คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ซึซึกิ โซโนโกะ กับความอิจฉาในหมู่พี่น้อง
2 ปีก่อน
แม้จะเป็นเพื่อนสนิทแต่คุณหนูอย่างซึซึกิ โซโนโกะ ก็ยังมีความลับกับเพื่อนสนิทของตัวเองอยู่
ด้วยสัญญาตญานของผู้หญิงแล้ว เธอสังเกตเห็นความผิดปกติของเพื่อนสาวทั้งสองได้เป็นอย่างดี และก็เห็นทุกการกระทำ ทุกสายตา ระหว่างพี่น้องได้อย่างชัดเจน
โซโนโกะอยู่ในแวดวงสังคมผู้ดีมาแต่ไหนแต่ไร พวกคำพูดมีนัยยะแฝงหลายๆอย่าง ทำไมเธอจะตามไม่ทัน
เธอเห็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว สายตาของริเอะที่มองนักสืบขี้เต๊ะคนนั้น หรือสายตาของเจ้านักสืบปากแข็งที่เอาแต่มองรอยยิ้มของรันและคอยขัดคำพูดของริเอะเสมอ หรือจะ สีหน้าหนักใจของรันในบางครั้งตอนที่ตอบรับคำขอไร้สาระของริเอะ
หมอนั่นน่ะ ชอบรันไม่ผิดแน่ และก็รู้ด้วยว่า ริเอะอาจจะชอบตัวเอง
ส่วนรันน่ะ เธอไม่รู้
รันไม่เคยตั้งคำถาม ไม่เคยร้องขอ ไม่เคยปฎิเสธด้วยซ้ำ เธอทำเพียงรับฟัง เข้าใจ และช่วยเหลืออย่างไม่มีเงื่อนไข
ความเชื่อใจของรันนั้นไร้ขอบเขตมาก
รันปฎิบัติต่อทุกคนเท่าเทียมกันหมด
หากริเอะได้ ทั้งเธอและชินอิจิก็จะได้ รอยยิ้มของเธอนั้นสดใสให้กับทุกคน อ่อนหวานและใจดี จนกลัวว่าจะถูกใครหลอกใช้เอาง่ายๆ
ดีหน่อยที่ตาบ้านักสืบก็คงรู้ถึงจุดนี้ เลยคอยช่วยดูอยู่ห่างๆ กันเจ้าพวกหน้าหม้อทั้งหลายออกจากรันอย่างลับๆ แม้แต่ริเอะเองก็คงจะไม่รู้
ก็ไอหน้าตาเบื่อโลก ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ใครจะไปสังเกตเห็น หากไม่ใช่เพราะเธอแอบไปแซวว่า มีผู้ชายข้างห้องแอบมาชอบรันล่ะก็ เธอก็คงไม่เห็นสายตาหวาดระแวงของหมอนั่นหรอก
รันอาจจะชอบชินอิจิ แต่เพราะรู้ว่าริเอะชอบชินอิจิ ก็เลยไม่กล้ามีความรู้สึกไปมากกว่านี้ก็ได้ เธอรู้ดี ว่ารันเสียสละได้แม้กระทั่งคนที่ตัวเองชอบด้วยซ้ำ
โซโนโกะมองความสัมพันธ์อันยุ่งยากแล้วก็พูดไม่ออก
เธออยากเชียร์รันมากกว่า แต่ก็รู้สึกผิดกับริเอะด้วย
ริเอะมองชินอิจิเหมือนพ่อพระเอกขี่ม้าขาวจอมเต๊ะ คงเป็นเหมือนรักแรกสมัยเด็ก จะมีผู้หญิงคนไหนมองหน้าผู้ชายได้ตลอดเวลาเมื่อมีโอกาส
และรู้ด้วยว่า บางครั้ง ริเอะก็แสดงท่าทีหึงหวงชินอิจิและน้อยใจรันด้วยเช่นกัน
ให้ตายสิ ทำไม ความรักถึงได้ยุ่งยากแบบนี้นะ
“ ทำไมไม่สารภาพกันไปซะก็หมดเรื่องแล้วแท้ๆ ” เธอพึมพำ
“ อะไรเหรอ โซโนโกะ? ”
“ อุ้ย! เปล่าหรอกรัน ก็แค่อยากจะชวนเธอไปช้อปปิ้งเย็นนี้ซะหน่อย ”
“ ฉันว่างนะ ให้ไปเป็นเพื่อนใช่มั้ย? งั้นรอฉันเก็บของก่อนนะ ” รันไม่แม้แต่จะตั้งข้อสงสัย ทั้งทีเธอได้ยิน แต่กลับไม่ถามอะไรเลย
นิสัยของรันน่ะ รู้ดีว่า เรื่องบางเรื่อง ถึงถามไปก็คงไม่ยอมตอบ หรือมากกว่านั้น เธออาจจะได้คำโกหก หากคู่สนทนาอยากจะให้เธอรู้ เธอก็จะรอจนกว่าอีกฝ่ายพร้อมจะบอก
ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ที่รอยยิ้มของรันเป็นรอยยิ้มแบบนั้น
รอยยิ้มที่ ไม่ได้ยิ้มเพื่อตัวเองน่ะ
ความสัมพันธ์ของพี่น้อง น่าจะเริ่มเปลี่ยน ตั้งแต่ตอนที่ ริเอะเริ่มตัดสินใจฝึกคาราเต้
และเมื่อเข้าสู่มัธยมต้น ก็ยิ่งแปลกประหลาดเข้าไปอีก
ริเอะเป็นนักแสดงฝีมือดีและมาแรง ไหนยังจะเป็นผู้หญิงสวยที่เก่งคาราเต้อีก ก็เหมือนผู้หญิงในฝันของผู้ชายหลายคน
ในขณะที่ริเอะยุ่งอยู่กับการฝึกคาราเต้และงานเสริมจากการเป็นนักแสดง และมีทั้งแฟนคลับและคนที่ชื่นชมมาสารภาพรักก็คงไม่แปลก
รันเป็นคนที่รับผิดชอบเรื่องราวต่างๆภายในบ้านมากขึ้น ดูแลพ่อไม่ได้เรื่อง ตามใจพี่สาวที่เอาแต่ใจ ความสัมพันธ์ห่างเหินมาก
โซโนโกะไม่ได้อยากจะว่าริเอะหรอกนะ ที่ตัดสินใจแบบนั้น
แต่เห็นสีหน้ารัน ที่อยากจะเป็นอย่างริเอะ แต่ก็ทำไม่ได้
อยากจะฉลาดแค่ไหน ก็ทำหัวไวได้ไม่เท่าริเอะหรือชินอิจิ
อยากจะกล้าหาญ แต่แค่ผีสางหรือแมงมุมสักตัว แค่เห็นก็หน้าซีด
พูดเรื่องผี อาจจะเพราะกลัวมาตั้งแต่สมัยเด็ก พอริเอะแกล้งแซวหลอกอำ ก็กลัวผีขึ้นสมองจนเป็นแผลใจ เธอเคยได้ยินชินอิจิต่อว่าริเอะเรื่องนี้ เพราะยัยริเอะเอาอาถรรพน์โรงเรียนมาพูด จนรันไม่กล้าเดินไปไหนมาไหนในโรงเรียนคนเดียวด้วยซ้ำ
ทั้งที่ตัวเองน่ะ ถูกพวกผู้ชายเรียก ลับๆว่า 'ยามาโตะ นาเดชิโกะ' แห่งยุคเฮเซ พอๆกับ เจ้าบ้านักสืบ คุณ ‘โฮล์มส์’ แห่งยุคเฮเซ นั่นแหละ
รันไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ตัวเองอะไรด้วยซ้ำ
พี่น้องรักกันมาก แต่ก็ขัดแย้งกันมาก ทั้งรักทั้งชัง แต่แยกจากกันไม่ขาด
พี่น้องควรจะเป็นแบบนี้เหรอ?
โซโนโกะก็ได้แต่สงสัย เพราะตัวเองมีพี่ก็จริง แต่อายุห่างกันมา ทำให้ไม่สนิทกันอย่างที่ควร
“ เธอจะมาช่วยเชียร์ฉันตอนไปแข่งใช่มั้ย? ”
“ แน่นอนสิ ริเอะแข่งทั้งที ฉันจะพลาดได้ไงกัน เนอะโซโนโกะ ” รันหันมาถาม
ซึ่งโซโนโกะได้ยินแบบนั้น ก็ยิ้มแห้ง พลางตอบส่งๆไป “ นะ นะ แน่นอน ”
ไอสถานที่ที่มีแต่กลิ่นเหม็นเหงื่อกับผู้ชายกล้ามโตแบบนั้น ไม่เห็นจะน่าไปเลยด้วยซ้ำ
และด้วยสถานที่ ที่มีแต่คนแบบนั้นรวมตัวกันอยู่ รันไปอยู่แบบนั้น ก็มีแต่คนซุบซิบพูดถึง
โซโนโกะไม่ชอบเลย
‘ ดูแฝดคนพี่นั่นสิ ทั้งสวยทั้งฉลาด แถมยังต่อสู้เก่งอีก เทียบกับแฝดคนน้องแล้ว มีดีแค่หน้าตา หน้าตาเหมือนกันซะเปล่า ’
ชิ ไอคนที่พูดน่ะ ทำอย่างกะหน้าตาดีตายล่ะ โซโนโกะจ้องเขม็งไปที่คนปากไม่ดี
‘ เฮ้ๆ พูดไป แฝดคนน้องน่ะ ทำอาหารกับขนมเก่งมากเลยนะ ฉันเคยได้ส่วนแบ่งจากห้องคหกรรม รสชาตินี้อร่อยอย่าบอกใคร ’
ใช่เลย! รันน่ะกุลสตรีอันดับหนึ่งเชียวนะ! ส่วนแบ่งแค่นั้นก็บุญหัวแล้ว!
‘ สมัยนี้ใครเขาสนกันว่าผู้หญิงทำอาหารได้รึเปล่า ถ้าจะแต่งงาน ฉันไม่ได้แต่งเพื่อหาคนมาทำกับข้าวนะ ’
‘ ทำอย่างกับพวกเธอจะมองนาย! ได้ยินข่าวรึเปล่า แฝดคนพี่น่ะ เพิ่งปฎิเสธคนมาสารภาพรักกลางโถงทางเดินเลยน่ะ ชายโชคร้ายคนนั้น หน้าแตกยับเลย โชคร้ายเป็นบ้า ’
‘ ใช่ที่ไหนกันเล่า แฝดคนน้องไม่ใช่เหรอที่เป็นคนถูกสารภาพน่ะ! ’
โซโนโกะละเหี่ยใจ ไอพวกผู้ชายหน้าโง่พวกนี้ สมองมีไว้กันหู ถึงแยกรันกับริเอะไม่ออก
คนที่กล้าแหกหน้าคนอื่นกลางที่สาธารณะน่ะ มีแต่ยัยคนไร้หัวใจอย่างริเอะเท่านั้นแหละ
อย่างรันน่ะ คงชวนอีกฝ่ายไปคุยที่อื่นลับๆ แล้วค่อยปฎิเสธเพื่อรักษาหน้าอีกฝ่ายด้วยซ้ำไป แต่น่าเสียดายนะ รายนั้นมีคุโด้คุงเขาหวงก้างอยู่ห่างๆ
‘ ริเอะจังน่ะ เป็นแฟนกับเจ้านักสืบนั่นไง ที่ป่วนเปี้ยนอยู่ข้างๆสองแฝดตลอด ’
‘ คุโด้ ชินอิจิคนดังของเราน่ะเหรอ? ข่าวมั่วรึเปล่า เขาแค่แซวเล่นกัน สองคนนั้นเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันมาตั้งนานแล้ว พวกนั้นเลยกัดกันตลอด ไม่ใช่เรื่องใหม่นิ ’
‘ พวกนายสิไม่รู้อะไร อย่างที่เขาว่า ทะเลาะกันก็ยิ่งรักกัน ไม่แน่นะว่า แอบคบกันแต่ไม่ประกาศออกมา เพราะจะกระทบการเป็นนักแสดงของเธอต่างหาก ’
‘ ไม่ใช่แฝดคนน้อง? เคยได้ยินข่าวลือเหมือนกันนะว่า เพราะคุโด้คอยกันท่าพวกที่จะจีบแฝดสองนั่นด้วย ’
‘ คุโด้ควบสองเหรอ!? ไอเจ้านั่น โชคดีเกินไปแล้ว! ’
โซโนโกะเริ่มที่จะทนไม่ไหวกับเสียงพูดคุยของพวกผู้ชายกลุ่มนั้น พูดแบบนั้น คนที่เสียหายก็มีแต่ผู้หญิงอย่างเราๆ
มีอย่างที่ไหน ผู้ชายทำเรื่องแย่ กลับบอกว่าเป็นเรื่องโชคดี
แต่ตอนที่เธอจะเดินเข้าไปต่อว่า รันที่อยู่ข้าง ก็ดึงแขนเอาไว้ก่อนเช่นเคย
" โซโนโกะ ใจเย็นก่อนสิ "
“ ไม่ได้นะรัน พวกนั้นพูดเพ้อเจ้อกันไปใหญ่แล้ว ฉันต้องสั่งสอนให้รู้เรื่อง! ” โซโนโกะโวยวาย
และทุกครั้งก็ต้องพ่ายแพ้อยู่ดี
“ ไม่เป็นไรหรอก ยิ่งเข้าไปห้าม ก็ยิ่งเป็นการกระตุ้นนะ เดี๋ยวเรื่องก็ซาไปเอง ”
โซโนโกะรู้ดี ว่ามันเป็นไปไม่ได้! เรื่องมันจะจบอยู่แค่นี้ที่ไหน
ถ้าริเอะเลิกหักหน้าผู้ชายเขา หรือเจ้าบ้านักสืบออกมาแก้ข่าวให้มันจบๆไปซะ
แต่อย่างสองคนนั้น ที่ไม่กลัวตกเป็นขี้ปากคนอื่นเขาน่ะ คิดเหรอว่าจะสนใจกัน!? ห่ะ!? เจ้าพวกหน้าด้านหน้าทน นอกจากเรื่องของตัวเองแล้ว สนใจความรู้สึกของรันซะที่ไหนกัน
“ เธอจะทนไปถึงเมื่อไหร่กัน รัน เธอสู้ไม่เป็นแล้วมันผิดตรงไหน เธอทำอาหารอร่อยมันไม่ดียังไง เจ้าบ้าพวกนั้นก็โตมาเพราะข้าวที่พ่อแม่พวกนั้นส่งเข้าปากกันทั้งนั้นแหละ ”
“ โซโนโกะ ”
“ ไหนจะเรื่องข่าวลือบ้าๆพวกนั้นอีก ฉันรู้นะรัน ถึงเธอทำเป็นไม่พูด เธอก็เก็บมาใส่ใจเสมอ อึดอัดก็ไม่พูด ถูกโกหกก็บอกไม่เป็นไร ลำบากใจแต่ก็ไม่ปฎิเสธ เรื่องเดียวที่เธอปฎิเสธ คือตอนที่คนพวกนั้นมาสารภาพกับเธอเพราะเข้าใจผิดว่าเธอคือริเอะเท่านั้นแหละ ”
“ โซโนโกะ ”
“ ถ้าหาก ริเอะจะคิดถึงเธอบ้าง ถ้าหาก.. เจ้าบ้านักสืบหัวทึบนั่น จะออกไปด่าพวกนั้นซะบ้าง .. ฉันไม่อยากเห็นเธอเสียใจเลยรัน ”
มันก็แค่คำว่า ถ้าหาก
การเป็นแฝด มันก็มีข้อเสียที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ การพูดถึงหนึ่งคน จะไม่พูดถึงอีกคนก็ไม่ได้ แม้พวกเธอจะใช้นามสกุลต่างกันแล้ว แต่หน้าตามันไม่ได้เปลี่ยน จะทำเป็นไม่รู้จักกันก็ไม่ได้
รันมองเพื่อนสนิทที่ดีที่สุด เพื่อนสนิทที่กล้าจะปกป้องชื่อเสียงของเธอ เพื่อนสนิทที่พูดทุกอย่างที่เธออยากจะพูดออกมาจนหมด
“ โซโนโกะ ขอบใจนะ .. แต่เรื่องนี้ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ” เพื่อนสนิทยังดูมีท่าทีไม่ยินยอม รันเพียงส่ายหน้า จับมือของเพื่อนไว้และอธิบายเพิ่ม
“ ริเอะไม่ผิดหรอก คนที่ผิดคือคนที่คิดว่าริเอะไม่กล้าจะปฎิเสธกลางที่สาธารณะ เขาคิดจะบีบบังคับริเอะให้ตอบรับคำสารภาพของเขา ซึ่งมันไม่ยุติธรรมตั้งแต่แรกแล้ว ชินอิจิก็ไม่ผิด ทำไมเขาจะต้องออกมาอธิบายเรื่องที่เขาไม่ได้ทำด้วยล่ะ พวกนั้นมันก็แค่จินตนการของคนอื่นที่เสริมเติมแต่งขึ้นมาก็เท่านั้น ”
“ รัน ”
ก่อนที่เสียงโห้ร้องยินดี และชัยชนะการแข่งขันจะจบลง ริเอะยืนยกแขนขึ้นบ่งบอกชัยชนะ ใบหน้าชื้นเหงื่อเปื้อนยิ้ม ไม่ได้ทำให้ความสง่างามของเธอลดน้อยลงเลย และหลังจากนี้ คงมีแมลงวันตอมหนักกว่าเดิมเป็นแน่
“ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ เชื่อฉันนะ ”
ทั้งที่พูดแบบนั้น แต่ทำไมรอยยิ้มเธอถึงดูฝืนแบบนั้นล่ะ
แต่ว่า
โซโนโกะเพียงสำรวจสีหน้าของรัน เพื่อนที่เหมือนมีเรื่องราวบางอย่างที่เก็บลึกเอาไว้ในใจเสมอ
แต่เธอไม่กล้าจะถลำลึกถึงความจริงตรงนั้น เธอกลัวว่า จะเป็นเธอเอง ที่ทำร้ายจิตใจของรันมากไปกว่านี้
เธอเพียงหลับตาลง ตอนนี้เธอทำได้แค่อยู่เคียงข้างรันเท่านั้น รอเวลาที่รันพร้อมจะบอกเธอด้วยตัวเอง
“ ก็ได้ แค่รอบนี้เท่านั้นนะ! จำไว้นะ เธอยังมีฉันเสมอ ท่านซึซึกิ โซโนโกะ คนนี้พูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว ”
และสิ่งที่ส่งตอบกลับมา ก็คุ้มค่าเพียงพอแล้ว
รันยิ้มกว้างอย่างเจิดจ้า จดจำคำสัญญาแสนเรียบง่าย
โซโนโกะรู้สึกโชคดีที่สุด ที่รันยังไม่สูญเสียรอยยิ้มนั้นไป
แม้จะได้รับมายากเย็นแค่ไหนก็ตาม
ความคิดเห็น