UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #30 : Ep.30 - Separate

UNagain.30 – Separate

“ยินดีด้วย..!”

เป๊าะ..เป๊าะ..แปะ!

จู่ๆทุกคนก็เฮโลแล้วจุดพลุกระดาษกระจายไปทั่วห้อง เกลที่เพิ่งกลับมาจาก <ภารกิจ> จึงแสดงสีหน้างุนงงออกมา จากนั้นเทียนเหมยจึงว่า “ดีใจด้วยนะ,ในที่สุดเธอก็อยู่ครบหนึ่งอาทิตย์แล้ว”

“เอ๋? หนึ่งอาทิตย์..?”

ระหว่างที่เขายังเผยแววเงอะงะให้เห็นทุกคนก็ลากเกลเข้ามากลางวงห้องนั่งเล่น หนนี้อาหารที่รอกลับเป็นเนื้อ <อสุภะ> ผิดกับสลัดผักทอดแบบทุกที,โคว่า

“ปกติที่นี่จะมีเงื่อนไขอย่างลับๆอยู่น่ะ ว่าหากพวกหน้าใหม่อยู่ที่นี่ครบหนึ่งสัปดาห์โดยไม่ทำผิดกฎที่ตั้งไว้ จะได้รับสิทธิ์สอนเรื่อง <อาคม> แบบเจาะลึกให้น่ะ”

“แบบเจาะลึก? อะไรล่ะนั่น..?”

เกลทวนคำพลางตักเนื้อ <อสุภะ> เข้าปาก แม้จะรู้ว่าสิ่งนี้คือวัตถุดิบที่มีรากเง้าเกิดจากมนุษย์ ทว่าทุกคนกลับงับเข้าปากไปโดยไม่รู้สึกรู้สา ซึ่งก็คงไม่แปลกเพราะแม้จะเป็นเนื้อคนมาก่อนแต่ก็เป็นเนื้อคนแปรรูปผ่านการปรุงมาเรียบร้อย ยังไงก็คงไม่มีใครมาแหวะกับเรื่องหงุมหงิมพรรค์นั้นอยู่แล้ว

.....คิดว่านะ

“เรื่องนี้น่ะเป็นกฎที่ <ท่านผู้นำ> ตั้งเอาไว้ <อาคม> ที่พวกชั้นสอนนายไปน่ะเป็นแค่ช่วงผิวเผิน เพราะงั้นต่อจากนี้นายก็สามารถการเรียนรู้การใช้ <อาคม> แบบจริงๆจังๆได้แล้วล่ะ” โคว่า

ซึ่งหลังจากทานอะไรเสร็จสรรพ ทั้งหมดก็ย้ายไปรวมตัวกันที่สวนเพื่อฝึกวิชา ซึ่งดูเหมือนนอกจากวิชาเตะต่อยแล้ว,วันนี้จะมีอะไรแตกต่างไปจากเดิม

แล้วตอนนั้นฉีก็ร่าย【พานี•ทัลวาล】ออกมา

.....มวลน้ำสีครามพลันปรากฏขึ้นเบื้องหน้า

“เอาล่ะ,เนื้อหาต่อจากนี้อาจจะอันตรายซักหน่อย ดังนั้นก็ขอให้เธอระวังตัวด้วยล่ะ” จบคำ,ฉีจึงยื่นมือไปสัมผัสจนผืนน้ำแตกโพลงเผยดาบสคิมิต้าร์อยู่ในกำมือ

“โค,ช่วยวางเป้ามาทางนี้หน่อย”

“ครับ..!”

แผ่นไม้สูง 2 เมตรถูกโคย้ายมาไว้ตรงหน้า ซึ่งเหมือนรายนั้นจะทราบว่าฉีจะทำอะไร,เพราะวางเสร็จเจ้าตัวก็รีบปลีกตัวออกมาปล่อยให้บริเวณนั้นเหลือเพียงแค่เป้านิ่งกับฉีที่ยืนห่างกันเกือบ 10 เมตร ขณะเดียวเกลก็เริ่มสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ————ที่ใบดาบ【พานี•ทัลวาล】นั้นกลับปรากฏบางสิ่ง

“นั่นมัน...หรือว่า––”

สิ่งแปลกปลอมนั้นเริ่มเด่นชัด มันแผ่ประกายแสงสีฟ้าออกมาเรืองรองพร้อมกับเริ่มห่อหุ้มคมดาบจนดูคล้ายกับน้ำสายหนึ่ง มันบิดพลิ้วรอบโลหะสีเงินกระทั่งถึงจุดหนึ่ง พริบตานั้น,ฉีจึงตั้งท่าแล้ววาดดาบออกไปในห้วงอากาศ แม้ภายนอกดูเหมือนกับการหวดลม,ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นกลับไม่ใช่

....มวลน้ำบนดาบถูกซัดออกเป็นแถบริ้ว แล้วพุ่งตัดเป้านิ่งจะขาดออกเป็นสองท่อน

เกลถึงกับตะลึงงัน

นี่มัน....เหมือนกับตอนนั้น————ตอนที่เขาใช้【นารากะ•พาราห์】ใน <สถานีที่ 3>.....แม้จะต่างกันหน่อย แต่โดยรวมก็คิดว่าเป็นตัวเดียวกันไม่ผิดแน่ ขณะแท่นไม้ขาดครึ่งเผยฝุ่นควันคลุ้งไปทั่ว,ฉีก็วกหันกลับมาว่า “คงต้องเริ่มตั้งแต่หลักการก่อนล่ะนะ”

เขาชูสองนิ้วขึ้นแล้วเอ่ยต่อ

“โดยทั่วไป <อาคม> จะมีอยู่หลักๆเพียง 2 ประเภท หนึ่งคือ <อาคม•ภาวนา> วิชาพวกนี้จะเป็นอาคมรักษาหรือเรียกสสารออกมา เช่น ดิน,น้ำ,ลม,ไฟ ส่วนประเภทที่สองก็คือ <อาคม•ขจัดมาร> หรืออาคมจำพวกเรียกอาวุธ ซึ่งความจริงมันก็ไม่ได้มีดีแค่นั้นหรอก เพราะอาวุธที่เรียกออกมาน่ะไม่ใช่ของทั่วๆไป”

“หมายถึง.....สามารถปล่อยไอ้คลื่นนั่นได้น่ะเหรอครับ?”

“อ่า,อาวุธหนึ่งชิ้นต่อ <ความสามารถพิเศษ> หนึ่งอย่าง ซึ่งแต่ละชิ้นก็จะมีคุณสมบัติและความสามารถแตกต่างกันออกไป อย่าง【พานี•ทัลวาล】จะสามารถเรียกน้ำออกมาได้ดังใจนึก ที่ชั้นใช้เมื่อกี้ก็คือการเพิ่มแรงดันน้ำให้สูงจนสามารถตัดสิ่งของได้น่ะ”

“.....สุดยอดไปเลยครับ————แล้วผมต้องทำยังไงบ้างล่ะถึงจะใช้ได้”

“เงื่อนไขมีเพียงอย่างเดียว,นั่นก็คือ <จินตนาการ>”

“แค่นั้นน่ะเหรอครับ..?” หลังจากตอบไปแบบนั้น,โคจึงโพล่งว่า “ไม่ใช่ <แค่นั้น> แต่เป็น <ขนาดนั้น> เลยต่างหาก รู้ไหมว่า <จินตนาการ> น่ะไม่ใช่เรื่องง่ายๆแบบที่คิดปุ๊บจะทำได้ปั๊บหรอกนะ อย่างเช่นนายลองจินตนาการว่าบินได้แล้วตัวเองจะบินได้เลยรึไง?”

“เอ่อ....ไม่มั้ง?”

“ก็นั่นแหละ <จินตนาการ> ที่ว่าเนี่ยจะเป็นจริงได้ก็ต่อเมื่อเป็นความคิดอันแรงกล้า ซึ่งความคิดอันแรงกล้าเนี่ยส่วนใหญ่จะไม่ขัดกับกฎเกณฑ์ตามธรรมชาติ ถ้าให้เทียบความคิดอันแรงกล้าก็เปรียบเสมือน <ความจริงที่จับต้องได้> ถ้านายยังเกิดความคิดขัดแย้งตามหลักวิทย์อยู่ก็จะไม่สามารถสร้างภาพในหัวให้กลายเป็นจริงได้”

“....ฟังดูยุ่งยากแฮะ”

เกลพึมพำ จากนั้นจึงเรียก【พานี•ทัลวาล】ออกมาตามคำของฉี จากที่ฟังมาเหมือนจะบอกให้จินตนาการภาพเอาไว้....ถึงจะพูดงั้น,แต่แค่คิดก็สามารถทำให้เป็นจริงได้เลยเหรอ?

————ลองดูละกัน

กึด..!

ท่ามกลางสายตาของทุกคน เกลก็กระชับดาบในมือแน่นพร้อมกับตั้งท่าเตรียมวาดออก,ขณะเดียวกันก็เริ่มจินตนาการถึงสิ่งที่ฉีกระทำไปเมื่อครู่อย่างตั้งมั่น เพ่งสมาธิแล้วเค้นความคิดออกมาให้เหมือนกับว่าตนสามารถบงการน้ำออกได้ราวกับขัดกฎเกณฑ์ทางฟิสิกส์ได้จริง

.....ทันใดนั้นที่คมดาบพลันปรากฏประกายแสงเรืองรอง

แสงสีฟ้าราวกับสายน้ำบริสุทธิ์นั้นกำลังเลื้อยคลานจากกั่นดาบจนไปถึงสุดปลายคม เกลตระหนกเล็กน้อย,ก่อนจะเผยยิ้มออกมาพร้อมกับคำรามลั่นอย่างมั่นใจ

“ฮ่า!”

แปะ!

“.............”

ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือน้ำย่อมหนึ่งกระเด็นออกมารดผืนหญ้าแทน ด้านชายหนุ่มนั้นถึงกับยืนค้างท่าดาบอยู่กับที่ ขัดกับทางโคหรือเทียนเหมยที่กำลังตอบสนองกลับมาด้วยเสียงหัวเราะ

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ตลกเป็นบ้าเลยว่ะ,ร้อง <ฮ่า!> ซะมั่นใจเชียวนะ”

“แหมๆ เขาเรียกสร้างกำลังใจต่างหากเล่า นายนี่ไม่รู้อะไรเลยนะ....อุ๊บ,ฮิฮิฮิ”

ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ————

ก็ทำนองนั้นแหละ,หลังจากล้มไปครั้งหนึ่ง จึงทำให้เกิดครั้งต่อๆมาซึ่งก็ลองดูทุกหนทางแล้ว จนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงทว่าที่ฟันดาบไปมานับครั้งไม่ถ้วนก็ยังคงให้ผลลัพธ์เดิมไร้ซึ่งการเปลี่ยนแปลง

.....มีน้ำตกแหมะกับพื้น,ไม่ใช่พุ่งออกไปเป็นแถบริ้วแบบของคุณฉี

ตอนนั้นเขาจึงฉุกใจนึก ทั้งที่คราวของ【นารากะ•พาราห์】ก็ยังใช้ได้แท้ๆแต่ไหงหนนี้ถึงได้ล้มเหลวกันนะ? เมื่อนึกอย่างนั้น,เกลจึงสรุปใจความได้เรื่องหนึ่ง

คีย์เวิร์ดจะใช่ <ความรู้สึก> รึเปล่านะ..? เขานึกเช่นนั้น

เพราะตอนที่สู้ <อสุภะ> แล้วเผลอใช้ลำแสงขนาดใหญ่นั่นไป เท่าที่จำได้ในหัวของเขาก็มีแต่ <ความโกรธ> และ <ความสับสน> อันแรงกล้าอยู่เต็มไปหมด บางทีอาจจะเพราะถูกอารมณ์เข้าบดบังจึงทำให้แนวคิดตรรกะในแง่ของความเป็นจริงมันผิดเพี้ยนไปก็ได้ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ลำแสงสีดำแดงนั่นได้แปรเปลี่ยนเป็นรูปธรรมขึ้นมา————ถ้าลองคิดแบบนั้น,อะไรๆก็ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลขึ้นมาหน่อย

.....กระนั้นตัวเกลในตอนนี้กลับปราศจาก <ความรู้สึก> ที่ว่า

อารมณ์โกรธงั้นเหรอ————

“นี่,เขาจะยืนนิ่งแบบนั้นอยู่อีกนานไหมคะเนี่ย?”

“ไม่รู้สินะ”

คลาร่าสนทนากับเทียนเหมย กระนั้นเสียงของทั้งคู่กลับไม่อาจเล็ดลอดเข้าสู่โสดประสาทของเกล ชายหนุ่มยืนนิ่งค้างอยู่กับที่ พร้อมเพรียงกันก็เริ่มนึกถึงสาเหตุที่คิดว่าจะให้ตน <โกรธ> ขึ้นมาได้ในใจ

.....แน่นอนว่าสิ่งที่เหมาะสมที่สุดก็คงมีแต่เรื่องนั้น

เรื่องที่เขาถูกหลอกโดยแฟนสาว————เรื่องนั้นน่ะไม่ว่ายังไงก็คิดว่าจะต้องทำให้เขา <โกรธ> ขึ้นมาได้แน่ ในใจเกลนั้นเริ่มปรากฏเค้าหน้าของสาวน้อยพลางฝืนย้อนความว่าครั้งหนึ่งเคยมีความรู้สึกดีๆต่อกัน

จากนั้นทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนแปลง

แปล๊บ..!

“อึก!”

ทุกอย่างมันจบแล้ว.....ทั้งความฝันและความรัก,ทั้งพ่อและก็แม่————

ทุกอย่างมันถูกแย่งชิงไปจนหมด

ถูกยัยนั่นขโมยไปจนหมด!

กรอดดดด...!

“ท่าทางหมอนั่นดูแปลกๆนะครับ” โคว่า,ซึ่งทุกคนเองก็เผยแววกังวลออกมาไม่ต่างกัน เพราะตั้งแต่เมื่อครู่เกลก็เอาแต่ยืนค้างอยู่กับที่โดยไม่มีการเคลื่อนไหวมาเกือบจะ 3 นาทีได้จนดูผิดปกติ

ขณะที่ทุกคนยังเป็นกังวลอยู่,พริบตานั้นเกลพลันเบิกตาขึ้นพร้อมกับวาดดาบออกไปอย่างแช่มช้า

ปลายดาบได้หยุดลงในสภาพชี้ไปเบื้องหน้าแทน

หนนี้ไม่มีเสียงร้องปลุกใจหรืออะไรทำนองนั้น ที่ปรากฏอยู่กลับกลายเป็นมวลน้ำ 3 สายกำลังลอยคว้างอยู่กลางอากาศ ท่ามกลางความงุนงงของทุกคนเกลก็วาดดาบตัดล่างลงไปอย่างหนักหน่วง ส่งให้ผืนน้ำ 3 สายทะยานออกไปปะทะต่อแท่นไม้ดุจกระสุนปืนขนาดย่อม

โผล๊ะ! โผล๊ะ! โผล๊ะ!

บนเป้าพลันปรากฏรูโพลงขึ้นสามแห่ง แม้จะมีเส้นผ่าศูนย์กลางเพียง 2-3 นิ้ว ทว่ากระสุนน้ำดังกล่าวก็เพียงพอต่อการสังหารใครซักคนหนึ่งได้โดยไม่ยากเย็น

“.....เหมือนผมจะทำผิดวิธีไปหน่อยสินะ”

เกลยิ้มเจื่อนออกมา,กระนั้นฉีกลับแย้งว่า “ไม่หรอก,แบบนี้ก็นับว่าใช้ได้แล้วล่ะ เผลอๆเธออาจจะดีกว่าซะอีก,ที่สามารถจู่โจม 3 ครั้งซ้อนได้ในเวลาเดียวกัน......ว่าแต่ขีดจำกัดในการสร้างของเธอคือเท่าไหร่ล่ะ?”

“....คง 3 นัดอย่างที่เห็นนั่นแหละครับ”

“อืม,งั้นเหรอ.....จากนี้ก็ลองฝึกให้บ่อยๆเข้าล่ะ แล้วก็อย่าฝืนจนเกินไปด้วย,เพราะถ้าใช้สมองหนักเกิน นายอาจจะถึงขั้นหมดสติไปเลยก็ได้”

“อ–เอ๋!? จริงเหรอครับนั่น————”

.....ไม่สิ,พอนึกดูแล้วตอนที่ใช้ลำแสงนั่นเราเองก็ถึงกับล้มพับไปเลยนี่นา

ดูท่าจะเป็นเรื่องจริงแฮะ........อันตรายๆ เกลนึก,แล้วพริบตานั้นจู่ๆก็เหมือนจะหน้ามืดเซตัวไปด้านหลังเล็กน้อย โชคดีที่ยังพอมีสติอยู่จึงทำให้เขาตั้งหลักได้ไม่ล้มลงไปกองกับพื้น ดูเหมือนว่าสิ่งนี้คงเป็นผลมาจากการใช้ <อาคม> แบบถี่ยิบมาตลอด 30 นาทีเต็ม

ซึ่งหลังจากการเกลเผยท่าทีเหนื่อยล้าให้เห็น ฉีจึงบอกให้พอแค่นี้ก่อน,ด้านเทียนเหมยเองก็อาสาจะใช้【จิวาล•กา•จอล์】ฟื้นความเหนื่อยล้าให้ กระนั้นเกลกลับเกรงใจแล้วบอกปัดไปว่าเดี๋ยวเดียวก็หาย

สุดท้าย,การฝึกของวันนี้จึงจบลงอย่างที่เห็น

.

.

“เฮ้อ~ อาบน้ำหลังฝึกนี่ดีชะมัดเลยน้า....” เกลเปรยขึ้นด้วยสีหน้าระรื่นพลางก้าวเดินไปยังห้องนอนของตนที่อยู่ชั้นสองมุมขวาสุดของตัวบ้าน

วันนี้ทุกคนเองก็เหมือนจะเหนื่อยกับการจัดปาร์ตี้ด้วย————

ถึงจะดูดาษๆจนแทบมองไม่ออก,แต่เกลก็สังเกตเห็นพวกกระดิ่งหรือโบว์รุ้งที่ถูกประดับอยู่รอบห้องนั่งเล่น

ตัวเขาน่ะลึกๆแล้วรู้สึกดีใจ,ที่อย่างน้อยก็ยังมีคนมาคอยเป็นห่วงและก็คอยยิ้มให้กันอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นเรื่องที่คับข้องใจต่อทุกคนเมื่อก่อนหน้านี้จึงถูกเกลปัดทิ้งไปโดยไม่คิดจะกลับมาใส่ใจอีก

อดีตหรืออนาคตจะเป็นยังไงก็ช่าง,ที่สำคัญก็คือตอนนี้ต่างหาก......เกลเชื่ออย่างนั้น

แกร๊ก..!

เกลเดินเข้าห้องไปตามปกติ บรรยากาศภายในถูกกลบไว้ด้วยแสงสลัวสีแดงสดจากตัวเมฆทะลุผ่านเข้าหน้าต่าง แม้แรกๆจะดูน่าขนลุกทว่าพอชินขึ้นมาก็รู้สึกว่าดูไม่เลวเลยซะทีเดียว

กระนั้นหนนี้ก็มีสิ่งที่ผิดแปลกไปจากปกติ

ในห้องซึ่งควรว่างเปล่า เวลานี้กลับปรากฏเค้าร่างของคนผู้หนึ่งขึ้นเรือนราง บุคคลดังกล่าวนี้เป็นผู้หญิง,เธอกำลังยืนเท้าคางอยู่ริมหน้าต่างแล้วแหงนมองเมฆสีแดงสดอย่างเงียบงัน

“ท้องฟ้าสีแดงเนี่ย สวยจังนะ”

“.........”

หญิงสาวว่าแล้วเบือนหน้ามาทางเกล,จนมองเห็นรูปลักษณ์ได้อย่างหมดจด หญิงสาวผู้นี้ไว้ผมยาวประบ่าสีเทาอ่อน ใบหน้าเองก็กำลังขับเน้นด้วยรอยยิ้มดูมีเสน่ห์ชวนให้บุรุษเพศใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

แน่นอนว่าเกลเองก็เช่นกัน——

“อย่างกับเลือดเลย,ว่าไหม?”

.....เธอคนนั้นคือซีหลง

۞۞۞