[Fic MHA] ความตายสีดำ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 วิลเลิน

ตอนที่ 2 วิลเลิน

ตอนกลางวันของวันต่อมาณ โรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ออลไมท์ถูกพาตัวมารักษาตัวอยู่ตอนนี้หลังจากการปะทะกัน

" เฮือก! "

ออลไมท์ร่างผอมสะดุ้งตื่นขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆ 

" ที่นี่โรงพยาบาลงั้นหรอ "

ออลไมท์พูดออกมาเบาๆก่อนจะหันไปเจอกับกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ตรงริมห้องของเขา

" ตื่นแล้วหรอครับ "

เสียงของสเปชฮีโร่หมายเลขสิบสามดังขึ้นจากเก้าอี้ข้างเตียงของออลไมท์

" หมายเลข13 งั้นหรอ....นึกว่าจะตายแล้วซะอีก "

" ตอนแรกผมก็นึกว่ารุ่นพี่จะตายแล้วเหมือนกันครับ ก็ตอนไปเจอน่ะเลือดเต็มตัวเลยนี่นา "

" หมายความว่ายังไงเท่าที่จำได้ ฉันกำลังแก่ลงนี่นา "

ออลไมท์พูดออกมาเบาๆ

หลังจากที่สองคนนั้นคุยกันซักพักก็มีตำรวจเข้ามาในห้องก่อนจะถามเรื่องเมื่อวานนี้ ออลไมท์ก็ตอบไปตามจริง

" ทางเราจะจัดให้เธอคนนั้นเป็นวิลเลินระดับ A "

" แต่เธอยังเด็กนะครับ! "

" แล้วยังไงล่ะ เรื่องที่เธอคนนั้นฆ่าคนไป 27 คนกับทำร้ายโปรฮีโร่สองคนยังไม่หายไปหรอกนะ "

ตำรวจคนนั้นพูดออกมาก่อนจะขอตัวและเดินออกจากห้องไป

" งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ รีบๆหายไวๆนะครับ "

หมายเลขสิบสามพูดก่อนจะเก็บของของตัวเองและเดินออกจากห้องไป

" ออกมาได้แล้วล่ะ "

ออลไมท์พูดขึ้นก่อนจะมองไปที่กระจกบานใหญ่ที่เนโรแอบฟังอยู่

" ทำไมถึงรู้ได้ล่ะคะ "

" ถึงคนอื่นจะไม่เห็นก็เถอะ แต่ฉันเห็นนะคราวหลังก็แอบให้มันเนียนๆหน่อยสิ "

" ค่าาาา "

เด็กสาวตอบกลับไปด้วยเสียงเซ็งๆก่อนจะไปนั่งที่ปลายเตียงของออลไมท์

" แล้วทำไมเธอถึงต้องกางร่มด้วยล่ะ "

ออลไมท์ถามออกไปเพราะตอนนี้เด็กสาวกำลังกางร่มไม่ให้ตัวเองโดนแสงอาทิตย์อยู่

" ออ่เรื่องนั้น เพราะหนูเป็นแวมไพร์ค่ะ "

" แวมไพร์หรอ "

เด็กสาวตอบกลับไปก่อนดึงเส้นผมของตัวเองออกมาเส้นนึงและยื่นออกไปให้โดนแสงอาทิตย์

ฟู่ม

ทันใดนั้นพอเส้นผมของเธอโดนแสงเส้นผมเส้นนั้นก็ไหม้และหายไปทันที

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรอยู่ๆดีๆหลังจากที่จัดการพวกออลไมท์เมื่อวานแล้วเธอก็รู้สึกปวดหัวก่อนจะสลบไปและพอตื่นมาก็เป็นแบบนี้ซะแล้วแต่ดวงตาสีแดงก็ดูสวยไปอีกแบบ

แต่ว่าพอเป็นแสงอาทิตย์ของโลกกระจกแล้วเด็กสาวกลับไม่เป็นอะไรเลย

ถ้าเป็นตัวเธอเมื่อก่อนคงตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแต่ว่าตอนนี้เธอมีความทรงจำจากสุดยอดนักฆ่าอย่างริซอตโต้อยู่

ด้วยความทรงจำนั่นทำให้เธอเป็นคนรอบคอบขึ้นและไม่ตกใจอะไรจนเกินเหตุแถมยังทำให้เธอฉลาดขึ้นมากด้วย

' เพราะงี้ถึงออกมาแค่ตอนกลางคืนสินะ '

ออลไมท์คิดในใจพร้อมกับคิดเรื่องอัตลักษณ์ของเด็กสาวอยู่ในใจ

'  พลังที่สามารถเข้าไปในกระจกได้และพลังที่ทำให้แก่ลงได้..จะมีพลังอื่นอีกไหมนะ '

' ไม่สิเธอคนนี้ไม่มีอาวุธนี่นาแปลว่ามีพลังที่สร้างของแหลมออกมาได้ด้วยสินะ '

' แล้วก็หมัดล่องหนที่โจมตีพวกเราตอนนั้นนั่นก็คืออัตลักษณ์งั้นหรอ...เธอคนนี้มีอัตลักษณ์กี่อย่างกัน! '

ออลไมท์คิดเรื่องอัตลักษณ์ของเนโรแต่ว่าทุกอย่างนั้นผิดหมดเพราะว่าเนโรนั้นไร้อัตลักษณ์ไงล่ะ

" นี่ออลไมท์! ฟังหนูหน่อยสิ "

" ห หืมมีอะไรนะ "

" ไม่ได้ฟังเลยหรอคะ แล้วก็หนูเป็นวิลเลินนะไม่คิดจะระวังตัวหน่อยรึไง "

เนโรพูดออกไปพร้อมกับพองแก้มก่อนจะลุกออกจากเตียงของออลไมท์

" ถ้าเธอจะฆ่าฉันคงทำไปแล้วล่ะ แถมตอนนี้ฉันไม่มีแรงพอจะทำอะไรเธอหรอกนะ "

ออลไมท์พูดออกไปตามจริงเพราะตอนนี้เขาแทบจะไม่มีแรงแล้วจากการโดนเนโรอัดไปเมื่อคืน

" เห้ออ งั้นไปแล้วนะคะ รีบๆหายแล้วมาให้หนูอัดเล่นด้วยล่ะ "

------------------

วิลเลินระดับ A ก็พอๆกับไอ้กล้ามในภาค 3 นั่นแหละ // แล้วก็เราคิดว่าจะให้น้องเป็นวิลเลินละกัน ไหนๆก็มาขนาดนี้แล้ว  

//แล้วก็เรื่องแวมไพร์ถ้าเราไม่สร้างจุดอ่อนให้น้อง น้องจะโกงเกินไปน่ะสิ เข้าใจกันด้วยนะ

//หือ อะไรนะ อยากให้น้องมีคิงคริมสันหรอ?