คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #89 : Ep.07 - Arthur
UNagain.07 – Arthur
“เกล...ชั้นรู้จักหมอนั่น”
คำพูดของแพทส่งผลให้รอบถ้ำเงียบสงัด กริชขมวดคิ้วมองอย่างงุนงง
ส่วนวีดก็แสดงสีหน้าสนใจขึ้นมาน้อยๆ การที่อีกฝ่ายพูดว่า <หมอนั่น> แสดงว่าเจ้าตัวย่อมรู้ถึงเพศของเกล หรือกล่าวอีกนัยคือเป็นไปได้ที่เธอจะรู้จักเขา
เพราะอย่างนั้นคนลึกลับจึงหันมาตอบ
“หน้าตาของหมอนั่นเป็นไง”
“ไม่รู้ ตอนที่ชั้นเจอเขาปิดบังใบหน้าเอาไว้”
———เธอรู้!
วีดถึงกับลอบอุทานในใจ คำถามลองเชิงนี้หากตอบว่าหน้าคมหรือคิ้วเรียว
ไม่ว่ายังไงก็ล้วนผิดทั้งสิ้น เพราะชายผู้ได้สมญานาม <อสูรแปดชั้น> นั้นปิดบังใบหน้าด้วยผ้าโพกหัวตลอด ดังนั้นจึงแทบไม่มีใครเคยเห็นหน้าค่าตาเขามาก่อน
เมื่อสรุปได้อย่างนี้คนสวมฮู้ดจึงเริ่มเชื่อคำพูดของอีกฝ่ายมากขึ้น
“เธอเจอเขาที่ไหน? แล้วนานเท่าไหร่!?”
“เมื่อสองวันก่อน”
“สองวัน!? โชคเข้าข้างแล้ว
ถ้าระยะเวลาแค่นี้ล่ะก็ยังพอตามทัน” เจ้าตัวเหยียดยิ้มอย่างดีใจ
จากนั้นจึงสาวเท้าเข้ามาหาแล้วว่า “บอกชั้นมา! อสูรแปดชั้นไปที่ไหน?”
“ขอปฏิเสธ”
กึก!
วีดหยุดเท้าไว้ครึ่งก้าวก่อนจะหรี่ตาลง “ว่าไงนะ?” คนลึกลับเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ
ส่งผลให้ทั้งกริชและแพทตี้ล้วนกลืนน้ำลายเอื้อกหายใจติดขัด
ชายหนุ่มได้แต่มองหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจนัก ขณะเดียวกันเธอก็หลับตาลงยกมือทาบอกแล้วกล่าว
“แลกเปลี่ยนกัน ถ้าอยากได้ข้อมูลนายต้องสอนอาคมให้กริช”
“ห-หา!? เดี๋ยวสิแพทตี้ นั่นมันออกจะ––”
“ตกลง”
ขณะกริชเอ่ยค้างไว้วีดก็พลันแทรกขึ้นในชั่วอึดใจ ชายหนุ่มถึงกับชะงักงันไปชั่วเสี้ยววิ
อาการสตันนี้แสดงผลอยู่ซักพัก กระทั่งคนสวมฮู้ดหันมองเขาแล้วถาม
“นายสินะที่ชื่อกริช?”
“.....ใช่”
“ถ้างั้นก็มานี่ ชั้นจะได้สอนบทร่ายให้มันจบๆไป”
การกระทำจากหน้ามือเป็นหลังเท้าของอีกฝ่าย ส่งผลให้กริชได้แต่สับสนหันมองแพทตี้ราวกับขอความเห็น
เธอพยักหน้าตอบเป็นนัย ซึ่งพอลงเอยเช่นนี้ เขาก็ย่อมไม่อาจขัดขืน
วีดกวักมือเรียกก่อนจะกระซิบข้างหูกริชอย่างแผ่วเบา พลางแสดงท่าทางมุทราออกมาเป็นครั้งคราว
เมอร์ริธของกริชคือสี่จุดซึ่งตรงกับเงื่อนไขของบทร่ายธนูอาคม
———ดังนั้นพอเขาวาดมุทราออกไปพลางเอื้อนเอ่ย
“จงปรากฏต่อหน้าข้า【นารากะ • ทัลนุล】”
ธนูโลกันตร์จึงปรากฏขึ้นเบื้องหน้าของเขาอย่างเด่นชัด
“โอ้.....” ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงพลังอันเปี่ยมล้น ขณะเดียวกันวีดก็ชี้แนะว่า “ลองจินตนาการแบบที่สอนดูสิ”
ซึ่งเขาก็พยักหน้าแล้วลงมือ วู้ม! ทันใดนั้นศรเพลิงพลันปรากฏขึ้นที่มืออีกข้าง
กริชค่อยทาบมันลงกึ่งกลางก่อนจะโน้มสายธนูยิงออกไป
ป่งงงง!
พนังถ้ำซึ่งปะทะด้วยถึงกับแตกเป็นวงรัศมีเกือบครึ่งเมตร
ผลลัพธ์แม้ไม่เท่ากับวีดที่ระเบิดทุกอย่างเป็นจุล กระนั้นความรุนแรงนี้ก็ทำให้ชายหนุ่มตื่นเต้นหายใจอึกอักออกมาอย่างตื่นตะลึง
“ล-เหลือเชื่อ.....”
“อืม ยังใช้ไม่ได้ล่ะนะ แต่สำหรับครั้งแรกถือว่าพอโอเคอยู่
จงจำไว้ว่าอาคมธนูต้องใช้ท่าพลังจิตทุกครั้งในการสร้างศรดอกหนึ่ง
เพราะงั้นมันจึงกินพลังกายไปมากไม่ใช่น้อย”
“พลังกาย....เหรอครับ?” หนนี้กริชเริ่มพูดสุภาพกับอีกฝ่าย
กระนั้นวีดหาได้ใส่ใจ แล้วย้ำ “บางคนเรียกแตกต่างกัน
แต่หลักๆก็เหมือนเกจความเหนื่อยล้า ยิ่งใช้มากๆก็จะยิ่งเหนื่อย
และแน่นอนว่าไม่จบแค่นั้น เพราะนั่นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น ซึ่งหากฝืนใช้อย่างร้ายแรงนายก็อาจช็อคไม่ก็สลบไปด้วยซ้ำ”
“ขนาดนั้นเชียว!?”
“แค่นั้นยังถือว่าดี
แต่หากนายยังดึงดันไม่ยอมสลบล่ะก็...ถึงตายเลยนะ”
คำพูดของวีดทำเอากริชถึงกับขนลุกวูบ
ชายหนุ่มได้แต่มองคันธนูของตนอย่างกลืนไม่เข้าคลายไม่ออก จากนั้นเขาจึงถอนหายใจ
แล้วว่า “วีด...ไม่สิ
อาจารย์ ถ้าเป็นไปได้ขอผมเรียกแบบนี้ได้ไหม?”
“เอ๋!? อ-อาจารย์งั้นเหรอ?”
ผิดคาด อีกฝ่ายกลับร้องเสียงแหลมสูงจนหางคิ้วกริชกระตุก จากนั้นจึงกระแอมออกมาเบาๆดัง
ฮึ่ม! ฮึ่ม! แล้วเอ่ยเสียงทุ้มต่ำพลางวาดมือไพล่หลังราวกับปรมาจารย์
แล้วว่า “ช่วยไม่ได้ล่ะนะ”
พลางเอ่ยต่อ
“ยังไงก็เถอะ ทางนี้ได้ทำตามข้อตกลงไปแล้ว
เธอน่ะบอกชั้นมาซักทีว่าเกลอยู่ไหน?”
“เขาอยู่ในนรกขุมที่สาม”
คิ้วของวีดพลันขมวดปมอีกครั้ง แม้ไม่รู้ว่าที่เธอพูดมีมูลความจริงหรือไม่
ทว่าการลงทุนก็มีความเสี่ยง ถ้าอยากบรรลุเป้าหมายจริงก็ต้องลองทุกวิถีทาง เมื่อทราบแล้ว
คนสวมฮู้ดจึงพยักหน้าแล้วกล่าว
“ขอบคุณ”
จากนั้นจึงหันหลังกลับเตรียมจะเดินทาง ทว่าตอนนั้นกริชพลันทร้องทัก “อาจารย์!” จนเขาเหล่มองมาเล็กน้อย
เห็นดังนั้น ชายหนุ่มจึงก้มคำนับให้
“บุญคุณครั้งนี้ผมจะไม่ลืมเลือนเด็ดขาด ขอเพียงอาจารย์สั่ง
ต่อให้บุกน้ำลุยไฟที่ไหนศิษย์ก็จะรับสั่งทันที เพราะฉะนั้นผมขอให้เราได้พบกันอีก
ขอให้อาจารย์เดินทางปลอดภัยครับ!”
“.....หึ! เจ้าบ้า
นายนั่นแหละที่ควรจะห่วงตัวเองก่อน”
วีดสะบัดผ้าคลุมแล้วทะยานออกไป
“ไว้พบกันใหม่ลูกศิษย์”
ประโยคสุดท้ายนั้นส่งผลให้ร่างของชายหนุ่มถึงกับสั่นสะท้าน
กระทั่งผู้เป็นอาจารย์เลือนหายไปจากสายตา เขาจึงยิ้มอย่างยินดี ท่ามกลางหยดน้ำตาคลอเบ้า
“ไว้พบกันใหม่ครับ...อาจารย์”
แม้จะเจอเรื่องเลวร้าย กระนั้นเขาก็ได้มิตรภาพกลับมา กริชในตอนนี้กำลังรู้สึกตื้นตันใจอย่างบอกไม่ถูก
พอได้สติดี เขาจึงปาดน้ำตาบนหน้า แล้วหันมาเอ่ยต่อแพทตี้
“ขอบคุณนะ ถ้าหากไม่ได้เธอชั้นก็คงไม่ได้เป็นศิษย์ของอาจารย์แล้ว”
“ฮะฮะ ไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมากเลย”
“จะว่าไปอสูรแปดชั้นนี่เป็นยังไงกันนะ? จากที่ฟังดูคิดว่าคงจะแข็งแกร่งมากแน่ๆ”
“ก็นะ ชั้นไม่เคยเจอตัวจริงหรอก
แต่จากที่ฟังก็คงเป็นงั้น” แพทตี้เห็นด้วยโดยไม่ขัดแย้ง
ส่วนกริชก็ร้องอืมๆพลางผงกศีรษะหงึกหงัก จากนั้นจึงชะงักวูบหนึ่ง แล้วเอ่ยถามด้วยใบหน้าซีดเผือด
“ด-เดี๋ยวนะ..? ไม่เคยเจอตัวจริง!? แล้วที่พูดตะกี้นั่น––”
“หืม? อ่อ
ที่คุยกับวีดนั่นน่ะเหรอ?”
———เธอเหยียดยิ้มออกมาอย่างน่ารัก
“ก็ต้องโม้แหงอยู่แล้วสิ”
۞۞۞
ความคิดเห็น