UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #54 : Ep.54 - Silly

UNagain.54 – Silly

“หึ! จะบอกว่านี่เป็นความผิดชั้นสินะ?”

ท่ามกลางหลุมศพนับร้อยหรืออาจจะมากกว่านั้นได้เผยให้เห็นชายหนุ่มยืนสงบนิ่งอยู่เพียงลำพัง ใบหน้าของมันฉายแววโศกเศร้าปนละแค้นใจยากคาดเดาอารมณ์

———ทั้งที่ตัดสินใจไปแล้วแท้ๆ

ตัดสินใจไปแล้วว่าเป็นครอบครัว!

ตัดสินใจไปแล้วว่าที่นี่คือบ้าน!

กึด! อุ้งมือหยาบกำแน่น จากนั้นเกลจึงก้าวเดินต่อไป ศพแล้วศพเล่า แผ่นกระเบื้องสีชาล้วนสอดกระทบแสงลงสู่ดินราวกับสื่อเป็นนัยบางอย่าง เขารู้ดีว่าคนเหล่านี้ตายไปเพราะใคร

แน่นอนว่าคำตอบคือไอแซค

.....และตัวเขาเอง

มนุษย์ช่างโง่เขลา แม้จะอยากลืมแต่ก็ลืมไม่ลง แม้อยากจะปัดความผิดแต่ตราบาปก็ยังหลงเหลือราวกับคราบโลหิตยากจะชะล้าง กลิ่นคาวชื้นคล้ายกับเหล็กเย็นพลันแผ่ซ่านเข้าสู่จิตนาการของชายหนุ่ม

“โลกใบนี้น่ะไร้ซึ่งคุณธรรม”

ทันใดนั้นเบื้องหลังของเกลจึงปรากฏเสียงแหบพร่าขึ้น เขาเลิกคิ้วที่ขมวดเป็นปมออกชั่วขณะพลางหันมองไปยังที่มาของเสียงดังกล่าว เป็นอิสตรีผู้หนึ่ง หล่อนเป็นเด็กสาววัยแรกแย้มคาดว่าอายุอานามคงประมาณ 15-16 เห็นจะได้ ในมือของเธอถือไม้ดอกสีขาวดูสวยงามแต่เปราะบางไว้อยู่

เธอยิ้มจางๆแล้ววางไม้ประดับไว้หน้าหลุมศพแผ่นหนึ่ง

.....ราวกับมีเสียงฟ้าผ่าลั่น

แด่【ฉี】และ【เทียนเหมย】

บนแผ่นสลักมีชื่อของบุคคลที่เขารู้จักอยู่

ชายหนุ่มนิ่งไม่ไหวติง หัวใจเองก็พลันเต้นตื่นตูมไม่เป็นจังหวะเฉกเช่นลมหายใจกระชั้นชิดซึ่งส่งผ่านแรงกระทบออกไปจนผ้าพันแผลหยาบปลิวไสว

———เป็นเพราะเรา?

เป็นเพราะเรางั้นเหรอ..!?

ตอนนั้นในใจของเกลรู้สึกด้านชาราวกับถูกน้ำแข็งหมื่นปีเข้ากัดกิน เขาฝืนรั้งตั้งสติไว้พลางปรับลมหายใจให้เข้าที่ สองตาซึ่งลอดผ่านผ้าขาวได้จับจ้องไปยังหญิงสาวตรงหน้า คล้ายกับรู้ตัวสาวน้อยนิรนามจึงเหยียดกายขึ้น แล้วหันมองตอบไร้ความรู้สึกบนสีหน้า

“คุณเพิ่งมาใหม่สินะ?”

“.....ใช่”

“ชั้นจำคุณได้ที่แอเรีย คุณคือคนที่ฆ่าคิริโตะกับคาเนกิ”

ราวกับสมองคิดคำนวณโดยอัตโนมัติ เกลหันมองหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้งคล้ายจดจำใบหน้านี้ได้รางๆ แล้วก็เป็นเช่นนั้น ในตอนที่ล่าอสุภะให้บ๊อบ เขาเคยฆ่าชายสองคนที่น่าจะเป็นเพื่อนของหล่อนไป

เกลหรี่ตาลงสายตานั้นแปรเปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย——

“แล้วไง? จะแก้แค้นงั้นเหรอ?”

“ไม่ค่ะ คนแบบนั้นไม่มีค่าพอให้ชั้นต้องเปลืองแรงเลยแม้แต่น้อย”

คำตอบเธอทำเอาชายหนุ่มกระตุกคิ้ว “.....แปลกคนซะจริง” เขาพึมพำ ก่อนจะเหยียดยิ้มว่า “ในเมื่อไม่มีธุระ ชั้นก็ขอตัว” เกลเอ่ยเช่นนั้นพร้อมกับย่างเท้าออกไป ผ้าพันแผลสีขาวลอยหวือไปตามกระแสตัดกับเส้นผมสีบลอนซ์ทองของอีกฝ่าย ทั้งคู่ไม่ได้มองหน้ากัน กระทั่งชายหนุ่มเดินออกไปจากห้องกระจก เธอจึงเบือนหน้ากลับสู่ผืนกระเบื้องแผ่นเดิมอีกครั้ง

หญิงสาวเอ่ยเสียงแผ่วเบาออกมา

“พี่เกล.....ไปอยู่ที่ไหนกันนะ?”

.

.

“จะรับงานนี้จริงๆเหรอ? นี่เป็นภารกิจระดับ 5 ดาวเลยนะ”

ชายแก่เจ้าของบาร์ตอบ ท่ามกลางสีหน้าตื่นตะลึงของคนทั้งร้าน สถานที่แห่งนี้ถูกเติมแต่งด้วยโรงไม้แก่ๆ ขณะเดียวกันก็มีกลุ่มชายหญิงเข้าออกอยู่ตลอดเวลา มันถูกเรียกว่า <บาร์> หรือ <สถานรับจ้าง> สาเหตุของชื่อก็ตรงตัว ที่นี่จะรับงานทุกประเภทมาติด <บอร์ด> ไว้ หากใครสนใจทำก็นำใบประกาศมายื่น

———ความรู้สึกก็คล้ายกับพวกเกม RPG

เป็นกฎเกณฑ์ที่เข้าใจง่ายไม่ยุ่งยาก ภารกิจจะมีตั้งแต่ต่ำสุดคือ 1 ดาว ไปถึงสูงสุด 5 ดาว ยิ่งระดับสูงความยากก็จะยิ่งเพิ่มขึ้นตามไปด้วย ภารกิจที่เกลฉีกไปนั้นคือ <สังหารอสุภะรูปแบบดัคน่า 20 ตน>

.....เพราะอย่างนั้นทุกคนจึงตื่นตระหนก

ผิดกับเจ้าตัวซึ่งครุ่นคิดว่าสองปีมานี้อะไรๆก็ดูแปลกตาขึ้นเยอะ

“ชั้นจะทำภารกิจนี้เอง” เขาตอบรับสั้นๆก่อนจะเดินออกจากประตูพับทิ้งให้ผู้คนรอบด้านมองไล่หลังไปทั้งอย่างนั้น กึง! กระทั่งพ้นตัวร้านจนบานพับปิดลง เสียงโห่ร้องเซ็งแซ่จึงดังขึ้นระงมในชั่วเสี้ยววิ

“เหอะ! ไอ้หน้าใหม่นั่นหาเรื่องไปตายแล้วไหมล่ะ?”

ผู้พูดคือชายฉกรรจ์สูงใหญ่ในมือมันมีขวานยักษ์ซึ่งหลอมขึ้นจากกาหยาบของอสุภะ แน่นอนว่าคนที่มีอาวุธระดับนี้ย่อมไม่ใช่ธรรมดาแน่ หลายคนล้วนรู้จักมันในนามของ【จางลี่ • ล่าอสูร】นักล่าอสุภะชั้นนำของเมืองจัสมินซึ่งมีฝีมือเก่งกาจผู้หนึ่ง จากนั้นสตรีวัยยี่สิบกว่าข้างๆจึงออกความเห็น

“ก็มีให้เห็นถมไป พวกชอบโชว์พาวให้สาวเห็นน่ะ”

หล่อนคือ【ยูจีน • เท้ามรณะ】หนึ่งในยอดฝีมืออีกคนแห่งเมืองจัสมิน คำวิจารณ์ยังไม่จบเพียงเท่านั้น เสียงของบุรุษหนุ่มซึ่งนั่งจิบชาอยู่มุมห้องก็เปรยขึ้นอย่างเรียบเฉียบ

“มันผู้นั้นเรอะ?”

คำพูดนี้กลับมีอนุภาพบางอย่าง เสียงอีออของบุคคลนับสี่ห้าสิบชีวิตพลันเงียบเสียงลงดุจฟังคำประกาศกร้าวจากปากผู้พิพากษา มันซดชาดัง ซู้ด! หนหนึ่ง แม้จะเพิ่งมาเยือนเมืองได้ไม่ถึงหนึ่งปี ทว่าความน่าเกรงขามของมันกลับเป็นที่รู้จักกันอย่างดี

นามของมันคือ【โทโยฮิสะ • ชิมาสุ】

นักรบแห่งแดนอาทิตย์อุทัยในช่วงประวัติศาสตร์ ในเมืองนี้เกรงว่านอกจากลิโป้กับฮิราแล้ว มันจึงจะสามารถเรียกตนว่าแข็งแกร่งเหนือผู้ใดได้อย่างเต็มภาคภูมิ เมื่อจิบชาจนพอใจ ชายชาตินักรบจึงว่า

“ข้าว่าเพียงหกฝ่าเท้า หัวของมันก็หลุดโดยไม่รู้ตัวแล้ว”

เพียงเท่านั้น เสียงหัวเราะก็พลันดังครืนเข้าถล่มถลายบาร์ไม้ราวกับจัดงานสังสรรค์ ชิมาสุเหยียดยิ้มบางๆอย่างดูแคลน ส่วนผู้อื่นก็หัวร่อดูถูกเกลกันอย่างขบขัน ว่าอย่างนั้นทีอย่างนี้บ้าง

.

.

“โฮ่? มีงานเลี้ยงรึไงนั่น?”

ทันใดนั้นเสียงกร้านอันคุ้นเคยก็ดังขึ้น มันผู้นั้นมีร่างผอมบางสวมเสื้อคลุมหยาบและถูกปกคลุมไปด้วยผ้าพันแผลขาวดูหลุดลุ่ย ไม่สิ——

ตอนนี้น่ะกลายเป็นสีแดงฉานของโลหิตไปแล้วต่างหาก

ทั่วตัวนั้นชุ่มไปด้วยเลือด แปะ! แปะ! แปะ! เสียงหยาดทับทิมตกกระทบพื้นดังสอดประสานกับจังหวะเท้าที่ย่างออกไป ไม่ทราบว่าเมื่อไหร่กันที่เสียงในบาร์พลันเงียบหายไปราวกับป่าช้า กระทั่งชายหนุ่มโยนวัตถุในมือให้แก่ผู้จัดการ สายตาทั้งหมดจึงเพ่งมองไปยังทิศทางเดียวกันโดยพร้อมเพรียง

กลุก! กลุก!

สิ่งนั้นก็คือศีรษะของดัคน่าทั้ง 20 ชีวิต——

ยอดฝีมือทุกคนล้วนถ่างตาค้างจ้องมองภาพเบื้องหน้าราวกับเป็นฝันตื่นหนึ่ง

.....ชายเจ้าของผ้าเปื้อนเลือดแบมือออกไป

“ส่งเงินมาได้แล้ว”

۞۞۞