายหนุ่มรับรู้ได้ถึงสายลมที่แผ่ปะทะเข้าอย่างรุนแรง ขณะเดียวกันร่างของเกลก็เริ่มตรงดิ่งสู่พื้นโลกอย่างรวดเร็วยากจะหยุดยั้ง

โผล๊ะ!

————นี่คือจุดเริ่มต้น

۞۞۞