สะดุดรักยัยตัวเเสบ

           โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียงในเขตกรุงเทพมหานครนฯเด็กที่เข้าที่นี้บ้างก็เป็นเด็กดส้นของคนใหญ่คนโตบางก็สอบเข้าด้วยตัวเอง

          ฉันชื่อพู่กันเป็นหนึ่งในเด็กที่สอบเข้าโรงเรียนนี้พร้อมกับเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งเเต่อยู่ม.ต้น ชื่อส้มโดยให้เหตุผลว่า'ฉันก็เเค่มาดูเเลเเกเเทนยัยมิ้นท์เท่านั้นเเหละ' มิ้นท์เป็นเพื่อนสนิทอีกคนที่อยากมาเรียนด้วยเเต่ดันสอบเข้าไม่ได้(ยัยนี้เรียนไม่ค่อยเก่งน่ะ)เลยให้ยัยส้มมาเเทน  วันนี้เป็นวันที่โรงเรียนจัดพิธีปฐมนิเทศนักเรียนชั้นม. 4-5 อาจารย์บอกเกี่ยวกับกฎระเบียบของโรงเรียนเเละเมื่อเสร็จพิธีก็กลับบ้านได้ระหว่างเดินกลับกับส้มได้เดินสวนกับผู้ชายคนนึงเเละเพื่อนอีกสองคนเดินตามมาข้างหลังทำให้ยัยส้มพูดขึ้นว่า
        "เฮ้ย เเกๆด้วยเห็นพวกผู้ชายเมื่อกี้ป่ะน่ารักเนอะ"
        "เเกก็อย่าทำดัวเป็นพวกบ้าผู้ชายหน่อยเลย"ฉันตอบทำใหยัยส้มทำหน้ามุ่ยทันทีเเละพูดขึ้น
        "ก็ฉันไม่ใช่เเกนี่ทั้งสวยทั้งเรียนเก่งพวกผู้ชายมาตามจีบตลอลอ่ะ"
        "เเต่ฉันก็ปฏิเสธนี่น่าไม่ได้ควงมาเยาะเย้ยแกซะหน่อยเเละอีกอย่างนี้มันคนละโรงเรียนกับเมื่อตอนม.ต้นนะคงยังไม่มีใครรู้จักฉันด้วย"ฉันตอบ
        "รู้เเล้วน่าคอดูน่ะฉันจะหาเเฟนที่โรงเรียนนี้ให้ได้"ฉันส่ายหน้าระอากับเพื่อนคนนี้ที่อยากมี่เฟนเกินเหตุเหลือเกิน
        วันต่อมาเป็นวันเปิดเรียนวันเเรกฉันกับส้มอยู่ห้องเดียวดันจึงไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีเพื่อนคุยและเมื่อพักเที่ยงฉันกับส้มลงไปซื้อข้าวเเละคุยกันตามประสาผู้หญิงระหว่างเข้าแถวซื้อข้าวฉันกับส้มได้ยินพวกผู้หญิงข้างหลังคุยกันว่า
        "นี้แกรู้มั้ยลูกเจ้าของโรงเรียนที่ย้ายเข้ามาที่ชื่อมิวสิกอ่ะอยู่ห้องเดียวกับฉันด้วยเเหละ"ผู้หญิงคนนึงพูด
        "เฮ้ยจริงอ่ะฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นลูกครึ่งไทย-เกาหลีหล่อขั้นเทพเลยนี้หว่าเเต่
น่าเสียดายที่นิสัยเขาเจ้าชู้เเล้วเเถมยังเป็นBad Boy อีกอันตรานะเเก"ผู้หญิงอีกคนพูด ลูกเจ้าของโรงเรียนที่ชื่อมิวสิกเนี่ยงคงจะเจ้าชู้เเละมีเสน่ห์น่าดูเลยแต่นิสียBad Boy เนี่ยคงทำให้ผู้หญิงบ้างคนกลัวน่าดูเหมือนกัน ระหว่างที่ฉันคิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังคนหนึ่งพูดว่า
        "เฮ้ยเเกนั้นไงเขามาเเล้วหล่อจริงๆด้วยว่ะ"ผู้ญิงคนนั้นพูดพร้อมกับชี้ไปทางคนที่พูดออกมาเมื่อกี้นี้และฉันกับยัยส้มหันไปมองพร้อมกันโดยมิได้นัดหมายเเละเขาก็เป็นอย่างที่พวกผู้หญิงพูดกันฉันว่าคนข้างหน้าน่าจะเป็นมิวสิเแต่อีกสองคนที่เหลือเป็นใครน่ะฉันจึงทนด้านหันไปถามผู้หญิงสองคนข้างหลังว่า
        "เธอๆเเล้วสองคนข้างหลังล่ะใครเหรอ"ฉันถาม
        "อ้อ สองคนนั้นเป็นเพื่อนกับมิวสิกชื่อกั๊ตส่วนอีกคนชื่อเเอนดิวเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน"ผู้หญิงคนนึงตอบ สองคนนี้ไปขุดคุ้ยประวัติพวกนี้มาจากไหนเนี่ยเเต่เอ๊ะคนที่ชื่อมิวสิกเหมือนเคยเจอที่ไหนนะอ้อเมื่อวานตอนเดินสวนกันหรึอเปล่าน๊า...ใช่เลยคนเดียวกันเเน่ๆ
แต่เมื่อฉันหันไปอีทีเราก็สบตากันโดยบังเอิญทำให้ต้องหลบตาเขามองพูดกับยัยส้มเเทน
        "ส้มไปซื้อร้านอื่นกันเถอะ"ฉันบอก
        "อ้าวทำไมอ่ะ"ส้มทำหน้างงๆ
        "ร้านนี้คนเยอะอ่ะ"ฉันตอบ
        "เยอะตรงไหนอ่ะไม่เห็นเยอะเลย"ส้มถามต่อ
        "เหอะน่าน่ะไว้ค่อยบอกทีหลังไป"ฉันบอกเเละดึงมือส้มไปร้านอื่นพอซื้อเสร็จก็กินอย่างเดียวเเละขึ้นห้องไป ทำให้ส้มถามออกมาว่า"แกเป็นไรของเเกดูร้อนรนตั้งเเต่ตอนชื้อข้าวเเล้ว"
        "ก็ฉันรู้สึกมาลางเห่าหอนได้ดีแปลกเหมือนมีรังศีอัมหิตแผ่กระจายไปทั่วเลย"ฉันบอก
        "เฮ้ยจริงอ่ะ"ส้มทำหน้าหวาดกลัว"เเล้วเเกรู้รึเปล่าว่ามาจากใคร"ส้มถามต่อ
        "ไม่รู้อ่ะ"ฉันตอบเเละเสียงกริ๊งบอกหมดเวลาพักก็ดังขึ้นฉันเเละส้มจึงเข้าห้องเรียนเพื่อจะเรียนวิชาที่ฉันชอบมากที่สุดคือวิชาอังกฤษและอาจารย์วิชานี้ก็มาพอดีโดยที่เพื่อนยังมาไม่ครบทำให้อาจารย์มณีขอความช่วยเหลือฉันกับส้ม
        "เอ่อ...ไพลินกับชนกกมลจ๊ะพวกเธอช่วยไปหยิบใบงานที่ห้องพักครูมาหน่อยได้มั้ยจ๊ะ"
        ไพลินคือชื่อจริงฉันเเละชนกกมลคือชื่อจริงของส้ม
        "ค่ะอาจารย์"ฉันกับส้มตอบพร้อมกันอย่างเต็มใจ ระหว่างทางเดินส้มชวนชั้นคุยเรื่องที่ฉันบอกตอนพักเที่ยงต่อ
        "เออเเล้วลางเห่าหอนที่เเกว่าเนี่ยมันมาในรูปแบบไหนอ่ะ"ส้มถาม
        "ก็ไม่เเน่ใจอ่ะมันมาเเบบสองอย่างพร้อมกันเดี๋ยวเรื่องดีเดี๋ยวเรื่องไม่ดีพร้อมกันอ่ะ"ฉันตอบเเละคนที่ฉันไม่อยากเจอมาที่สุดก็เดินสวนทางมาผู้ชายคนหน้าสุมหดุยมองหน้าฉันอย่างสนอกสนใจและพูดว่า
        "ไม่ทราบว่าตอนพักเที่ยงที่เธอมองหน้าฉันมีอะไรกับฉันรึเปล่า"หมอนี่ถามเเบบกวนๆเเละทำหน้าตากวนประสาทใส่ฉัน ฉันเลยตอบกับเเบบกวนๆบาง
        "เเล้วฉันมองหน้านายไม่ได้รึไงหวงเหรอ"ฉันถามพร้อมกับเดินไปใกล้เขาเเละกอดอกเขามอหน้าฉันเเบบมีน้ำโหก่อนจะตอบกลับมาว่า
        "ใช่ฉันหวงเพราะหน้าฉันเนี่ยไม่ได้มีไว้มองเเต่มีไว้สัมผัสเเบบนี่ไง"หมอนี่เอามือมาประคองหน้าฉันอย่างรวดเร็วเเละเอาริมฝีปากหยักได้รูปของเขาประกบกับริมฝีปากอวมอิ่มขิงฉัน ฉันพยามจะดันเขาออกเเต่เขาเอามือมารัดเอวฉันได้ก่อนเเละเมื่อฉันหมดเเรงเขาจึงปล่อยฉันเเละฉันเหวียงมือเรียวเล็กของฉันใส่หน้าเขาดัง
          เพลี๊ยะ!!!!ทำให้หน้าเขาเเดงไปทั้งเเถบเเละบอกเขาว่า
        "นายมันเลวที่สุด"เเละเดินหนีไปอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ยัยส้มพูดขอโทษเขาก่อนจะเดินตามหลังฉันมาติดๆเเละถามฉันว่า
        "เเกเป็นไรรึเปล่า"
        "เป็นเเก เเกจะรู้สึกยังไงละนั้นจูบเเรกของฉันจะเก็บไว้ให้คนที่ฉันรักเท่านั้นเเต่หมอนั้นมาเอาไปเฉยเลยนะเเก"ฉันบอกเเละฉันก็พูดความจริงทุกอย่างเพราะนั้นคือจูบเเรกของฉัน ยัยส้มถอนหายใจเเละหันมาพูดกับฉัน"เเต่เเกก็ต้องไปขอโทษเขานะเว้ยเเกเล่นตบซะเเรงเลยอ่ะ"
         "ก็ได้ฉันจะไปเเต่ฉันลืมไปว่าเราต้องไปเอาใบงานที่ห้องพักครูไม่ใช่เหรอ"ฉันบอกสิ่งที่อาจารย์มณีใช้ใหทำยัยส้มเลยทำหน้าตาตื่นตะหนกเเละเราก็พากันวิ่งไปห้องพักครูเเละวิ่งกับห้องเมื่อถึงห้องฉันกับส้มก็รู้ว่าเขาเริ่มเรียนกันมานานเเล้วทำให้อาจารย์มณีถามเเละเราก็ตอบไปว่าส้มท้องเสียหนักทำให้ไม่โดนทำโทษ ตอนช่วงพักฉันลงไปซื้อพาสเตอร์ติดเเผลเเละเอาไปให้มิวสิกที่ห้อง
         "อ่ะพาสเตอร์ยา  ฉันจะมาขอโทษเรื่องเมื่อกี้"ฉันบอกเสียงเรียบปนไม่พอใจนิดๆเขาเลยตอบกับมาว่า
         "ไม่เอา"ฉันเลยเเสดงสีหน้าไม่พอใจเเละบ่นใส่เขา
         "นี้!คนเขาอุสามาขอโทษดีๆถ้านายไม่เอาฉันก็จะกลับเเละ"ฉันบอกพร้อมกับทำท่าจะเดินออกไปเขาเลยจับข้อมองฉันไว้เเละพูดว่า
         "ครั้งนี้ถือว่าเท่ากันเพราะฉันก็มีส่วนผิดเธอก็ด้วย"เขาผู้พร้อมยิ้มมุมปากทำสายตาเจ้าเล่ห์"เเต่ครั้นี้ฉันถือว่าเธอมีส่วยผิดเยอะกว่าฉันจะทำโทษเธอด้วยการใหเธอมาเป็นเเฟนฉันเป็นเวลาสองอาทิตย์O.K.จบฉันไปล่ะเออเอาพาสเตอร์ติดเเผลมาด้วยไหนๆก็ซื้อมาเเล้วเสียดาย"เขาไปพร้อมกับพาสเตอร์ติดเเผลที่ฉันซื้อมาให้เขาเเละทิ้งให้ฉันยืนทำหน้างงเป็นไก่ตาเเตกอยู่ตรงนี้ อะไรนะเป็นเเฟนกับเขาสองอาทิตย์เหรอโอ๊ยตายเเน่ๆฉันคราวนี้ยิ่งคิดยิ่งปวดสมองโอ๊ยเวียน head ฉันเดินกลับห้องในสภาพเหมือนศพเดินได้ไม่มีผิดยัยส้มเห็นอย่างนั้นเลยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
         "เฮ้ยเเกเป็นไร"
         "เปล่าซะหน่อย"ฉันตอบ
         "เปล่าบ้าอะไรเดินมาอย่างดับศพเดินได้เนี่ย"ยัยส้มยังเซ้าซี้เอาคำตอบจากฉันให้ได้
         "ก็นายนั้นน่ะดิทำโทษฉันด้วยการให้ฉันไปเป็นเเฟนเขาสองอาทิตย์เเกคิดดูเเค่อาทิตย์เดียวฉันก็เหมือนตายทั้งเป็นเเล้วเเต่นี้ตั้งสองอาทิตย์น่ะเเก"ฉันบอกหน้าซีดเป็นไก่ต้มทำให้ยัยส้มนั่งคิดหาวิธีเเกปัญหาให้ฉันจนหมดคาบสุดท้ายเเละบอกฉันตอนเลิกเรียนพอดีว่า
         "เฮ้ยเเกไม่เป็นไรฉันจะอยู่ข้างเเกตลอดเวลารับลองนายนั้นไม่มีทางทำอะไรเเกเเน่
นอนเชื่อมือฉันได้"ส้มบอกฉันเเละเดินไปที่หน้าโรงเรียนพร้อมกับฉัน
         "อืมขอบใจเเกมากน่ะยัยส้มเพื่อนเลิ๊ฟฟฟฟ"ฉันบอก
         "เฮ้ยไม่เป็นไรเพื่อนกันต้องช่วยเหลือกัน"สัมบอกพร้อมกับยิ้มให้ฉัน เเละเมื่อกลับถึงบ้านฉันเลยนอนหงายบานเตียงเเละคิดอะไรเพลินๆอยู่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
         thank you for your post for your like for your click~ฉันหยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้นตาเอามากๆสงสัยจะโทรผิดมั้งเเละกดรับสาย
         "ฮัสโหลสวัสดีคะใครค่ะ"ฉันถามตามมารยาทเเต่ฝ่ายตรงข้างกลับไม่มีมารยาทเอาซะเลย
         [นั้นพู่กันใช่มั้ย?]เป็นเสียงผู้ชายฟังดูคุ้นหูมากๆ
        "ใช่ค่ะมีอะไรเหรอคะ"ฉันถามต่อ
         [ฉันมิวสิกน่ะมีเรื่องอยากจะคุยด้วย]มิวสิก?เอ...มิวสิกไหนนะหรือว่าจะเป็นมิวสิก-[]-
        "ว่ามา"พอรู้ว่าเป็นมิวสิกไหนฉันจึงปรับเสียงทันที
         [พอเมื่อกี้ละหวานจังนะมันน่ามั้ยเนี่ย]น่าอะไรย่ะ
        "มีอะไรว่ามาอย่านอกเรื่องไม่งันฉันวางสาย"ฉันถามเพราะเบื่อกับท่าทีกวนเเบบนั้นเต็มทนเเหละ
         [พูดให้มันดีหน่อยนะพรุ่งนี้เราก็เป็นเเฟนกันเเล้วนะ]
        "เเล้วไงเป็นก็เป็นไปสิ"ฉันตอบ
         [ฉันมีกฎ]เป็นเเฟนกันต้องมี่กฎด้วยเหรอ(เพิ่งรู้)
        "ว่ามา"
         [ถ้าเธอเป็นเเฟนฉันเธอต้องฟังคำสั่งฉันต้องกินข้าวกับฉีนทุกวันห้ามนอกใจ...]เก็บไว้บอกตัวเองเหอะ
        "อันนี้คงเป็นนายมากกว่า"
         [ฟังต่อเหอะ]
        "อุ๊บส์!"ฉันอุทานกวนๆก่อนจะเงียบเเละฟังเขา
         [ต้องจับมือกับฉันทุกวันวันหยุดต้องไปเที่ยวด้วนกันเเค่นี้เเหละo.k.ไปละฝันดีนะว่าที่เเฟรคนปัจจุบัน]
          ตื๊ดๆ
ติดตามตอนต่อไปนะคร๊าาาา

ตอนที่ 2

[music:talk]

         ตั้งเเต่ที่ผมจูบพู่กันเเละรู้ว่านั้นคือจูบเเรกของเธอเเละเธอก็เก็บไว้ให้คนที่เธอรักทำให้ผมรู้สึกผิดมาตลอดจนกระทั่งตอนที่เธอมาขอโทษผมไม่รู้ทำไมผมเห็นหน้าเธอถึงใจเต้นเเรงขนานนั้นผมก็ไม่รู้เเต่ตอนที่เธอยืนพาสเตอร์ติดเเผลให้ผมเเทนที่ผมจะตอบว่าไม่เป็นไรผมก็มีส่วนผิดเหมือนกันหรือตอบว่าขอบคุณอะไรอย่างนี้เเต่ผมกับบอกว่าไม่เอาเเละไม่รู้ทำไมผมต้องต่อลองเธอด้วยการให้เธอมาเป็นเเฟนผมสองอาทิตย์หรือว่าสมองผมมันจะให้ช่วงเวลาที่ผมอยู่กับเธอเป็นการพูดเเทนคำว่าขอโทษ(พิลึกคนจริงๆ)แต่ผมก็รู้สึกว่ามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ผมจะบอกความจริงอะไรอย่างน่ะว่าตอนที่ผมเจอพู่กันครั้งเเละตอนที่เราสบตากันน่ะเธอโดดเด่นในสายตาผมมากๆเเบบว่าเธอสวยเเละสวยกว่าพวกผู้หญิงที่ผมคบเพราะความสนุกซะอีกเธไม่ใช้ผู้หญิงที่บ้าผู้ชายเเละใบหน้าเธอสะอาดเป็นธรรมชาติไม่ลอยเครื่องสำอางใดๆทั้งสิน มันทำให้ผมมองเธอนานมากนานซะจนเหมือนว่าเธอจะเดินหนีผมเพราะคงคิดว่ามีใครจงเหมือนมีรังศีอัมหิตเเผ่กระจ่ายอยู่ข้างหลังเเน่ๆ วันรุ่งขึ้นผมไปโรงเรียนด้วยใบหน้ายิ้งเเย้มราวกับว่าปากมันหุปไม่อยู่ยังไงยังงันเเน่ะทำให้ไอ้เเอนดิวเเละไอ้กั๊ตสงสัยจนกับท่าทีเเปลกๆของผมจนต้องถามว่า
          "เฮ้ยไอ้มิวเป็นไรของเเกว่ะยิ้มหน้าบานเป็นกระทะหอยทอดเลย"ไอ้เเอนดิวมันด่าหรือมันชมเนี่ยไอ้เพื่อนเลว
          "เปล่านี่ฉันก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน"ผมตอบหน้าชื่นตาบาน
          "เฮ้ยหรือว่าเเกอินเลิ๊ฟว่ะเฮ้ยๆไอ้ดิวไอ้มิวมันอินเลิ๊ฟว่ะ"ไอ้กั๊ตบอกเเละหันไปหาไอ้ดิวเเละพากันนั่งล้อผมจนเดินมาถึงห้อง
         "ไอ้มิวิอนเลิ๊ฟฟฟๆๆๆๆๆ"ยังไม่หยุด
         "หยุดได้เเหละพวกเเก"ผมบอก
         "เฮ้ยไอ้ดิวไอ้มิวเขินเเล้วว่ะ"ไอ้กั๊ตบอกไอ้ดิว
         "เอ่อจริงๆด้วยว่ะสงสัยความรักครั้นนี้ของจริงว่ะ"ไอ้พวกนี้รอให้มีมั้งเหอะจะล้อให้ฟันหักเลย
         "ถ้าเเกสองคนไม่เงียบไอ้ดิวฉันจะไปบอกมิ้นท์เเฟนเเกว่าเเกมีกิ๊กไอ้กั๊ตฉันจะไปบอกส้มว่าเเกน่ะชอบส้ม"ผมเอาจุดอ่อนของพวกมันมาขู่ ใช่สิผมลืมบอกไปไอ้แอนดิวมันเรียนที่เดี๋ยวกันกับพู่กันสมัย ม. ต้น ที่นี้ไอ้ดิวมันเเอบชอบมิ้นท์เป็นเพื่อนสนิทของพู่กัน(ไอ้ดิวเล่าให้ฟัง)เเต่บังเอิญมิ้นท์ก็ชอบไอ้ดิวมันสองคนเลยสภาพรักกันเเละก็เป็นเเฟนกันเป็นงนละลงเอยกันดีใช่มั้ย ส่วนไอ้กั๊ตเนี่ยเห็นมันบอกว่ามันเคยเเอบมองส้มตั้งเเต่
ตอนพิธีปฐมนิเทศเนี่ยเเหละตอนที่เดินสวนกันน่ะมันเห็นส้มตอนนั้นเเหละมันเลยปิ้งอย่างกับโดนส้มถีบให้มันตกหลุกรักอย่างนั้นเเหละ พอผมพูดเเบบนั้นมันทั้งสองเงียบเเละเงียบมากๆด้วยสิ(ได้ผลเกิดคาดเเหะ)เเละผมก็มองออกไปนอกหน้าต่างโต๊ะผมของผมติดกับหน้าต่างพดีเเต่พอผมมองออกไปก็เห็นหน้าพู่กันลอยไปลอยมาเต็มไปหมดวันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดในโลกเลยล่ะ นี้ผมชอบพู่กันเเล้วเหรอเนี่ย เเล้วผมก็หลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

             โอ๊ยนี่ก็พักเที่ยงเเล้วได้เวลาลงนรกเเล้วสิเราตายเเน่ส้มก็ไม่อยู่ซะด้วยสิ เอ่อฉันลืมบอกไปส้มเป็นสภานักเรียนด้วยเพราะรุ่นพี่ประธานปีนี้เคยเป็นประธานที่โรงเรียนเก่าฉันเเละส้มก็เคยเป็นสภานักเรียนกับมิ้นท์รุ่นพี่เขาเลยวานให้ส้มไปเป็นสภาปีนี้เเต่ทำไมต้องไปทำงานสภาตอนนี้ด้วยเนี่ยโอ๊ยปวดhead จะโทรไปบอกมิวสิกวาอยู่ห้องพยาบาลเพราะไม่ค่อยสบายเเต่ก็กลัวหมอนั้นจะมารังควานหนักกว่าเก่านั้นไงเจ้ากรรมนายเวรโทรมาจนได้ฉันกดรับาสยอย่างเก้ๆกังๆเพราะนี้มันก็เที่ยงสิบนาที่เเล้วที่ฉันยืนคิดว่าจะลงไปหรืไม่ลงไปหรือไม่ลงไปดีจนทำให้เขารอนานเเน่เลย
          [นี่เธอเมื่อไหรจะลงมาหารู้ไมว่านี้มันกี้โมงเเล้ว] 
         "เเล้วจะตะโกนทำไมอยู่บนยอดเขารึไงเเล้วบ้านนายขายโทรโข่งเหรอเสียงดังอย่างกับว่ากลัวฉันไม่ได้ยินอย่างนั้เเหละ"ฉันตอบกับ
         [ใช่ฉันกลัวเธอไม่ได้ยินเพราะเธอน่พหูตึงเข้าใจมั้ยยัยบื้อ]เฮ้ยมันด่าเราหูตึงเหรอ
        "เอ่อฉันรู็ว่าฉันหูตึงเเต่นายก็ควรรู้ไว้บ้างนะว่านายน่ะเสียงดังอย่างกับเกิดมาเเล้ว
มีโทรโข่งติดคอมาเเนะว่างๆไปเอาออกซะนะ"
          [ไม่ต้องนอกเรื่องลงมาเดียวนี้ถ้าเธอไม่ลงมาภายในสิบนาทีฉันจะขึ้นไปหาเธอบนห้องเเล้วเธอรู้อะไรมั้ยถ้าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่บนห้องสองต่อสองจะเป็นยังไงเเต่ ถ้าเธอไม่รู้ฉันก็จะบอกให้เอาบุญนะ....]ลูกครึ่งอย่างเขาผู้ไทยข้องจังเเหะ เเต่เขาบอกว่าถ้าผู้หญิงกับผู้ชายอยู่กันสองต่อสองเหรอ oh!!on!-[]-
         "เฮ้ยๆฉันลงไปก็ได้ไม่ต้องบอกหรอกน่า"ฉันห้ามไว้เพราะฉันรู้อยู่เเล้วน่ากลัวโคตรเลยหมอนี้
          [ดี ฉันก็ไม่อยากจะพูดงันลงมาภายในสิบนาทีเดี๋ยวนี้เข้าใจ]
         "รู้เเล้วน่าT^T"เเล้วฉันก็ต้องวิ่งลงมาอย่างจำใจโธ่เอ๊ยเริ่มสงสารตัวเองเเล้วสิเราT^Tเเเละเมื่อลงมาถึงโรงอาหราฉันก็เห็นมิวสิกที่ยืนรอฉันอยู่ทำหน้ามุ่ยเหมือนเด็กขี้งอนยังไงยังงัน
         "คิก..."ฉันหลุดขำกับท่าทีของเขาทำให้เขาหันมาถาม
         "หัวเราะอะไรของเธอน่ะ"เขาถาม
         "เปล่าซะหน่อยเมื่อกี้ฉันจามน่ะ"ฉันตอบทั้งที่ไม่ใช่ความจริงสักนิด
         "อย่าตอบอะไรโง่ๆหน่อยเลยเมื่อกี้เธอหัวเราะ"เขายังคงสงสัย
         "ก็ได้ฉันบอกก็ได้ที่ฉันหัวเราะน่ะฉันหัวเราะกับท่าทีเหมือนเด็กของนายน่ะตลกดี"ฉันบอกความจริง
        "เเล้วดูหน้าเธอสิเหมือนฟักทองไม่มีผิดหน้าอ้วนกลมตุ้ยนุ้ย"เมื่อพูดจบเขาก็มาดึงเเก้มฉันเล่นพร้อมกับหัวเราะ ตาบ้านี้น่ะฉันเลยตีเเขนเขาเเละเปลี่ยนเรื่อนตอนนี้เราเดินมาถึงเเถวต่อคิวซื้อข้าวเเล้วเเละตอนต่อคิวฉันเห็นคนคนนึงหน้าคุ้นมากๆเเละเขาก็มองฉันเหมือนกันเเล้วเขาก็โบกมือเเละวิ่งมาหาฉันทำให้ฉันเห็นหน้าเขาได้ชัดเเละทำให้ฉันรู้ว่าเขาคือใครเขาเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่าชื่อบาสเป็นพี่ที่อยู่ชมรมบาสเกตบอลเป็นญาติของส้มชอบไปไหนมาไหนด้วนกันกับพวกฉันตลอดติดกันอย่างกับตังเมทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าหันมามองโดยอัตโนมัติ
         "เฮ้ยมาได้ไงเนี่ย"พี่บาสถาม
         "กันก็สอบเข้ามาสิค่ะ"
         "กวนเยอะนะเราน่ะ"เเล้วพี่เขาก็เอามือลูบหัวฉันพร้อมยิ้มอย่างอบอุ่นเเละอ่อนโยนทำให้คนข้าหน้าหมันเคี้วยจนตองหันไปข้างหน้าเเละฉันก็เเนะนำพี่บาสให้มิวสิกรู้จัก
         "เอ่อมิวสิกนี่พี่บาสน่ะเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนเก่า พี่บาสนี่มิวสิกน่ะเป็นเอ่อ..."
         "เป็นเเฟนครับ"มิวสิกตอบอย่างไม่พอใจ
         "อ้าวเป็นเเฟนกันหรอกเหรอพี่นึกว่าเป็นเพื่อนสาวของกัน"พี่บาสกัดมิวสิกทำให้มิวสิกเเสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างมากเเต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรเเต่ส่งสายตาอาคาตเเค้นใส่พี่บาสเเละพี่บาสก็ส่งตอบทำให้ฉันต้องเปลี่ยนเรื่องด้วยการบอกมิวสิกว่า
         "มิวสิกไปซื้อข้าวกันเถอะคิวว่างเเล้ว ไปก่อนน่ะค่ะพี่บาส"ฉันบอกพี่บาสพร้อมกับดันมิวสิกไปข้างหน้าเเละเมื่อพ้นสายตาพี่บาสมาเเล้วก็พูดกับมิวสิกว่า
         "นี่นายอ่ะอย่าหายเรื่องหน่อยเลยรู้มั้ยว่าพี่บาสน่ะเครื่อมีเรื่องกับโรงเรียนอื่นเเล้ว
ต่อยเด็กนั้นดั้งหักปากเเตกฟันหลุดมาเเล้วนะ"ฉันบอกความจริงทุกอย่างเพราะพี่เขามือหนักจะตาย
        "เเล้วไงฉันไม่สนหรอกน่ะว่าจะเป็นยังไงเเต่หมอนั้นมันหาเรื่องฉันก่อนเอง"
        "นายจะไม่สนได้ไงนายอย่าลืมสินายเป็นลูกของเจ้าของโรงเรียนเลยน่ะเดียวโรงเรียนก็เสื่อมเสียชื่อเสียงพอดีเเล้วอีกอย่างนายไม่กลัวหน้านายเสียโฉมหรือไงห๊ะ"
        "นี่เธอเป็นห่วงฉันเหรอ??"มิวสิกถาม
        "ก็ใช่น่ะสิ...เฮ้ยไม่ใช่..."ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบนายที่ก็ดีใจเเล้วขโมยหอมเเก้มฉันหนึ่งที่เเล้วกระโดดหนีไปปล่อยให้ฉันยืนหน้าเเดง-\\\\\-อยู่ตรงนี้โดยมาพวกเเฟนคลับนายนั้นซุบซิปนินทาอะไรกันก็ไม่รู้เเต่คงเป็นเรื่อที่มิวสิกหอมเเก้มฉันเมื่อกี้ฉันว่าอีกไม่นานฉันคงโดยระยำเเน่ๆทำให้ฉันกลัวๆยังไงยังงันแหะ
         วันนี้เป็นวันที่สามของการคบกันของฉันกับมิวสิกเเละเป็นวันศุกร์พรุ่งนี้ฉันกับส้มเเละมิ้นท์จะไปเที่ยวกันเพราะไม่ได้เจอมิ้นท์มานานเเละมันก็บอกว่ามันจะพาเเอนดิวมาด้วยเเละเป็นเเอนดิวคนเดียวกับที่เป็นเพื่อนของมิวสิกนั้นเเหละระหว่างที่ฉันเตรียมชุดสำหรับพรุ่งนี้อยู่นั้นก็มีสายจากเจ้ากรรมนายเวรคนเดิมมาขัดขวางความสุขของฉันฉันไม่อยากจะรับสายนี้ด้วยซ้ำเเต่ต้องจำใจ
          "ฮัลโหล"ฉันถามปลายสาย
           [พรุ่งนี้เธอไปเที่ยวกับพวกเพื่อนเธอใส่มั้ย]
          "ใช่เเล้วจะทำไม"
           [ฉันจะไปด้วยเเละฉันก็บอกแอนดิวเรียบร้อยเเล้ว]
          "เรื่องของนายนายจะไปก็เชิญนายสิย่ะ"
           [เเล้วอย่าลืมบอกเรื่องฉันกับเธอให้มิ้นท์ฟังด้วยล่ะเข้าใจเเค่นี้เเหละ]
            ตื๊ดๆ
          "อ้าวเฮ้ยตัดสายทิ้งเฉยเลย"ฉันพูดไม่พอใจกับการไม่มีมารยาทของมิวสิก
      วันรุ่งขึ้นฉันมารอตามสถานที่นัดหมายของวันนัดเเละเพื่อนของฉันก็มาพร้อมหมดเเล้วเว้นเเต่มิวสิกกับกั๊ตยังไม่มาก็เลยต้องยืนรอวันนี้ฉันใสเยี้ยมกระโปงมาเเละไม่นานก็เห็นมิวสิกกับกั๊ตเดินมาวันนี้มิวสิกดูดีมาไม่รู้ทำไมหัวใจฉันเต้นเเรงขนานนี้ก็ไม่รู้เเละเมื่อมากันคบเเล้วเราก็ไปกินข้าวกันพอกินเสร็จก็ไปสวนสนุกเเละพอมาถึงมิวสิกก็ดึงมือฉันเเยกออกจากเพื่อนเเละพูดว่า
          "ฉันจะของจองเธอไว้เเล้วกัน"
          "เฮ้ยฉันมากับเพื่อนนะปล่อยเดี๋ยวนี้"ฉันบอกพร้อมเเกะมือเข้าออกจากมือฉันเเต่เเรงฉันน้อยกว่าหมอนี้ล้านเท่า
          "เธอต้องมากับฉัน"เขาบอกเเละลากฉันมาที่รถไฟเหอะ
          "เฮ้ยฉันไม่เล่นอันนี้ปล่อยๆๆๆ"ฉันบอกเพราะฉันกลัวควมสูงที่สุดเเต่เขาไม่ฟังเลย
          "นี้เธอกลัวความสู้เหรอ"เเน่ะรู้ทัน
          "เปล่าฉันไม่ได้กลัวเเต่ฉันไม่อยากเล่น"ฉันบอก(กลัวเสียฟอร์ม)
          "ถ้าไม่กลัวก็เล่นสิไม่งันฉันจะถือว่าเธอกลัว"
          "ก็ได้"เฮ้ยซวยเเล้วตอบไปเฉยเลยอ่ะ
          "งันไปขึ้นกันเลย"เขาบอกเเละลากฉันขึ้นไปนั่งที่หัวรถไฟ
          "..."ฉันต้องเเอบกลืลน้ำลายเพราะชั้นกลัวความสูงมากๆ
เเล้วรถไฟก็เคลื่อนตัวออกพอคนขึ้นเต็มรถเเล้วเเละพอรถไฟเคลื่อนลงมาด้วยความเร็วสูงทำให้มีคนกรีดร้องอย่างเต็มที่เเต่ฉันกับร้องไม่ออกหน้าซืดเป็นไก่ต้มทำให้คนข้างๆหัวเราะกับท่าทีของฉันเเละเมื่อเล่นเสร็จฉันถึงกับคลื่นไส้ทันทีเเละเขาก็พาฉันไปบ้านผีสิงอีก
          "เฮ้ยฉันไม่เล่นน้าาาา"ฉํนต้องลากเสียงยาวเพราะนายนี้ดึมมืฉันเขาไปเรียบร้อยเเล้วเเละเมื่อเข้ามาฉันจึงต้องไปหลบอยู่ข้างหลังเขาเลยที่เดียวมันมืดมาเเละเมื่อมีอะไรไม่รู้มาจับหลังฉันฉันถึงกับร้องกรี๊ดทำให้คนข้างหน้าหันมาเเละหัวเราะใส่เเละเอามือมาจับกับมือฉันอย่างอ่อนโยนเเละมือใหญ่ของเขาอุ่นจนฉันหายกลัวจนออกจากบ้านผีสิงเลยที่เดียวตลอดที่เดินจับมือกันมาฉันรู้สึกใจเต้นเเรงเเละใบหน้าร้อนยังไงไม่รู้เเละของเล่นชิ้นต่อไปเขาให้ฉันเป็นคนเลือกเเละฉันเลือกเล่นม้าหมุนเเละซื้อขนมเค้กชิ้นเล็กไปกินด้วยเพราะตอนเล่นรถไฟเหอะเสร็จฉันอ้วกออกหมดไส้หมดพุงเเล้วระหว่างที่นั่งม้าหมุนฉันกินเค้กเเละเละปากทำให้คนที่นั่งตรงข้ามพูดว่า
         "ปากเละอ่ะ"เขาบอก
         "ตรงไหนอ่ะ"ฉันบอกเขาเลยเอานิ้วมาปาดคาบครีมที่ปากเเละเราก็สบตากันฉันใจเต้นเเรงเเละเหมือนว่าหน้าร้อนๆยังไม่รู้เเละฉันก็หลบตาเขาทันทีเลยเพราะกลัวว่าเขาจะรู้ว่าฉันกำลังหวั่นไหวกับเข้าเเละเราก็ไปคุยกันเลยจนแยกย้ายกันกลับบ้าน
           วันนี้เป็นวันที่หกของการคบกันของฉันกับมิวสิกวันที่ผ่านๆมาก็เหมือนเดิมกินข้าวด้วยกันจับมือกันคุยกันเเกล้งกันจนฉันรู้สึกว่าฉันมีความรู้สึกอะไรบางอย่างกับมิวสิเเต่ไม่รู้ว่าคืออะไรวันนี้มิสิกไม่มาเรียนเขาบอกว่าเขาไม่ค่อยสบายวันนี้ฉันเลยกินข้าวคนเดียวเพราะส้มก็ไปทำงานสภาเหมือนเดิมจนไม่ค่อยมีเวลเท่าไรเเต่ก็มีพี่บาสที่มากินข้าวด้วยเเละคุยกันไปเรื่อยจนพี่บาสเห็นว่าฉันเเปลกเลยถามว่า
          "กันเป็นอะไรหรือเปล่าทำไมหน้าเศร้าจัง"
          "อ้อกันก็เเค่เหงาน่ะคะส้มไม่ค่อยมีเวลาให้น่ะคะ"ฉันตอบพร้อมกับฝืนยิ้ม
          "อ้อ"
          "งันกันไปก่อนน่ะค่ะ"
เเต่ระหว่างทางกลับห้องมีคนมาดึงฉันเข้าไปในห้องน้ำเหมือนว่าเป็นผู้หญิงเเละก็เห็นหน้าชัดตอนที่พวกนั้นล้อมรอบฉํนไว้ผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้น
          "เนี่ยน่ะเหรอเเฟนของมิวสิกที่เขาว่าคบกันนานที่สุด"ผู้หญิงคนนั้นเยียดยิ้มร้าย
กาจเเละมองสำรวจฉันตั้งเเต่หัวจรดเท้าเเละพูดอีก
         "หน้าตาะรรมดามาก ฉันจะบอกอะไรให้นะยัยขวัญเพื่อนฉันเนี่ยมันชอบมิวสิกอยู่เเต่มันพยามทำทุกอย่างเพื่อมิวสิกเเต่เขากลับไม่สนใจเเต่ดูเเกสิมาเเปปเดียวก็ได้เป็นเเฟนมิวสิกเเหละสงสัยจังทำไมเขาถึงคบกับเเกสงสัยเเกคงไปอ่อยเขาสิน่ะ พวกเธอว่าไงดีอ่ะวันนี้มิวสิกไม่มาคงได้สิน่ะจะได้ตบใหสาสมไปเลย!!!"ผู้หญิงคนนั้นพูดพร้อมกับง้าฝามือเตรียมจะตบฉันเเต่พี่บาสที่มาตอนไหนไม่รู้มาจับไว้ทันเเละพูดว่า
         "สิ่งที่พวกเธคิดกันมันผิดทุกอย่างรู้มั้ยสงสัยว่าพวกเธอคงอิฉาจตาร้อนจนทนไม่ไหวล่ะสิ พวกเธอน่ะรู้อะไรไม่ว่ามิวสิกน่ะรักผู้หญิงคนนี้มากเเค่ไหนถ้าหากพวกเธอเเตะต้องผู้หญิงคนนี้เเม้เเต่ปลายเล็บเขาอาจจะเกลียดพวกเธอเป็นสองเท่าเลยล่ะ"ฉันอึ้งกับสิ่งที่พี่บาสพูดเพราะคำพูดที่ว่ามิวสิกรักฉันนะทำให้ฉันใจเต้นเเรงเอามากๆเเละพี่บาสก็พาฉันไปที่ม้านั่งข้างล่างเเละเล่าทุกอย่างให้ฟัง
           มันเริ่มจาตั้งเเต่ตอนที่พี่บาสมาเจอฉันเเละเจอมิวสิกพี่บาสเล่าว่าหลังเลิดเรียนวันนั้นพี่บาสไปคุยกับมิวสิกเเละถามมิวสิกว่า
           'นายคบกับพู่กันเพราะอะไร'พี่บาสถามมิวสิก
           'เเล้วมันเกี่ยวอะไรกับนย'มิวสิกถาม
           'เกี่ยวสิฉันเป็นเพื่อนพู่กันฉันจะต้องป้องกันเผื่อว่าผู้ชายที่คบกับเธอเนี่ยไม่ได้ต้องการหัวใจเธอเเต่ต้องการร่างกายเธอ'คำถามนี้ทำให้มิวสิกคอดอยู่นานว่าจะบอกหรือไม่บอกดีเเละในที่สุดเขาก็บอก
           'ฉันไม่ได้ต้องการร่ายกายเค้าเเต่ต้องการความรักจากเขาต่างหากเพราะตอนเจอพู่กันครั้งเเรกฉักก็ตกหลุมรักเธอเข้าเเล้ว'มิวสิกตอบ
           'นายเเน่ใจนะเเล้วนายคบกับพู่กันทำไม'พี่บาสยังถามต่อ
           'เเน่ใจอย่างถึงที่สุด เเต่ที่ฉันคบกับพู่กันเนี่ยเพื่อขอโทษมั้งเพราะอะไรไม่รู้คอบที่พู่กันมาขอโทษฉันเเต่ฉันกลับไปบอกว่าให้เขามาเป็นเเฟนฉันเเต่ฉันก็รักเขาจริงๆ
           'ฉันก็ไม่ได้จะว่าอะไรนายเเต่จะเตือนว่าถ้านายทำให้พู่กันร้องไห้เเม้เเต่ครั้งเดียวฉันจะสับนายเป็นชิ้นๆคอยดู'พี่บาสบอกเเละเดินจากไป
 
 

บทส่งท้าย
 

          ตั้งเเต่วันที่ฉันรู้ว่ามิวสิกรักฉันวันต่อมาฉันจึงไปหาเขาเพื่อจะไปคุยกับเขาเเละเมื่อมาถึงห้องเขาฉันจึงเดินไปที่โต๊ะเขาเเละเรียกเขามาคุยด้วยเเละตอนนี้เราก็อยู่ที่มานั่งชั้นล่างฉันถามเขาว่า
         "นี่นายนะชอบฉันหรือเปล่าตอบความจริงทุกอย่างนะ"ฉํนถาม
         "ชอบ"ตรงไปป่ะ(-_-")
         "เเล้วทำไมนายถึงไม่บอกฉัน"ฉันถาม
         "ก็ตอนเเรกฉันไม่รู้นี่น่าว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธออ่ะ"เขาตอบทำให้้หน้าฉํนร้อนไปหมดเล้วที่นี้เขาก็มากอดฉันจากทางด้านหลังเเล้วกระซิปที่หูฉันว่า"เเต่ตอนนี้ฉันรู้เเล้ว
ล่ะว่ารู้สึกยังไง"หน้าฉันร้อนหนักเป็นสองเท่าเเหละที่นี้
         "ยังไงอ่ะ"ฉันเเกล้งไม่รู้เพราะที่จริงรู้อยู่เเล้วเเต่อยากฟังจากปากเขาตรงๆ
         "ก็...나는 그녀를 사랑합니다.(ฉันรักเธอ)"เเล้วเขาก็หอมเเก้มฉันหนึ่งที่เเล้ว
พูดว่า"เเล้วเธอล่ะรู้สึกยังไงกับฉํน
        "나는 당신을 사랑 해요.(ฉันก็รักนาย)"