คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คุโด้ ชินอิจิ กับความทรงจำแห่งห้องเรียนซากุระ
13 ปีก่อน
เด็กสาวทั้งสองคนนั้น เหมือนกันราวกับแกะ
เด็กสาวด้านหน้า แม้จะถูกรังแกและแย่งของไป แต่กลับไม่โวยวายเช่นเด็กผู้หญิงอีกคนที่อยู่ด้านข้าง เธอใจเย็นและดูมีวุฒิภาวะมากที่สุดในกลุ่มเด็กพวกนั้น
ส่วนเด็กสาวด้านหลัง ผมสีดำสั้น ดวงตากลมใส กำลังกำเข็มกลัดรูปดอกซากุระที่อกไว้แน่น ด้วยสีหน้าลำบากใจและครุ่นคิด
เธอมองสลับกลุ่มเด็กเกเร แฝดคนหน้า และเข็มกลัดของตัวเอง
ก่อนที่เรื่องราวจะจบด้วยการที่หัวโจ๊กเด็กเกเรโยนของบางอย่างลงตรงหน้าของเด็กสาวทั้งสาม และจากไปด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ
เด็กสาวผมสีน้ำตาลดูจะโกรธมาก แต่เด็กสาวผมดำข้างหน้ารั้งเธอไว้ และส่ายหน้าอย่างไม่ถือสา เธอเพียงก้มลงเก็บของที่ถูกแย่งขึ้นมา ก่อนที่จะหันกลับไปตามเสียงเรียกจากแฝดตัวเองที่อยู่ด้านหลัง
แม้จะไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่ชินอิจิไม่ได้ละความสนใจไปจากสีหน้าของเธอเลย
สีหน้าของเด็กสาวที่ดูลำบากใจจวนเจียนจะร้องไห้
เริ่มแรกเดิมที ทั้งสองคนไม่ได้มีจุดแตกต่างกันมากนัก ไม่สามารถพูดได้ว่าใครลอกเลียนแบบใคร ทั้งคู่เป็นธรรมชาติ และรักใคร่กลมเกลียว
คุโด้ ชินอิจิ เวลานั้น ถึงจะเป็นเด็กอนุบาลแต่ก็ฉลาดเกินวัย เขาใช้เวลาสันนิษฐานไปกับอาการเดือดเนื้อร้อนใจของแฝดคนนั้น เพราะไม่อาจหาเหตุผลของใบหน้าเด็กสาวคนนั้นออกจากความคิดได้
ทั้งที่ถ้าหาก
หากมีคนมารังแกพี่น้องตัวเองแล้วล่ะก็ อาการแรกที่ควรจะเกิดขึ้น ก็คงเป็นโมโหไม่ก็โกรธคนที่มารังแก อย่างเด็กสาวผมน้ำตาลคนนั้น
แต่ตอนนั้น ทำไมเธอกลับแสดงสีหน้าแปลกๆ มองรอบด้านสลับไปมา ราวกับตัวเองเป็นคนที่ผิด ความเป็นไปได้ที่เธอจะเป็นฝ่ายถูกรังแกซะเองก็คงจะไม่ใช่ เพราะของที่ถูกเอาไป เป็นของแฝดอีกคน และเข็มกลัดของเธอก็ยังอยู่ติดอกเสื้อของเธออย่างดี
ยิ่งเขามาเห็นสองพี่น้องกำลังช่วยกันตัดกระดาษเป็นรูปดอกซากุระแล้ว หมายความว่าพี่น้องสองคนรักกันดี แต่มีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เธอแสดงออกแบบนั้น
ชินอิจิย่องเข้าไปหาเด็กสาวทั้งสอง ที่เสื้อของเด็กที่นอนอยู่ในริมสุด มีเข็มกลัดรูปซากุระติดอยู่ ส่วนของอีกคนนั้นว่างเปล่า และที่กำลังทำอยู่ ก็คงจะของเด็กคนนั้น
“ ริเอะจัง ฉันใส่เหมือนริเอะจังจะดีกว่านะ ”
“ ไม่เอาหรอก รันจังจะถูกแกล้งเอานะ ใส่ไปเถอะ ”
“ แต่ว่า… ”
ริเอะ กับ รัน คือชื่อของแฝดทั้งสอง ทั้งคู่เหมือนจะยังไม่สังเกตถึงการมาถึงของเขา ยังคงสนใจกับกระดาษสีชมพูตรงหน้า เขาสรุปเรื่องราวทั้งหมดในใจ
ก่อนที่ชินอิจินึกถึงความเป็นไปได้บางอย่างขึ้นมา
‘ เอาความเป็นกลางออกจากข้อสันนิษฐาน และใช้จุดเริ่มต้นและบทสรุป
รุกฝ่ายตรงข้าม ถึงจะดูง่ายๆและก็อาจจะได้ผลลัพธ์ที่น่าตกใจได้เช่นกัน ’
และเขาก็เข้าใจเรื่องทั้งหมดในทันที
ไม่ทันเห็นสายตาที่ชำเลืองมองมา ชินอิจิรีบเก็บเข็มกลัดซากุระของตัวเองอย่างรีบร้อน
และเข้าหาแฝดทั้งสองด้วยจุดเริ่มต้นและเอ่ยข้อสันนิษฐานของตัวเอง
“ ทำให้ฉันด้วยสิ ”
“ เอ๊ะ? ”
ทั้งคู่หันมาทางเขาพร้อมกัน ด้วยใบหน้าที่เหมือนกันจนแยกไม่ออก
“ นั่นน่ะ ซากุระใช่เปล่า หรือว่าไม่ใช่ ”
“ ก็ใช่อยู่หรอก ทำไมถึงรู้ล่ะ? ” รันเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง
ชินอิจิเดินเข้ามานั่งย่องๆตรงหน้าพวกเธอ “ ก็เข็มกลัดที่วางไว้บนเสื้อเนี่ยนะ แถวนี้เป็นรูปซากุระกันทั้งนั้นเลยใช่มั้ยละ แม้แต่ของเธอที่วางอยู่ตรงนั้นก็ด้วย ” พลางชี้ไปที่เข็มกลัดพวกนั้น
“ แล้วก็ วิธีการพับกระดาษแบบนี้ เป็นการพับสี่เหลี่ยมเป็นสิบส่วนเท่ากัน ถ้าเอาส่วนที่เหลือจากตัดแล้วมาคลี่ออกละก็ มันก็ต้องเป็นซากุระอยู่แล้วนี่ไง ”
กระดาษสีชมพูปรากฎรูปซากุระอย่างงดงาม ชินอิจิภูมิใจกับข้อสันนิษฐานของตัวเองที่ถูกต้อง
เขาเหลือบมองเด็กสาวที่มองตาไม่กะพริบอย่างให้ความสนใจ ดวงตาของเธอเป็นประกายแฝงไปด้วยความชื่นชม
“ ว้าว สุดยอดเลย! เหมือนริเอะจังเลย! ” แม้จะบรรลุเป้าหมายที่อยากจะเห็นสีหน้าตกใจของเธอก็ตาม แต่เพราะคำชมดันพวงแฝดตัวเองมาด้วย
ชินอิจิอารมณ์บูดไปเล็กน้อย แต่เมื่อรวมกับเสียงตกใจที่ตามมาของเด็กคนอื่นในห้องด้วยแล้ว เขาก็ยิ้มออกอย่างอารมณ์ดี เอาเถอะ ถือว่าประสบความสำเร็จล่ะนะ
“ นายคือเด็กที่มาใหม่สินะ ไม่ใช่ว่านายต้องได้เข็มกลัดก่อนมาไม่ใช่เหรอ ” ริเอะตั้งข้อสงสัย ซึ่งจี้จุดไม่น้อย
ก่อนที่เขาจะทันได้เถียง ก็ถูกขัดจังหวะ ด้วยคุณแม่ที่เปิดประตูตามเข้ามาอย่างร้อนรน
“ ชินจังอยู่ที่นี่เองเหรอ!? อย่าหายไปตอนที่แม่กำลังลงทะเบียนเรียนให้สิจ๊ะ ”
คุณแม่บ่นเกี่ยวกับเข็มกลัดที่หายไปทั้งที่อุตส่าห์กลับไปเอามาแล้วแท้ๆ ชินอิจิทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พยายามไม่หลุดสีหน้าเพราะถูกถามย้ำ
“ เข็มกลัดมันหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ก็เลยจะให้พวกเธอทำเข็มกลัดซากุระให้ยังไงล่ะ ” เขาชี้ไปที่รันที่ลุกขึ้นนั่งแล้ว และด้วยใบหน้าที่คุ้นตา ผู้เป็นแม่ก็จำได้ทันที
“ เอ้า! ริเอะจัง กับ รันจัง ลูกสาวเอริจังใช่มั้ย ฮ่ะๆ อยู่โรงเรียนอนุบาลเดียวกันเหรอเนี่ย ” ยูกิโกะหัวเราะอย่างอารมณ์ดี พร้อมกับครูที่เดินตามมาด้านหลัง
แฝดทั้งสองพยักหน้าทักทายคนรู้จักของแม่ แต่ชินอิจิดันไปสังเกตเห็นใบหน้าของครูคนข้างหลังเข้าซะก่อน
สีหน้าของคนไม่ดี ครูคนนั้นเสนอจะให้เข็มกลัดอันใหม่ของชินอิจิพร้อมกับของริเอะในอาทิตย์หน้า แต่สายตาก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่ที่ริเอะ และตกไปอยู่ที่แฝดอีกคนแทน
“ นี่ ถ้าอยากได้ซากุระล่ะก็ เดี๋ยวฉันจะทำให้อีกอันก็แล้วกันนะ ” รันเรียกความสนใจกลับมา
ซึ่งเขาก็ทำได้แค่พยักหน้าตกลง
“ อ่ะ อืม .. แต่ฉันเอาอันนี้ก็ได้นะ ” ยังไงซะ มันก็เหมือนๆกัน และเขาก็แค่ขี้เกียจรอก็เท่านั้น
ก่อนจะหันไปกลับไปทางเดิมราวกับสนใจบางอย่างอยู่ บางอย่าง หรือใครบางคน
รันแสดงสีหน้าลังเล พลางมองแฝดตัวเองอย่างขอความเห็น ยังไงซะเธอก็ทำให้ริเอะ ก็ต้องถามความคิดเห็นของเธอเสียก่อน
แฝดผู้พี่ยกมือแตะไหล่รันอย่างเบามือ
“ ให้เขาไปเถอะ ฉันรออันใหม่จากรันจังก็ได้ ”
“ แต่ฉันตั้งใจทำให้ริเอะจังนิน่า ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะฉันแท้ๆ ” มุมของดอกซากุระเริ่มยับ แต่ริเอะเพียงแบมือตรงหน้ารัน ขอกระดาษที่ถูกซ่อนไว้ออกมา
“ ไม่ว่าอันไหน ก็เป็นของที่รันจังตั้งใจทำให้อยู่แล้ว เขาขอ ก็ให้เขาไปเถอะ ส่งมาสิ เดี๋ยวฉันจะเขียนชื่อให้ ” เธอยิ้มเบาบางให้กับน้องสาวฝาแฝดตัวเอง
“ อือ ก็ได้ ” และด้วยเหตุผลนั้น สุดท้ายแล้ว รันก็ยินยอมยื่นกระดาษรูปซากุระให้ริเอะ และเริ่มหยิบกระดาษแผ่นใหม่ขึ้นมาพับทันที
ชินอิจิหรี่ตาลงเล็กน้อยด้วยความสงสัย รันดูโอนอ่อนตามใจแฝดตัวเองโดยไม่เถียง อาจจะเพราะรู้สึกผิดที่ตัวเองเป็นสาเหตุให้แฝดตัวเองโดนแกล้ง ทดแทนเข็มกลัดที่ได้รับมา เธอเลยตั้งใจทำซากุระอันใหม่อย่างดี
“ เธอชื่ออะไรเหรอ? ”
เขาหันกลับมาตามเสียงเรียก แต่หางตาให้ความสนใจไปที่เด็กสาวอีกคนที่กำลังพับกระดาษอย่างตั้งอกตั้งใจ
ริเอะเมื่อได้รับกระดาษมาก็เงยหน้าถามชื่อของเด็กชายที่จะเป็นเพื่อนร่วมห้องในอนาคต
“ คุโด้ ชินอิจิ ห้องซากุระน่ะ ”
เด็กสาวได้ยินแบบนั้น ก็ยิ้มอ่อน ก้มลงเขียนชื่อของเขาลงบนกระดาษด้วยลายมือที่คมชัด ไม่เห็นสายตาที่ชินอิจิมองไปที่แฝดตัวเองเลยแม้แต่น้อย
เขาค่อนข้างคุ้นชินกับสายตาที่ถูกจ้องมาแบบนี้เสมอ เพราะพ่อแม่ผู้เป็นคนดังมาแต่ไหนแต่ไร และด้วยสาเหตุพวกนั้น เขาเลยได้รับความสนใจไปด้วย ทั้งผู้ใหญ่ทั้งเด็กวัยเดียวกัน
สิ่งที่เขาให้ความสนใจนั้น คือความแตกต่าง
แตกต่างเพราะความสงสัยที่ก่อตัวขึ้น
แตกต่างเพราะท่าทีของแฝดทั้งสอง
ไม่ว่าจะรันที่ไม่ให้ความสนใจเขาตั้งแต่แรก
หรือรันที่โกรธและเถียงเขาเพราะเป็นเด็กขี้แย
เพราะแบบนั้น
จนกระทั่ง ริเอะเงยหน้ากลับขึ้นพร้อมรอยยิ้มเบาบาง ส่งซากุระที่เขียนอย่างประณีตกลบรอยยับที่มุมกระดาษมาให้เขา “ อ่ะนี่ ซากุระของเธอ ”
“ ขอบใจนะ ” ชินอิจิเอ่ยตอบ เขารับมันมา เด็กชายพลิกกระดาษไปมาอย่างไม่ค่อยให้ความสนใจมากเท่าตอนแรก
“ ริเอะจัง! ”
ตอนนั้นเองที่เสียงเรียกดึงความสนใจของชินอิจิกลับไป
เธอคนนั้นที่ยิ้มออกมาอย่างสดใส แตกต่างจากทุกสีหน้าที่เห็นมา
เพียงเพราะแค่แฝดรับซากุระอันใหม่ที่ตัวเองตั้งใจทำอย่างดี
เพียงพอแล้ว ที่จะลบสีหน้าจวนเจียนร้องไห้ของเธอก่อนหน้านี้
แตกต่างเพราะรอยยิ้มของเธอ
ถึงรอยยิ้มของทั้งคู่จะคล้ายกัน แต่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน
หากรอยยิ้มของริเอะ
เบาบางเหมือนกับหยาดฝน
ปลอบประโลมจิตใจให้สงบ
รอยยิ้มของรันก็เหมือนดวงตะวัน
สดใสและงดงาม
อบอุ่นเหมือนเช้าวันใหม่ที่ควรค่าแก่การรอคอย
ความคิดเห็น