ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

    ลำดับตอนที่ #113 : Ep.31 - Anemone

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 799
      42
      6 ก.พ. 61

    UNagain.31 - Anemone

    เจ้าเป็นเทพหรือมารกันแน่!”

    ฮาเดสเอ่ยด้วยใบหน้าเคร่งขรึม ส่วนแพทตี้ก็มีสีหน้าทรมาน ยิ่งนานเข้าแรงบีบก็ยิ่งเพิ่มพูน ชั่วขณะนั้นใบหน้าของเธอก็กลายเป็นแดงก่ำ เช่นเดียวกับสองตาที่เหลือกขึ้นเหมือนใกล้สิ้นสติ

    นายท่าน ปล่อยนางเถอะ

    ———ตอนนั้นเซเบอร์รัสจึงพูด

    ชายผู้เป็นหนึ่งในเทพแห่งโพลีทีสคิ้วกระตุก อย่ามาสั่งข้า!” กระนั้นสุนัขสามหัวก็แย้ง ท่านทำเช่นนี้ก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอกเซเบอร์รัสว่าด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน อย่างไรเสียโอลิมปัสก็ล่มสลายไปแล้ว ต่อให้นางเป็นมารจริง แต่ท่านก็ไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินโทษ

    เซเบอร์รัส..!”

    ข้าขออภัยในความโง่เขลา...

    มันตอบรับอย่างเงียบ ฮาเดสยังคงบีบคอของแพทตี้ไว้อย่างนั้น กระทั่งครู่หนึ่งเขาจึงเดาะลิ้นและซัดเธอลงกับพื้น โอ๊ย!” หญิงสาวร้องเบาๆ จากนั้นฮาเดสจึงส่งสายตาเย็นชาออกไป ไสหัวไปซะ วู้ม! ทันใดนั้นกลับปรากฏความมืดสายหนึ่งหอบร่างของเธอขึ้นจากหลุม

    กรี๊ดดดดด!

    ตุบ!

    แพทตี้ถูกหย่อนทิ้งลงปากหน้าผาทั้งอย่างนั้น

    ———นี่มันเรื่องอะไร..?

    .

    .

    นี่เจ้าไปมัวเอ้อระเหยที่ไหน!?”

    ....ขอโทษค่ะแพทตี้กล่าว ที่นี่ก็คือสำนักลำนำฟ้า สถานที่ๆซึ่งเธอใช้เป็นแหล่งพักพิง ตรงหน้าก็คือยอนฮวาหนึ่งในทีมล่าอสุภะที่แพททำงานร่วมกัน ซองซูชายหนุ่มผู้เป็นหัวหน้าทีมได้แต่ปลอบ น่าๆ กลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว ว่าแต่เธอขึ้นจากหน้าผาได้ยังไง?”

    คือ–ชั้นเองก็ยังงงๆอยู่เหมือนกัน

    เหอะ! คุยกับยัยนี่ก็เสียเวลาเปล่า ชั้นน่ามาอยู่ทีมเดียวกับหล่อนเลยจากนั้นยอนฮวาจึงเดินหนีไป เดี๋ยวสิ! ฮึ่ม...ชั้นขอโทษแทนเธอด้วยนะจากนั้นซองซูจึงเดินตามหลังเธอไป

    เฮ้อ!

    ทั้งที่ผ่านมานานเกือบจะสองปีแล้ว แต่ทำไมเราถึงยังใช้อาคมไม่ได้กันนะ? กระทั้งความทรงจำเองก็....แพทตี้ขบคิดก่อนจะทำสีหน้าหมอง เธอเดินกลับไปยังหมู่ตึกแล้วเข้าห้องพักตนไป ที่ตรงนั้นกลับปรากฏให้เห็นสามสาว ไวโอเล็ต บัตเตอร์ฟราย และคริสซี่อยู่

    ไงศิษย์น้อง! วันนี้ไปล่าอสุภะมาเป็นไงมั่ง?”

    ฮะฮะฮะ ไม่ดีซักเท่าไหร่หรอกค่ะ

    เธอยิ้มแหยๆ จากนั้นบัตเตอร์ฟรายจึงเสริม ....พยายามเข้าส่วนคริสซี่ก็ยิ้มอย่างอ่อนโยน ด้านศาสตร์อาคมเจ้าไม่ถนัดนี่ ยังไงเจ้าก็เน้นด้านการเขียนยันต์เหมือนเดิมแหละดีแล้วเธอชูยันต์ในมือให้ดู ในสำนักเจ้าน่ะถือเป็นศิษย์เอกของอาจารย์ยันต์ซื่อเมี่ยวเลยนะ

    ถึงอย่างนั้นชั้นก็ใช้อาคมไม่––

    เอาน่าๆ คนเราก็ต้องมีเรื่องถนัดและไม่ถนัดกันอยู่แล้วไวโอเล็ตเข้ามากอดคอ จากนั้นจึงทัก ไหนๆวันนี้ก็ออกแรงแล้ว มากินเหล้าเถอะจากนั้นเธอจึงยื่นเหล้าขาวมาให้ เหล้าขาวนี้ไม่มีกลิ่นฉุน กลับกันกลิ่นหอมหวานของกุหลาบกลับเข้าแทนที่ มันคือของขึ้นชื่อประจำเมืองเหล้ากุหลาบหอม

    ———ชั้นไม่คิดจะปฏิเสธหรอกนะ

    เพราะอย่างนั้นก็เลยรับมาแล้วซดหมดรวดเดียว

    สุดยอดๆ นอกจากเรื่องยันต์ก็ต้องเรื่องเหล้านี่แหละถึงจะสมกับเป็นศิษย์น้อง!”

    .......ไม่เหมือนเป็นคำชมเลยนะคะ

    ฮ่าฮ่าฮ่า! เอาน่าๆ อย่าไปใส่ใจเลย

    สุดท้ายทุกคนก็เมาแอ๋กันหมด สภาพที่เห็นก็คือเละเทะ มีเพียงแค่แพทตี้เท่านั้นที่ยังมีสติ ฮึก! เธอสะอึกด้วยใบหน้าแดงก่ำเล็กน้อย ไปฝึกดีกว่าแฮะเธอพึมพำก่อนจะเดินตรงไปยังโรงฝึกอย่างทุลักทุเล

    โดยรวมนี่คืออาการเมาอย่างแน่นอน

    ———กระนั้นเธอก็หยิบดาบไม้ขึ้น

    หญิงสาวร่ายรำมันออกไป หนึ่งกระบวนท่า สองกระบวนท่า วิชาเหล่านี้ล้วนเป็นของสำนักทั้งสิ้น ความจริงเธอก็ได้รับคำชมจากอาจารย์ยุทธ์หลายๆท่าน กระบวนท่าล้วนมีน้ำหนักและใช้ถูกต้องตามสภาวะ กระนั้นสิ่งที่ขาดไปก็คืออาคม ใช่ หากให้เทียบก็เหมือนช้างกับมด

    ต่อให้กัดแรงแค่ไหน แต่ยังไงช้างก็ไม่มีทางล้ม

    .....พอคิดอย่างนั้นแพทตี้จึงหยุดมือ

    กึด!

    บ้าเอ๊ย!” แพทตี้กัดฟันอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหอบหายใจนั่งลงกับพื้นด้วยอาการหอบเล็กน้อย แฮ่ก...แฮ่ก...มีเสียงลมร้อนเป่าออกจากปาก กระทั่งตอนนั้นเธอกลับนึกย้อนไป

    ———ผู้ไม่มีตรามีแต่เทพมารเท่านั้น!

    .....นั่นน่ะหมายถึงอะไรกันนะ?

    หญิงสาวนอนแผ่กับพื้น พลางชูมือขึ้นฟ้า ฮะฮะ หมอนั่นจะบอกว่าชั้นเป็นเทพมารงั้นเหรอ? ถ้าเป็นงั้นจริงชั้นก็มีศักดิ์เท่ากับท่านยามะเลยนะจากนั้นเธอจึงหุบยิ้มลง

    ———ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดีสินะ

    จะว่าไปหมอนั่นเป็นใครกัน? วิญญาณหลบหนีจากขุมงั้นเหรอ?” เธอสันนิฐาน ทว่าตอนนั้นบานประตูโรงฝึกกลับถูกเปิดออก ปึง! แพทตี้หันขวับ ก่อนจะหรี่ตาลง

    เจ้ามาที่นี่อีกแล้วเรอะ?”

    ศิษย์พี่เองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ?”

    ———ชายตรงหน้าก็คือหลิวฟง!

    .

    .

    อีกด้านหนึ่ง ณ สถานที่ห่างไกลออกไปร่วมหลายพันกิโลฯ ที่แห่งนั้นกลับมีชายหนึ่งหญิงหนึ่งกำลังนั่งสงบนิ่งอยู่ภายในถ้ำ ด้านหลังของฝั่งชายมีมารตนหนึ่งกำลังยืนจ้องอยู่

    นามของมันก็คืออาชูร่า

    มนุษย์ เจ้าจะนั่งสมาธิอีกนานแค่ไหนกัน?” จากนั้นชายชุดขาวขาดรุ่ยจึงตอบกลับไปโดยที่สองตายังพริ้มลงอยู่กับที่ ไม่แน่ชัดส่วนทางด้านหญิงสาวอีกกลับลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจ

    ———เธอคนนั้นก็คือซีหลง

    ฮาววว~ ชั้นชักเมื่อยแล้วนา นี่นายกะจะนั่งสมาธิทั้งวันเลยเนี่ยนะ? นี่มันก็สองวันแล้ว หัดฟังคู่สัญญาเขาเตือนมั่งสิ เนอะๆ

    อย่ามาตีสนิทข้า

    แหมๆ ทำเป็นคนไกลไปได้ซีหลงยิ้มเจ้าเล่ห์ กระนั้นอาชูร่าก็ไม่ได้ตอบอะไร ส่วนชายหนุ่มเองก็ยังคงท่าทีเดิมไว้ ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ดวงตาสีเลือดกลับปรากฏให้เห็น เขาลุกขึ้นก่อนจะหยิบผ้าพันแผลสกปรกขึ้นมาพันรอบใบหน้าไว้

    ซีหลง

    ค่า! ค่า!”

    ขอเวลาอีกสองวัน

    หืม? สำหรับอะไรเหรอ?”

    สำหรับการเพิ่มพูนค่าเมอร์ริธ ชั้นในตอนนี้มีเมอร์ริธอยู่ 35 จุด จนกว่าจะถึงตอนนั้นทางนี้ก็อยากให้เมอร์ริธมันเพิ่มขึ้นอีกเท่าที่จะทำชายหนุ่มหันมองไปยังอาชูร่า จากนั้นมันจึงพูด ดูท่าเจ้าต้องการอาคมของข้ามากเลยสินะ?”

    อ่า เพราะแบบนั้นชั้นถึงต้องมีค่าเมอร์ริธมากกว่า 40 จุด

    กึด!

    ผ้าพันแผลถูกผูกไว้หลังศีรษะ

    ทั้งหมดนี้ก็เพื่อฆ่ายามะ

    ———เกลพูดทิ้งท้ายไว้อย่างนั้น

    ۞۞۞

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×