UNagain ขอเกิดใหม่,พระเจ้า(ไม่)ให้

ลำดับตอนที่ #10 : Ep.10 - Seraph

UNagain.10 – Seraph

“อ–อือ~”

เสียงครางเบาดังลอดผ่านในลำคอ เกลขมวดคิ้วแน่นก่อนจะคลายตัวพลางปรี่ตาขึ้นทีละน้อย

“....”

เราสลบไปงั้นเหรอ?

เกลครุ่นคิด แล้วจึงเหยียดกายขึ้นนั่งพลางส่ายหน้าเรียกคืนสติ พอหันมองไปด้านข้างก็ต้องสะดุ้งเฮือกพบซาก <อสุรกาย> นอนนิ่งอยู่ข้างกัน ชายหนุ่มตัวแข็งทื่อบทวนเรื่องที่ผ่านมา————เท่าที่จำได้,รู้สึกว่าก่อนหน้านี้เขาจะบังเกิดฆ่าอสุรกายได้โดยบังเอิญ

จากนั้น...จึงสติแตก————เราเผลออาละวาดไปทั่วเพราะสติแตก แล้วหลังจากนั้น <คลื่น> ก็โผล่มาพอดี

นึกได้ดังนั้น เกลจึงหันควับไปมองทางเดิน สิ่งที่พบอยู่ทำเอาเกลถึงกับตกตะลึง ที่เบื้องหน้านั้นเผยเขาสูงสองฝากฝั่ง กระนั้นที่ต่างจากเดิมไปก็คือหนามแหลมที่หายไปแถบหนึ่ง รอยแหว่งนี้มีสภาพเหมือนถูกคว้านออกไปด้วยรูปธรรมบางอย่าง เมื่อเป็นเช่นนี้,ในหัวของเขาก็เหมือนถูกระตุ้นด้วยบางสิ่ง

ความทรงจำเมื่อครู่กำลังผุดขึ้นมาทีละน้อย————ลำแสง...ลำแสงสีดำแดงที่เขาเป็นผู้ปลดปล่อยออกมา สิ่งนั้นแหละ,คือตัวการทั้งหมด หยาดเหงื่อเผยขึ้นกลางหน้าผาก,เกลใจเต้นระรัวยิบ สายตาของเขาค่อยเหลือบมองไปยังวัตถุข้างกายอย่างระมัดระวัง

หอกสามง่าม【นารากะ•พาราห์】

เกลหอบหายใจโดยไม่รู้ตัว ไม่ทราบว่าปฏิกิริยานี้หมายถึงสิ่งใด หวาดกลัวต่ออาวุธนี้? รึว่าตื่นตระหนกต่ออาวุธนี้? จะอย่างไรก็ตาม กระทั่งเกลเองก็ไม่เข้าใจนักว่า ณ ขณะนี้ตนรู้สึกเช่นไร รวมถึงไม่เข้าใจด้วยว่าเหตุใดตนจึงปล่อยลำแสงมหึมาแบบนั้นได้

มันมีหลักการทำงานแบบไหนกัน? ต่อให้เกลพยายามนึกเท่าไหร่ก็คงไม่ได้คำตอบ

สิ่งที่คล้ายกับ <วิชาอาคม> นี้น่าจะมีปัจจัยในการเรียกใช้บางอย่าง หากเปรียบเทียบให้เหมือนกับเกม,บางทีลำแสงนั่นก็คงมีสถานะเป็นหนึ่งใน <สกิล> ของหอก【นารากะ•พาราห์】

จ๊อกกกกกกกก~~!

“....”

เอาเป็นว่าช่างมันเถอะ

เหนือสิ่งอื่นใดคือท้องไส้ของเกลที่ขับเคลื่อนด้วยอาหารกำลังคำรามลั่นเพราะเชื้อเพลิงหมด เขาได้แต่ลูบท้องปอยๆแล้วเหลือบมองสิ่งที่พอจะช่วยเยียวยาเขาได้

ในสายตาเกลจับจ้องร่างไร้วิญญาณของ <อสุรกาย> อย่างไม่วางตา————ก็นั่นแหละ,ไม่ต้องคาดเดานักว่าบทสรุปของเจ้าสิ่งมีชีวิตแปลกนี้จะลงเอยเช่นไร

ฉ่า~~!

กลายเป็นเนื้อย่างโดยปริยาย...

“เอื้อก..!”

เกลกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่————แม้จะรังเกียจสภาพตอนเป็นๆของมัน ทว่าพอนึกดูมันก็เหมือนหมูที่ก่อนเชือดจะเปื้อนเนื้อตัวด้วยมูลสัตว์หรือโคลนดิน และถึงไม่เอาไปเปรียบเทียบ เกลซึ่งหิวเป็นตายอยู่นี้ก็คงต้องจำยอมกลืนมันลงไปแน่นอน

หอกสามง่ามได้เฉือนเนื้อบางส่วนออกมาย่างไฟจนแผ่กลิ่นหอมกรุ่นซ่านไปทั่ว เกลไม่ลังเลงับเนื้อชิ้นโตนี้เข้าปากไปส่วนหนึ่ง เขาเคี้ยวมันอยู่นาน...แล้วจู่ๆก็เบิกตาโพลงตกตะลึง

“อร่อยโคตร...”

อธิบายไม่ถูกว่าเหมือนเนื้ออะไร เอาเป็นว่า,มันอร่อยสุดๆเลยแล้วกัน เป็นเพราะว่าหิวอยู่รึเปล่านะ? รสชาติของมันถึงได้อร่อยกว่าปกติที่ควรเป็น อย่างไรก็ตามแต่,พอรู้ตัวอีกทีซากของ <อสุรกาย> ก็เลือนหายไปกว่าครึ่ง พร้อมเพรียงกันเวลานี้เกลก็อิ่มแปล้ยากเติมเต็มสิ่งใดเข้าไปอีก

....หิวน้ำแฮะ

เกลเหลือบมอง <อสุรกาย> ลังเลเล็กน้อย————ทางแก้คงเป็นการดื่มเลือดล่ะมั้ง? เขานึกได้แค่นั้น,พลางทำใจครู่ พอใจชื้นขึ้นมาหน่อยจึงก้าวเข้าไปกรีดข้อมืออันใหญ่โตของมันด้วย【นารากะ•พาราห์】จังหวะเดียวกันก็อ้าปากรอรับหยาดโลหิตทีละหยดอย่างสงบนิ่ง

ผ่านไปราวนาทีหนึ่ง ธารเลือดจึงเหือดหายไป,คงเพราะว่ามันเสียเลือดมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว ดังนั้นเลือดที่ควรมีอยู่เกือบๆ 5 ลิตรโดยประมาณจึงจางหายไป

เอาเถอะ,อย่างไรยามนี้อาการคอแห้งก็หายไปแล้ว เกลจึงรู้สึกว่าร่างกายมีเรี่ยวแรงฟื้นคืนมาอีกครั้ง สภาพร่างกายของเขาตอนนี้เพียงพอแล้วที่จะออกเดินทางต่อ กระนั้นเกลยังมีเรื่องคาใจอยู่หนึ่ง,ตรงจุดที่เกิดรอยแหว่งจากลำแสงดำแดง แม้หนามแกร่งและเขาสูงจะถูกคว้านออกเป็นทางยาวร่วม 50 เมตร ทว่าเสาดำที่อยู่หว่างกลางบริเวณนั้นกลับตั้งตระหง่านโดยไร้ซึ่งริ้วรอยบุบสลาย

บางทีเสาต้นนั้นคงทนทานกว่าหนามและเทือกเขารวมกันเสียอีก...

จากนั้นในหัวเกลก็เหมือนแล่นวาบด้วยความคิด แล้วจ้องมองเสาสูงด้วยความหวังอันเปี่ยมล้น————บางทีวิธีนี้อาจทำให้เขาออกไปจากสถานีที่สาม【แซมกาด้า】แห่งนี้ได้

.

.

วิธีที่ว่าก็คือการ <ปีน>

۞۞۞