ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

    ลำดับตอนที่ #69 : Ep.69 - Silly

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.72K
      81
      20 ก.พ. 60

    UNagain.69 – Silly

    ติ๋ง! ติ๋ง! ติ๋ง!

    เสียงหยดน้ำไหลริน ในมือของชายหนุ่มคือศีรษะไร้ร่างนามว่าโอดะ โนบุนากะที่ครั้งหนึ่งเคยได้ฉายาว่ามารฟ้าผู้สยบทุกใต้หล้า กระนั้นนั่นก็เป็นเรื่องสมัยที่เขายังมีชีวิต เกลโยนหัวเปล่านั้นให้กับลิโป้

    หมับ!

    ———อีกฝ่ายรับมันอย่างถนัดถนี่

    ฮึฮึฮึ สมแล้วที่เป็นถึงหน่วยเงา ข้าไม่ผิดหวังจริงๆ

    งั้นเหรอ?”

    เขาเปรยเสียงแหบพร่า พลางกุมแผลที่ศอกซึ่งถูกโนบุนากะฟันขาดกระเด็น กระนั้นเพราะมีอาคมรักษา เกลจึงสามารถต่อมันใหม่ได้อีกครั้ง กระนั้นแขนซ้ายตั้งแต่ศอกลงไปก็ยังคงด้านชาอยู่ คาดว่าคงต้องใช้เวลาพักฟื้นซักระยะ เขาทัก ท่านผู้บัญชาการ ชั้นขอถามอะไรหน่อย

    เชิญ

    ผลตอบแทนจากการทำภารกิจนี้คืออะไร?”

    ข้าบอกไปแล้ว เจ้าก็ได้บ้านได้เงินและยศถาบรรดาศักดิ์อย่างไรเล่า

    แค่นั้น?”

    รึเจ้าต้องการสิ่งใดเพิ่ม?”

    .....ไม่หรอก

    ———เกลกุมแผลแน่นจนเลือดไหลซึม ก่อนจะว่า ขอตัว พร้อมกับหันหลังกลับเตรียมจากไป ทว่าทันใดนั้นกลับเป็นลิโป้ที่ลุกขึ้นรั้งเขาไว้ ชายหนุ่มมองมือขวาซึ่งเอื้อมแตะบ่า ก่อนจะสลับมองไปยังอีกฝ่าย

    ใบหน้าดำมือกำลังฉีกยิ้ม

    .....ช่างน่าขยะแขยงซะจริง

    มีอะไร?”

    เป้าหมายต่อไปฝากด้วยล่ะ

    .....เข้าใจแล้ว

     

    เช้าวันต่อมายังคงถูกปกคลุมด้วยเมฆหมอกสีแดงฉาน เกลในยามนี้กำลังนั่งชันขาเหม่อมองท้องฟ้าอยู่ที่ริมระเบียง เนื่องจากวันนี้ไม่มีเวรหรือฝึกวิชาทหาร ดังนั้นชายหนุ่มจึงได้แต่นั่งเอ้อระเหยอยู่ภายในห้อง

    ว่างชะมัดเลยแฮะ

    เขาบ่น พลางสูบยาเส้นในมือเฮือก แล้วซี้ดออกจมูกพ่นควันขาวออกเป็นทางยาว เกลละสายตาจากท้องฟ้า ก่อนจะโยนก้นบุหรี่ลงพื้นไม่แยแส เสื้อผ้าฝ้ายที่เขาซื้อเมื่อสองวันก่อนถูกยกขึ้นสวมทับ

    .....เกลตัดสินใจไปหาคลาร่า

    ตัดสินใจไปยังบ้านพักที่เขาเคยอยู่

    กริ๊ก! กลอนประตูล็อกสนิท เขาเดินไปเรื่อยๆตามทางเดิน สถานที่ๆเขากำลังมุ่งหน้าไปนั้นก็คือเขตที่พักเก่าโซน C ระยะห่างจากบ้านของเกลนับว่าไม่ไกลนัก ด้วยเหตุนี้ระยะเวลาเพียง 10 นาทีก็พอเพียงต่อการให้ชายหนุ่มมาหยุดอยู่หน้าบ้าน ตรงชื่อทะเบียนเมื่อสังเกตดูพบว่ามีชื่อของเป้าหมายอยู่

    กวงฉี

    เว่ยเทียนเหมย

    นากามูระ โค

    ลี คลาร่า

    เกล

    .....เป็นเธอจริงๆด้วยสินะ

    เขามองป้ายไฟเบอร์กลาสตรงหน้าพลางหลุบตาต่ำ โคยังมีชีวิตอยู่ คลาร่าก็เช่นกัน กระนั้นครอบครัวอันแสนสุขก็หลงเหลือเพียงสองจากสี่ คุณฉีกับเจ๊เทียนเหมยได้ตายไปแล้ว

    สองคนนั้นจะโกรธเรารึเปล่านะ?

    ———ก็เราเป็นต้นเหตุนี่

    โดยเฉพาะเจ้าโค มั่นใจได้เลยว่าหมอนั่นคงแค้นชั้นอยู่แน่ๆ ก็คราวก่อนเจ้านั่นเป็นคนแทงชั้นกับมือเองนี่นะ ฮะฮะฮะ...ฮะ...ฮะ... เกลหัวเราะด้วยเสียงอันแหบพร่า ไม่รู้เพราะอะไร แต่ภายในอกกลับรู้สึกแน่นชวนให้อึดอัด พอเงยหน้าขึ้นก็รู้สึกย่ำแย่ พอก้มหน้าลงก็รู้สึกหดหู่

    กึด!

    ———ความรู้สึกนี่มันอะไร..?

    ทำไมเราถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้กัน?

    นี่คุณ

    .....!?”

    ทันใดนั้นก็เผยเสียงเรียกขึ้นข้างตัว เกลตระหนกวูบ แล้วหันขวับโดยสัญชาตญาณ

    เจ้าของเสียงนั้นคือคลาร่า

    -ไง วันนี้อากาศดีเนอะ

    งั้นเหรอคะ? ถ้าอากาศดีจริงก็รบกวนอย่าทำท่าอมทุกข์หน้าบ้านคนอื่นสิคะ

    ———ยังนิสัยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยแฮะ

    โห? นี่บ้านเธอเองเหรอเนี่ย?”

    หน้าบ้านก็มีเขียนไว้ค่ะ ถ้าหมดธุระแล้วก็ช่วยเขยิบออกไปหน่อย คุณกำลังขวางทางเข้าบ้านชั้นค่ะ

    -โอ้ โทษทีนะ

    ชายหนุ่มได้แต่หัวเราะฮะฮะพลางหลีกทางให้ หญิงสาวเห็นดังนั้นจึงเดินตัดหน้าไป พร้อมกับเปิดประตูเหล็กด้วยกุญแจบ้าน กริ๊ก! มีเสียงลงล็อกเบาๆ จากนั้นคลาร่าจึงเปิดประตูเข้าสู่ตัวบ้าน เมื่อเห็นว่าไม่มีจังหวะเหมาะแก่การทำภารกิจ เกลจึงได้แต่ถอนหายใจ แล้วผละออกจากบริเวณนั้น

    เดี๋ยวก่อนค่ะ

    ทว่าก่อนที่เท้าสองจะทันได้สัมผัสพื้น จู่ๆคลาร่าก็ทักขึ้น

    มีอะไรเหรอ?”

    คุณทานข้าวเช้ายังคะ?”

    .....ก็ยังล่ะนะ เผอิญว่าไม่ค่อย––

    ถ้าอย่างนั้นก็เข้ามาก่อนสิ

    เอ๋? เอ่อ...จะดีเหรอ?”

    หล่อนไม่พูดซ้ำ คลาร่าเพียงแค่เปิดประตูทิ้งไว้ก่อนจะเดินนำเข้าสู่ตัวบ้าน เมื่อลงเอยเช่นนี้แล้ว เกลจึงได้แต่พูดว่า ขอรบกวนด้วย ออกมาเบาๆ ภายในบ้านนั้นยังคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง จะมีบ้างที่สิ่งของได้ถูกสับวางไว้ตามที่ต่างๆ ถึงตรงนี้แล้วเกลจึงฉุกนึกขึ้นมาได้

    จะว่าไป ในบ้านมีชื่อผู้อาศัย 2 คนไม่ใช่เหรอ? แล้วอีกคนล่ะ?”

    ถ้าหมายถึงพี่โคล่ะก็เขากำลังยุ่งอยู่ค่ะ

    ยุ่ง? แล้วเจ้านั่น––เอ่อ...พี่ชายเธอไม่คิดจะกลับมาบ้างเลยรึไง?”

    เขาเก็บตัวฝึกวิชาน่ะค่ะ ตลอดสองปีที่ผ่านมาก็เป็นแบบนั้น

    เก็บตัวฝึกวิชา? แล้วปล่อยให้น้องสาวอยู่คนเดียวเนี่ยนะ?”

    จะโทษพี่เขาก็ไม่ได้หรอกค่ะ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน เกลกระตุกคิ้ว จากนั้นคลาร่าจึงหันกลับมาพร้อมข้าวโอ๊ต ส่วนอีกมือก็เป็นเครื่องเคียงสลัดผักขนมปังกรอบ หล่อนวางมันลงโต๊ะ

    ได้แล้วค่ะ นี่ข้าวต้ม ส่วนนี่ก็สลัดที่คุณชอบ

    โอ้ ขอบใจนะ––

    เป็นคุณจริงๆด้วยสินะ,เกล

    กึก!

    ทันใดนั้นส้อมในมือจึงค้างติ่งอยู่กับที่ เขาไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา กลับกันส้อมในมือก็ยังคงดำเนินต่อ เขาจิ้มเนื้อผักกรีนโอ๊คเปื้อนน้ำสลัดเข้าปากตัวเอง เสียงดังกรุบกรับแล่นผ่านปากและลำคอ เขาว่า

    อืมๆ เพิ่งเคยกินรสชาติแบบนี้เป็นครั้งแรก อร่อยใช้ได้เลยแฮะ

    ...........

    ———เกลถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก

    ใครจะไปรู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าทราบได้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา พอเหลือบมองดูก็พบว่าอีกฝ่ายกำลังจ้องตาไม่กระพริบอยู่ ขืนเป็นอย่างนี้ได้แย่แน่ บางทีที่หล่อนชักชวนเขาเข้ามาก็อาจเป็นกับดัก เพราะรู้ตัวจริงอยู่แล้วบวกกับมีความแค้นที่ต้องใช้แทนฉีและเทียนเหมย บางทีคลาร่าเองก็อาจจะต้องการฆ่าเขาด้วยเช่นกัน

    พอคิดอย่างนี้มือขวาซึ่งวางอยู่ใต้โต๊ะก็จรดมุทราออกไป

    .....ทว่าก่อนที่เกลจะทันได้ลงมือนั้นเอง


    ถ้าอร่อยก็ดีแล้วค่ะ ถึงรสชาติจะต่างกับที่พี่เหมยทำ แต่เรื่องความอร่อยชั้นรับรองว่าไม่แพ้กันแน่ค่ะ

    ———คลาร่ายิ้มอย่างพึงพอใจ พลางกรีดนิ้วขึ้นทาบอก

    การกระทำและคำพูดนี้ทำเอาเขาฉงนไปชั่วขณะ เธอว่า

    อ่อ ไหนๆพี่เกลก็กลับมาแล้ว ชั้นก็เลยจัดการทำความสะอาดห้องให้ อาจจะเรียกว่าถือวิสาสะไปหน่อย แต่สภาพห้องตอนนี้พี่เกลก็สามารถนอนพักได้ตามสบายเลยค่ะ

    ฮ-เฮ้ย เดี๋ยวสิ.....

    อ๊ะ! จะว่าไปชุดที่สวมอยู่นั่นได้ซักบ้างรึเปล่าคะ? เห็นก่อนหน้านี้ก็ใส่ซ้ำไปแล้วแท้ๆ

    นี่! ฟังชั้นก่อนสิ!”

    ใส่เสื้อตัวเดิมนานๆ ระวังผ้าจะขึ้นเชื้อราแล้วมีกลิ่นได้นะคะ

    ............

    เกลเม้มมุมปากแน่น

    ก่อนจะกำหมัดก้มหน้าลงกับพื้น

    ว่าแต่ทำไมพี่เกลถึงไปสมัครเป็นทหาร––

    .....หุบปาก

    เอ๋?

    ชั้นบอกให้หุบปาก!”

    เกลกู่ร้องออกมาลั่น——

    ใบหน้าที่ถูกปกคลุมด้วยผ้าพันแผลล้วนเปียกชื้นเป็นทางยาว

    -พี่เกล เป็นอะไรรึเปล่า?”

    เพี๊ยะ!

    อย่ามาแตะชั้น..!”

    .....ดวงตาสีแดงฉานกำลังสั่นเครือ

    พร้อมกันนั้นก็มีหยาดน้ำตาคลออยู่ภายใน

    นี่เธอเสียสติไปแล้วรึไง!?”

    ———น้ำตากำลังพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

    เป็นเพราะชั้น! เป็นเพราะชั้นไม่ใช่เหรอ!? ที่ทำให้เธอต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด! เป็นเพราะชั้นไม่ใช่รึไงที่ทำให้คุณฉีกับเจ๊เหมยต้องตายน่ะ!”

    ไม่ใช่นะ คุณน่ะไม่ได้––

    อ้ากกกกกกกกกกกกกกก! หยุดซักที..! ขอร้องล่ะ อย่ามาพูดกับชั้น!”

    ชายหนุ่มยกมือขึ้นแนบหูแล้วลงไปขุดขู้อยู่กับพื้น

    ———เกลกำลังร้องไห้

    ฮึก...ฮือ....ฮือ.....โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ! ทำไมกันเล่า! ทำไมกันนนน!?”

    เขาแผดร้องออกมาพลางจิกเล็บลงสองไหล่ของตน

    น้ำตาที่เอ่อล้นออกมานี้

    เขาไม่อาจหยุดมันได้

    ชั้นน่ะเป็นคนฆ่าทุกคนนะ ชั้นน่ะสามารถฆ่าคนได้โดยไม่กระพริบตา! เลือดเย็นและก็ป่าเถื่อน! ชั้นเป็นอสุภะ! ชั้นไม่ใช่มนุษย์! ชั้นน่ะ...คิดจะฆ่าเธอด้วยซ้ำ!”

    ............

    เขาตัวสั่นเทิ้มราวกับหวาดกลัวบางสิ่ง

    ———เกลยื่นมือออกไป

    ชั้นน่ะไม่สมควรได้รับความอบอุ่นแบบนี้! ชั้นไม่สมควรได้รับรอยยิ้มจากเธอ! ทั้งความสุขหรือที่อยู่! รึแม้แต่กระทั่งกับข้าวพวกนี้ก็ด้วย!”

    ..........

    แล้วทำไมกัน!...ฮึก!...ทำไมกันเล่าาา!?”

    ใบหน้าอันเหยเกกำลังทุกข์ทรมานอยู่

    ทั้งที่เป็นแบบนั้น! ทั้งที่เป็นแบบนั้นแท้ๆ!...ฮึก...แล้วทำไมถึงต้องทำดีกับชั้นขนาดนี้! ทำไมกันเล่า!? หา..!?”

    เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกันยังไงล่ะคะ

    .

    .

    ———เด็กสาวโอบกอดชายหนุ่มจากข้างหลัง

    เพราะเรา....เป็นครอบครัว?”

    ใช่แล้วค่ะ

    คลาร่ากุมมืออันหยาบกร้าน

    คุณน่ะเป็นชายที่อ่อนโยน และก็เข้มแข็งในเวลาเดียวกัน

    -หยุด! หยุดนะ! ชั้นไม่ได้เข้มแข็งรึว่าอ่อนโยนอะไรทั้งนั้น!”

    แต่คุณก็ตัดสินใจไปแล้วนี่ค่ะ

    .

    .

    เหตุผลในการมีชีวิตอยู่ของคุณก็คือพวกเราไม่ใช่รึไง?”

    เฮือก!

    คุณต่อสู้เพื่ออะไรกันแน่? มีชีวิตอย่างทุกข์ทรมานไปเพื่ออะไรกันแน่?”

    ...........

    คำตอบนั้นคุณก็รู้ดีอยู่แก่ใจนี่คะ พี่เกล

    ۞۞۞

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×