คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #67 : Ep.67 - Silly
UNagain.67 – Silly
“เริ่มได้..!”
———ทันใดนั้นลานประลองจึงปรากฏมวลแสงขึ้นพร้อมเพรียง
วูบ! กระทั่งแสงซาลง ตรงหน้าของทั้งสองฝ่ายจึงปรากฏ
ผู้ใช้อาคมสวมใส่อาวุธและชุดเกราะขึ้นอย่างคับคั่ง แม้จะมีคำสั่งให้เริ่มสู้
ทว่าทั้งสองฝ่ายยามนี้กลับจ้องมองศัตรูไม่ขยับเขยื้อน
นี่คือการลองเชิง
สายตาอันแหลมคมของพวกมันกำลังสาดส่องไปยังเรือนร่างและอาวุธอาคมของอีกฝ่ายอยู่
เพราะหากรู้ถึงคุณภาพอาวุธก็ย่อมรู้ถึงคุณภาพกำลังพลด้วยเช่นกัน หัวหน้าทีมกองร้อย
05 นามว่า【โรแลน】ไล่มองศัตรูตนอย่างไม่ละสายตา
กระทั่งมาถึงคนผู้หนึ่งมันจึงเลิกคิ้วขึ้น
นั่นคือเกลซึ่งกำลังยืนหาววอดๆไร้เครื่องสวมใส่
———ไม่มีอาวุธ ไม่มีเกราะป้องกัน
“หึหึหึฮะฮะฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่อยากจะเชื่อ!”
ทันใดนั้นโรแลนก็หัวเราะออกมาดังลั่น ส่งผลให้ทุกคนถึงฉงนไปชั่วขณะ
มันชี้นิ้วมายังเกลซึ่งมองเนือยๆ แล้วว่า “ไม่อยากเชื่อ! ว่ากองร้อย 03 จะมีผู้ใช้อาคมไม่ได้อยู่
ฮ่าฮ่าฮ่า! แบบนี้ก็หวานหมูล่ะโว้ย! กองร้อย 05 ยิง!” คำสั่งจากผู้นำดังขึ้น
ฉะนั้นผู้ตามทั้งหมดจึงชูอาวุธอาคมของตนออกไปแล้วเรียกใช้ท่าพลังจิต
“แย่แล้ว! ทุกคนหาที่กำบัง!”
“สายไปแล้ว!”
เหมือนคำพูดไอริสเป็นเพียงลมปาก
กระสุนพลังจิตนับสิบสายพลันทะยานเข้ากองร้อย 03 อย่างบ้าคลั่ง เปรี้ยง! เปรี้ยง! มีเสียงกัมปนาทดังอยู่ตลอดเวลา
ขณะเดียวกันทุกคนก็แยกย้ายกระจัดกระจายไปหมด จาก 16 คน มี 7
คนหลบอยู่หลังบังเกอร์เหล็ก 4 คนหมอบอยู่กับพื้นดิน และ 4 คนน็อกหมดสติ
———เกลเป็นหนึ่งในเจ็ดที่อยู่หลังบังเกอร์
“กรอด! เป็นเพราะแกเจ้าผ้าพันแผล!
เพราะแกใช้อาคมไม่ได้พวกนั้นเลยทุ่มสุดกำลังโจมตีเรา!”
“บัดซบ! ซวยชิบหายเลยเว้ย!
มีทีมเยอะแยะแต่เสือกมาอยู่ทีมเดียวกับไอ้กากนี่!”
“นี่นายไม่คิดจะพูดอะไรบ้างเลยรึไง!? แม่งเอ๊ย! มึงอย่าถ่วงความเจริญดิ!”
———เกลในยามนี้กำลังถูกพรรคพวกในกองร้อยรุมประณามอยู่
“ไม่ไหวๆ”
เขาเปรยเบาพลางส่ายหน้า ซึ่งเหมือนหนึ่งในนั้นจะได้ยินชายไว้ผมสกินเฮดจึงเดือดจัดเข้ามากระชากคอเสื้อเกลไว้แน่น
“ตะกี้แกพูดว่าอะไร!?”
“บอกว่าไม่ไหวๆ แล้วก็ตอนนี้กำลังสู้อยู่นะ
อย่ามาทะเลาะกันเองเลยดีกว่า”
“ไม่ต้องมาสอนชั้น!”
มันคำรามออกมาก่อนจะพลักเกลไปกระแทกกับบังเกอเหล็กดัง กึง! หากเป็นคนธรรมดาก็คงเจ็บอยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่สำหรับเขาซึ่งเป็นกึ่งอสุภะก็ถือเป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ขณะที่กระสุนอาคมยังคงถาโถมเข้าใส่ จู่ๆเกลก็นึกอะไรบางอย่างออก “อ๊ะ พอดีเลยแฮะ” ชายหนุ่มพึมพำเบา ส่งผลให้ชายร่างใหญ่หงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“พอดีอะไรของแก!
อยากตายนักใช่ไหม!?”
“อ่อ หมายถึงตัวนายกันกระสุนให้ชั้นได้พอดีเลยน่ะ”
“หา?”
———โดยไม่ทันตั้งตัว
เกลก็สวนเตะอีกฝ่ายจนลอยกระเด็นออกนอกแผงบังเกอร์ การกระทำนี้ส่งผลให้ทุกคนรวมถึงคนอื่นๆนอกสนามถึงกับตกตะลึง
โดยประการแรกคือไม่คาดคิดว่าเขาจะสังหารทีมตัวเองแบบทางอ้อมเช่นนี้
ส่วนอีกประการหนึ่งคือไม่นึกฝันว่าชายร่างเล็กจะสามารถเตะนักกล้ามสูง 190 เซนฯให้ปลิวไปไกลร่วม
4-5 เมตรได้
เปรี้ยง! เปรี้ยง!
ผลลัพธ์คือชายสกินเฮดตัวพรุนเป็นรังผึ้ง
มันยังไม่ถึงกับสิ้นสติสิ้นลมในทันที ชายผู้นี้ขบฟันแน่นก่นความเจ็บปวดไว้
แล้วตัดสินใจกระชับดาบอาคมหมายปัดป้องกระสุนพลังจิต
———ความจริงก็ควรเป็นเช่นนั้น
กึก!
ถ้าหากเกลไม่เข้ามาล็อกแขนมันจากข้างหลัง
พละกำลังของเขาย่อมเหนือกว่าชายนักกล้ามผู้นี้ ดังนั้นมันจึงไม่อาจต้านแรงของชายหนุ่ม
ได้แต่ขบเคี้ยวเขี้ยวฟันซึ่งกระอักโลหิตออกมาเป็นฟูมฟอย กระสุนพลังจิตล้วนประโคมเข้าใส่มันอย่างไม่หยุดยั้ง
“ค่อก! ก-แกคิดจะทำอะไร”
“ก็บอกไปแล้วนี่.....”
———ชายหนุ่มแสยะยิ้ม
“ว่าจะใช้แกเป็นโล่น่ะ!”
เกลคำรามออกมาดังลั่น ชายสกินเฮดผู้โชคร้ายถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก
มันได้แต่ภาวนามิตนเสียชีวิตลงในการฝึกซ้อมรบนี้
จากนั้นก็เหมือนกับถูกรถชนจากเบื้องหลัง เกลยกมันขึ้นเหนือพื้นแล้ววิ่งทะยานออกไปราวกับถือโล่เหล็กกล้าฝ่าสนามรบ
เขาแผดร้องออกมาดังลั่น
“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ยิงเข้าไป!
ยิงเข้าไป!”
การกระทำทั้งหมดนี้ล้วนตกอยู่ในสายตาของทุกคน เอแคลร์ถ่างตาค้าง
ชิมาสุยิ้มมุมปาก ส่วนกองร้อย 05 ก็อ้าปากจนกรามตก
แม้จะตื่นตะลึงกับเรื่องเหนือความคาดหมาย แต่ในใจลึกๆมันก็ยังคงเชื่อมั่น
“ย-ยิงต่อไป! อย่าหยุด! อย่าให้มันเข้ามาถึงระยะป้องกัน!”
“สายไปแล้วโว้ย!”
ทันใดนั้นเกลจึงทะยานข้ามศีรษะโล่มนุษย์ การเคลื่อนไหวรวดเร็วผิดคาดนี้
ส่งผลให้พวกมันชะงักกึกเบี่ยงวิถีกระสุนอาคมไม่ทัน ตึง! สองเท้าของเขาลงกระแทกดังสนั่น เส้นผมสีดำกร้านพลันปลิวไสวเผยดวงสีแดงก่ำเรืองรองอยู่ภายใน
เกลฉีกยิ้มเหี้ยม จนโรแลนถึงกับตัวสั่นเทิ้ม คำรามออกไปอย่างหวาดกลัว
“ยิง! ยิง! ยิง! ยิงมัน..!”
“ไอ้โง่เอ๊ย!”
เกลกู่ร้องสะท้านไปทั่วสนาม
ขณะเดียวกันกระสุนพลังจิตนับสิบพลันทะยานเข้าใส่ตัวเขาจากทุกสารทิศ
ดวงตาสีแดงฉานหรี่ลงก่อนจะเบิกกว้างมองภาพตรงหน้าอย่างแจ่มชัด ชายหนุ่มพลิกตัวเป็นวงเหมือนคนเมาหลบกระสุน
3 ลูก ก่อนจะเตะขาขึ้นซัดมือชายที่อยู่ใกล้สุดจนดาบอาคมหลุดมือ
———เขาทะยานขึ้นฟ้าหลบกระสุนพลังจิตที่เหลือและรับดาบอาคมนั้นไว้
“ขอล่ะนะ..!”
เมื่อแสดงเจตนาเสร็จ เจ้าของร่างกึ่งอสุภะก็ทิ้งตัวแทงดาบลงสับแขนชายเจ้าของดาบไร้ความปราณี
มันแผดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด กระนั้นเกลหาได้หยุดเพียงเท่านี้ไม่ ดาบสีดำด้านที่หยิบยืมมานี้พลันตวัดออกไปซ้ำยังขาของผู้เคราะห์ร้ายจนขาดสะบั้นล้มระเนระนาดไปถึง
3 คน
“ย-ยิง! ยิง! ยิง! ยิงสิโว้ย..!”
โรแลนถึงกับสติแตกพ่นน้ำลายออกมาว่อน กระสุนพลังจิตถูกยิงเข้าใส่เกลจากรอบด้านอีกครั้ง
ทว่าหนนี้จัดว่าโชคร้ายนัก เพราะในวิถีแนวยิงนั้นมีพรรคพวกของมันยืนซ้อนทับอยู่ สิ่งที่เกลต้องทำมีเพียงแค่หลบเท่านั้น
เปรี้ยง!
ด้วยเหตุนี้กระสุนทั้งหมดจึงยิงพลาดเข้าพวกเดียวกันหมด
“บ-บ้าน่า..!?”
———โรแลนพึมพำอย่างไม่อยากเชื่อสายตา ท่ามกลางเสียงโอดครวญของพรรคพวกซึ่งล้มไปกองกับพื้น
ภายในผืนเพลิงระอุจากกระสุนอาคมก็เผยให้เห็นชายสวมผ้าพันแผลเหยียดกายขึ้น
“ว-เหวอ..!?”
มันถึงกับผงะก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว
“ทีนี้ก็ถึงตาแกแล้ว”
เกลเหยียดยิ้มบางๆออกไป ส่งผลให้โรแลนหวาดกลัวเข้าไปใหญ่
หอกอาคมในมือถึงกับสั่นเครืออย่างไม่อาจควบคุม กระทั่งถึงจุดที่เกินกว่าจะรับไว้
มันจึงกู่ร้องยาวทะยานคมหอกใส่
“ว้ากกกกกกกกกกก..!”
ฉัวะ!
———ผลลัพธ์คือแขนทั้งสองข้างขาดกระเด็น
“........อ-อ้ากกกกกกก!?
ข-แขนชั้น! แขนชั้นนนนนน!?”
โรแลนแผดร้องอย่างบ้าคลั่ง
ก่อนจะลงไปดิ้นขุดคู้อยู่กับพื้นอย่างแสนสาหัส เกลได้แต่ถอนหายใจต่อสภาพของชายตรงหน้า
แล้วโยนดาบอาคมทิ้ง พลางตะโกนถามกลับไปยังฝั่งคนดู
“ผลแพ้ชนะ..!”
“อ๊ะ! จ-จริงด้วยสิ”———เอแคลร์ได้สติกลับคืนมาอีกครั้ง
แม้จะยังตะลึงอยู่ แต่นกวีดในมือก็ถูกเป่าออกไปอย่างลวกๆ
ปรี๊ดดดดด!
“กองร้อย 03 เป็นฝ่ายชนะ..!”
۞۞۞
ความคิดเห็น