คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นิโนมิยะ ฮิเดมิ กับโชคชะตา
เรื่องนี้มี OC 2 คน
คิซากิ ริเอะ อยู่ฝั่งเรื่องโคนัน ,
นิโนมิยะ ฮิเดมิ อยู่ฝั่งเรื่องจอมโจรคิด
เรื่องนี้ ฮาเร็มทั้งสองฝั่ง
ใครไม่ชอบ เราเตือนท่านแล้ว
ส่วนจะมีใครบ้างนั้น เนื้อเรื่องจะบอกเอง
10 ปีก่อน
การรู้บางสิ่งบางอย่างล่วงหน้า
ภาพฝันร้ายหรือความทรงจำอันแสนล้ำค่า
มันจะเหมือนเดิมหรือจะเปลี่ยนไป
ทำฝันร้ายให้เป็นฝันดี เปลี่ยนความทรงจำให้เป็นเพียงอดีตที่ยากจะลืม
เด็กสาวที่คิดว่ากำลังได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ อยากจะได้ใช้ชีวิตกับครอบครัวพร้อมหน้า มีเพื่อนสนิท มีอนาคตที่ใฝ่ฝันไว้ ณ ตอนนี้ ครอบครัวของเธอมีความสุขดีแล้ว แต่เพื่อนข้างบ้านมีชะตาชีวิตที่ต้องแยกจากอย่างแสนเศร้า
โชคชะตา บางทีก็น่ากลัว บางทีก็เหมือนพร รู้อนาคตแล้ว ใช่ว่าจะเปลี่ยนแปลงได้เสมอไป
เด็กสาวไม่ได้คาดหวังสิ่งใด เมื่อโชคชะตานำพาให้เจอบุคคลที่ดูคุ้นตา
“พวกเราเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ รบกวนด้วยนะคะ” แม่ของเธอสนทนากับเพื่อนบ้านใหม่อย่างคาดหวังว่า พวกเขาจะช่วยดูแลลูกสาวของพวกเธอในยามที่พวกเขาไม่ว่าง
เด็กสาวตัวน้อยเพียงคนเดียวของครอบครัว ยื่นมือเล็กของตัวเองทำความรู้จักเพื่อนข้างบ้านอย่างยินดี
เด็กชายคนนึงที่อายุเท่ากัน ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเฉกเช่นผู้เป็นพ่อแม่
“ยินดีครับ เด็กวัยเดียวกันทำความรู้จักกันเอาไว้ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้” คุโรบะ โทอิจิ เป็นชายที่มีเสน่ห์ ชายหนุ่มเพียงขยับมือดอกกุหลาบสีชมพูก็ปรากฎขึ้น มอบให้เด็กสาวเป็นของขวัญต้อนรับ
“ขอบคุณค่ะ” กุหลาบชมพูถูกตัดหนามอย่างดี มันสดใสงดงามเหมาะสมกับเด็กสาว ใบหน้าจิ้มลิ้มเจือสีชมพูที่ข้างแก้ม สร้างความเอ็นดูให้กับผู้ใหญ่ทั้งสาม
“ส่วนฉันชื่อ คุโรบะ ไคโตะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เด็กชายยิ้มกว้างจนตาหยีิ
“นิโนมิยะ ฮิเดมิ ยินดีนะ” เด็กสาวเพียงยิ้มอ่อนแต่น่ามอง
ทั้งคู่ยิ้มให้กัน เป็นช่วงชีวิตที่ทั้งคู่ยังมีความสุขกันพร้อมหน้า
หากคุณไม่รู้แต่แรก ครอบครัวคุโรบะเป็นคนประหลาด
ฮิเดมิเป็นคนง่ายๆ ถึงข้างบ้านจะเป็นครอบครัวมหาโจร ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหน เนื้อแท้ข้างในเป็นตัวบ่งบอกได้ดีที่สุด เธอเพียงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ และปล่อยผ่านไปอย่างไม่คิดมาก
พ่อของเธอทำงานเกี่ยวกับเทคโนโลยีความปลอดภัยทางคอมพิวเตอร์ เปิดบริษัทเป็นของตัวเอง ทำงานต่างประเทศเป็นส่วนใหญ่ ส่วนแม่ของเธอทำงานธนาคารให้กับธนาคารใหญ่แห่งหนึ่ง
ซึ่งการพบเจอของทั้งสองคน อาจจะเป็นระหว่างการทำงานของทั้งคู่
เหมาะสมกันดี
มองเผิ่นๆ แล้ว บ้านของเธอเกี่ยวกับความปลอดภัยเต็มเปี่ยม ส่วนบ้านคุโรบะก็เกี่ยวกับการพังทลายเกราะที่ว่าเหล่านั้น
เมื่อเด็กๆ อายุพอกัน สองพ่อแม่ก็ผูกมิตรไมตรีกันได้อย่างง่ายดาย วันไหนที่พ่อเธอต้องบินลัดฟ้า และแม่เธอยุ่งกับงานดึก ก็จะฝากฝังบ้านคุโรบะให้ช่วยดูแลเธอ
เธอจำได้ว่า นี่คือการย้ายบ้านครั้งที่สามแล้ว
ด้วยปัญหาเรื่องงานของพ่อ ถึงเธอจะพยายามสืบหาความเป็นไปได้ด้วยตัวเอง แต่มันก็ยังไม่สามารถหาสาเหตุที่แน่นอนได้ ทุกอย่างเรื่องเกี่ยวกับงานของพ่อแม่ มักจะเก็บไว้ที่ที่ทำงานเสมอ
พวกเขาแยกเรื่องงานกับเรื่องในบ้านออกจากกันอย่างชัดเจน
อาจจะเพราะเรื่องความปลอดภัยของครอบครัว
อาจจะเพราะความลับของบริษัทลูกค้า
อย่าไปคิดว่า แม้คุณจะได้มาสนิทชิดเชื้อกับตัวละครสำคัญ คุณจะสามารถเป็นคนสำคัญของพวกเขาได้ตลอด ช่วงแรกมันก็ควรจะเป็นอย่างงั้น
เด็กชายยังคงยิ้มร่า พยายามเดินตามรอยผู้เป็นพ่อ ยกพ่อเป็นไอดอลที่อยากจะก้าวข้ามให้ได้สักวัน
คุโรบะ ไคโตะ สนใจมายากลมาตั้งแต่จำความได้
ไม่ใช่เรื่องแปลกหากเจ้าตัวจะโอ้อวดความสามารถในทุกๆ วัน และถึงจะเป็นแค่การเข้ามานั่งเล่นในบ้านของคนอื่นเฉยๆ ความสัมพันธ์ก็ต้องเกิดขึ้น ไม่มากก็น้อย
“ฮิเมะจัง นี่เป็นตั๋วสำหรับงานโชว์มายากลครั้งล่าสุดที่จะถึงของโทอิจิน่ะ ถ้าว่าง น้าก็หวังว่าหนูจะมาดูให้ได้นะ” คุโรบะ จิคาเงะ ภรรยาคนสวยของนักมายากลระดับโลก เธอเป็นคนสวยและอัธยาศัยดี ดีมากเกินไปด้วยซ้ำ
ฮิเดมิในวัยหกขวบก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น หญิงสาวควรค่าแก่การเป็นกล่องเก็บอัญมณีอันแสนงดงาม เธอทำให้อัญมณีพวกนั้นดูเลอค่าจนประเมินค่าไม่ได้ เพียงเธอยกยิ้มครั้งหนึ่ง ใครต่อใครก็ไม่อาจปฏิเสธมันได้เลย
“คุณอาเขาไหวเหรอคะ? หนูนึกว่าเขาจะติดงานแสดงคืนนี้ซะอีก”
“แหม ก็เขาเป็นนักมายากลนิจ๊ะ” รอยยิ้มของหญิงสาวนั้นขี้เล่น ปกปิดทุกปริศนาให้หาคำตอบไม่ได้ ไม่ได้ตอบรับและไม่ได้ปฏิเสธคำถามของเด็กสาว
“นั่นสินะคะ หนูอวยพรให้เขาโชคดีเช่นกันค่ะ” เห็นรอยยิ้มบางของเด็กสาว จิคาเงะอยากจะประคองแก้มน้อยๆ ที่แสนขี้เล่นให้เต็มมือ เธอก็เคยหวังอยากมีลูกสาวสักคนเหมือนกัน
“ขอบใจนะจ๊ะ โทอิจิต้องดีใจแน่นอน”
จิคาเงะนั่นถูกชะตากับฮิเดมิตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น เด็กสาวน่าสนใจ ก็เพราะเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความลับ เธอทำตัวไม่สมกับเป็นเด็ก แต่ก็ยังคงความเป็นเด็กเอาไว้
คำพูดคำจาแฝงความนัยบางอย่าง แต่นัยน์ตาเผยความซื่อตรงจริงใจเอาไว้ เธอเอาทุกประโยคไปบอกผู้เป็นสามี และอย่างเคย โทอิจิเพียงพยักหน้าและตอบกลับว่า
‘ไม่เป็นไรหรอก เธอรู้แต่แรกแล้ว ว่าผมเป็นนักมายากลน่ะ’
‘เธอเป็นแฟนคลับคุณเหรอ? ’
‘ก็อาจจะใช่ แต่เป็นแฟนคลับลับๆ เหมือนเขาคนนั้นละนะ’
‘เขาคนนั้น? ’
โทอิจิยกยิ้มอย่างเป็นปริศนา นึกถึงครั้งแรกที่เขาได้พบเด็กสาว
เพราะแบบนั้น เด็กสาวถึงไม่ตื่นตกใจกับดอกกุหลาบเลยแม้แต่น้อย เพราะคาดเดาความเป็นไปได้แล้วว่าอาจจะเกิดขึ้น และดวงตาเป็นประกายพาดผ่านราวกับไขปริศนาได้
สายตาของฮิเดมิก็เหมือนเขาคนนั้น เหมือน คุโด้ ยูซากุ ที่พยายามมองทะลุผ่านหน้ากากนักมายากลให้ได้ มองตามการเคลื่อนไหวของเขาราวกับจะจับผิดทุกกลที่เขาเล่น
งานแสดงคืนนี้ คงหมายถึง งานโจรกรรมของเขา
ในฐานะ จอมโจร 1412 ก็เท่านั้นเอง
“ครั้งนี้เป็นยังไง ฉันตามพ่อได้อีกก้าวแล้วนะ!”
ถึงจะซุ่มซ่ามและขี้อวดไปบ้าง แต่ไคโตะก็สมเป็นอัจฉริยะ เขาสามารถใช้เวลาจมอยู่กับมายากลได้ทั้งวัน เพื่อฝึกมายากลแล้ว ต่อให้ใครจะบอกว่าเขาทำไม่ได้ เขาก็ไม่เคยเก็บคำพูดเหล่านั้นมาใส่ใจ
ด้วยวัยเท่านี้ ไม่มีใครอยากจะดูการแสดงของเขา เพราะแบบนั้น ฮิเดมิที่ยอมนั่งมองเขาเล่นกล พร้อมชี้จุดปรับปรุงให้เขา ไคโตะเลยสนิทกับฮิเดมิได้ไม่ยาก
“สายตาของนายลุกลี้ลุกลนเกินไป ถ้าเป็นคนที่ตั้งใจจะจับผิดกลของนาย เขาจะต้องสังเกตแน่ว่านายแอบเหลือบมองมืออีกข้างที่ซ่อนอยู่ข้างหลัง นายต้องทำให้ผู้ชมเพ่งความสนใจไปที่มืออีกข้างมากกว่านี้”
“เฮ้อออ คงไม่มีใครมานั่งจับผิดขนาดนั้นหรอกมั้งง” ไคโตะรวบไพ่เก็บพลางถอนหายใจกับคำตอบของเด็กสาว
“ก็ไม่แน่ นายเลือกไม่ได้หรอกนะว่า คนที่มาดูจะไม่ใช่คนที่ตั้งใจมาจับผิด นักมายากลเขาไม่เลือกคนดูหรอกนะ” เด็กสาวเอื้อมมือไปหยิบขนมที่วางไว้มากิน วันนี้ก็มีเป็นอีกหนึ่งวัน ที่ทางบ้านของเธอไม่มีใครอยู่
“เพราะแบบนั้น ถึงต้องมีโป๊กเกอร์เฟส ยังไงล่ะ”
“คุณพ่อ!” เด็กชายหันตามเสียงผู้มาใหม่
โทอิจิก้มลงไปอุ้มลูกชายที่วิ่งเข้ามาหา
ฮิเดมิเพียงปัดมือ ลุกขึ้นมานั่งตามมารยาท
“ขอโทษที่รบกวนค่ะ เหนื่อยหน่อยนะคะ”
ไม่ใช่พบเห็นพ่อของไคโตะได้บ่อย เมื่ออาทิตย์ที่แล้วยังบินไปฝรั่งเศสเพื่อเรื่อง ‘งาน’ ของเขาอยู่เลย เห็นเขาอยู่บ้านหลังจากเสร็จงาน คงต้องเหนื่อยมากแท้ๆ
“พ่อแม่ไม่อยู่อีกแล้วเหรอ ฮิเมะจัง”
โทอิจิเพียงยิ้มมุมปาก เพราะเขาไปต่างประเทศครั้งนี้ ไม่ใช่เพราะงานโชว์มายากลของเขา
“ค่ะ เห็นว่าพ่อกำลังจะเสร็จโปรเจคใหญ่ อยู่ในช่วงไฟนอลสุดท้าย ช่วงนี้เลยไม่ได้กลับบ้าน” ช่วงสมัยนี้ งานเกี่ยวข้องกับเทคโนโลยี เป็นงานที่เงินเดือนสูงลิ่ว ยิ่งงานที่เกี่ยวข้องกับความปลอดภัย คงไม่ต้องบอกหรอก ว่ามันเป็นที่ต้องการแค่ไหน
“เก่งจังนะ อยู่บ้านคนเดียว ดูฮิเมะจังไว้เป็นตัวอย่างนะ ไคโตะ”
“ไม่เอาหรอก อย่างฮิเดมิน่ะ ไม่เห็นสนุกเลยนิน่า” เด็กชายหันหน้าหนี กับเพื่อนสาวที่นอกจากอ่านหนังสือ กินขนม แถมจับผิดกลของเขาเก่งอีก
ถึงไคโตะจะรู้สึกแปลกๆ กับงานของที่บ้านฮิเดมิก็ตาม พ่อเขางานยุ่ง ยังกลับบ้านได้บ่อยกว่าคนที่ควรอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ตัวใหญ่เสียอีก
“อย่าทำตัวมีปัญหาก็แล้วกัน”
“โธ่พ่อ”
ฮิเดมิหัวเราะ สองพ่อลูกหันตามเสียง ทันเห็นรอยยิ้มขี้เล่นของเด็กสาว
นี่สิคือความเป็นเด็กที่ควรจะเป็น
“ครั้งหน้าหนูจะได้ดูโชว์ของคุณในประเทศบ้างมั้ยคะ? ” ฮิเดมิหันถาม ดวงตาเป็นประกายอย่างคาดหวัง และคำท้าทายที่ทำให้รอยยิ้มของจอมโจรชื่อก้องโลกต้องยกกว้างขึ้น
“แน่นอน สำหรับคุณหนูแล้ว ฉันจะเตรียมโชว์สุดพิเศษให้เลยล่ะ”
ครั้งนี้ เขาจะเชิญเขาคนนั้นด้วย ถึงจะเรียกว่าโชว์สุดพิเศษของจริง
ความคิดเห็น