[ATTACK ON SPHINX]

Attack on Sphinx 

                        Prologue 

               'การจู่โจมสายฟ้าแลบ'

           'ความกลัวที่ถูกเธอปกครอง'

         อือ...ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความงงงวย รู้สึกปวดหัวหนึบๆ และปวดร้าวไปตามลำตัว ฉันนั่งปรือตาเพราะตอนนี้ดวงตาหนักอึ้งจนแถบจะเปิดไม่ขึ้น เป็นการพยายามลืมตาที่เหมือนว่าตัวฉันกำลังจะชักตาเหลือกมาก กระพริบตาเท่าไหร่เปลือกตาก็ไม่ยอมเปิดออกกว้างๆสักที

สักพักจึงต้องยกมือขึ้นมานวดเพื่อคลายความฝืดเคืองลง หลังจากที่หายตาเหลือกฉันก็มองไปทั่วเป็นมุมสามร้อยหกสิบองศา

         อ๊ะ! นี่ห้องของฉันเองล่ะ อุตส่าห์แอบคิดว่าจะไปโผล่ที่ห้องผู้ชายหล่อสักคนซะอีก เมื่อคืนนี้ก็เมาด้วยทำไมไม่มีใครมาหิ้วฉัน! ฉันสวยมากนะ! ฉันมองบนในขณะที่กำลังจะลงจากเตียงฉันก็มองเห็นบางอย่างที่อยู่ข้างๆตัว              

         ฉัน...มีลูกตาหนึ่งลูกอยู่ในดวงตาสองข้าง คิ้วสองข้างจมูกสองรูส่วนที่เหลือถูกปกคลุมไปด้วยผ้าห่มผืนหนา ฉันใช้มือทั้งสองข้างค้ำกับเตียงแล้วโน้มตัวลงไปมองใกล้ๆ 

ตุ๊กตายางป่าววะ... นี่เมาจนถึงขั้นพาตุ๊กตายางขึ้นเตียงเลยเหรอเนี่ย แต่ไม่น่าจะเหมือนคนได้ขนาดนี้นะฉันก้มลงไปจ้องมองใกล้มากขึ้นดวงตาที่จ้องมองกลับมาเขม็งกระพริบลงหนึ่งครั้งฉันจึงดึงผ้าห่มที่ปิดตั้งแต่ปากลงมาและ

         "ยัยผู้หญิงเถื่อน! ยัยปลิง!" ฉันหลับตาลงช้าๆให้ทุกอย่างใหลเข้ามาในสมอง

ไม่มีผู้ชายหิ้วฉันไปห้องก็เพราะว่าฉันหิ้วผู้ชายมาห้องนี่เอง อืม...อืม...

         19ชม.ก่อนหน้านี้...

[ Sphinx 's story]

         "วันนี้ไปป่ะ" 

         "ไปๆ"

         "ไปไหนวะ" ฉันส่งเสียงโต้ตอบบทสนทนาก่อนหน้าของเพื่อน(ใจ)สาวและเพื่อนชาย ไม่รู้ว่าเหมือนกันว่ามาคบกันได้ยังไง

          "ไปล่าไง" ไอ้นิวส์ผู้เปิดบทสนทนาคนแรกกล่าวความประสงค์ของมันให้ฉันได้รับรู้

         "กูไม่ได้แค้นใครกูไม่ล่า" ช่วงนี้ไม่มีใครทำให้ฉันโกรธแค้นนะ

         "สฟิงซ์..." ไม่....เดี๋ยว...ฉันเจอแล้ว...ฉันจะล่า!

         "อย่าเรียกชื่อเต็ม! บอกกี่ครั้งแล้วฮะ!" ฉันพูดอย่างโมโหร้าย ใช่...นั่นชื่อฉันเองคุณแม่ฉันเป็นนักโบราณคดีที่หลงใหลในความโบราณและแม่ชอบตำนานอียิปต์ที่สุด ช่างโชคร้ายที่ฉันเป็นได้แค่คน?เฝ้าสมบัติในพีระมิดในขณะที่น้องชายฉันได้เป็นถึงฟาโรห์เจ้าของพีระมิด! แม่ให้เหตุผลว่าเป็นพี่ต้องดูแลน้องช่างล้ำลึกจนเกินจะบรรยายออกมาผ่านตัวอักษรได้แต่แม่ลืมไปหรือเปล่าว่าพี่คนนี้เป็นผู้หญิงถึงจะถึกและบึกบึนแต่ฉันก็อ่อนแอกว่าผู้ชายนะ คิดแล้วฉันก็ได้แค่ขบฟันอย่างโมโหร้ายต่อไป

         "ก็มึงกวนตีนอ่ะ" ไอ้นิวส์ชี้แจง กลุ่มเราก็อย่างนี้แหละหยาบคายยุบยิบยุบยิบ

         "โอ๊ย อย่าทะเลาะกันค่ะ" ไนร่าเพื่อนสาวผู้เรียบร้อยยิ่งกว่าผู้หญิงอย่างฉันส่งเสียงห้ามเราทั้งคู่ ตอนนี้ฉันก็อยู่ที่ห้องของไนร่าแหละ เจ้าของห้องย่อมมีบทบาทในทางนี้อยู่แล้วเพราะการก่อสงครามของฉันกับไอ้นิวส์จะทำให้ข้าวของอันเป็นกรรมสิทธิ์ของไนร่าต้องพังพินาศไปด้วย 

         "ฟิ้งก็อย่ากวน" ไนร่าหันมาพูดกับฉัน และทำให้ฉันลดความโมโหร้ายลงได้ ใช่...ต้องเรียกฟิ้งไม่งั้นโกรธ

"ก็ได้แล้วไปไหนล่ะ ตอบดีๆนะ" ฉันหันไปมองไอ้นิวส์ จะสองทุ่มแล้วเนี่ย อย่าบอกนะว่าจะพาไปเมา

         "ไปเมา" -_- 

         "ไม่ไป!" ฉันตอบอย่างหนักแน่นและเชิดหน้าหนี ช่วงนี้กะว่าจะทำตัวเรียบร้อยเพื่อจะให้ว่าที่แฟนในอนาคต(ที่ไม่รู้ว่ามุดหัวอยู่ไหน)ไม่เห็นออร่าความเป็นขี้เมาในตัวฉันเปล่งออกมา

         "เพื่อนเก่ากูก็ไปนะ ไป..."

         "ไปสิ" ฉันพูดแบบไม่ลังเลแล้วลุกขึ้น ฉันรับรู้ถึงความหล่อเหลาของเพื่อนที่โรงเรียนเก่าไอ้นิวส์ดี ถึงจะเจอแค่สองสามครั้งแต่ความหล่อของคนคนนึงก็ยังคงสะท้อนอยู่ในดวงตาไม่จางหายไปไหน ฉันหันไปมองเพื่อนเห็นว่าไอ้นิวส์หัวเราะเบาๆส่วนไนร่าทำหน้าเอือม ไอ้นิวส์พอเข้าใจแต่ไนร่า...นี่เธอไม่ต้องการผู้เลยเหรอไงช่วยกระดี๊กระด๊าหน่อยได้ไหมหรือว่าเพราะฉันอยู่ด้วยมานานเลยดูดซับสิ่งนั้นมาเป็นของฉันจนหมดแล้ว ฉันส่ายหัวแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของไนร่าราวกับเป็นของตน ชุดที่ฉันใส่อยู่ใช้ไม่ได้ต้องเปลี่ยนใหม่ให้เปล่งออร่ากว่าเดิม เพราะเพื่อนสาวของฉันมีร่างกายและใบหน้าที่คล้ายผู้หญิงทำให้เสื้อผ้าแบบผู้หญิงมีอยู่เยอะแยะ

         หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จก็แต่งหน้าต่ออีกถึงได้ออกมาได้ จริงๆแล้วพวกมันสองคนรอฉันคนเดียวเลยการจะทำให้ผู้ชายประทับใจต้องใช้ความพิถีพิถันนะ จนในไม่ช้าเราก็มาถึงสถานเริงรมย์อันมีชื่อเสียงหลังจากหาที่จอดรถเราทั้งหมดก็ย้ายตัวเองเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว วันนี้พวกเรามารถคันเดียวซึ่งคือรถไอ้นิวส์เพราะเวลาเมาจะได้ไม่ต้องจอดรถทิ้งไว้เรี่ยราด ขอแค่สักคนที่มีสติพาเรากลับ...

หลังจากที่ฝ่าผู้คนแออัดเพื่อขึ้นไปบนชั้นสองได้ไม่ช้าเราก็มาถึงโต๊ะของเพื่อนไอ้นิวส์ 

         "พิว~" ฉันวิ่งไปหาผู้ชายที่นั่งอยู่โซฟาตัวนอกสุด พิวคือผู้ชายที่เกือบจะใช่สเปกรอง(?)ของฉันที่สุดแล้วนิสัยพิวก็เป็นคนตลกฉันเลยชอบพิวเป็นพิเศษ ฉันนั่งลงข้างๆแล้วก็เอาหัวซบไหล่ พิวหัวเราะและทักทาย

         "ไงฟิ้ง ไม่เจอกันนานเลยนะ" 

         "คิดถึงฟิ้งใช่ไหมๆ" ฉันพูดอย่างร่าเริง ไม่แน่ถ้าฉันหลอกล่อพิวได้พิวอาจจะเป็นคนนั้นคนที่ฉันจะเรียกว่าแฟน! แต่ก็ที่ว่าพิวชิวกับทุกอย่างเกินไปจนคิดว่าฉันแกล้งเล่น เฮ้อ...

          "ไงฟิ้ง!/ไงฟิ้ง!" ผู้ชายสองคนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาด้านในเอ่ยทักฉันอย่างพร้อมเพรียง 

          "ไงเฟิร์ส/โฟร์" สองคนนี้เป็นฝาแฝดกันแต่ว่าหน้าไม่ค่อยเหมือนกันเพราะเกิดจากไข่คนละใบ จากนั้นสองแฝดก็หันไปคุยกับไอ้นิวส์และไนร่าทุกคนชินกับปฏิกิริยาของฉันที่มีต่อพิวอย่างดี ดังนั้นฉันจึงยังคงคลอเคลียทำตัวเป็นปลิงไม่เลิก

          "วันนี้เอาไม่เข้มเนอะ" พิวพูดแล้วเอื้อมไปชงเหล้าให้ แต่ฉันปฏิเสธ

          "ไม่ เอาเข้มๆเลย" ถ้าเป็นพิวฉันยอมให้เห็นออร่าความขี้เมาของฉันก็ได้

          "จะดีเหรอ"

          "ดีสิ" ฉันย้ำพิวจึงยอมชงแบบเข้มๆให้ ฉันดันหัวออกจากหัวไหล่ของพิวเพื่อดื่มเหล้าที่เขาเพิ่งยื่นให้ เรานั่งคุยกันดื่ม คุยกันดื่ม วนลูปอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งฉันรู้สึกถึงความต้องการห้องน้ำจึงขอตัวออกมาตอนแรกพิวจะเดินไปเป็นเพื่อนแต่ฉันปฏิเสธ ห้องน้ำชั้นสองเงียบกว่าชั้นหนึ่งนิดหน่อยฉันกลัวว่าพิวจะได้ยินเสียงอ้วกของฉัน ถ้าจะออกแสดงว่าเริ่มเมาจนเกือบจะไม่มีสติแล้วพอฉันกลับไปโต๊ะก็ต้องเลิกดื่มไม่งั้นเรี่ยราดแน่

          "ขอโทษครับ" เมื่อออกมาจากห้องน้ำก็มีผู้ชายคนนึงเดินชนจนฉันเซจนต้องเอามือหาที่ยึดเหนี่ยวนั่นคือผนัง เขาไม่แม้แต่จะจับตัวฉันสักนิดนี่คนเกือบจะล้มนะเนี่ย ฉันตวัดสายตาขึ้นไปเตรียมจะต่อว่าอย่างโมโหร้ายเสียงไฟจากห้องน้ำทำให้ฉันเห็นหน้าเขาชัดๆ ร่างกายฉันชาวาบหัวใจเต้นแรงหน้าแดงทุกที เอ๊ะ! เอาเป็นว่าหัวใจเต้นแรงน่า ผมสีดำสนิทใบหน้าที่ดูเหมือนเย่อหยิ่งและเย็นชายามที่เหลือบตาลงมามองฉันซึ่งตัวเล็กกว่า ...เขาคือผู้ชายที่ตรงตามสเปกหลัก?ของฉันอย่างแท้จริง 

         "เห้ย! จะทำอะไร!" เขาร้องขึ้นเมื่อฉันเอื้อมมือไปจับข้อมือผู้ชายตรงหน้าและออกแรงฉุดลากเข้าไปในห้องน้ำหญิง โชคเข้าข้างฉันเมื่อไม่มีคนผ่านมาเห็นดังนั้นจึงลากเขาเข้ามาในห้องน้ำได้สำเร็จ

         "มีแฟนหรือยัง"

         "อะไรของ...เห้ย!" ฉันผลักคนตัวใหญ่ลงไปนั่งบนชักโครกที่จากนั้นก็นั่งคร่อมลงบนตักอีกที กระทำการอุกอาจอย่างสมบูรณ์แบบ ผู้ชายคนนี้ปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด! 

        "ไม่ตอบจะถอด!" ฉันเอื้อมมือไปที่หัวเข็มขัดหนังและข่มขู่ "ถอดทีละชิ้น"

        "มะ...ไม่มี" ได้รับการยืนยันแล้วคนนี้ของฉัน... 

         ฉันซบแก้มลงกับแผ่นอกเอามือลูบๆตรงหน้าท้อง อยู่ในขั้นตอนการตรวจเช็คสินค้า... มันแข็งดีแสดงว่า...ฉันดันตัวขึ้นมาแล้วเลิกเสื้อของผู้ชายตรงหน้าขึ้น ผ่าน! ไม่สิ สามร้อยผ่านไปเลย 

         "เห้ย! เธอเป็นใครเนี่ย?"

         "ฉันชอบนายมาเป็นของฉันซะ!" 

ฉันตอบอย่างตรงไปตรงมา ผู้ชายตรงหน้าฉันทำหน้าตกใจเหมือนคนไม่เคยโดนสารภาพรัก?มาก่อน ฉันเป็นคนจริงจังนะ ฉันไม่เล่น!

        "ฉันไม่ชอบผู้หญิงขี้เมา"

        "ไม่ได้เมานะ!" ฉันเถียงอย่างหน้าไม่อายทั้งๆที่หลักฐานมัดตัวอย่างแน่หนา เมาจนสีหน้าท่าทางออกเต็มที่

        "โกหกหน้าดะ..." ฉันรู้ว่าเขาจะพูดอะไรออกมาดังนั้นฉันจึงปิดปากเขาด้วยปากฉันซะ ฉันจะไม่ให้คนหล่อพูดหยาบไปมากกว่านี้แล้ว แล้วดูจะสำเร็จเพราะตอนนี้คนตรงหน้าเบิกตากว้างมองมาอย่างอึ้งๆ ไม่ขยับตัวสักนิดจนฉันสอดลิ้นเข้าไปในปากเขาถึงขยับ ไม่สิ...สะดุ้งมากกว่า เหมือนสาวน้อยเลย

        "กลับห้องกัน" ฉันผละออกมาจ้องหน้าหล่อๆและเอ่ยปากชวนในแบบที่เรียกได้ว่าอ่อยสุดๆ แต่ฉันไม่คิดว่าคนที่ดูหยิ่งๆอย่างเขาจะติดกับแต่...

        "อะ...อืม" สำเร็จ!

        ปัจจุบัน...

        อ๊ะ! ฉันทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือตัวเองหนึ่งครั้ง

        "ผู้ชายของฉัน"

        "ไม่ใช่!" อีกฝ่ายปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด 

        "ทำไมล่ะ" ผู้ชายต้องชอบเรื่องแบบนี้สิ ทำไมถึงได้ทำตัวเป็นผู้เสียหายอย่างนั้น 

        "ฉันไม่ได้สมยอม" พูดจาเหมือนสาวน้อย อายุเท่าไหร่เนี่ยคนคนนี้ แล้วอะไรไม่ร้อนเหรอเอาแต่ห่มผ้าอยู่ได้ ฉันเอื้อมมือไปดึงผ้าห่มออกอย่างแรง เขาทำหน้าตกใจแต่ก็ไม่ทันแล้ว สิ่งที่ฉันเห็นคือรอยสีแดงสดที่อยู่บนแผ่นอกและหน้าท้อง ใครทำเนี่ย...

        เนี่ย... ฉันหันไปสบตากับคนที่มองมาอย่างอาฆาต และฉันก็ได้เห็นว่าตามลำคอก็มีเช่นกัน โหดร้าย...

        "ขอโทษ...ตีได้นะ" ฉันซบแก้มลงบนแผ่นอกข้างนึงพลางทำใบหน้าสำนึกผิด แต่สิ่งที่เขาปฏิบัติคือใช้มือผลักหัวฉันออกเบาๆ ดังนั้นฉันจึงลุกขึ้นนั่งตัวตรง

        "ไปไกลๆเลย" 

        "ใจร้าย..." แต่เนี่ยแหละชอบเลยชอบมาก ได้ยากๆอ่ะชอบ เดี๋ยว...เหมือนประโยคนี้ไม่ควรเป็นของฉันนะ ช่างเถอะ! 

        "แล้วเอาผ้าห่มปิดหน่อยได้ไหม" คนตรงหน้าลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงและใช้สายตาที่เย่อหยิ่งเหยียดมองมาที่ฉัน

       "หือ?" ปิดไร ฉันก้มหน้าลงมองก็รู้ความหมายในทันที "ปิดทำไม ถ้าเป็นตัวเองเค้าให้มองอยู่แล้ว" ฉันพูดหยอกล้อจะว่าไปยังไม่รู้จักชื่ออีกฝ่ายเลย

       "เด็กสมัยนี้..." เขาพูดแล้วลุกขึ้นโดยที่เอาผ้าห่มพันรอบเอวไปด้วย เขาหยิบเอาเสื้อผ้าตัวเองเดินไปทางห้องน้ำ

        เด็กสมัยนี้เหรอ...พูดจาเหมือนคนแก จะห่างกันกี่ปีเชียว ฉันหันไปหันมาก็สะดุดเข้ากับกระเป๋าหนังสีดำ ฉันเอื้อมไปหยิบมาเปิดดูอย่างเสียมารยาท ในนี้มีบัตรเครดิตเยอะมาก เงินก็คงไม่ต้องพูดถึง...เดี๋ยว...ไม่มีสักบาท! ฉันหยิบสิ่งที่คิดว่าน่าจะเป็นบัตรประมาณออกมา

        'นายจักรพรรดิ XXXX'

        กรุ๊ปเลือดO 

        X มี.ค 1988

        1988... ฉันหลับตาบวกลบคูณหารด้วยความเชื่องช้าตามรอยหยักของสมองอันน้อยนิดและเมื่อได้คำตอบ...

        เฮือก!

[Talk]

ลงขำๆคลายเครียดเลยจะเห็นได้ว่านางเอกหื่น555 เรื่องนี้ไม่อะไรมากขำๆ

ลงเฉพาะตอนมีอารมณ์แต่งเท่านั้น555

ชื่อเรื่องได้แรงบันดาลใจจากอนิเมะAttack on titan 55555

ความกลัวที่ถูก(พวกมัน)ปกครองก็ด้วยใครดูจะรู้เลย55555 เรื่องนี้สนุกนะคือดูละโคตรหลอนอ่ะ55