UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #17 : Ep.17 - Seraph

UNagain.17 – Seraph

“จำไว้ว่าอย่าเสียมารยาทต่อหน้าท่านผู้นำ”

ลุงยามว่า รู้ตัวอีกทีพวกเขาก็อยู่ที่ชั้นบนสุดของหอคอยใจกลางเมือง

ภายในนี้นับว่ากว้างกว่าที่ตาเห็น หอคอยสูงนี้มีทั้งสิ้นสี่ชั้นแถมด้านในก็มีการตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ร่วมสมัยอย่างงดงามจนเกลแทบจะลืมเลือนว่าที่แห่งนี้คือนรก

จากที่ผ่านตาคร่าวๆ————เกลพบว่าชั้นหนึ่งถึงสามดูเหมือนจะเป็นสำนักงานอะไรบางอย่างคล้ายกับออฟฟิศ,ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนทำงานเอกสารนั่งโต๊ะอยู่เกลื่อนกลาด

สรุปนี่คือ <นรก> แน่นะ?

ก๊อก...ก๊อก...

ชายที่อยู่หน้าบานเลื่อนขนาดใหญ่เคาะประตูขึ้นเรียก หากให้คาดเดาก็คงเป็นเจ้าหน้าที่ไม่ก็บริกรของคนที่เรียกว่า <ท่านผู้นำ> อะไรนั่น————แล้วภายในจึงปรากฏเสียงแว่วออกมา

“เชิญ...”

ดูเหมือนคนที่นี่จะรับรู้การปรากฏตัวของชายหนุ่ม แม้จะสงสัยว่าพวกเขามีวิธีการติดต่อได้อย่างไรถึงได้รู้เรื่องกันเร็วขนาดนี้ ทว่าเกลก็ปัดความคิดหยุมหยิมนั้นไปพร้อมกับจ้องบานเลื่อนซึ่งถูกบริกรชายเปิดอ้าไว้ให้ จังหวะนั้นลุงยามจึงทัก

“งั้นข้าไปละ,ถ้ามีวาสนาก็หวังว่าจะได้เจอกันอีก” ว่าอย่างนั้นแล้วโบกมือหยอยๆเดินจากไป

พอส่งมือลาเสร็จ เขาจึงก้าวเข้าห้องเบื้องหน้าอย่างสงบนิ่ง แม้จะหวั่นใจเล็กน้อย ทว่าชายหนุ่มก็เดินเข้าไปใกล้ม่านกลางห้อง ม่านดังกล่าวเป็นฉากตั้งแบบมู่ลี่ซึ่งหากมองจากจุดนี้ก็จะพบเงาสลัวของใครบางคนอยู่ด้านหลัง————บรรยากาศภายในห้องได้แผ่กลิ่นอายตะวันออกคล้ายกับจีนอยู่หน่อยๆ

“นั่งก่อนสิ”

ปรากฏเสียงอิสตรีขึ้นหลังฉาก เกลสะดุ้งต่อคำหวานเล็กน้อยก่อนจะนั่งลงเบาะรองตรงหน้าตน

“บอกจุดประสงค์ของเจ้ามาสิ”

“เอ๋..?”

หมายถึงจุดประสงค์ที่เรามาเมืองนี้งั้นเหรอ? เกลคิด,พลางตงิดต่อวิธีพูดเธอเล็กน้อย ในหัวเขาเริ่มนึกหาคำพูดที่เหมาะสมอยู่ครู่ แล้วจึงตอบกลับไป

“...ผมต้องการที่พัก,อาหาร และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ————ถ้าเป็นไปได้ผมอยากอยู่ที่เมืองนี้ไปเลย” ว่าออกไปตามตรง ขณะเดียวกันเกลก็ลอบหลั่งเหงื่อเย็นขึ้นเต็มหน้า

“เข้าใจล่ะ...เช่นนั้นเจ้าพอจะบอกได้รึไม่? ว่ามี【คาร์ม่า】และ【เมอร์ริธ】กี่จุด”

เกลถึงกับสะอึก หากเป็นอย่างที่เขาคิด,บางทีที่เมืองนี้อาจจะวัดเกณฑ์รับคนจาก <บุญ> และ <บาป> ซึ่งจากที่เขาฟังๆมาทั้ง <หญิงสาวบนบัลลังก์> ก็ดีหรือ <นิรยบาล> ก็ดีนั้น ทั้งหมดก็ล้วนแต่พูดถึง【คาร์ม่า】หรือ <บาป> ของเขาที่มากเกินผิดปกติ ถึงแม้บางครั้งเหมือนจะพูดชื่นชม【เมอร์ริธ】ด้วยก็เถอะ

หากนี่เป็นการสอบสัมภาษณ์งาน เกลซึ่งมี【คาร์ม่า】สูงก็แถมไม่ต่างจากใบประวัติที่กรอกไว้ว่า ‘ผมเคยติดคุกมานะครับ’ หรือ ‘ผมเป็นคนไม่ดีนะครับ’ อยู่ยังไงอย่างนั้น

กระนั้นในสถานการณ์นี้จะให้เงียบกลับก็ใช่เรื่อง ทั้งจะโกหกไปก็อาจจะความแตกได้อีก เกลหน้าซีดเผือดผ่อนลมหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วเหลือบมองฝ่ามือทั้งสองข้าง

“เอ่อ...【เมอร์ริธ】ของผมคือ 4 จุดครับ”

“โห..? 4 จุดเลยรึนี่————ไม่เลวๆ,แล้ว【คาร์ม่า】ล่ะ?”

“ส––สิบห้า【คาร์ม่า】ของผมคือ 15 จุด..ครับ”

“...”

จบคำ,การสนทนาจึงกลายเป็นเงียบกริบ เกลเริ่มเห็นปลายทางอยู่รำไรว่าคงได้จากเมืองนี้ไปอย่างไม่ต้องสงสัย————ทันใดนั้น,อิสตรีหลังม่านจึงว่า

“เจ้าทำ <บาป> อะไรไว้?”

“ฆ––ฆ่าตัวตายครับ”

“แค่นั้นเหรอ..?”

เกลสะดุ้งเฮือกหน้าถอดสี พอทำใจได้จึงเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา

“เพราะมีหนี้ท่วมหัวกับปัญหาในชีวิต โดยที่ไม่ได้ตั้งใจ...พอผมตายหนี้จึงถูกโอนให้พ่อแม่ พวกท่านที่ไม่มีเงินใช้คืนจึงถูกรุมทำร้าย————จนเสียชีวิตครับ”

“...อืม เป็นเช่นนั้นเองเหรอ”

เธอเงียบไปครู่ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าขอโทษด้วยที่ถามอะไรระราบระล้วง”

“...ไม่เป็นไรหรอกครับ” เกลถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นเตรียมออกจากห้อง

“เดี๋ยว,นี่เจ้าคิดจะไปไหน?” เธอขัดจนเกลชะงักกึกหันกลับมา

“คนบาปอย่างผมคงไม่คู่ควรกับเมืองนี้ เพราะงั้นเลยคิดว่าไปที่อื่นแทนจะดีกว่า”

“คิดว่าจะมีอีกงั้นเหรอ? เมืองแบบนี้น่ะ”

“......”

ชายหนุ่มไม่ได้ตอบกลับ บางทีเพราะนี่เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบอยู่แล้วก็ได้ เขาจึงนิ่งเฉยราวกับรับรู้อยู่เต็มอก การจะหาเมืองซักแห่งหรือคนดีๆซักคนในนรกนับว่าไม่ใช่เรื่องง่าย

ความจริงข้อนี้ไม่ว่าใครต่างก็ทราบกันดี

“มานี่สิ...”

เธอทักซึ่งเกลก็ยืนนิ่งพักหนึ่ง ก่อนจะก้าวกลับเข้าไปใกล้ฉากมู่ลี่อีกครั้ง แล้วตอนนั้นเองเงาที่หลังฉากจึงเริ่มเคลื่อนไหว เธอลุกยืนขึ้นจากเตียงที่เป็นเงารางๆพร้อมเพรียงกันก็สาวเท้าออกข้างเดินพ้นฉากกั้น

เผยให้เห็นหญิงสาววัย 20 กว่าๆขึ้นตรงหน้าเกล————เรือนผมสีฟ้าดั่งผืนน้ำกับใบหน้ารูปไข่ผิวขาวเนียน โดยรวมทั้งหมดคือเธอสวยงามจนยากจะหาคำมาบรรยาย

หญิงสาวตรงหน้าเกลแทบไม่ต่างจากนางแบบชั้นนำคนหนึ่ง

ทว่าเหนือสิ่งอื่นที่ทำให้เขาตะลึงกลับไม่ใช่ความงาของอีกฝ่าย————ที่กลางของเธอ...ได้ผุดสิ่งแปลกปลอมที่มนุษย์ทั่วไปนั้นไม่ควรมีให้เห็น

นั่นคือปีก————ปีกนกสีดำขนาดใหญ่ได้แผ่สยายอยู่กลางหลัง

ท่ามกลางสายตาของหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรี เหนือศีรษะของทั้งคู่กลับปรากฏขนนกดำจำนวนหนึ่งโปรยลงมาราวกับหยาดหิมะ.....เดิมทีอีกฝ่ายซึ่งนับว่างดงามนั้นพอมีองค์ประกอบอย่างขนนกมาเติมแต่ง————จึงกลายเป็นสง่างามมากยิ่งขึ้นไปอีก

“....น–นี่คุณ.....ปีกนั่นมัน––?”

เกลถึงกับอื้ออึงเปล่งคำพูดไม่เป็นจังหวะ หญิงสาวตรงเหมือนรับรู้ความต้องการของชายหนุ่ม เธอเปรยยิ้มขึ้นเล็กน้อย————รอยยิ้มซึ่งดูอ่อนโยนและอบอุ่นได้เอ่ยคำที่คาใจของเกลอย่างขมขื่น

“ก็อย่างที่เห็น....ข้าเป็น <เทวดา> ยังไงล่ะ”

۞۞۞