Fic SHINee>>Fiction of Love Project [JongKey & 2MIN]

ลำดับตอนที่ #3 : [Valentine Days] - The Secret of Heart Part1 (100%)

Fiction of Love project

5Projectรัก ที่จะทำให้คุณเข้าใจความรักมากขึ้น...

 

ความลับของหัวใจ
The Secret of Heart

Author :::Prince_Winter

 

....แกร็ก...

 

"นี่ลีแทมิน นายจะนั่งเหม่ออย่างนี้อีกนานไหม มาช่วยฉันทำเวรห้องเดี๋ยวนี่เลยนะ!!!!!"

 

เสียงเปิดประตูห้องเรียนดังขึ้นทำลายความเงียบของช่วงเย็นหลังเรียกเรียนพร้อมกับปรากฏร่างบางที่เปิดประตูเข้ามา ทำให้แทมินรู้ว่าเค้าอารมณ์เสียมากแค่ไหน

 

"มานานแล้วเหรอคีย์ทำไมฉันไม่เห็นนายอ่ะ"

 

"เหอะ นี่ใจคอนายจะไม่สนใจสิ่งเล็กๆที่เรียกว่าเพื่อนเลยใช่มะ ใช่ซี้~ ฉันมันไม่สำคัญนินายถึงไม่สนใจฉันอ่ะ -_-+" คีย์เอ่ยอย่างน้อยใจกับอาการของแทมิน

 

"ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อยคีย์นายก็น่าจะรู้นะ"คนน่าหวานหันกลับมามองเพื่อนในทันทีและรีบอะบายให้เข้าใจ

 

ไม่ใช่ว่าคีย์จะไม่รู้เหตุผลที่แทมินนั่งเหม่ออยู่อย่างนี้ เค้ารู้ดีและมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วยที่แทมินนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างและมองลงไปในสนามฟุตบอล

 

"แทมินทำไมนายถึงไม่บอกพี่เค้าไปล่ะว่านายชอบเค้าอ่ะ"นี่เป็นประโยคที่คียืมักจะถามแทมินบ่อยๆ

 

 

"บอกไปก็เท่านั้นแหละคีย์ บอกไปพี่เค้าก็คงจะไม่มาสนใจเด็กธรรมดาอย่างฉันหรอกให้มันเป็นแบบนี้แหละดีแล้ว" แทมินตอบแต่สายตายังคงจ้องไปยังสนามฟุตบอล

 

"แล้วถ้านายไม่บอกพี่เขาแล้วเขาจะรู้ไหมว่านายคิดยังไง" คีย์ยังคงไม่ลดล่ะความพยายาม

         "......." ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของแทมิน มีเพียงแค่รอยยิ้มบางๆที่เจ้าตัวเองเป็นคนส่งมาให้เท่านั้น คีย์เห็นอย่างนั้นก็ได้แต่จิ๊ปากที่ไม่สามารถทำให้แทมินเปลี่ยนใจได้.

"มาช่วยฉันทำเวรเลยจะได้เสร็จๆสักทีฉันไม่ค่อยอยากจะอยู่สักเท่าไร"คีย์พูดพร้อมกับก้มลงเอาไม่กวาดมากวาดพื้น

 

"ไม่อยากเจอหน้าพี่จงฮยอนอ่ะดิ"แทมินหันกลับมาถามคีย์อย่างรู้ทัน พร้อมกับเดินไปลบกระดานดำหน้าห้อง

 

"หยุดเลยนะแทมิน นายห้ามพูดชื่อนี้นะฉันได้ยินที่ไรแล้วเบาหวานจะขึ้นคอลามไปอยากจะอ้วกด้วย คนบ้าอะไรตื้อชะมัดแถมยังหน้าหนาสุดจะทนอีก"คีย์พูดพลางทำหน้าจะอาเจียนก่อนที่จะเบ้ปากอย่างหมั่นไส้

 

"โอ้ว~น้องคีย์ท้องแล้วหรือครับถึงจะอ้วกนะ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะถ้าพี่ทำขึ้นมาเราไม่ได้ลูกเป็นโหลเลยเหรอ"นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำตายยากชะมัด คีย์ได้ยินดังนั่นจึงหันไปทางประตูทันที

"อย่ามาลามกนะนายจงฮยอน ใครท้องกับนายไม่ทราบแล้วอีกอย่างฉันเป็นผู้ชายท้องไม่ได้โว้ย!!!" คีย์หันไปแว๊ดใส่จงฮยอนทันทีที่ก้าวเข้ามา

            "จุๆน้องคีย์พูดแบบนี้ไม่สุภาพเลยนะครับ การที่น้องคีย์จะมาเป็นภรรยาที่ดีของพี่ น้องคีย์ต้องให้ความเคารพพี่ด้วยนะไม่งั้นเราจะอยู่ด้วยกันได้ไม่ยาว" ปรี๊ดเลยได้ยินแบบนี้คีย์ปรี๊ดเลย

"อยากตายใช่มั้ยห๊ะใครภรรยานายพูดให้มันดีไหน่อย"คีย์ทำท่าจะกระโจนเข้าใส่จงฮยอนทันทีดีที่แทมินคว้าตัวไว้ได้ทัน

 

"คีย์ใจเย็นๆสิพี่เค้าแค่ล้อเล่นเองนะ"แทมินพยายามพูดปลอบคีย์แต่มันติดตรงที่ว่า
"เปล่านะแทมินพี่ไม่ได้ล้อเล่นพี่เอาจริงเนี้ยะว่าที่ภรรยาพี่เลยนะเตรียมสินสอดไว้แล้วเหลือแค่ไปขอเท่านั้นเอง^^"

 

"อ๊ากกกแทมินปล่อยฉันเลยนะถ้าวันนี้ฉันไม่ได้ตบปากนายคิมจงฮยอนล่ะก้อไม่ต้องมาเรียกฉันว่าคิมคีย์บอม!!"คีย์ที่พยายามสะบัดตัวให้หลุดจากแทมินเอยขึ้น

 

"โถพี่จงฮยอนฮะผมจะจับไว้ไม่อยู่แล้วนะฮะT^T" แทมินได้แต่คิดอยู่ในใจ

 

"คีย์จะตบปากพี่เหรอ ตบกับอะไรดีน้า~" จงฮยอนทำท่าครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะฉีกยิ้มออกมาพลางจ้องไปยังคีย์

 
             "ตบด้วยปากเป็นไงพี่ว่าเหมาะสมกับเราสุดแล้วนะ"

“คิมจงฮยอนฉันจะฆ่านาย แทมินปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ปล่อย!!!” อ๊ากกก!! เค้าทนไม่ไหวแล้วนะ จะกวนประสาทไปถึงไหน!!!!!

 

“พอเถอะจงฮยอน ฉันว่าเรากลับกันก่อนเถอะ” เสียงทุ้มนุ่มดังจากหลังประตูห้องเรียนเสียงที่ทำให้แทมินต้องหันหลังกลับไปดู ก่อนที่จะแข็งค้างไปทันที

 

พี่มินโฮ

 

 

แทมินที่ดูเหมือนกับจะนิ่งเป็นหินไม่ได้สนใจคีย์ที่หลุดจากตัวเอง ซึ่งตอนนี้คีย์ก็กระโจนใส่จงฮยอนเรียบร้อยแล้ว

 

“คีย์จะทำอะไรพี่อ่ะ ที่นี่ห้องเรียนนะแถมมีไอ้มินโฮกับแทมินอยู่ด้วย จะทำอะไรก็ไปทำที่บ้านสิ” เหอะ! ไอ้เป็ดจะตายอยู่แล้วยังไม่สำนึกอีก! แต่ก็นะก็ตอนนี้ เท่าที่เค้าทำอยู่มันก็ชวนให้คิดอยู่หรอกเป็นใครก็ต้องเข้าใจผิดทั้งนั้น

 

“หึๆ ไม่เป็นไรหรอกครับพี่จงฮยอนเล่นที่นี่ก็ได้ ผมไม่ถือ^^++” คีย์ยิ้มหวาน แต่ดูยังไงมันก็เป็นรอยยิ้มชวนสยองมากกว่าน่าหลงใหล ตอนนี้จงฮยอนเริ่มรู้สึกว่ามันคงไม่ได้เป็นแบบที่เค้าคิดไว้ตอนแรก คีย์ตอนนี้ดูเหมือนปีศาจในคราบนางฟ้ายังไงไม่รู้ แล้วไอ้เจ้ามินโฮมันทำอะไรของมันอยู่ (วะ) ทำไมไม่มาช่วยเค้าล่ะ?

 

“เล่นที่นี่ก็ได้ครับ จะได้มีคนช่วยเก็บศพของนายไงนายจงฮยอน!!” คีย์ตะโกนออกมาดังลั่น นั่นทำให้แทมินรู้สึกตัวหลังจากที่นิ่งเป็นหินอยู่นาน

 

 

“ซวยแล้วไงไม่น่าหันไปดูพี่มินโฮเลยให้ตายสิ” แทมินคิดในใจ

 

 

“แค่กๆ ชะ...ช่วยด้วย หะ...หายใจไม่ออก” จงฮยอนที่พยายามจะแกะมือของคีย์จากคอของเขาออกร้องขอความช่วยเหลือจากมินโฮและแทมินที่พึ่งจะรู้สึกตัว

 

“ตายซะเถอะนายจงฮยอน กวนประสาทกันดีนัก! นี่ๆๆ!! ต้องโดนแบบนี้!!~” คีย์ที่ตอนนี้กำลังจับหัวของจงฮยอนทั้งจิก ทั้งขวน ทั้งโขก แถมกำลังทึ่งผมจนลามไปถึงกำลังจะถลกหนังหัวของจงฮยอนอย่างเมามันส์เอ่ยขึ้น นั่นทำให้ทั้งมินโฮและแทมินรีบเข้าไปช่วยแยกจงฮยอนกับคีย์ให้ออกจากกันก่อนที่คีย์จะฆ่าจงฮยอนให้ตายกับมือ

 

"คีย์พอเหอะเดี๋ยวพี่จงฮยอนก็ตายหรอก” แทมินที่ตอนนี้พยายามจับคีย์ไม่ให้หลุดไปฆ่าจงฮยอนอีกพูดปลอบ

 

“ตายซะได้ก็ดีกวนประสาทดีนัก ชิส์ -_-^^”

 

“เป็นไงล่ะจงฮยอน? อยากกวนประสาทคีย์ดีนักเกือบตายแล้วมั้ยล่ะ”มินโฮพูดปลอบ(เหรอ) จงฮยอนพลางทำหน้าเรียบเฉย

 

“แค่กๆ นั่นปากแกเหรอไอ้มินโฮ ไม่ช่วยแล้วยังจะซ้ำเติมกันอีก -_-”

 

“คีย์... ฉันว่ากลับกันเถอะ ไหนนายบอกว่ามีธุระต่อไงรีบไปสิเดี๋ยวไม่ทันนะ” แทมินพยายามหาข้ออ้างที่จะพาตัวเองไปจากตรงนี้ ให้ตายสิ!! ใจบ้าเต้นแรงทำไม เดี๋ยวพี่เค้าก็รู้หรอกว่าแอบชอบพี่เค้าอยู่

 

“ฮึ่ย!ฝากไว้ก่อนเหอะนายจงฮยอน ถ้าคราวหน้ามากวนประสาทฉันอีกล่ะก็ฉันไม่ปล่อยนายแน่” คีย์พูดพลางชี้มือไปที่จงฮยอนอย่างคาดโทษก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเดินออกไปจากห้องพร้อมแทมิน

 

“หึๆ คิดว่าพี่จะกลัวรึไงคีย์” จงฮยอนว่าพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ มินโฮเห็นก็ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆกับความหน้า...ของเพื่อนเขา

 

 

“ก็เห็นคีย์บอกอย่างนี้ทุกครั้งแต่จงฮยอนมันก็มาให้คีย์ฆ่าทุกครั้งนิ แล้วจะขู่ทำไม”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
.......ระหว่างทางกลับบ้าน.......

 

“เอ่อ... คีย์อารมณ์นายดีแล้วใช่มั๊ย?” แทมินถามคีย์ในระหว่างทางกลับบ้าน ก็คีย์เวลาโกรธน่ากลัวจะตาย เห็นสภาพพี่จงฮยอนแล้วสยอง~

 

“โอเคแล้วล่ะ”

 

“เมื่อกี้นายน่ากลัวอ่ะ T^T”

 

“ก็น่าจะชินได้แล้วนะ ฉันจะเป็นก็ต่อเมื่อเจอไอ้รุ่นพี่จงฮยอนเท่านั่นนายก็รู้” คีย์พยายามอธิบาย

 

“นายก็น่าจะรับรักพี่จงฮยอนเค้าได้แล้วนะคีย์ ฉันก็เห็นพี่เค้าตื้อนายมา2ปี ไม่ใจอ่อนสักหน่อยเหรอ” ใช่2ปี 2ปีแล้วที่คีย์ไม่ยอมเปิดใจให้จงฮยอน

 

“ไม่เอาหรอกแทมิน นายจะไปรู้อะไร นายจงฮยอนนั่นเจ้าชู้จะตายเปลี่ยนแฟนยิ่งกว่าเปลี่ยนกางเกงใน ฉันไม่หลวมตัวไปคบก็ดีแล้ว มีแต่จะเสียใจเปล่าๆถ้าคบกับเจ้านั่น” คีย์พูดพลางอารมณ์เสีย แล้วทำไมเขาต้องอารมณ์เสียล่ะ เหอะ! ถ้าจะประสาทใหญ่แล้วคิมคีบอม

 

“งั้นแสดงว่าถ้าพี่จงฮยอนเค้าไม่เจ้าชู้นายก็อาจจะรับรักพี่เค้าอ่ะดิ” แทมินว่าพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ที่ได้ต้อนคีย์ให้จนมุม

 

“บ้าดิ ฉะ...ฉันไม่คบทั้งนั้นแหละ จะเจ้าชู้หรือไม่ก็ตาม-///-” คีย์พยายามแก้ตัว

 

“แล้วทำไมนายต้องหน้าแดงแถมติดอ่างด้วย?” แทมินหรี่ตาอย่างจับผิดกับอาการของคีย์ ทำไมแทมินจะไม่รู้ล่ะว่าคีย์คิดยังไงกับจงฮยอนเพียงแต่....เค้าไม่พูดเท่านั่นแหละ

 

“คะ...ใคร ใครหน้าแดงไม่ได้แดงสักหน่อยก็อากาศมันร้อนต่างหาก นายว่ามั๊ยแทมิน ทำไมรัฐฯเขาไม่ติดแอร์ตามทางเดินฉันจะได้ไม่ต้องร้อนอย่างนี้เนอะ กินภาษีประชาชนไปแล้วไม่เอาไปพัฒนาเลย” ไปกันใหญ่แล้ว!~ คีย์จะมาติดแอร์ตามถนนเนี่ยนะ จะชวนเปลี่ยนเรื่องก็ให้มันเข้าท่ากว่านี้หน่อยสิ แทมินได้แต่ส่ายหัวกับการแถไปเรื่อยของคีย์

 

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย นายจะร้อนตัวทำไม”

 

“แทมิน!!”

 

"ถึงบ้านนายแล้ว งั้นฉันไปล่ะว่าจะไปปรึกษาพี่ดงแฮสักหน่อยจะบอกให้พี่คิบอมมาติดแอร์ที่ถนนให้ นายจะได้ไม่ต้องร้อน”ว่าพลางรีบวิ่งออกมาจากบ้านคีย์ก่อนที่จะได้รางวัลจากคีย์

 

"ลีแทมิน!! แน่จริงกลับมานี่นะ อย่าวิ่งหนีสิ กลับมาให้ฉันเขกหัวเดี๋ยวนี้!!” กลับไปก็เจ็บตัวน่ะสิ แทมินคิดก่อนจะรีบวิ่งมาให้พ้นจากบริเวณบ้านคีย์ เมื่อพ้นเขตอัตรายแล้วแทมินค่อยๆลดความเร็วจากเดิมที่วิ่งก็เปลี่ยนมาเป็นเดินช้าๆ พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้

 

เขาได้เจอพี่มินโฮ ได้เห็นหน้าคนที่ตัวเองคิดถึง คนที่เขาได้แต่มองห่างๆไม่มีวันได้สัมผัสตัวเป็นๆ คีย์อาจจะหาว่าเขาอ่อนแอที่ไม่ยอมบอกความในใจให้พี่มินโฮได้รู้แต่เพียงแค่นี้...แค่ได้แอบมองเขาก็มีความสุขแล้ว

 

พลั่ก...

 

เจ็บ...นี่คือความรู้สึกแรกหลังจากได้สติ

 

 

“ผมขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะเดินชน” ร่างบางลุกขึ้นแล้วรีบก้มหน้าก้มตาขอโทษโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองผู้ที่ตนเดินชน

 

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ว่า”เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นนั่นทำให้แทมินถึงกับชะงัก

 

 

...เสียงพี่มินโฮ บ้าน่า คงจะไม่ใช่หรอกเราคงเพี้ยนหูแว่วไปเอง...

 

 

คิดให้ตัวเองเสร็จสรรพก็ค่อยๆเง่ยหน้าขึ้นก่อนจะพบกับใบหน้าของคนที่ตัวเองไม่คิดว่าจะได้เจอ

 

“พี่มินโฮ”ร่างบางเรียกเสียงเบาหวิว

 

“เป็นอะไรมั้ย?” ร่างสูงของมินโฮถามกลับพลางพิจารณาร่างตรงหน้า

 

 

..น่ารัก... คำๆนี้ผุดขึ้นจากสมองของมินโฮอย่างรวดเร็ว

 

 

"มะ...ไม่เป็นอะไรฮะ”ตอบพลางหน้าแดงนั่นยิ่งทำให้ร่างสูงยิ่งเอ็นดู

 

“หือ ทำไมนายหน้าแดงไม่สบายรึเปล่า?” น่านนน ยิ่งแดงเข้าไปใหญ่

 

 

“ฮือออ พี่อย่าทำอย่างงี้สิหน้าผมจะระเบิดแล้วนะ” ร่างบางได้แต่โอดครวญกับตัวเองในใจ

 

 

“ปะ...เปล่าฮะ คืออากาศมันร้อนนะฮะ” ร่างบางได้แต่แถไปเรื่อย ร่างสูงได้แต่เลิกคิ้วสูงอย่างสงสัย

 

“นี่มันฤดูหนาวจะร้อนได้ยังไง ”มินโฮได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้ถามออกมา

 

“อือ ว่าแต่เรานะชื่อแทมินใช่มั้ย”

 

“คะ...ครับ”พยักหน้าตอบอย่างรวดเร็วและดีใจที่ร่างสูงจำชื่อของเขาได้

 

“บ้านอยู่แถวนี้เหรอ” ร่างสูงถาม แทมินได้แต่พยักหน้าไม่กล้าพูด

 

“งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่ง พี่ก็อยู่แถวนี้เหมือนกัน” พูดพลางส่งยิ้มอบอุ่นไปให้ นั่นยิ่งทำให้ใจของแทมินเต้นแรงเข้าไปอีก

 

“ป่ะ เดี๋ยวจะมืดซะก่อน”แล้วร่างสูงของมินโฮก็ถือวิสาสะจับมือของแทมินพร้อมกระตุกให้แทมินเดินตามมา

 

 

"มือนิ่มดีจัง ”มินโฮได้แต่คิดในใจพร้อมกับระบายยิ้มออกมา

 

 

“ใจจ๋าอย่าพึ่งตามพี่เขาไปหมดนะ เหลือไว้ให้มันเต้นอยู่ที่ตัวเราบ้างสิ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.......บ้านตระกูลลี.......

 

“แทม! ลงมากินข้าวได้แล้ว” เสียงของพี่สาว (?) ดังเรียกแทมิน ทำให้ร่างบางได้สติกลับคืนสู่โลกของความเป็นจริง ก็ตั้งแต่มินโฮมาส่งแทมินที่บ้าน แทมินก็มีอาการจิตหลุด.....หลุดลอยตามมินโฮไป...

 

“ฮะ พี่ดงแฮ”ว่าพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินลงมาข้างล่าง

 

“แทมไม่สบายรึเปล่าทำไมหน้าแดงล่ะไปหาหมอมั้ย?” เสียงของพี่ชายคนสวยถามอย่างห่วงใย

 

ร่างบางได้แต่ส่ายหน้าดุ๊กดิ๊กเป็นเชิงบอกว่าตนไม่เป็นอะไร

 

“ไม่เป็นอะไรฮะผมสบายดีแค่อากาศมันร้อนเท่านั้นเอง รีบกินข้าวกันเถอะฮะ” หาข้อแก้ตัวไปเรื่อยพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องไปในตัว

 

“เป็นอะไรมากรึเปล่าแทม” ดงแฮยังไม่ล่ะความพยายามที่จะถามแทมิน

 

“ไม่เป็นอะไรจริงๆฮะพี่ดงแฮ”

 

“ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกพี่ได้นะ”ดงแฮมองหน้าน้องชายคนเดียวพร้อมกับพูดออกมา ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่าแทมินกำลังมีเรื่องปิดบัง เขารู้ดีหากแทมินไม่อยากจะบอกก็จะไม่มีทางเปิดปากเล่าแน่ๆ

 

“ฮะพี่ดงแฮ^^” ขอเวลาอีกนิดนะฮะแล้วผมจะบอกพี่ทุกอย่างพี่ดงแฮ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
………บ้านตะกูลเชว....

 

สายลมเย็น ๆ พัดเอื่อย ๆ ผ่านไป เสียงของใบไม้เสียดสีกันเหมือนกับการบรรเลงดนตรีเพียงชั่วครู่ก่อนจะเงียบลงเมื่อสายลมผ่านไปแล้ว ร่างสูงโปร่งของใครคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องดวงตาสีนิลจับจ้องไปที่ท้องฟ้าสีรัตติกาลพลางคิดถึงร่างเล็กของคนที่เขาได้เจอในวันนี้   มินโฮได้แต่ยิ้มคนเดียวโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้สาเหตุว่าทำไมวันนี้เขาถึงมีความสุข.......มากกว่าวันไหนๆ

 

“อะแฮ่ม” เสียงกระแอมไอดังขึ้นจากด้านหลังเรียกให้คนตัวสูงรู้สึกตัวก่อนจะหันไปมองคนที่มาขัดความสุขของเขา

 

“ว่าไงมินโฮดูนายจะมีความสุขจังนะ” เอ่ยยิ้มๆกับคนตรงหน้า

 

“หรือครับ....ผมดูมีความสุขขนาดนั้นเลย” ร่างสูงเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย

 

“หึๆๆ ก็นะ”มินโฮได้แต่มองดูพี่ชายแท้ๆที่ยืนยิ้มโชว์ลักยิ้มอยู่ตรงหน้า

 

“แล้วพี่ฮีชอลล่ะครับ”

 

“อาบน้ำอยู่นะ” ซีวอนตอบพลางเดินมานั่งลงฃ้างๆมินโฮพร้อมกับมองไปบนท้องฟ้าสีรัตติกาลข้างหน้า

 

“พี่ซีวอนผมถามอะไรหน่อยได้ไหม” มินโฮเอยขึ้น

 

“ว่า?”

 

“ตอนที่พี่เจอกับพี่ฮีชอลครั้งแรกพี่รู้สึกยังไงอ่ะ” ซีวอนหน้ามาดูน้องชายตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

 

“ร้อยวันพันปีแกไม่เคยถามนึกยังไงวันนี้ถึงมาถามล่ะมินโฮ?”

 

 “ผมถามพี่ก่อนนะพี่ตอบมาก่อนแล้วค่อยถามผมกลับ” ซีวอนจ้องหน้ามินโฮที่ตอนนี้กำลังจ้องมาที่ตนเช่นกัน

 

“โอเคๆๆบอกก็บอก”

 

  “ตอนฉันเจอฮีชอลครั้งแรกเหรอ อืม ใจฉันมันจะเต้นแปลกๆเหมือนมันจะควบคุมไม่ได้รู้สึกอยากจะอยู่ใกล้ๆค่อยปกป้องอยากเห็นหน้าทุกวันอยากได้ยินเสียงอยากจะให้เค้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประมาณนั้นแหละ”

 

“แล้วนายมาถามฉันทำไมมินโฮ” ซีวอนที่ตอนนี้อธิบายในสิ่งที่ตัวเองเคยเจอกำลังมองหน้าและถามน้องชายกลับ

 

  “พี่ซีวอน...” พูดในขณะที่สายตายังคงจ้องไปบนท้องฟ้า

 

“ผมคิดว่า”

 

 

 

 

 

“ผมอยากมีแฟน”





______________________________________________

วันนี้ไรเตอร์โมทำหน้าที่ลงค่า^^ ขอโทษนะคะที่มาอัพช้าเพราะว่าไรเตอร์โมอ่านหนังสือสอบแล้วก็เคลียร์งาน ส่วนขวัญน่ะเหรอ หึ! บ้านมันไม่มีเน็ต ภาระก็เลยตกมาอยู่ที่ไรเตอร์นี่แหละ!!

 

ทั้งอาทิตย์นี้โมสอบอาจจะไม่อัพนะคะ ลืมบอกว่าเรื่องนี้มีสองพาร์ท ขวัญมันเพิ่งบอกไรเตอร์เมื่อคืนนี้ ฉับไวเจงๆเพื่อนกรู อย่าเพิ่งฆ่าโมน้า~ โมจะรีบเอามาลงให้ไวๆ คนอ่านจะได้อ่านจงคีย์บ้าง^^

 

บางทีไรเตอร์ก็อยากจะลงจงคีย์บ้างอะไรบ้าง แต่ต้องรอเรื่องของขวัญก่อน บางทีการประสานงานของเราไม่ค่อยลงตัวเพราะพวกเราไม่ได้อยู่ใกล้กันไงคะ

 

ขวัญอยู่สุราษฎร์ธานีส่วนไรเตอร์อยู่นครราชสีมา ทำให้การประสานงานทั้งหมดต้องลงที่ทางโทรศัพท์ ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ (_ _)