รักที่ไม่ได้รัก My Love

บทนำ…………………

ถึงแม้ว่าเราจะรักคนๆหนึ่งแค่ไหนก็ตาม สุดท้ายมันจะสมหวังหรือไม่สมหวังแต่ก็ดีใจที่ได้รัก

แม้ว่าสุดท้ายต้องจากกันแต่คนที่อยู่ก็ต้องเข้มแข็ง ยอมรับมันและผ่านทุก ๆเรื่องไปให้ได้……………

“ นาบีครับ เป็นแฟนกับไม้นะ”  

ผมคุกเข่าลงพร้อมกับพูดประโยคที่ไม่เคยคิดเลยสักครั้งว่าจะกล้าพูดมันออกมา ผมยิ้มให้เธอพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบสีแดงแสนสวยให้ คนตรงหน้าทำหน้านิ่งพร้อมรับดอกไม้จากมือของผมไป เธอโยนมันทิ้งลงบนทรายที่มีคลื่นไหลซัดอยู่ตลอดเวลา นี่คงเป็นคำตอบที่ไม่ต้องพูดอะไรออกมาเพราะการกระทำของเธอมันบ่งบอกทุกอย่างพร้อมกับสายตาที่นิ่งเฉย ทำไมหัวใจผมถึงได้ชาขนาดนี้……

“ ที่ผ่านมาไม้คงคิดไปเองใช่ไหม ว่านาบีก็รักไม้เหมือนที่ไม้รักนาบี”  

ผมมองไปยังดอกไม้บนทรายที่ผู้หญิงคนที่ผมรักโยนมันลงพื้นไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ผมเงยหน้าขึ้นไปมองเธออีกครั้งแต่คนตรงหน้ากลับร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ 

“ร้องไห้ทำไม ไม้ต่างหากที่ต้องเป็นคนร้องไม่ใช่นาบีนะ” ผมลุกขึ้นพร้อมปาดน้ำตาให้นาบี มันจึงทำให้เธอร้องไห้มาหนักกว่าเดิม น้ำตาสีใสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเลือด คนตรงหน้าร้องไห้หนักกว่าเก่า เธอค่อยๆเช็ดน้ำตาสีแดงน่ากลัวก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยสายตาที่เศร้าพร้อมกับพูดคำๆนึงออกมา แต่ผมกลับไม่ได้ยินเสียงเธอเลยสักนิด นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเราทั้งสองคน ตอนนั้นผมเริ่มสับสนในหลายๆอย่างที่กำลังเกิดขึ้น 

“ นาบี นาบีจะไปไหน ”

จากความเศร้าความเสียใจและความสับสนในความคิดที่ผมกำลังคิดอยู่ว่าตอนนี้ผมกำลังเจอกับอะไร แต่จู่ๆคนตรงหน้ากลับวิ่งหายไปในความมืดด้วยความเร็วจนผมตามไปไม่ทัน มันจึงทำให้ผมหมดแรงจนคุกเข่าลงบนทรายที่มีอยู่นับไม่ถ้วน ภาพทุกอย่างค่อยๆเลือนรางหายไปจนเหลือแต่ความมืดสนิท……………………

“ ทุกคนคะ ต้นไม้ฝื้นแล้วค่ะ ”

“ ต้นไม้ลูกแม่”

ผมตื่นขึ้นมาด้วยเสียงจากคนรอบข้างที่คุยกันเสียงไม่ได้ดังมากแต่ก็เป็นหลายๆเสียงที่คุยกันจนทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมา ผมค่อยๆหันไปมองรอบๆจึงได้เห็นทุกคนทั้งนั่งและยืนในคราวเดียวกันแต่หนึ่งในนั้นกลับไม่มีนาบี แม่และพ่อเดินเข้ามาจับมือผมไว้คนละข้างทั้งคู่จับมือผมโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา แม่ลูบมือผมไปมาพร้อมน้ำตาที่ค่อยๆไหลรินออกมา ผมก้มมองสำรวจตัวเองจึงได้เห็นแผลมากมายบนตัวผม ผมลองนึกย้อนกลับไปวันนั้น วันที่ผมกับนาบีขับมาเที่ยวทะเลด้วยกัน เราเคยสัญญากันตั้งแต่เด็กๆว่าเมื่อโตขึ้นอยากจะลองสัมผัสบรรยากาศของทะเลสักครั้ง เพราะตัวผมและนาบีเป็นคนเหนืออยู่กับภูเขามาตั้งแต่เด็กๆ จนถึงวันที่ผมและนาบีมาเที่ยวด้วยกันวันนั้นเวลาประมาณบ่ายสองโมงผมเป็นคนขับนาบีนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ผม เราทั้งคู่ออกเดินทางมาจากเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า นาบีชวนผมคุยตลอดขณะกำลังเดินทางเพราะเธอกลัวว่าผมจะหลับใน เราเปิดเพลงเพราะๆฟังตลอดการเดินทาง ผมรู้สึกว่ามันคือช่วงเวลาที่ดีมากๆผมกับนาบีได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆแบบนี้ จนกระทั่งมีรถพ่วงคันใหญ่ยูเทิร์นออกมากะทันหันทำให้ผมเบรกรถไม่ทัน รถเสียหลักลงข้างทาง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วราวกับสายฟ้า ผมหันไปมองคนข้างๆที่มาด้วยกัน แต่กลับไม่เจอเธอ จนภาพมันค่อยๆจางหายไป…….

“ นาบีอยู่ไหนครับ “ 

ผมเอ่ยปากถามทุกคนในห้องรวมถึงเพื่อนสนิทผมอีกคนที่ชื่อว่าเจน เพราะผมจำเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้จึงไม่ได้ถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกคนฟังที่ผมพูดแต่กลับหลบสายตาผม มันเกิดอะไรขึ้นกับนาบี

“  ผมถาม ทำไมทุกคนไม่ตอบผม “  ทุกคนยังเงียบในคำถามที่ไร้คำตอบ 

“  ผมหลับไปกี่วันแล้วครับ “

“  2 อาทิตย์ครับลูก “ 

แม่ยิ้มและตอบผมกลับมา มันช่างตรงข้ามกับคำถามก่อนหน้านี้จริงๆ ทุกคนกำลังปิดบังอะไรผมอยู่กันแน่

“ นาบีไม่เป็นอะไรช่มั้ยครับ “

ผมยังยืนยันที่จะถามถึงนาบี ทุกคนในห้องกลับมอยู่ในความเงียบ แม่น้ำตาไหลออกมากอดคนเป็นพ่อตัวสั่น เจนเพื่อนสนิทเดินมาจับมือผมพร้อมบอกให้ผมรับรู้ถึงคำถามที่ต้องการคำตอบ

“ ต้นไม้ เรารู้นะว่าแกเป็นคนเก่ง แกสัญญากับเราได้ไหมว่าแกต้องเข้มแข็งและยอมรับมันให้ได้ “

“ ทำไมแกพูดแบบนี้เจน แกกำลังจะบอกอะไรเรา “

ผมมองตาของเจนที่ในใจเอาแต่หลอกตัวเองว่านาบียังอยู่กับผมตลอด นาบีเคยสัญญากับผมว่าเราจะอยู่ข้างๆกันตลอดไป นาบีไม่ใช่คนโกหกหลอกหลวง 

“ นาบีเสียแล้วต้นไม้ นาบีไม่อยู่กับเราแล้ว “

เจนร้องไห้ออกมาทันทีที่พูดจบ เธอหนักใจอยู่ไม่น้อยที่พูดถึงนาบี ส่วนผมกลับทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่ตัวเองกำลังได้ยิน มันเป็นเพราะผม เพราะผมที่ทำให้นาบีต้องตาย 

“ แกอย่ามาโกหกเราเลยเจน แกชอบโกหกเรา “ ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ

“ เจนมันพูดจริงๆลูก “ พ่อเดินเข้ามาหาผมและดึงผมไปกอดไว้

“ ทำไมอ่ะพ่อ มันเป็นเพราะผม เพราะผมที่ทำให้นาบีต้องตาย “ ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาแบบไม่มีท่าทีจะหยุด มันเป็นเพราะผมคนเดียว

“ แกอย่าโทษตัวเองเลยต้นไม้ เรื่องทั้งหมดมันคืออุบัติเหตุ มันไม่ใช่ความผิดของลูก “

“ ทำไม ทำไมมันถึงไม่เป็นผมที่ตาย ผมรักนาบี “

“ แล้วต้นไม้ไม่รักพ่อกับแม่หรอลูก แม่รู้ว่าลูกรักนาบี แต่ลูกก็ต้องยอมรับในสิ่งที่มันเกิดขึ้นให้ได้ แม่รู้ว่าลูกเสียใจแต่ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแบบนี้แล้วลูกก็ต้องทำใจให้ได้ “

คำพูดของแม่มันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกของตัวเอง มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าที่จริงแล้วผมคือคนอ่อนแอ ผมไม่รู้จริงๆว่าจะต้องยอมรับมันยังไงในเมื่อผมเองไม่เคยคิดจะยอมรับมันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ ความรู้สึกแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นกับผมมานานแค่ไหนแล้วตั้งแต่เสียเจ้าข้าวปั้นแมวตัวเมียแสนน่ารักไปตอนสมัยประถม จนได้มาเจอกับนาบีที่ย้ายมาอยู่บ้านข้างๆเธอทำให้ผมลืมทุกเรื่องที่เศร้าและเสียใจไปเพราะความน่ารักของเธอตั้งแต่นั้นมา…………………………………………….