คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #102 : Ep.20 - Afraid
UNagain.20 - Afraid
“ว่าไงนะ?”
“ชั้นบอกจะสละสิทธิ์ค่ะ”
หมับ!——ทันใดนั้นไวโอเล็ตจึงคว้าไหล่เธอไว้
“ทำไมกันล่ะ!? นี่มันงานสำคัญเลยนะ
ปีหนึ่งจะมีซักครั้ง แถม––”
“ชั้นรู้ลิมิตตัวเอง
ว่าตอนนี้ยังไม่สามารถทำลายแผ่นไม้พวกนั้นได้ค่ะ”
“ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้หรอก!”
จากนั้นคริซซี่จึงเรียก “ไวโอเล็ต” ราวกับปรามอีกฝ่าย
โดยข้างๆกันก็มีบัทเตอร์ฟรายซึ่งนิ่งเงียบกับซีซี่ที่กำลังถอนหายใจอยู่
เธอย่อมรู้ดีว่าแพทใช้อาคมไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้นไวโอเล็ตก็ไม่อยากให้เธอสิ้นหวัง กรอด!
หญิงสาวได้แต่กัดฟันก่อนจะเบือนหน้าออกไป “ข้าไม่รู้ด้วยแล้ว!” หล่อนพูดเท่านั้นก็ก้าวเดินออกไป
สุดท้ายทุกคนจึงได้แต่ส่งสายตาเห็นใจมาให้
———ทางด้านแพทตี้ก็ได้แต่ยิ้มขมขื่น
หนึ่งคน สองคน สามคน และสี่คน พวกของไวโอเล็ตฟาดฟันแผ่นไม้จนพังยับ
โดยเฉพาะของไวโอเล็ตซึ่งแหลกไม่มีชิ้นดีราวกับอารมณ์เสียมาจากไหนก็ไม่ทราบได้
สุดท้ายทั้งหมดก็ผ่านเข้ารอบไปได้ด้วยดี
ยกเว้นแพทตี้เพียงคนเดียวเท่านั้น
“ยัยนั่นเป็นศิษย์น้องของพวกคริซซี่นี่? ทำไมสละสิทธิ์ล่ะ?”
“เฮอะ! เพราะนางใช้อาคมไม่ได้อย่างไรเล่า? คาดว่ามันคงรู้จุดยืนของตัวเองอยู่บ้าง”
เสียงกระซิบกระซาบดังจากเบื้องหลัง กระนั้นแพทตี้กลับทำนิ่งเฉยโดยไม่ใส่ใจ
ไม่สิ...หากบอกไม่ใส่ใจก็ย่อมเป็นการโกหก เธอในตอนนี้กำลังสั่นระริก
เธอในตอนนี้กำลังกำหมัดแน่น เช่นเดียวกับจิตใจ เธอในตอนนี้ราวกับเป็นเพียงอากาศธาตุ
แตกต่างจากคนอื่นๆ แปลกแยกจากคนอื่นๆ
———เป็นดำในหมู่ขาว
กึด!
รับไม่ได้งั้นเหรอ? ทนไม่ได้งั้นเหรอ? รู้สึกโกรธ? หรือว่าเกลียดชังกัน? ไม่ว่าจะแบบไหน
สุดท้ายแพทตี้กลับก้าวถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัวราวกับเบื้องหน้ามีกำแพงใสขนาดใหญ่กำลังผลักดันอยู่
กำแพงที่ชื่อว่า <ความกลัว> กำลังไล่ต้อนเธออยู่
———และในตอนจบแพทตี้ก็จะไร้จุดยืน
เธอก้าวออกไปผ่านฝูงชน และเลยผ่านไปเรื่อยๆท่ามกลางกระแสความคิดอันสับสน
เลยผ่านลานประลอง เลยผ่านที่นั่งคนดู เลยผ่านร้านค้าและหาบเร่ต่างๆ
สุดท้ายก็จึงมาหยุดอยู่ที่หลังมุมตึกแห่งหนึ่ง
“ทำไมกันนะ.....”
แปะ!
“ฮึก!...ทำไมเราถึงได้อ่อนแอแบบนี้กัน!?”
ทั้งที่เข้ามาพร้อมกริช แต่ความสามารถนั้นกลับไม่อาจเทียบกันได้
ทำไมกัน!? เพราะไร้สัญลักษณ์งั้นเหรอ!?
เพราะไร้เมอร์ริธงั้นเหรอ? เพราะไร้คาร์ม่างั้นเหรอ?
.
.
《——ไม่รู้》
เราไม่รู้อะไรทั้งนั้น.....ทำไมกันล่ะ? ทำไมไม่รู้?
มันเหมือนอะไรบางอย่างขาดหายไป อะไรกันนะ? อะไรกัน? ทำไมเราไม่รู้?
ทำไมไม่รู้ล่ะ? ก็ไม่รู้น่ะสิ ถึงไม่รู้! แล้วมันอะไรกันล่ะ? ทำไม? ไม่รู้อะไร? ไม่รู้! ไม่รู้!
“..........”
ไม่รู้! ไม่รู้! ไม่รู้! ไม่รู้! ไม่รู้!
ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้!
ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้!
ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้!
ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้!
ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้!
ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!ไม่รู้! ไม่รู้!
ไม่รู้! ไม่รู้! เราไม่รู้อะไรกันแน่!?
ในหัวเรา? เกิดอะไรขึ้น..!?
กึกๆๆๆๆๆ ทั่วร่างของเธอพลันสั่นเทิ้ม
โดยไม่รู้ตัวปลายผมของหล่อนก็เริ่มปรากฏรอยด่างสีดำขึ้นเป็นวง เส้นผมสีดำนั้นกำลังกลืนกินเส้นผมสีขาวอย่างแช่มช้า
ทีละนิด...ทีละนิด...
“แพทตี้!”
วูบ!
ทันใดนั้นเส้นใยสีดำกลับเลือนหายไป
เส้นผมของเธอกลายมาเป็นสีขาวสว่างตาอีกครั้ง
ขณะเดียวกันอาการสั่นเทิ้มของแพทตี้ก็เริ่มซาลง
หญิงสาวค่อยหอบหายใจอย่างช้าๆ ก่อนจะเปรยตามองไปยังเสียงเรียก
“เจ้า.....นาย กริชงั้นเหรอ?”
สรรพนามที่เรียกผิดไปจากทุกทีทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้ว กระนั้นเขาก็หาได้ใส่ใจไม่
กริชเดินเข้าไปหา แล้วว่า “เป็นอะไรของเธอ?
เห็นในงานตะกี้จู่ๆก็หน้าซีด แล้ววิ่งออกมาเลย.....เธอโอเคใช่ไหม?”
“ช-ชั้น...อืม ชั้นไม่เป็นไร แล้วการทดสอบล่ะ?”
“การทดสอบรอบแรกเสร็จแล้ว พรุ่งนี้เป็นการทดสอบที่สอง”
เธอพยักหน้า แล้วปาดน้ำตาหนพร้อมกับพยายามลุกขึ้น ทว่าตอนนั้นกริชกลับผลักเธอจนล้มไปกองกับพื้นอีกครั้ง
“โอ๊ย!”
แพทตี้ร้อง ขณะเดียวกันชายหนุ่มจึงหยิบมีดเล่มหนึ่งออกมา แล้วเหยียดยิ้ม
“ช่างประจวบเหมาะซะจริง
ใครจะไปคิดล่ะว่าเธอจะหนีมาอยู่ในตรอกแบบนี้”
“ท-ทำอะไรของนายน่ะ?”
“แพทตี้ ใบหน้านั่นน่ะชั้นขอล่ะนะ”
กริชย่างสามขุมเข้ามาอย่างแช่มช้า ขณะเดียวกันแพทตี้ก็ตื่นตระหนก “จะทำบ้าอะไรของนาย!?” เธอร้องได้เท่านั้น ก่อนที่อีกฝ่ายจะแทงมีดเข้าใส่อย่างโหดเหี้ยม ฉัวะ!
แพทตี้หลบพ้นอย่างหวุดหวิด——กระนั้นใบหน้ากลับรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาเล็กน้อย
พอลองสัมผัสที่แก้มดู หล่อนจึงพบกับโลหิตหยาดหนึ่ง
.....หมอนี่เอาจริง!?
“แพทตี้ เธออย่าหลบสิ”
กริชค้างในท่าแทงทั้งอย่างนั้น
ก่อนจะหันมามองหญิงสาวราวกับหล่อนเป็นลูกหนูตัวหนึ่ง ดวงตาอันมืดมน
ใบหน้าที่ฉีกยิ้มกว้างนั่นกู่ร้องออกมาลั่น
“ไม่งั้นใบหน้านั่นได้เละกันพอดี!”
“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย!? กริช!”
เคร้ง!
แพทตี้ชักสนับมือขึ้นมาต้านรับ เบื้องหน้าของทั้งคู่พลันปรากฏสะเก็ดไฟสีเหลืองทองกระเซ็นออกมา
แม้จะดูเหมือนพอฟัดพอเหวี่ยง แต่ในความเป็นจริงกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น——ไอ้แรงขนาดนี้มันอะไร..!?
หมอนี่เก่งขึ้นขนาดนี้เลยเหรอ!?
เป้ง!
ด้านกำลังแพทตี้เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ดังนั้นเธอจึงเลือกเบี่ยงคมมีดออก
———ก่อนจะตบเท้าหนักเตรียมล่าถอย
“ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่ปล่อยให้หนีหรอกโว้ย!”
อีกฝ่ายคำรามอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับร่ายมุทราออกไป “จงปรากฏต่อหน้าข้า【วาตะ】!” พรึ่บ!
ทันใดนั้นสายลมกลับควบแน่นที่ปลายเท้า จากนั้นมันจึงทะยานร่างเข้าใส่
เพียงชั่วพริบตามีดในมือก็ปรากฏอยู่หน้าตรงหน้าเธอเสียแล้ว
“ฮึ่ม..!” แพทตี้ลอบกัดฟันพลิกตัวหลบอย่างฉิวเฉียด
กระนั้นกริชก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน เขาตวัดมีดอย่างพิสดารเข้าตามติด ฉัวะ!
หนึ่งครั้งที่แทงเฉี่ยวหัวไหล่ เชียะ! อีกหนึ่งครั้งที่แทงเฉี่ยวชายโครง จากนั้นจึงเป็นลูกเตะ
เอี๊ยดดดด!
“อั่ก..!?” แพทตี้ถึงเซไถลไปกับพื้น
รองเท้าผ้าใบปรากฏเสียงเบรกเกอร์ดังสนั่น ทั้งความเร็วและกำลัง
เราไม่สามารถสู้อีกฝ่ายได้เลย! แพทตี้ขบคิดอย่างนั้น กระทั่งกริชทะยานเข้าใส่
ป่งงงง!
เลือดและอาเจียนสีใสก็พลันพวยพุ่งออกปากและจมูก เธอโดนกริชตีเข่า
ร่างบางเบิกตากว้างแทบถลน ก่อนจะกลิ้งกระเด็นลงไปขลุกกับพื้นอย่างเจ็บปวด
ทว่าศัตรูเองก็ไม่ได้ใจดีนัก มันกระชากผมของเธอขึ้นพร้อมกับนั่งคร่อมทับลงไป “เจ็บไหมล่ะ? หืม?” แพทตี้ไอค่อกแค่กพ่นเลือดออกปาก
กระทั่งพอทุเลาจึงหอบหายใจ
“แฮ่ก...แฮ่ก...แฮ่ก...นายทำแบบนี้
อึก!...ทำไม?”
“เพื่อความสนุกไงล่ะ!”
“....ว่าไงนะ?”
จากนั้นกริชจึงเงยหน้าขึ้นฟ้า มันหัวเราะ “ฮึฮึฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เธอคงไม่เข้าใจหรอก นี่น่ะมันก็เหมือนกับงานอดิเรก!” ชายหนุ่มพูดเสร็จจึงหยิบแผ่นหนังใบหนึ่งออกจากอกเสื้อ แล้วว่า
“งานอดิเรกของชั้นคือการรังสรรค์ผ้าเช็ดหน้ายังไงเล่า..!”
———สิ่งนั้นก็คือใบหน้ามนุษย์
ผิวหนังเปล่าๆซึ่งถลกออกมาจากใบหน้า พอเห็นสิ่งที่อยู่ในมือของมัน
แพทตี้ก็ถึงกับหน้าซีดเผือดบังเกิดความสะอิดสะเอียนขึ้นทันที
เธอในตอนนี้ไม่มีแรงเหลือพอจะต้านกริชเลยแม้แต่น้อย
ทางรอดนั้นช่างริบหรี่!
“ถ้านายฆ่าชั้น! พวกอาจารย์และคนอื่นๆคงไม่ปล่อยไว้แน่”
“แล้วไง? พวกนั้นจะหาหลักฐานไม่พบหรอก
จะไม่รู้ด้วยว่าเธอตายไปแล้ว ชั้นจะหั่นศพเธอเป็นชิ้นๆ จากนั้นก็เอาไปปรุงเป็นอาหารให้คนอื่นๆกิน
เท่านี้ก็ไม่มีใครรู้แล้ว จริงไหม? แถมเธอยิ่งไร้อาคมอีก
บางทีพวกมันอาจนึกว่าเธอทนต่อสภาพสังคมไม่ไหวเลยหนีออกไปแล้วก็ได้”
“น-นาย..!? ทำไมถึงได้โหดเหี้ยมขนาดนี้!”
“ก็เพราะโหดเหี้ยมไง! ถึงได้มีตัวชั้นจนถึงทุกวันนี้!”
“ก็เพราะโหดเหี้ยมงั้นเหรอ? นายจะบอกว่าตัวเองชั่วร้ายตั้งแต่เกิดเลยรึไง!?”
“เลิกไร้สาระซักที! ยังไงชั้น––”
「ลูกน่ะไม่ได้แข็งแกร่งตั้งแต่เกิด.....」
「เพราะงั้นหลังจากนี้ก็จงเข้มแข็งไว้นะ.....」
เฮือก!
ทันใดนั้นภาพแฟลชแบ๊คในอดีตก็พลันปรากฏขึ้นในห้วงความคิด “อ-อึก..!?” กริชกุมขมับ
ก่อนจะเซถลาไปสองถึงสาวก้าว
ในใจของเขากำลังเต้นระรัวอย่างถี่ยิบราวกับเพิ่งผ่านความเป็นตายมาหมาดๆ
“.....คุณแม่...งั้นเหรอ?”
「ลูกน่ะไม่มีทางที่จะโหดเหี้ยม.....」
“หยุดนะ!”
「เหมือนกับคุณพ่อหรอก.....เอ้า!」
“บอกให้หยุดยังไงล่ะโว้ยยยยยยย!!”
「ฆ่าคุณพ่อซะสิ.....」
“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก..!!”
กริชดิ้นทุรนทุรายกับพื้น
พร้อมกันนั้นชายหนุ่มจึงแผดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง “เจ็บ! เจ็บเป็นบ้า! หัวมัน...แทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว! คุณแม่! พอซักทีเถอะ..!”
———เหตุการณ์เบื้องหน้ากลับกลายเป็นพลิกผัน
แพทตี้ในตอนนี้ถึงกับอื้ออึงมองอีกฝ่ายอย่างฉงน ทว่านี่นับเป็นโอกาสดี
หากจะหลบหนีก็ต้องเป็นตอนนี้เท่านั้น พอตระหนักเสร็จ
เธอจึงกัดฟันคิดมุ่งหน้าออกไปทันที
กึด!
ทันใดนั้นกริชกลับคว้าข้อเท้าเธอไว้ แม้จะเป็นเช่นนั้น
ทว่าเจ้าตัวยามนี้กลับหลับตาอยู่
———หลับตา...โดยที่ร้องไห้ไปพร้อมๆกัน
“อึก! ป-ปล่อยสิ..!”
“ฮึก!...ค-คุณแม่...ขอร้องล่ะ...อย่าทิ้งผมไป...ฮึก..!”
“เฮ้ย! ปล่อยชั้นนะ”
“ฮ-โฮฮฮฮ! คุณแม่!...อย่าทิ้งผมไปนะ...อย่าทิ้งผมไป....ขอร้องล่ะ! ไม่งั้นคุณพ่อได้ฆ่าผมแน่! ฮือๆๆๆ”
“นี่......”
“อ-อ่า...ผมเจ็บเหลือเกิน!
ทรมานเหลือเกิน..! ฮืออออ..อึก! อ-อาาา”
“............”
“ขอร้องล่ะ!...ฆ่าผมซักทีเถอะ!”
“ไม่เป็นไร...”
พรึ่บ!
แพทตี้พลันเข้าสวมกอดอีกฝ่าย
“ไม่เป็นไรแล้ว...”
“ธ-เธอ..?”
“ความทรงจำที่เลวร้ายนั่น...มันเป็นอดีตไปแล้ว”
กริชเบิกตาโพลง ชายหนุ่มเหมือนได้สติกลับมาเล็กน้อย “อย่ามากอดชั้น..!” เขาคำรามพร้อมกับดันหล่อนออกไป กระนั้นหญิงสาวกลับกอดชายหนุ่มไว้แน่นกว่าเดิม
กึด!
“ชั้นจะอยู่เคียงข้างนายเอง!”
“..........”
ชายหนุ่มถึงกับสั่นเทิ้ม มีดในมือกลายเป็นร่วงลงสู่พื้นโดยมิอาจต้าน
เพราะอะไรกัน? ทำไมเราถึงกอดผู้ชายที่คิดจะฆ่าเรากัน?
เพราะเขาก็เหมือนกับเรา
ความทรงจำอันเจ็บปวด
สำหรับเรา การที่จดจำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง
.
.
สิ่งนั้นก็คือความเจ็บปวดอย่างแท้จริง
“ค-คุณแม่...ฮึก!”
พวกเราล้วนเป็นคนบาป
“อ-อ้ากกกกกกกกกกกกก! โฮฮฮฮฮ!
ฮือออออออออ....อ๊าาาาาาาาาา..!”
.
.
ความว่างเปล่านั่น
ชั้นจะเป็นคนเติมเต็มมันเอง
۞۞۞
ความคิดเห็น