UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #34 : Ep.34 - Shatter

UNagain.34 – Shatter       

“ไอแซค.....”

เกลเผยแววเคร่งเครียด ซึ่งทุกคนเองก็ไม่ต่างกัน,เท่าที่เห็นดูเหมือนว่าชื่อ <ไอแซค> จะมีอิทธิพลอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว จากนั้นเสียงที่ดังผ่านไมค์ของโอเปอเรเตอร์ก็ว่าต่อ

“เอาง่ายๆนะ คือตอนนี้พวกกำลังอยากได้ตัวฮิรา ถ้าเป็นไปได้ก็ช่วยบอกหน่อย,ว่าตอนนี้เธอไปมุดหัวอยู่ที่ไหน.........แต่ถ้าไม่บอกก็ไม่เป็นไร——”

เสียงนั้นเว้นคำ,ก่อนจะแค่นเสียงหนักออกมา

“เพราะเดี๋ยวเราจะไปค้นบ้านทุกหลัง....แบบทุกซอกทุกมุมจนทะลุปรุโปร่งเอง!”

แทบจะพร้อมเพรียงกันฉีก็เบิกตาโพลงตวาดว่า

“แย่แล้ว..! โค! เกล! พวกเธอรีบกลับไปที่บ้านเร็วเข้า”

“เอ๋? แต่ว่า——แล้วตรงนี้ล่ะครับ....?”

“ไม่เป็นไร! เดี๋ยวตรงนี้ชั้นจัดการเอง..!”

ทั้งคู่ลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะผงกศีรษะรับคำวิ่งออกจากแนวหน้ามุ่งกลับไปยัง <เขต 7> อีกครั้ง สองหนุ่มตะบึงขาวิ่งกันสุดแรง กระทั่งมาถึง <เขต 7> ทั้งคู่ก็เป็นอันต้องตกตะลึง

“ก–เกิดอะไรขึ้น..?”

สภาพที่เห็นก็คือ,ซากศพนอนเกลื่อนพื้น เลือดสีแดงฉานเปรอะกระเซ็นไปทั่วบริเวณ บ้านพักหลายหลังถึงกับแตกหักกลายเป็นซากคอนกรีต ขณะเดี๋ยวกันก็มีเปลวเพลิงโชติช่วงพลิ้วไหวไปรอบทิศ

กรอด..!

ในหมู่ซากศพจำนวนมากนั้นเหมือนจะมีคนรู้จักของโคอยู่ เขาได้แต่กำหมัดแน่นเผยแววตาน่ากลัวออกมาให้เห็น เกลเองก็เข้าใจดี เพราะดูเหมือนว่านี่จะเป็นการตายแล้วตายเลยแบบที่ซีหลงว่าเอาไว้

————ดังนั้นเขาจึงพูดได้แค่ว่า

“โค,ไปกันเถอะ”

“เออ..!”

ตอบรับคำด้วยเสียงหนัก,แล้วทั้งคู่จึงมุ่งไปยังบ้านของตน บ้านที่ตอนนี้คลาร่าและเทียนเหมยกำลังซ่อนตัวอยู่————แล้วไม่นานก็มาถึง.....

สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยซากปรักหักพัง

ที่ๆเคยเรียกว่าบ้าน

“......”

ชายทั้งสองได้แต่เงียบกริบมองซากความเสียหายตรงหน้าอยู่พัก ก่อนจะถูกเสียงกู่ร้องของโคทำลายความเงียบลง “เจ๊..! คลาร่า..!” หมอนั่นคำรามอย่างนั้น,แล้วพุ่งเข้าไปยังซากปรักคุ้ยอิฐปูนต่างๆออกมา

หากให้คิดในแง่ดีก็คือพวกเธอหนีออกมาทัน

แต่ถ้าเป็นแง่ร้ายก็คือทั้งสองอาจจะยังติดอยู่ภายในนั้น

“อยู่ไหน! อยู่ไหนกัน..!?”

โคที่เริ่มร้อนรนก็รีบยกซากปรักออกมาอย่างเร่งรีบ เกลเองก็เช่นกัน แม้จะไม่ได้แสดงท่าทีออกมา,ทว่าการให้ยืนอยู่เฉยๆสำหรับเขานั้นคงทำไม่ได้แน่ ดังนั้นเกลจึงเข้าไปช่วยด้วยอีกแรงหนึ่ง

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งเล็ดลอดออกมา

“ช–ช่วย....ด้วย”

“...!?”

ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก,รีบหันมองไปทิศทางของเสียงอันแผ่วเบาอย่างหมายมั่น..........แล้วก็พบ——ณ ทางขวาที่เยื้องห่างออกไปเพียงเล็กน้อยนั้นกลับปรากฏแขนเรียวของสตรีโผล่พ้นออกมาจากซากคอนกรีต ตัวเขาและโคราวกับรับรู้ได้จึงรีบเข้าไปช่วยเหลือเธอ————ยกซากปรักออกมาจากร่างของหญิงสาวผู้เคราะห์ร้าย เผยให้เห็นใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างเด่นชัด

เธอคือเทียนเหมย——

ในอ้อมอกของหญิงสาวนั้นเผยคลาร่าที่พริ้มตาหลับไม่ได้สติอยู่,โคแสดงสีหน้าโล่งอกแล้วว่า

“อดทนไว้ก่อนนะเจ๊! พวกผมจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละ..!”

“อ–อืม....”

เธอตอบมาแค่นั้นปล่อยให้โคยกซากปรักต่อไป————กระทั่งหินและคอนกรีตที่ทับตัวเธออยู่หลุดพันออกไปหมด เกลนำตัวคลาร่าออกมารักษาด้วย【จิวาล•กา•จอล์】กระทั่งเห็นสีหน้าเธอดีขึ้น,จึงว่า

“ทางนู้นเป็นไงบ้าง..?”

โคเผยแววเคร่งเครียดตอบกลับ “สลบไปแล้วล่ะ....เจ๊แกแขนขาดข้างหนึ่งกับถูกเหล็กเสียบขาทั้งสองข้าง อาการตอนนี้ถือว่าสาหัสสากันเลยทีเดียว” เมื่อรับรู้เช่นนั้นเกลจึงลุกขึ้นเตรียมเข้าไปช่วยอีกแรงหนึ่ง——

.....ทว่าตอนนั้นเอง,เสียงหนึ่งก็แทรกขึ้น

“โอ๊ะ..! ยังเหลือรอดอยู่อีกเรอะเนี่ย?”

เกลและโคต่างสะท้านวูบหันไปยังที่มาของเสียงแทบจะพร้อมเพรียงกัน

.....ที่ปรากฏอยู่คือชายผู้หนึ่ง

“หมอนั่น..ใครกัน?”

“......”

ถึงเกลจะถาม——ทว่านี่ก็เป็นคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ เพราะดูเหมือนโคเองก็ยังงุนงงแสดงท่าทีไม่รู้จักต่อชายตรงหน้าด้วยเช่นกัน ขณะที่ความสงสัยยังไม่คลายลง,มันก็ก้าวเข้ามาใกล้

“ช่วยไม่ได้....คงต้องเก็บกวาดซักหน่อยแล้วสิ”

ชายหนุ่มวัยไล่เลี่ยเกลว่าอย่างนั้น พร้อมกับเหยียดยิ้มเผยแววทระนงตนอย่างด้านชาต่อบรรยากาศรอบข้างราวกับแวะมาเดินเล่น ขณะเดียวกันก็เลิกมือขึ้น,แล้วว่า

“จงปรากฏต่อหน้าข้า————【อสุภะ】”

นิ้วทั้งห้าพลันร่ายออกเป็นมุทรา

วู้ม!

มือข้างนั้นเริ่มปรากฏเส้นสายสีดำขึ้นรอบข้างก่อนจะถักทอกันกลายเป็นสิ่งที่ดูเหมือนกับเอ็นกล้ามเนื้อลอยอยู่เบื้องหน้า พอชายปริศนายื่นมือไปสัมผัส เส้นสายเหล่านั้นจึงแตกโพลงเข้าหลอมรวมกับร่างกาย

ตรงจุดนั้น,แขนข้างหนึ่งก็พลันปรากฏเส้นเลือดเต้นหยุบหยับอยู่ภายใน ก่อนจะปริแตกออกมาจนมีขนาดใหญ่ขึ้นเฉกเดียวกับกงเล็บที่ยื่นยาวผิดธรรมชาติและผิวหนังที่หยาบกร้านราวกับสัตว์ร้าย

.....สิ่งนั้นก็คือมือของ <อสุภะ> ไม่ผิดแน่——ชายคนนี้เป็น <ครึ่งอสุภะ> แบบเดียวกับซีหลง....

เป็นพวกเดียวกับ <ไอแซค> ที่ทำร้ายเทียนเหมยกับคลาร่า

“แก~~~!!”

ชั่วขณะที่เกลจับจ้องอีกฝ่ายอยู่นั้น,โคก็พุ่งออกไปพร้อมกับง้าง【พานี•ทัลวาล】หมายสะบั้นคอของศัตรูตรงหน้า————ความจริงก็ควรเป็นเช่นนั้น

ทว่านี่คือ <ครึ่งอสุภะ> ที่มีสมรรถภาพทางกายเหนือล้ำกว่ามนุษย์ ทั้งพละกำลังหรือประสาทสัมผัสต่างก็เหนือล้ำกว่าสิ่งมีชีวิตทั่วๆไปอย่างเทียบไม่ติด ดังนั้นดาบของโคจึงถูกมันหลบได้โดยง่าย ในทางกลับกันมือ <อสุภะ> ข้างนั้นก็เกร็งไปทั่วสรรพางค์ลั่นเสียงกร๊อบแกร๊บของกระดูกออกมาเป็นช่วงโทนต่ำ

.....กรงเล็บอันแหลมคมพุ่งใส่ท้องโคเข้าอย่างจัง

สวบ!

“อ่อก..!?”

ชายหนุ่มกระอักเลือดคำโต ขณะเดียวกันบริเวณท้องลามไปถึงหลังก็ปูดนูนขึ้นอย่างผิดรูป แม้ไม่ถึงกับทะลุออกกลางหลัง ทว่าไขกระดูกก็ถึงกับดันผิวหนังออกมาเป็นปล้องยาวตั้งแต่สันหลังไปถึงก้นกบ มันแค่นเสียงคำหนึ่ง,ก่อนจะถีบโคกระเด็นไปไกลร่วม 10 เมตร

“โค..!”

เกลถึงกับเดือดพล่านกระชับดาบในมือแน่น กระนั้นเขาก็ยังมีสติ,ตัวเกลนั้นรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายดี ฉะนั้นการเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าก็แทบไม่ต่างอะไรจากการฆ่าตัวตายเลยซักนิด.....

เกลฝืนทำใจชื้นทั้งที่เหงื่อแตกพลั่ก

“ไม่ต้องเกร็งน่า......ชั้นไม่คิดจะทำร้ายนายหรอก”

“....ไม่คิดจะทำร้ายชั้น?”

จู่ๆหมอนั่นก็พูดขึ้นมา——ส่งผลให้เกลขมวดคิ้วแน่น ผิดกับอีกฝ่ายที่กำลังฉีกยิ้มเดินตัวปลิว,มันว่า

“ชั้นชื่อ【มาร์โค】ส่วนนายก็คือ【เกล】สินะ..?”

“ทำไมนายถึง——?”

“ซีหลงเล่าให้ฟังน่ะ เธอบอกนายมีคุณสมบัติพอจะมาเป็นพวกเรา ดังนั้นชั้นจะไว้ชีวิตนายซะ....แต่ว่า——”

มาร์โคเว้นคำไว้ พร้อมกับจดจ้องไปยังเทียนเหมยและคลาร่าซึ่งอยู่ข้างหลัง

“พวกนั้นน่ะ,ไม่ได้อยู่ใน <เซอร์วิส> ของชั้นหรอกนะ”

มันเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ,แล้วย่างเท้าเข้ามาทีละน้อย

“ด–เดี๋ยวสิ..!? เดี๋ยวก่อนเลย..! ถ้าหากว่าเป้าหมายของนายคือตัวฮิราจริง ถ้างั้น....ก็ไม่เห็นจะต้องฆ่าคนอื่นๆเลยนี่!?”

“.....เหมือนนายจะเข้าใจอะไรผิดนะ”

“หา..?”

“ชั้นว่าซีหลงน่าจะเคยพูดให้ฟังแล้ว ว่าเป้าหมายของพวกเราก็คือ <การเป็นอิสระ> พวกเราทุกคนมีเป้าหมายเดียวกันก็คือหนีออกไปจากนรก เพราะงั้น <การชิงตัวฮิรา> ก็เป็นเพียงแค่ขั้นตอนหนึ่งเพื่อให้พวกเราบรรลุเป้าหมายก็เท่านั้น”

“ถึงอย่างนั้น,ก็ไม่มีเหตุผลให้นายต้องฆ่าเลยนี่..!”

“มีสิ! ขอเพียงแค่ขัดแย้งกันเล็กน้อย มนุษย์ก็พร้อมจะฆ่าฟันกันเองทุกเมื่อ..! พวกแกน่ะมันโลกสวยเกินไป! มุมมองพวกเรา <ไอแซค> กับ <คนในเมืองนี้> น่ะมันแตกต่างกัน!”

กรอด..!

“แค่เห็นต่างแกก็คิดจะฆ่าใครก็ได้เลยรึไง!? ด้วยเหตุผลไร้สาระแบบนั้นน่ะนะ..!”

“เหอะ! ถ้างั้นแกล่ะ..! แกมีเหตุผลอะไรถึงต้องปกป้องเจ้าพวกนั้น!!”

“ห–เหตุผล....?”

“ถ้าไม่มีก็หลบไปซะ,มันเกะกะ”

มาร์โคว่าพร้อมกับผลักเกลซึ่งขวางทางอยู่ออกไป ก่อนจะสาวเท้าตรงเข้าไปหาเทียนเหมยและคลาร่าที่กำลังนอนนิ่งไม่ได้สติ ระหว่างนั้นเกลก็ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่.....

เหตุผลที่ต้องปกป้อง——

“.....”

ใช่,เดิมทีแล้วเกลก็ไม่มีสิ่งนั้นอยู่หรอก ในความเป็นจริง.....หากเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงไม่คิดจะแยแสเลยซักนิดว่าใครจะเป็นหรือใครจะตาย แต่ว่า.....หลังจากที่ได้รู้จักกับทุกคน,ได้พูดคุยกัน,ได้ใช้วันเวลาดีๆร่วมกันในบ้านหลังนั้น

.....รู้ตัวอีกทีก็เผลอคิดว่าทุกคนเป็น <ครอบครัว> ไปซะแล้ว

ถึงจะโดนหลอกใช้ก็ไม่เป็นไร....ถึงจะต้องมาเสียใจทีหลังก็ไม่เป็นไร——

กึด!

เกลคว้าไหล่มาร์โคไว้แน่น

“.....คิดจะทำอะไร?”

“ชั้นน่ะตัดสินใจไปแล้ว——”

เขาเค้นเสียงออกมา,พร้อมกับคว้าบางสิ่งออกจากอกเสื้อ

“ตัดสินแล้วว่าทุกคนน่ะเป็น <ครอบครัว> ทุกคนน่ะมีค่าพอให้ชั้นปกป้อง..!”

“.........”

เกลกำหมัดแน่น,พร้อมกับทาบวัตถุในมือเข้าสัมผัสเหล็กหนาของปลอกคอ

————ของสิ่งนั้นก็คือแร่ผลึกที่ได้มาจากซีหลง

กิ๊ง..!

เสียงใสราวกับเครื่องแก้วดังสะท้านเข้าโสตประสาท พร้อมกันก็เผยมวลแสงสีขาวนวลสยายออกไปทั่วบริเวณโดยมีเกลเป็นจุดศูนย์กลางของวงโคจร จวบจนแสงแฟลชอันเจิดจ้าเริ่มจางลง

จึงเผยให้เห็นเกลที่ไร้ปลอกคอยืนอยู่ภายใน——

“นั่นล่ะคือเหตุผล.....ที่ชั้นต้องฆ่าแกซะ!”

“.....ไอ้โง่เอ๊ย”

۞۞۞