Fic SHINee>>Fiction of Love Project [JongKey & 2MIN]

ลำดับตอนที่ #5 : [Whirt Days] - I Believe

Fiction of Love project

…5Projectรัก ที่จะทำให้คุณเข้าใจความรักมากขึ้น...

ดวงใจอธิษฐาน
I Believe

Author :::Prince_Winter

 

โครม!!!

              “นี่นาย!!ขี่รถภาษาอะไรเนี่ย ไม่เห็นคนรึไง” แทมินนั่งกองอยู่กับพื้น มองหน้าคู่กรณี

 

              “นายนี่มัน....” แต่ยังไม่ทันได้เอาเรื่อง แทมินก็ต้องสะดุดกึก เมื่อเห็นใบหน้าของเขา ตากลมโตผิดหนุ่มเกาหลีทั่วไป สวยจัง..นี่ถ้าไม่เห็นชุดที่เขาใส่ล่ะก็ แทมินคงคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงแน่ๆ

 

“นี่นาย...นาย ถึงกับอึ้งในความหล่อของฉันจนลืมด่าเลยรึไง” ร่างสูงใช้มือเขี่ยหัวของแทมินที่ยังอยูในภวังค์

 

              “เฮ้!! หูแตกรึไง” เขาตะโกนลั่นที่ข้างหูของแทมินนั่นทำให้แทมินรู้สึกตัว

 

              “นายจะตะโกนทำไม!!” ร่างสูงหลับตาข้างหนึ่งแล้วใช้มือขยี้หู เสียงดังยิ่งกว่าเขาซะอีก

 

              “ขอโทษฉันซะ” คนๆนั้นพูดกับร่างบางตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง

 

“เรื่องอะไร นายต่างหากที่ต้องขอโทษฉัน ฉันขี่ของฉันมาดีๆนายนั่นล่ะที่ขี่มาชนฉัน” แทมินบ่นประโยคยาวเหยียดออกมาก่อมที่จะคว้าจักรยานแล้วรีบขี่หนีไป

 

              “นี่เธอ!!”

.....ที่โรงเรียน.....

 

              “ทำไมมาสายจังแทมิน” วิคตอเรีย เอ่ยถามทันทีที่แทมินมานั่งประจำที่

 

              “มันเกิดปัญหานิดหน่อยน่ะ อย่าไปพูดถึงมันเลย” แทมินทำหน้านิ่วทันทีที่นึกถึงเรื่องเมื่อเช้า ชาตินี้ทั้งชาติขออย่าให้ได้เจอกันอีกเลย

 

“ก็ได้ ว่าแต่นายอ่านหนังสือมารึยัง??”

 

              “แน่นอน ฉันเลคเชอร์ส่วนสำคัญไว้ในนี้....”

              แทมินลงมือหาสมุดในกระเป๋าที่อัดแน่นไปด้วยหนังสือเรียน ไม่มี!! มันหายไปไหนสมุดวิเศษ แทมินเริ่มกระวนกระวายใจ เทของทั้งหมดในกระเป๋าลงบนโต๊ะ แย่แล้ว!!มันต้องหายตอนชนกับหมอนั่นแน่ๆเลย ซวยแน่งานนี้ลีแทมิน คะแนนตกแน่เลย

 

โป๊กกกก!!!

 

              “ซื่อบื้อชะมัด” แทมินหันไปทางต้นเสียงและเจ้าของมือพิฆาตนั่น

 

              “ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย ฉันเจ็บนะ!!”

              “นี่ๆๆพูดอย่างนี้กับผู้มีพระคุณได้ยังไง ฉันอุตส่าห์เอาสมุดของเธอมาคืนให้ ลายมือเธอนี่มันแย่สุดๆเลย กว่าจะแกะได้แต่ล่ะคำ ทำเอาฉันแทบอ้วก หรือว่าเธอจะไม่เอา ฉันจะได้เอาไปทิ้งไว้ที่เดิม” ร่างสูงเบ้ปากออกมา ก่อนจะหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

              “หยุดนะ!! นั่นมันสมุดวิเศษของฉัน นายจะเอาไปไหนน!!”

              “ฉันก็ไม่อยากจะได้นักหรอกไอสมุดงี่เง่าของเธอออ” ร่างสูงลากเสียงยาว

 

              “มีแต่สูตรบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ไม่เหมาะสมผู้หญิงอย่างเธอเลย”

 

              “ไอ้บ้าฉันไม่ใช้ผู้หญิงเฟ้ยย!! ฉันเป็นผู้ชายไม่มีตาดูรึไง แล้วเอาสมุดของฉันคืนมา” แทมินพยายามแย่งสมุดมาจากมือของเขา แต่ให้ตายเถอะไมมันสูงเยี่ยงเปรตงี้ฟ่ะ-*-

 

              “เหรอออ?? เธอเป็นผู้ชายงั้นสิ” แทนที่จะสำนึกยังมาทำหน้ากวนประสาทใส่อีก

 

              “ตัวก็เตี้ย หน้าก็หวานเหมือนผู้หญิงแถมหุ่นก็ไม่เหมือนผู้ชายสักนิด เนี่ยนะผู้ชาย” เขาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนที่จะเดินผิวปากออกไปจากห้องเรียนของแทมิน แทมินได้แต่ยืนกำหมัดแน่น

 

              “ฝากไว้ก่อนเถอะ”

 

              “แทมิน นายรู้จักมินโฮด้วยเหรอ” วิคตอเรียถามพลางทำหน้าตื่นเต้น

 

              “ไม่รู้จัก เธอจะถามทำไม ดูเธอจะกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษนะ”

             

              “โอ้วว~เพื่อนฉันเชยสะบัด” วิคตอเรียพูดพลางเอามือมากุมหัว

 

“ลีลาอย่ามาก ถ้าไม่เล่าก็ไม่ต้องเล่า” แทมินกอดอกอย่างไม่พอใจ

 

“นั่นนะ ชเว มินโฮ เรียนอยู่ปี2 เพื่อนพี่นายไง”

 

“เหรออออ~ เพื่อนพี่ฉัน ชิ!”แทมินลากเสียงยาวก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง

 

“เดี๋ยวฉันจะเล่าสรรพคุณของเขาให้ฟังแล้วกัน” ตกลงไอ้หมอนั่นเป็นยารึไงฟ่ะมีสรรพคุณด้วย

 

“ชเว มินโฮนะ นอกจากหน้าตาจะดีแล้วยังเก่งไปซะทุกด้านไม่ว่าจะเรื่องเรียน เรื่องกีฬาหรือเรื่องดนตรี เขาน่ะ ยังดังในหมู่สาวแท้ สาวเทียม และในหมู่เคะด้วย” เธอพูดอย่างตื่นเต้น

 

“ยังมีคนตาถั่วไปชอบหมอนั่นด้วยเหรอวิคตอเรีย” ถ้าพวกที่ปลื้มนายชเว มินโฮรู้ว่าหมอนั่นกวนประสาทแค่ไหนยังจะปลื้มกันอยู่ไหมเนี่ย?!

........สนามบาสโรงเรียน........

 

“ตกลงว่าแกจะช่วยฉันมั๊ย??” เสียงพูดคุยกันเบาๆดังจากหลังสนามบาสที่ไม่มีคนอยู่

 

“เออๆๆแต่แกต้องสัญญาก่อนว่าแกจะไม่ทำให้น้องฉันเสีย”

 

“สัญญาด้วยเกียรติของเมะเลย เอ้า!!”ว่าพลางจะยื่นมือไปจับเพื่อเป็นการสัญญาระหว่างลูกผู้ชาย 

บ้านตระกูลคิม......

 

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูห้องของแทมินดังขึ้น

 

              “เข้ามาได้ฮะ”

 

              “แทมินทำอะไรอยู่” คิมจงฮยอนโผล่หน้าออกมาจากประตูทำขึ้นก่อนจะมานั่งลงข้างๆเตียง

 

“เป็นอะไรของพี่ มาถามผมทำไม?”

 

“พี่มีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย” นั่นไงมีเรื่องให้ช่วยอีกจนได้

 

“เรื่องอะไรอีกล่ะพี่จง” แทมินว่าพลางทำหน้าเบื่อโลก

 

“เรื่องของคีย์” จงฮยอนพูดออกมาก่อนจะยิ้มกวนๆส่งให้แทมิน

 

“เอ๋??” นั่นไม่ทำให้แทมินเข้าใจ จนจงฮยอนต้องอธิบายเพิ่ม

 

“เพื่อนพี่อยากจะให้เราช่วยหน่อย มันจะจีบคีย์”

 

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผมล่ะ พี่จะจีบพี่ก็จีบเองสิ”

 

“แต่ว่าคีย์อยู่ห้องเดียวกับเรานะแทม” จงฮยอนยังคงไม่ลดละ

“ก็ใช่ ผมอยู่ห้องเดียวกับคีย์” แทมินถึงกับกรอกตาขึ้นฟ้า

 

“ว่าแต่เพื่อนพี่ที่จะให้ช่วยนะใคร?”

 

“ชเว มินโฮ”

 

“!!!”

วันรุ่งขึ้น ขณะที่แทมินกำลังปั่นจักยานไปโรงเรียน อีกแค่สามร้อยเมตรก็จะถึงโรงเรียนอยู่แล้วแท้ๆ แต่ดันมาเจอกับตัวโชคร้ายที่สวรรค์ส่งมาให้ปั่นจักรยานตามมาข้างหลังเสียก่อน

 

“ว่ายังไง เมื่อวานพี่ชายเธอไปบอกเธอแล้วใช่ไหม??” เสียงแบบนี้ นายชเว มินโฮ!!

 

“เมื่อไรนายจะเลิกเรียกฉันว่าเธอสักทีห๊ะ!!” หึ่ย!! เรียกอยู่ได้เธอๆๆ เขาเป็นผู้นะเฟ้ย!!

 

“ก็ถ้าเธอไม่พูดกับฉันดีๆก่อน ฉันก็จะเรียกเธอว่าเธออยู่อย่างนี้แหละเข้าใจมั๊ย?” ยังไม่วายหันมาทำหน้ากวนประสาทใส่อีก

 

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” แทมินได้แต่โมโหอยู่คนเดียวทำอะไรไม่ได้ ไม่น่าไปตกลงกับพี่จงไว้เลยให้ตายสิ

 

“ฮ่าๆๆ ยังไงเย็นนี้ก็เจอกันที่บ้านฉันนะ” มินโฮว่าพลางปั่นจักรยานแซงหน้าแทมินไปก่อน

 

“ซวยชะมัด!!”

ตอนเย็น......

             

“บอกผมหน่อยเถอะผมมาทำอะไรที่นี่” แทมินได้แต่โอดครวญอยู่ในใจ

 

“มาเร็วดีนี่นา” หึ! นึกว่าอยากมามากรึไง

 

“มีอะไรก็รีบว่ามาฉันจะได้กลับบ้าน” แทมินกอดอกเป็นเชิงท้าทายพร้อมกับสีหน้าที่เบื่อหน่ายไปในเวลาเดียวกัน

 

“จงฮยอนบอกแล้วใช่มั๊ยว่าฉันจะให้เธอช่วยอะไร??” มินโฮว่าถามพลางกอดอกตามแทมิน

             

“กวนได้อีกนะไอ้โย่ง”

 

“รู้แล้ว”

 

“พูดให้มันดีๆหน่อยยังไงฉันก็แก่กว่าเธอนะ” มินโฮว่า แต่แทมินยังคงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่

 

“ช่วยฉันตามจีบคีย์ให้ได้แล้วกันแล้วคอยมาอวดเก่งกับฉัน”

 

“ชิ!!” แทมินได้แต่จิ๊ปากอย่างหมั่นไส้

ที่โรงเรียน......

 

“คีย์” ร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นตามคำเรียก

 

“หือ? มีอะไรเหรอแทมิน” คีย์ถาม

 

“เออ มีคนฝากของมาให้น่ะ” แทมินว่าพลางยื่นของขวัญให้คีย์

 

“ใครเหรอ??”

 

“บอกไม่ได้น่ะ ไปก่อนนะ”

14 ธันวาคม 2010...

              นับจากวันนั้นดูเหมือนว่าทุกๆวันที่ผ่านไปในชีวิตของ ลีแทมินจะต้องมีคนที่ชื่อ ชเวมินโฮเข้ามาเกี่ยวข้องกับตัวเขาเสมอ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผ่านไปสามเดือนแล้วที่แทมินยังคงทำหน้าที่ของพ่อสื่อให้กับมินโฮ

 

“นี่นาย ตั้งใจอ่านหน่อยได้ไหม อย่ามั่วแต่หลับสิ” แทมินได้แต่เขย่าเรียกมินโฮที่หลับอยู่ลุกให้ตื่น

 

“อีกแปปน่า~” มินโฮยังคงอ้อนคนตัวเล็กข้างๆ

 

“แทมิน” เสียงหวานเรียกแทมิน

 

“หืม? ว่าไงคีย์” แหม พอได้ยินว่าคีย์ล่ะลุกขึ้นทันทีนะนายมินโฮ ชิ!หมั่นไส้

 

“คือฉันมีเรื่องอยากจะให้นายช่วยน่ะ” คีย์ว่าพลางก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้ น่ารักอย่างนี้สินะถึงได้มีแต่คนชอบคีย์

 

“มีเรื่องอะไรให้ช่วยเหรอ??”

 

“คือฉันอยากเจอคนที่เขาฝากของมากับนายน่ะ มันใกล้จะปิดเทอมแล้วฉันอยากจะเจอเขา” แทมินได้ยินดังนั้นจึงหันหน้าไปทางมินโฮทันที

 

“ไว้ฉันจะถามเขาให้นะ” เจ็บ ไม่รู้ทำไมถึงเจ็บอย่างนี้นะ?

 

“โอเค แล้วนายมาบอกฉันนะ” คีย์พูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกไป

 

“นายจะเอายังไง นางฟ้าของนายอยากนัดเดทน่ะ” แทมินพูดอย่างอารมณ์เสีย แล้วทำไมเขาต้องอารมณ์เสีย

 

“ไปสิ ไปบอกคีย์เลยนะว่าฉันตกลง” มินโฮว่าอย่างอารมณ์ดี

 

“น่าหมั่นไส้”

 

“เธอไปกับฉันหน่อยสิ”

 

“ไปไหน??” แทมินถามพลางทำหน้าสงสัย

 

“ไปเป็นเพื่อนฉันตอนไปเดทกับคีย์หน่อย” มินโฮว่าก่อนที่จะใช้สายตาอ้อนๆ

 

“ใช่เรื่องของฉันรึไง ไปชวนพี่จงฮยอนดิ รายนั้นเพื่อนนายไม่ใช่รึไง”

 

“เอาไอ้จงไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก มันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับคีย์เลยนะ” ยังคงที่จะหาหนทางให้แทมินไปเป็นเพื่อน

 

“เออๆๆไปก็ได้ แต่ตามสัญญาถ้าเกิดนายได้เป็นแฟนกับคีย์แล้ว เราไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก” ไม่อยาก... ไม่อยากให้วันนั้นมาถึงเลย 

ร้านกาแฟ.......

 

“แทมิน ฉันหล่อรึยัง”มินโฮหันมาพูดกับแทมินหลังจากที่จัดการตัวเองอยู่กลายนาที

 

“นายช่วยหยุดถามสักทีได้มั๊ย? ถามมาเป็นสิบรอบแล้วไมเบื่อรึไง -_-+”

 

“ก็ถามเพื่อความมั่นใจ เวลาที่คีย์มาเจอฉันเขาจะได้ประทับใจ” มินโฮหันมาพูดกับแทมินด้วยหน้าสดใส

 

“หล่อแล้ว” ไม่อยากจะมา กลัวใจตัวเอง

 

“แทมิน หลบเร็ว คีย์มาแล้ว” แทมินรีบหลบไปตามเสียงเรียก หลังจากที่คีย์ก้าวเข้ามาในร้านมินโฮก็ดูเหมือนจะหลงลืมไปว่าได้พาใครมาด้วย แทมินเห็นดังนั้นก็คิดว่าเขาคงไม่จำเป็นอีกแล้วที่จะอยู่จึงค่อยๆก้าวออกจากมินโฮช้าๆ แล้วก็จากไปในที่สุด

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา แทมินก็ไม่ได้ไปบ้านของมินโฮอีกเลย และก็ไม่คิดที่จะไปด้วย เพราะหน้าที่ของเขาจบลงไปแล้ว เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและไม่เข้าใจด้วยว่าเป็นเพราะอะไร......

 

“แทมรู้เรื่องรึยัง” จงฮยอนเอ่ยถามแทมินที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเตรียมเปิดเทอม

 

“เรื่องอะไรของพี่?” ถามแต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือ

 

“ก็มินโฮกับคีย์ตกลงคบกันเป็นแฟนแล้วน่ะสิ”ร่างบางรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาที่อก

 

“ก็ดีแล้วนิ พี่ก็จะได้หมดหนี้ ผมก็จะได้สบายสักที” แทมินยังคงฟืนพูดออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ในใจ ปวดร้าวแค่ไหนก็ตาม

 

“แต่หน้าของนายดูไม่เหมือนคนมีความสุขเลยนะ”

 

“ไม่ใช่ว่านายกำลังฝืนความรู้สึกอยู่นะแทมิน” 

วันแรกของการเปิดเทอม

14 มีนาคม 2011

 

              ดูเหมือนโรงเรียนของเขาวันนี้มันมีอะไรบางอย่างแปลกไป ทำไมเห็นคู่รักอยู่ด้วยกันเยอะจังนะ? ช่างเถอะ นั่นมันไม่ใช่ประเด็นที่สำคัญ คู่รักงั้นเหรอ? ‘มินคีย์’ คำนี้ล่องลอยอยู่ในหัวของแทมินจะเขาต้องสะบัดแรงๆสองสามที

              แทมินเดินงัวเงียเข้าไปในห้องเรียนด้วยอารมณ์เซ็งๆ ทุกอย่างในห้องยังคงเหมือนเดิมเพียงแต่ปีนี้เขาได้ย้ายไปเรียนตึกของปีสองแทน หน้าเพื่อนๆ ในห้องก็หน้าเดิมๆ แต่สิ่งที่เปลี่ยน   ไป...

 

“ไงแทมิน”

 

“นายมาทำอะไรที่นี้” สิ่งที่ผิดปกติคือ ชเว มินโฮ

 

“แฟนฉันอยู่ห้องนี้ ฉันก็มาหาแฟนฉันสิ” เขาควรจะเสียใจหรือดีใจกันนะ

 

“คุยอะไรกันเหรอ?” คีย์ที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องเรียนเอ่ยถามขึ้น

 

“เปล่าหรอก ก็แค่ถามสารทุกข์สุขดิบกันนิดๆ หน่อยๆ ไม่มีอะไรหรอกคีย์” มินโฮหันไปพูดเสียงหวานกับคีย์

 

“เราไปกินข้าวกันเถอะ” แล้วจากนั้นคีย์ก็เดินเคียงข้างออกไปกับมินโฮ มินโฮหันกลับมามองแทมินอีกครั้ง เขาดูไม่ออกว่าสายตาที่มองมา เรียกว่าสายตาแห่งการเยาะเย้ยได้ไหมนะ

ที่โรงอาหาร....

 

“ตอนนี้เรื่อง ของชเว มินโฮกับคิมคีย์บอมกลายเป็น Talk of the Townของโรงเรียนเราไปแล้ว” วิคตอเรียพูดในขณะที่กำลังนั่งกินข้าว

 

“เรื่องเขาฉันไม่อยากไปยุ่ง”

 

“กลายเป็นคนไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นตั้งแต่เมื่อไร”

 

“………”

 

“ไม่ใช่ว่าแอบชอบพี่มินโฮนะ”

 

“จะบ้ารึไง ใครจะไปชอบเขา เธอเอาที่ไหนมาพูด” แทมินได้ยินดังนั้นจึงโวยวายใส่ทันที

 

“ของแบบนี้ฉันก็เดาไปตามความน่าจะเป็น แต่จะชอบหรือไม่ชอบ นายเป็นคนที่รู้ดีสุดกว่าใครนะแทมิน” แทมินรู้ดีว่ามัคงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว มินโฮไม่เคยชอบเขาแต่คนที่เขาชอบคือคีย์ ไม่เข้าใจตัวเองทำไมต้องเผลอใจไปรักคนที่ไม่เคยแม้แต่จะมองเขาเลย

 

“วิคตอเรีย....ฉันควรทำยังไงดี”

 

“นายมาถามฉันแล้วได้ประโยชน์อะไร คนที่นายควรจะถามน่ะคือตัวนายเองนะแทมิน” ที่วิคตอเรียพูดก็มีเหตุผล เขาไม่ควรจะไปถามใครว่าควรจะทำยังไงแต่เขาต้องถามตัวเขาเองว่าจะเอายังไงดี..

บ้านตระกูลคิม

              “แทมินอยู่รึเปล่า”จงฮยอนโผล่หัวเขามาในห้องก่อนจะถาม

 

“อยู่ฮะพี่จง”

 

“ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ”

 

“ไปไหน?”

 

“เดี๋ยวก็รู้เอง” วันนี้พี่จงมาแปลก ทำหน้าซีเรียสเชียว แล้วจงฮยอนก็ปั่นจักนยานพาแทมินมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้าน

 

“พามาทำไม?” แทมินถามทันทีที่มาถึง

 

“ไปที่สนามบาสก่อน เดี๋ยวพี่ตามไป”

 

“พี่กำลังจะทำอะไรฮะ?”

 

“ไปเถอะน่า....” แล้วจงฮยอนก็ผลักหลังแทมินให้เดินไป

 

ที่สนามบาส

 

“ไม่เห็นมีอะไร” แทมินไม่เห็นว่าจะมีอะไรพิเศษ จึงคิดที่จะเดินกลับ แต่ทันทีที่หันหลัง หัวเขาก็กระแทกกับอะไรเข้าอย่างจัง

 

“มินโฮ...”

 

“ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วย” มินโฮถามยิ้มๆ

 

“นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง”

 

“ฉันให้จงฮยอนพานายมาเองแหละ”

 

“แล้วนายมีอะไรถึงต้องให้พี่จงพาฉันออกมา”

 

“………”

 

“ว่าไงล่ะ?”

 

“ฉันมีเรื่องจะบอกเธอ”

 

“ฉันรักเธอ” มินโฮพูดออกมา

 

“นะ...นายว่าไงนะ??!!” มินโฮได้ยินดังนั้นจึงยิ้มออกมาก่อนจะก้มลงแล้วกระซิบที่ข้างหูของแทมิน

 

“ฉันบอกว่า ฉันรักเธอ” คำพูดนั้นทำให้หัวใจของแทมินแทบหยุดเต้น

 

“แล้วคีย์ล่ะนายเป็นแฟนกับคีย์ไม่ใช่เหรอ”

 

“หึๆๆ จะรักได้ไงกัน ก็คีย์เป็นของพี่ชายเธอ”

 

“หา!!!” แฟนพี่จง

 

“แล้ว...” แทมินมองมาที่มินโฮ

 

“มันเป็นแผน”

 

“คนที่ฉันชอบนะคือเธอ ฉันก็เลยขอร้องให้พวกนั้นมาช่วยฉันจีบเธอ” มินโฮยังคงพูดต่อไป แต่มันก็ไม่ได้ทำให้แทมินเข้าใจอะไรได้เลย

 

“แล้วเธอล่ะ คิดยังไงกับฉัน”

 

“……..”

 

“ว่าไง เธอคิดยังไงกับฉัน”

 

“ฉันก็ชอบนาย” หน้าแดงใหญ่แล้วลี แทมิน

 

“เป็นแฟนกันนะ”

 
            "อือ” ถึงจะเป็นคำตอบง่ายๆ แต่อย่างน้อยก็ทำให้วันไวท์เดย์ที่แสนธรรมดาของลีแทมินกลายเป็นวันที่สดใสขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถึงมันอาจจะดูช้าไปเสียหน่อย แต่สิ่งที่ได้มาดูจะคุ้มค่าซะจริงๆ

…………………………………………THE END……………………………………………

 

___________________________________________________

สวัสดีค่า -0- มาอัพช้าอีกตามเคย เรื่องต่อไปของไรเตอร์แล้ว ฮิ้วๆๆ จงคีย์ๆ ยังไงก็ฝากติดตามกับเรื่องวันฮัลโลวีนของไรเตอร์นะคะ รับรองค่ะ ว่ายาวววววว กร๊ากกก กรั่กๆๆ^^

ยังไงวันใดวันหนึ่ง ไรเตอร์โมคนนี้จะพยายามลากขวัญมาคุยด้วยอย่างแน่นอน ไอ้นี่มันไม่ค่อยว่าง แม่นักธรุกิจชื่อดัง เวลาเป็นเงินเป็นทอง ชิส์ๆๆ

ยังไงก็ฝากคอมเม้นท์กันเยอะๆนะคะ กดโหวตบ้างอะไรบ้าง เพราะกว่าไรเตอร์จะอัพได้ต้องใช้เวลานาน เน็ตก็เต่า ฮือออ ดราม่า TT