คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ll Inter ll
5
Inter
“นายมาทำอะไรแถวนี้น่ะ...”
เสียทุ้ม่ำเอ่ยถาม
ร่าบาหันไปหา้นเสียที่ทุ้ม่ำนั้น..
ใบหน้ามเ้มในผมสีแส่าเป็นอะไรที่เ้าันมาในวามิแบฮยอน
วาสีำสนิทับริมฝีปาไ้รูปอเา่าน่าลิ้มลอและสัมผัส
บ้า! นี่เาิอะไรแบบนี้ับนที่เพิ่เอันไ้ยัไ
แบฮยอนเรียสิอัวเอให้ลับืน่อนที่ะอบเาไป
“เอ่อ..ผมหลทารับ”
“อ๋อเหรอ..เามาในห้อัน่อนสิ
ึแล้วมันไม่ีนะ” เสียทุ้มนั้นเอ่ยวน ายาวๆเินนำหน้าเาไป
แบฮยอนเินามไปอย่าล้าๆลัวๆ ประูไม้สีโอ๊บานให่ถูเปิโยเ้าอห้อ
าลมสีเทาอแบฮยอนวาาสำรวไปรอบๆ
ภายในบริเวห้อนั้นประอบไป้วยห้อรัวนาว้า
ห้อนั่เล่น ห้อนอน และสระว่ายน้ำ..
อย่าเรียมันว่าห้อเลย..นี่มันอนโหรูัๆ
ปึ!
ัวอแบฮยอนนับนๆนั้นเาเพราะเามัวแ่สำรวไม่ไ้มอทา
“อ่ะ! อโทษรับพอีผมไม่ไ้มอทา” เาล่าวอโทษยให่
“นายื่ออะไรน่ะ”
เสียทุ้มๆอเาเอ่ยถาม
“B.Baekhyun แล้วุล่ะรับ”
แบฮยอนถามลับ
“เรียันว่า านยอล”
“รับุานยอล”
แบฮยอนรับแล้วไม่ถูอะไร่อ เายืนเยๆอยู่แถวหน้าประู
โยที่ไม่เินามเ้าอห้อไป
บรรยาาศแสนึเรียนี่มันอะไรันนะ..
อยาะวนุยอยู่หรอแ่ไม่รู้ะวนุยอะไรับนที่รู้ัันแ่ื่อ
“าหรือาแฟ”
ู่ๆวามเียบนั้น็โนพัลโยผู้เป็นเ้าอห้อๆ
“ไม่เป็นไรรับ”
แบฮยอนล่าวปิเสธไป้วยวามเรใ
“มีัวเลือแ่สอ..”
ุานยอลพูพร้อมเปรยามาหา
“เอาาละันรับ” แบฮยอนอบไป
นอะไรทำไมน่าลัว..
สิ้นำล่าวร่าสู็หันลับไปเรื่อื่มให้ร่าบา
เมื่อุานยอลเสร็แล้วหันมา็พบว่าร่าบายัยืนนึอยู่ที่เิมไม่ยับ..
“นั่สิ”
เาึเอ่ยบอและเินมานั่ที่ห้อรับแ
แบฮยอนพยัหน้ารับ้วยวามใ
แล้ว่อยๆเินมานั่ลที่เาอี้นั้นอย่าแผ่วเบา มือสีาวนวลหยิบาสีเ้มนั้นึ้นมาิบ
ม..
ถึแม้แบฮยอนะรู้สึอย่านั้นแ่็ยัิบมัน่อไป
“นายมาทำอะไรที่ฝั่itล่ะ”
เมื่อเสียทุ้มเอ่ยถามทำให้แบฮยอนที่ำลัิบาอยู่สำลัทันที
แ่ๆๆ
มือบาุมมือเพื่อไอเบาๆ
หูฟา?!
“ทะ..ที่นี่ือที่ไหนนะรับ”
เาถาม้ำ
“ฝั่it”
.
.
.
ไม่ริน่าเาะโผล่มาที่นี่ไ้ยัไทั้ๆที่ไม่รู้ทามา
เาโนใรทุบให้สลบแล้วอุ้มัวมาวาไว้หรือว่าละเมอเินมา
“รู้ไหมรับผมมาที่นี่ไ้ยัไ?”
“เินมา”
.
.
.
“อ่า..รับอบุมา”
เป็นประโยน์มา
ร่าสูยัิ้วอย่ายี่หระ
เา้มลิบเรื่อื่มอเา่อโยไม่สนใ ามสีำลอบสำรวามร่าายอนรหน้า
นรหน้ามอไปรอบๆัวเอ้วยวามื่นาื่นใับเฟอร์นิเอร์ที่ละลานา
และห้อรัว..
แบฮยอนอยาลอทำอาหารในรัวรบรันแบบนี้บ้าั..
“นายทำอาหารเป็นไหม”
ุานยอลที่นั่อยู่เียบถามึ้น นั้นทำให้แบฮยอนใ
“พะ..พอไ้รับ”
“ทำให้ันทานหน่อย” เาพู
“ะ..รับ?” แบฮยอนถาม้ำ
“ามนั้น”
เผ็าร..
แล้วทำไมเา้อทำามำสัุ่านยอล้วยนะ..
แบฮยอนบ่นเพราะเาำลัลมือทำ
ลาาน่า อยู่ ที่เาเลือทำลาาน่าเพราะทำไม่ยามาและน่าะสบายท้อสำหรับมื้อึ
เานำลาาน่าเ้าไปในู้อบราาแพ... ถ้าทำพัเาะมีปัา่ายืนไหมนะ
รอไม่นาน
เสียเาอบ็ร้อเสียัเป็นสัาบอว่าสุแล้ว
ร่าบานำมาออมาและัแ่านให้สวยาม
เานำลาาน่าใส่ถาและำลัะนำอาหารมาให้นที่สั่
แ่ลับพบว่านที่สั่นั้นยืนรออยู่แล้ว
“้า” เสียทุ้มเอ่ยสั้นๆ
“ำลัะเอาไปให้พอีรับ”
แบฮยอนล่าวแล้วยถาใส่อาหารึ้นเล็น้อย
เอะ!ทำให้แล้วยัเรื่อมา
“เอาไปวารนี้สิ”
เาวัาไปที่โ๊ะอาหาร แบฮยอนพยัหน้ารับเล็วามันล
านยอลเินไปนั่ฝั่ร้ามอแบฮยอน
เา้มลมออาหารนี้อย่าพินิพิารา นทำให้แบฮยอนอใไม่ไหว
“ผมไม่วายาุหรอ”
“ไม่ไ้ลัวยาพิษ
ันแ่ทานอาหารยา” เาพูอธิบายแล้ว่อยๆลมือทานมัน
ยามเมื่อมือเรียวนั้นัลาาน่าำแรเาไป
แบฮยอนมอาไม่ระพริบ ริมฝีปาสีแส่อยๆอ้าปาและทานมามัน
“มันโอเไหมรับ”
แบฮยอนเอ่ยถามเพราะุานยอลไม่พูอะไรเลย
“นายใส่ปาปิ้าลไปรึเปล่า”
ุานยอลถาม..
ถามแปลๆ
“อ่า..ใ่รับมันเป็นสูรอผมเอ”
วามมันเป็นสูรอแม่เา่าหา
“อืม..อร่อยอบุมา”
เาพูแล้ววา้อนล
“อ่าว ไม่ทาน่อแล้เหรอรับ”
“ไม่ันไม่หิว”
แล้วะให้ทำทำไมวะ....
“เี๋ยวัน่อยทานที่หลั
โอเนะ” ุานยอลพูแล้วเินไปหน้าู้เย็นเพื่อแ่อาหารไว้
“อ๋อ รับอุ่นไฟลาประมา
3นาทีนะรับ” แบฮยอนหันไปพู
“ุานยอลเป็นอาารย์วิาอะไรเหรอรับ”
“อาารย์? ันไม่ไ้บอนี่ว่าอาารย์”
เาอบเสียเรียบและัอในู้เย็น่อ
เมื่อไ้ำอบแบฮยอน็อ้าปาเหวอ
“ันอยู่เร12”
“เท่าันเลยนี่นา
ทำไมุานยอลถึูโว่า..”
“หึ!”
“ห้อนัเรียนที่นี่เป็นแบบนี้ทุนเลยเหรอรับ”
“แบบไหน”
“็หรูเหมือนอนโ
ไม่เหมือนหอพัเลย”
“เหรอ..”
แบฮยอนพยัหน้ารับ
“เป็นแ่สามห้อบนเยๆ”
“อ๋อรับ”
“แล้วผมะลับห้อผมยัไ”
านยอลหันมามอหน้าแบฮยอนแล้วพิารา
ู่ๆเา็เินมาลาแนบาๆให้ามเาไป
“อ๊ะ!”
นัวเล็โนลามาในห้อทีู่เหมือนว่าะเป็นห้อนอน
“เฮ้ย! ุานยอลพาผมมาในห้อนอนุทำไม”
เสียหวานๆประท้วถาม้วยวามใ
ูาภายนอแล้วุานยอลไม่ใ่นที่ะทำเรื่อแบบนี้นี่นา
“็นอนไ”
“นะ..นอน?
นอนในที่นี่หมายถึอะไรรับ..”
“นอนหลับ ไม่ใ่ หลับนอน”
อ๋อ...
นี่เาิไปไลถึนานั้นันนะเมื่อี้ บ้าที่สุ บ้าๆๆๆ
“รีบๆนอนเี๋ยวอนเ้าันไปส่”
แบฮยอนพยัหน้ารับอย่าไม่่อยเ้าในั..ร่าบานอนลไปบนเียิไส์แล้วหันไปูุเ้าอห้อที่เินออไป
นี่เาไม่ลัวว่าแบฮยอนะแอบโมยอมี่าอเาเลยหรือถึไ้ไว้ใให้อยู่นเียว
แ่็ริเาไม่โมยมันหรอ
ร่าบาหยุิเรื่อ่าๆแล้วั้ในอน
รุ่เ้าร่าบาื่นเพราะแสแที่ลอผ่านผ้าม่านมาส่อา
พรึบ!
เาสะุ้ัวื่นเพราะเายัอยู่ที่ห้ออุานยอล
แ่เมื่อมอสำรวรอบๆีๆแล้วมันลับลายเป็นห้ออเาเอ...
นีุ่านยอลอุ้มเามาส่ถึที่นี่เลยเหรอ
แล้วทำไมเาถึไม่รู้ัวเลย..
“ื่นแล้วเหรอ” นมาใหม่เอ่ยถาม
“พระเ้า! ใหมเลยลู่หานน”
“แหม่!วัอ่อนแ่เ้านะ
เร็วๆรีบอาบน้ำแล้วไปเรียนัน”
“อนที่นายื่นมาแล้วันไ้นอนอยู่้าๆไหม”
“หื้ม..ถามไรแปลๆ็้ออยู่สิ
มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าๆ
พอีันรู้สึเหมือนเียน่ะ”
แถเนียนไหมนะ..
“อ๋อ..ี้นี่เอ”
เออ เนียนใ้ไ้..
----------
ลับมาแล้ว้าา หายไปั้1อาทิย์ อัพมาหอนละแ่นอ่านไม่่อยมีโลย._. เราะไม่ท้อและเียน่อไปนะทุน ฝาให้ำลัใไรท์เอร์้วยาร Fav. และ อมเม้น>
เมื่อวานไรท์อัพผิวันเลย่อนเ๋อไปอี
ความคิดเห็น