UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #14 : Ep.14 - Seraph

UNagain.14 – Seraph

“โดนล้อมจนได้”

เอแคร์ว่าพลางกระชับดาบในมือแน่น เกลซึ่งอยู่ข้างกันกลับเหงื่อแตกพลั่ก,ถามว่า “อ–เอาไงดี?”

“...เรียกอาวุธของออกมาค่ะ อีกฝ่ายมีจำนวนมากเกินไป,ชั้นคงไม่มีเวลามาดูคุณแน่” เธอตอบ,จากนั้นเกลจึงพยักหน้าแล้วพึมพำไร้เสียงก่อนจะเน้นคำสุดท้าย

“จงปรากฏต่อหน้าข้า【นารากะ•พาราห์】”

บังเกิดเปลวเพลิงโชติช่วงขึ้นเบื้องหน้า เมื่อเกลสัมผัส,ละอองเพลิงจึงแตกโพลงเผยหอกทองแดงอยู่ในมือ เอแคร์เหลือบมอง <อสุรกาย> ทั้งสี่ซึ่งเริ่มเขยื้อนกายเข้าหาทีละก้าวอย่างเคร่งเครียด

“คุณเกลชั้นขอฝากทางคุณไว้ 2 ตัวนะคะ”

“หา..!?”

แล้วเธอจึงโผกายเข้าปะทะต่อสองในสี่โดยไม่ทันให้เกลได้เอ่ยถึง ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อแม้จะพยายามเรียกเอแคร์ให้รอก่อน กระนั้นรู้ตัวอีกทีเธอก็ปะทะกับ <อสุรกาย> เข้าให้เสียแล้ว หากเรียกเธอในตอนนี้ก็รังแต่จะทำให้เสียสมาธิเอาซะเปล่าๆ เกลได้แต่กัดฟันกรอดเหลือบมองศัตรูทั้งสองซึ่งจ้องมองเขาราวกับเหยื่ออันโอชะ

หนึ่งในนั้นกระโจนเข้าหาเกล

เคร้ง!

กำปั้นดั่งเหล็กกล้าปะทะเข้ากับ【นารากะ•พาราห์】อย่างหนักหน่วง เกลถึงเซถลาไปถึง 3-4 ก้าวในสภาพทุลักทุเลเล็กน้อย “อึก..!”

แรงเยอะชะมัด————เล่นเอาซะมือชาเลย

กระนั้นพวกมันก็ไม่ปล่อยให้เกลได้พิรี้พิไรมากนัก <อสุรกาย> อีกตัวพลันทะยานเข้ามาจากด้านหลังแล้วซัดหมัดหนักเข้าใส่เกล ชายหนุ่มเมื่อคาดเดาได้จึงโผกายหลบถูกกำปั้นแฉลบไปกลายเป็นรอยถากที่ต้นแขน จังหวะนั้นเกลซึ่งจดจำวิธีต่อสู้มาเอแคร์เมื่อครู่ จึงตัดสินใจแทงหอกสวนกลับไป

สวบ!

แทงเข้ากลางอกทะลุออกหลัง <อสุรกาย> กรีดร้องลั่น ขณะเดียวกันเกลจึงเผยรอยยิ้มขึ้นเห็นแววแห่งความหวัง ทว่าความหวังนั้นก็ไม่ได้อยู่คู่กับเขานานนัก เมื่อ <อสุรกาย> อีกตัวได้ประชิดมุมอับแล้วต่อยอีกหมัดหนึ่งเข้ากลางตัวของชายหนุ่ม เสียงกระดูกหักดังทับซ้อนเป็นจังหวะเฉกเดียวกับเกลซึ่งปลิวกระเด็นไปร่วม 10 เมตร

“อ่อก...!? อั่ก!”

บ้าจริง,เจ็บ————เจ็บโคตรๆ...แค่ขยับตัวนิดเดียวก็เหมือนกับถูกมีดกรีดอยู่ข้างในเลย เกลสบถในใจโดยกุมแผลที่ชายโครงอย่างเจ็บปวด อวัยวะภายในเหมือนจะถูกทำลายไปหลายส่วนจนเกลไม่อาจลุกยืนไหว

ขืนเป็นแบบนี้มีหวังได้ตายจริงๆแน่

เกลฝืนความเจ็บปวดเหลือบมอง【นารากะ•พาราห์】ซึ่งปักคาไว้ที่ร่างไร้วิญญาณของ <อสุรกาย> กระนั้นพวกมันก็ยังอีกหนึ่งตัว <อสุรกาย> ตัวที่ต่อยเขาเมื่อครู่ขณะนี้กำลังย่างเท้าเข้าหามาทีละน้อย

“หอก..ต้องไปเอาหอก”

จากระยะทางของเขากับ <อสุรกาย> ยังไงก็คงร่าย <อาคม> ขึ้นใหม่ไม่ทันแน่ ทว่าหว่างกลางซึ่งมีหอกวางคั่นไว้ หากเขาพุ่งไปเก็บหอกนี้ได้ก่อนอีกฝ่ายจะเข้าถึงตัว อย่างน้อยโอกาสที่เกลจะตายก็คงลดน้อยลง

————ทว่าด้วยสภาพนี้แค่จะลุกก็ยังทำไม่ได้เลย

“แม่งเอ๊ย..!”

เกลสบถ แล้วคลานไถลไปกับพื้นโดยทิ้งรอยเลือดเป็นทางยาว ระยะห่างจากหอกคือ 2 เมตรส่วนระยะห่างจาก <อสุรกาย> คือ 6 เมตรซึ่งห่างกันเพียงคนละครึ่งทางกว่าๆ

จากรูปการว่ากันตรงคือเกลน่าจะได้หอกมาก่อนที่ <อสรุกาย> จะมาถึง แล้วไม่นานก็เป็นดังคาด,เกลมาถึงที่ตั้งของหอกก่อนอีกฝ่ายจะทันได้ประชิดตัว แม้จะเป็นเช่นนั้นทว่าก็มีสิ่งหนึ่งที่เกลไม่ได้คาดคิดมาก่อน

“...!?”

หอกที่คาแน่นอยู่กลางอก————เนื่องเพราะบาดแผลเมื่อครู่จึงทำให้เกลไม่มีแรงพอจะดึงหอกออกมา

ดังนั้นเกลจึงได้แต่ฝืนรั้งหอกไว้ในกำมือพร้อมกับยันเท้าลงไปสุดแรง

“มาติดอะไรตอนนี้วะ––อ่อก..!?”

ไม่ทันจบคำ,ที่ลำคอพลันปรากฏอุ้งมือใหญ่เข้าบีบเค้น <อสุรกาย> จ้องเกลอย่างถมึงทึงก่อนจะยกร่างเขาขึ้นลอยเหนือพื้นจนชายหนุ่มได้แต่ดิ้นพล่านหมายให้หลุดจากการจับกุม กระนั้นมือหนึ่งซึ่งกำหอกก็ยังคงบีบแน่นราวกับคาดหวังว่าว่าตนจะสามารถดึงมันออกมาได้สำเร็จ ช่วงเวลาเป็นตายนี้ทั้งสองกำลังแข่งกับเวลาอยู่

ระหว่างดึงหอกออกมากับถูก <อสุรกาย> ฆ่า,สิ่งไหนจะบรรลุเป้าหมายได้ก่อนกัน

ครึ่ก..!

ราวกับปาฏิหาริย์,หอกซึ่งคาแน่นอยู่กลางอกกลับเริ่มเคลื่อนไหว เกลรับรู้ได้,จึงรีบโยกหอกไปมาจนปลายคมเขยื้อนออกจากเนื้อหนัง————ทันใดนั้น,เขาจึงฉีกยิ้ม

สำเร็จ,ดึงหอกออกมาได้แล้ว!

.

.

กร้วม!!

จากนั้นศีรษะของเกลจึงถูก <อสุรกาย> งับไปจนแหว่งเหวอะตายคามืออีกฝ่ายไปทั้งอย่างนั้น

۞۞۞