คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ll Don't find me ll
4
Don’t find me
แบฮยอนื่นมาพร้อมับวามทรำราๆเมื่อืน
เาำไ้ว่าเมื่อืนเพื่อนอเาไ้ออไป้ายามวิาล..
เมื่อแบฮยอนนึึ้นไ้ึรีบระัวึ้นแล้วไปไปมอเพื่อนที่เีย้าๆ..
ภาพที่เห็นือภาพอเพื่อนเาที่ำลันอนหลับอย่าสบายใ...
เมื่อไ้สิ..แบฮยอนเินไปสะิลู่หาน
เพราะอนนี้พวเาเหมือนเวลาอีไม่มาในารัารัวเอ
“ลู่หานรีบื่นเร็วถึใล้ถึเวลาเ้าเรียนแล้วนะ”
“ือ..ืออ”
เพื่อนัวเล็บิัวไปมาบนเีย่อนะลุึ้น
“อรุสวัสิ์แบฮยอน”
ลู่หานยิ้มทัทาย้วยสีหน้าสใสแล้วบิี้เียเล็ๆ
“อื้ม อรุสวัสิ์ ไปอาบน้ำัน”
แบฮยอนอบรับยิ้มๆแล้วเินนำไป
มือทั้สอ้าอทัู้่เ็มไป้วย
อุปร์อาบน้ำและุนัเรียนสีาวสะอา
“เออลู่หาน!
เมื่อืนนายไปไหนมาเหรอ” แบฮยอนถามึ้นอย่านึึ้นไ้
ปึ!
อุปร์อาบน้ำในมืออลู่หาน
“โอ้ายแล้ว ํนนีุ่่ม่ามริๆ”
ลู่หานพูแล้ว้มลเ็บอ
“..”
“ือเมื่อืนันไปเ้าห้อน้ำมาน่ะ
ันทำให้นายื่นเหรอ”
ลู่หานพูอธิบายพร้อมถามแบฮยอน ร่าบาส่ายหน้าเป็นำอบ
เหุผลที่ลู่หานพูมานั้นทำไมแบฮยอนเื่อสนิทใ
หลัาที่อาบน้ำแ่ัวันเรียบร้อยพวเา็เินมาเ้าาบเรียน
นับเป็นโีที่รั้นี้พวเาไม่เ้าาบสาย าบแรนั้นเป็นาบประวัิศาสร์
ึ่มิสแอนเป็นผู้สอน (ลู่หานว่าั้น)
ไม่นานนัอาารย์ประำวิา็เินเ้ามา
เธอวาหนัสืออเธอล เสียเ้มๆ เธอวาหนัสืออเธอล เสียเ้มๆอหัวหน้าบอทำวามเารพ
พวเราล่าวสวัสีเธอพร้อมๆันแล้วนั่ล
“สวัสี่ะ นัเรียนทุน
ในเทอมสอนี้เราะมาศึษาันในเรื่ออประวัิศาสร์ประเทศอัฤษ
่อนที่เราะศึษาํนมีำถาม่ายๆมาถามพวเธอัน่อนที่ะเรียน”
“..”
“่อนที่เราะมาศึษาในเรื่ออประวัิศาร์อัฤษเราะมาศึษาในเรื่ออประวัิอโรเรียนเราัน่อน”
“..”
“ำถาม็ือ ใรเป็นผู้สร้าโรเรียนอเรา”
ทุนในห้อไม่มีใรพู
ยมือหรือทำสิ่ไ้เลย ไม่รู้ว่าอนนี้หายใันอยู่รึเปล่า- -..
เพื่อนหน้าหวานที่นั่้าๆแบฮยอนยมือึ้นอย่าล้าๆลัวๆ
“ว่าไุลู่หาน
ุรู้ำอบอมันไหม” เธอถาม
“รู้รับ” ลู่หานพยัหน้าอบ
“ว่ามาเลย่ะ”
“นที่สร้าโรเรียนอเรามีสามน
ือหนึ่ ุJokwon
ุ Nayeon และุLiza รับ”
ลู่หานอบ
“ีมา่ะ
เธอไปรู้้อมูลพวนี้มาาไหนัน”มิสแอนถาม
“อ๋อ!พอีมันมีสลัไว้อยู่ในห้อสมุน่ะรับ”
ลู่หานพูยิ้มๆ
“อบุ่ะุลู่หาน นั่ลไ้่ะ”
เธอล่าว
“ามทีุ่ลู่หานบอนะ
โรเรียนถูสร้าึ้นโยระูล Park ึ่เป็นระูลที่มีธุริมามายไม่ว่าะเป็น
ธุริรถยน์ เรื่อื่ม และโรเรียน”
“..”
“เหุผลทีุ่โฮยอน
นายอนและลิ่าั้โรเรียนนี้ึ้นมา เพราะว่าท่านอยามอบโอาศให้ับผู้ที่ไม่มีเินมามายให้มาศึษาในโรเรียนีๆ
ที่นี่ึเป็นเหมือนสวรร์อเราทุน”
และาบนี้็บลไปับประวัิอJoNaLiz
มันเป็นเรื่อแปลใหม่สำหรับแบฮยอน
รอบรัวอแบฮยอนเป็นแ่รอบรัวธรรมาๆไม่ไ้มีานะแ่็ไม่ใ่ว่าะยาน
แบฮยอนไม่่อยสนใเรื่อ่าวพวนี้มานัเพราะวันๆเาเอาแ่เรียนและเรียน
ถ้าถามว่าทำไมเาถึลาออาโรเรียนเ่า..ไม่สิ้อโนนำไล่ออมาว่า..
เี๋ยวะเล่าให้ฟั...
เมื่อหลายเือน่อน..
ร่าบาๆอแบฮยอนำลั้มลอ่านหนัสือเรียนเพราะว่าใล้ะถึเวลาสอบแล้ว
“หวัีอนเ้าแบฮยอนอผม”
เสียทุ่มๆอายหนุ่ม นาม ‘วอนบิน’
เพื่อนร่วมห้ออร่าบาเอ่ยทัทาย
“สวัสีวอนบิน”
แบฮยอนอบแล้วยิ้มให้ามมารยาท
“ทำอะไรเหรอเรานั่้วยนะ”
ายหนุ่มนั่ลที่เ้าอี้ัวหน้าอแบฮยอน
ร่าบายัอ่านหนัสือ่อไปโยไม่สนใ
“ุยับเราหน่อยสิ”
วอนบินเอื่อมมือมา้อนามลๆอแบฮยอนให้เยึ้น
“วอนบินมีอะไรรึเปล่า”
แบฮยอนถามวอนบินไป
“อืออแบบนี้สิน่ารั”
ายหนุ่มเอื้อมมือมาหยิเบาๆ
น่ารำา...
แบฮยอนเลือที่ะไม่พูประโยนั้นออไปแ่้มลอ่านหนัสือ่อแทน
ายหนุ่มเลื่อนริมฝีปาอัวเอมาประบที่แ้มอัวเอเบาๆ
และนั้นามมา้วยเสียอะไรบาอย่า
“รี๊”
เสียแหลมอนที่ามมาที่หลัโผล่ึ้นนทำให้แบฮยอน้ออุหู
เ้าหล่อนเ้าอเสียเินรมาที่แบฮยอนเธอผลััวอแบฮยอนออในทันที
เพื่อนสนิทอแบฮยอนที่เินามมาที่หลัร้อโวยทันทีเมื่อเห็นเพื่อนอัวเอโนทำร้าย
“เธอะทำอะไรเพื่อนันน่ะ!” มินฮยอะโนไล่หลัมา
“ันะสั่สอนเพื่อนแมายั่วแฟนาวบ้านอย่าหน้า้านๆอย่านี้”
เธอพูแล้ว้มละมาประทับหน้าอแบฮยอน แ่มินฮยอลับมาปป้อแบฮยอนไว้่อน
แ่เหมือนะสู้แรไม่ไหว
เธอทาบมือลมาที่หน้าอแบฮยอน แ่วอนบินลับมารับไว้แทน
เพียะ!
“ที่รั่ะ!”
เธอแผเสียออมาลั่น
“ถ้าเธอะทำอะไรแบฮยอนเธอทำันแทนเถอะ”
วอนบินพูแล้วพยุัวแบฮยอนึ้น
“ที่รัะไป่วยมันทำไมะ”
“ผมรับแบฮยอนเ้าใไหม!
ผมรัเา”วอนบินะโน
“แล้วันล่ะะที่รั แล้วันล่ะ”
“ไม่!ผมไม่เยรัุ”
สิ้นเสียัล่าว
หิสาว็ร้อไห้ออมาและประาศร่าว
“่ะ!ในเมื่อที่รัรัมัน็
มัน็ไม่มีหน้าอยู่ในโรเรียนนี้อี”
นั้นแหละือเหุผลที่แบฮยอนโนไล่ออมาาโรเรียนนั้นเป็นเหุผลที่โ่มาๆ
แ่็่ามันเถอะโรเรียนนี้็ไม่ไ้แย่อะไร..
ลาึในวันนั้น
เสียุัเ่นเิมัมาาหน้าประูในเวลาเิม
แบฮยอนลืมาไปเห็นเพื่อนอเาเินออไปเ่นเย
เาิว่าเพื่อนอเาะไปเ้าห้อน้ำเ่นเิม ึไม่ไ้เอะใอะไร..
วันถัมาในอนเย็น
แบฮยอนและลู่หานรมาที่ห้อสมุัเ่นทุๆวัน
ในวันนี้มีนยืมหนัสือมาเป็นพิเศษไม่รู้ว่าทำไม..
ลู่หานและเาทำานันมือเป็นระวิแทบะไม่มีเวลาพัหายใเลยสันิ
“เฮ้อ!ในที่สุน็น้อยล”
ลู่หานบ่นออมาแล้วนั่พัที่เ้าอี้สีน้ำาลัวเล็ๆ้าๆเาว์เอร์
“วันนี้ปิห้อสมุเร็วน้อยีไหมะเพราะูท่าแล้วเรา้อัันอียาว”
“อนนี้ี่โมแล้วอ่ะ” ลู่หานถามแบฮยอน
ร่าบาเยหน้าึ้นไปมอนาฬิาให่ลาห้อสมุแล้วบอเวลา
“สอทุ่มห้าสิบละ”
“ั้นปิเลย็ไ้ ป่ะ
ไปัหนัสือัน” ลู่หานพูแล้วบิี้เียสอสามที่อนลุึ้น
แบฮยอนัหนัสือเหมือนโยที่ไม่มีอะไรเิึ้นแู่เหมือนว่ารั้นี้ฝั่อลู่หานะัไ้เร็วว่าแบฮยอน
แบฮยอน่อยๆัหนัสือไปนเสร็ทั้สอั้น..
เาเินมาหาลู่หานที่เาว์เอร์แ่ปราว่า...
ลู่หานไม่อยู่..
แบฮยอนเินามหาลู่หานามล็อ่าๆแ่็
ไม่พบ..
“ลู่หาน! อยู่ที่ไหนน่ะ”
เสียหวานๆะโนอย่าหวาลัว เาลัวว่าเพื่อนอัวเอะเป็นอะไรไป
“ลู่หาน!! ออมาเถอะ ันเป็นห่วนะ” เาะโนอยู่ห้อสมุที่ว้าวาแห่นี้.. มันูว้าวาทันใเมื่อเพื่อนอเาหายัวไป
ริมฝีปาบาัเล็บอัวเอนห้อเลือ
เาไม่รู้ว่าะทำยัไแล้ว สมอลาๆอเาิอะไรไม่ออ เาไม่รู้ว่าเพื่อนอเาหายไปไหน
เาเื่อว่าลู่หานไม่มีทาที่ะหนีเาออมา่อนแน่ๆ
แบฮยอนนั่รอเพื่อนอยู่นานนับสี่สิบนาที
แ่็ไม่มีวี่แวว เาเลยเินลับมาที่ห้ออเา่อนที่ะัสินใเินลับห้อไป
เาภาวนาว่าะเห็นลู่หานอยู่บนเียแ่็ไม่
แบฮยอนนั่รอลู่หานอยู่อยู่บนเียแ่เาเผลอหลับไปเสีย่อนเพราะวามเมื่อยล้า
7.00 Morning
แบฮยอนลืมามาพร้อมับสะุ้ัวื่นเาวาาไปมอเีย้าๆ็พบแ่เพียวามว่าเปล่า..
นี่มันะเินไปแล้ว...ลู่หานหายัวไปนานเินไปแล้ว
ร่าายอแบฮยอนที่ไวว่าวามิรีบวิ่ออไป้านอเพื่อที่ะไปหามิสเนนิเฟอร์อาารย์ที่ปรึษา
ทั้ๆที่เาไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน..
ปึ!
เานเ้าลับใรบานที่รีบวิ่มาเ่นเียวัน
“ลู่หาน!!” เสียหวานๆะโนลั่นเมื่อเห็นเพื่อนอัวเอ
และเา็ใที่เห็นเลือไหลออมาาบริเวาอลู่หาน้วย
“อะ..อ่าวแบนายมาทำอะไรแถวนี้”
เสียหวานๆอเพื่อนถามุั
“ัน็มาามหานายนี่ไรู้ไหมว่าันห่วนายมาแ่ไหน
ันลัวว่านายะเป็นอะไรไปะแล้ว” แบฮยอนพูยาวนแทบไม่ไ้พัหายใ
“เรา่อยไปุยันในห้อนะ
แ่อนนี้นาย่วพยุันที” ลู่หานพูพร้อมเอื้อมมือึ้นมา แบฮยอน่อยๆพยุลู่หานที่เป็นแผลที่หัวเ่า
พวเามาถึห้ออย่าทุลัทุเล
แบฮยอนเินไปหยิบล่อปมพยาบาลอัวเอมาแล้วยาลู่หานึ้น
“นายรีบวิ่ไปไหนันลู่หาน” แบฮยอนถามะที่ำลันำสำลีุบแอลอฮอล์มาล้าแผลให้
“ันรีบวิ่มาหานายนี่แหละลัวนายะเป็นห่ว”
“็มันน่าเป็นห่วไหมล่ะ”
แบฮยอนพูแล้วแล้ิ้มสำลีแรๆ
“โอ้ยย อโทษนะ”ลู่หานพูแล้วยมือไหว้ปาวๆ
“ไม่เป็นไรๆ แล้วเมื่อืนนายไปไหนมาล่ะ”
แบฮยอนถามำถามที่เาวสัยนายมาที่สุ..
“..”
“อยู่ีๆนาย็หายไปามหา็ไม่เอ”
“ันอโทษนะแบฮยอนแ่...”
“..”
“ันบอนายไม่ไ้” ลู่หานอบแล้วเบือนสายาหนี
แบฮยอนับหน้าเพื่อนอนให้หันมาหา
“ันเป็นห่วนายริๆนะ”
เาพู้วยน้ำเสียริั
“อื้มอุนะแบแ่ันไม่สามารถบอเรื่อนี้ไ้ริๆ”
ลู่หานยืนยันหนัแน่น
“ไม่เป็นไรๆ
แ่อย่าหายไปบ่อยนะไม่อยาามหาไม่อยาเป็นห่ว” แบฮยอนยิ้มอบเพื่อนไป
เาไม่อยาะเ้าี้เพราะไม่อยาะล้ำเล้น
“แบือ...ถ้าันหายไปนายไม่้อามหาันนะ”
------------
อโทรีเอร์ทุๆน้วยนะะะือไรท์ไปเป็นาล้อำเป็นให้ับาน้อทรับปริาพี่าย านิ็ไม่รู้ว่ามาอัพไ้รึเปล่าไม่รู้;^; อโทที่มาสายนาาา
ความคิดเห็น