คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : :: Love happens in The Maze :: 02
[FICTION The Maze Runner]
[YAOI] Thomas X Newt
:: Love happens in The Maze :: 02
“บ้าเอ้ย!! ทำไมนายไม่เชื่อฉันเลย โทมัส! ฉันบอกนายไปแล้ว!! บอกไปแล้วว่าข้างในนั่นมันมีอะไร! ไหนนายสัญญาว่าจะทำตามกฎไง ทำไม!! โทมัส...ทำไม!!!” นิวท์วิ่งเข้าไปทุบกำแพงที่ปิดสนิทอย่างบ้าคลั่ง
ชาวทุ่งคนอื่นๆพยายามฉุดกระชากลากเขาออกมาด้วยยากลำบาก ทุกคนพยายามปลอบนิวท์ว่าถึงจะคร่ำครวญไปโทมัส มินโฮ และอัลบีก็ไม่อาจกลับมาได้อีกแล้ว คนที่รู้ดีที่สุดตอนนี้ก็คือเขาเอง แต่นิวท์ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เขาดิ้น ดิ้นสุดชีวิตเพื่อวิ่งไปทุบกำแพงอย่างน่าสมเพชและหวังว่าอีกฝ่ายจะได้ยิน
นิวท์ไม่เคยเป็นแบบนี้ เขาไม่เคยสติแตกแบบนี้ ไม่เคยร้อนใจอะไรขนาดนี้ ครั้งสุดท้ายที่น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาจห้ามคือตอนที่มาอยู่ที่ทุ่งใหม่ๆ แต่ตอนนี้ เขากำลังร้องไห้อย่างไม่สนสายตาใคร น้ำตาที่ไหลอาบแก้มสำหรับนิวท์แล้วเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมต้องอาลัยอาวรณ์ขนาดนี้
ไม่รู้เลยว่าสายน้ำที่หยาดหยดนี่สำหรับใคร
ไม่ใช่อัลบี...ไม่ใช่มินโฮ...
“โทมัส...ฮึก”
ไม่รู้ทำไมถึงเป็นโทมัส เขารู้สึกคุ้นเคยกับโทมัสมากเหมือนก่อนที่จะมาอยู่ที่วงกตนี่ทั้งสองคนเคยรู้จักกันมาก่อน มันอาจจะเป็นไปได้เพราะทุกๆความรู้สึก ทุกๆอย่างที่เป็นโทมัสทำให้นิวท์รู้สึกว่าเคยได้รับมันมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าได้ยังไง ตอนไหน หรือทำไม ความทรงจำในอดีตของเขาตอนนี้จมหายไปกับเสียงตะโกน
นิวท์ทุบกำแพงจนมือแดง เหมือนกับยิ่งทุบแรงกำแพงก็อาจจะเปิดแล้วพาโทมัสกับอีกสองคนกลับมา นิวท์ทรุดลงกับพื้นด้วยความอ่อนล้า ร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเขากำลังจะตาย เหมือนเด็กผู้หญิงที่โดนรุมรังแก เขารู้สึกเหมือนมีอะไรมากกว่านี้ ความสัมพันธ์ของเขากับโทมัสในความทรงจำที่หายไป และเขาเสียใจที่ไม่อาจห้ามโทมัสไว้ได้ เสียใจ...
...ที่นั่นอาจจะเป็นกอดสุดท้าย!
หลังจากร้องไห้คร่ำครวญอยู่ตรงนั้นกัลลี่ก็เดินขนาบข้างนิวท์กลับมาที่ทุ่ง ทุกคนมีใบหน้าที่สลดหดหู่ไม่ต่างกัน ชาวทุ่งรู้ว่าการเสียผู้นำทั้งสองอีกทั้งเด็กใหม่ที่มาได้ไม่ถึงสองวันเต็มแบบนี้ไปมันเป็นอะไรที่แย่เหลือเกิน นิวท์เองก็ดูอ่อนล้าจากการร้องไห้
เขาจะทำหน้าที่ของตัวเองได้หรือเปล่า? ชาวทุ่งคิด
“เอาล่ะทุกคน!” ในขณะที่ทุกคนตกอยู่ในภวังค์แห่งความหวาดกลัว กังวล และทำอะไรไม่ถูก นิวท์ที่ตาบวมจากการร้องไห้สูดน้ำมูกหนึ่งทีก่อนจะพูดต่อ “นี่เป็นการสูญเสียครั้งใหญ่ แต่ฉันแน่ใจว่าเราทำถูกแล้ว อย่างน้อยเราก็รักษากฎ ย้ายก้นเน่าๆของพวกนายไปนอนซะ เราจะเริ่มใหม่กันพรุ่งนี้”
ชาวทุ่งหลายๆคนทึ่งในความเข้มแข็งของนิวท์ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนที่เสียใจที่สุดแต่กลับดูมีสติกว่าใครในทุ่ง ชัคเดินเข้ามาหานิวท์ เด็กชายร้องไห้คร่ำครวญไม่ต่างจากนิวท์ เขากอดปลอบชัคอยู่พักใหญ่ที่เปลของชัคจนเจ้าตัวหลับไป นิวท์จึงมีเวลาเดินแยกออกมาในขณะที่คนอื่นกำลังหลับอยู่
“นายเสียใจขนาดนั้นเลยเหรอนิวท์”
นิวท์ผละออกจากกำแพงกลับหลังหันไปมองกัลลี่ที่เดินแยกตัวออกมาเหมือนกัน เขามองไปยังคนตัวสูงใหญ่ที่ยืนกอดอกอยู่ นิวท์ไม่สนใจหันกลับไปมองกำแพง ลูบมันเบาๆและมองด้วยแววตาวิงวอน ถ้าหากกำแพงบ้านี่รู้สึกถึงสายตาของนิวท์ได้มันคงจะยอมเปิดไปแล้ว
“ชื่นชมเลยนะ เรื่องที่ยังทำตัวแข็งแกร่งอยู่ได้” กัลลี่พยายามพูดแทงใจดำ หากแต่นิวท์กลับไม่สะทกสะท้าน แววตายังเต็มไปด้วยความเศร้า “ถ้าอยากทำตัวเข้มแข็ง ก็ทำให้มันได้ตลอดสิโว้ย!”
“นายโวยวายไปแล้วมันจะได้อะไร หุบปากปลวกๆนั่นซะเถอะกัลลี่” นิวท์พูด คราวนี้กัลลี่เริ่มโมโหขึ้นมาบ้างแล้ว
“ฉันเป็นห่วงนาย ทุกคนเป็นห่วงนาย! นายคิดว่าตัวเองฉลาดมากหรือไงถึงทำแบบนี้ นายจะร้องไห้เสียใจกับคนที่ทำผิดกฎทำไมล่ะ นิวท์!”
“นั่นมันขี้ขลาด!!” นิวท์ตะโกน เขาหมดความอดทนกับความคิดปลวกๆของกัลลี่แล้ว “ฉันแค่พยายามจะปกครองทุกคนในฐานะรองจากอัลบี เมื่อเขาตายคนที่จะสานต่อตำแหน่งก็ต้องเป็นฉัน ฉันต้องดูแลทุกคนทั้งๆที่ตัวเองก็ร้องไห้เสียใจอยู่ ฉันทำด้วยความเต็มใจเพื่อชาวทุ่งทุกคน! อีกอย่างนะกัลลี่ ถึงโทมัสจะแหกกฎ แต่เขาก็กล้าหาญกว่านาย ฉัน และชาวทุ่งทุกคนที่เอาแต่ตะโกนแหกปากโดยไม่คิดจะวิ่งเข้าไปช่วยมินโฮกับอัลบี ฉันจะเสียใจกับการจากไปของเขาไม่ได้รึไง?! นายว่าเขาทำผิดกฎ แต่นายก็ไม่ได้วิ่งเข้าไปช่วยพวกนั้นนี่!”
คำพูดมากมายหลุดออกจากปากของนิวท์ที่มักจะใจเย็นทุกสถานการณ์ แม้เหตุจะร้ายแรงแค่ไหน กัลลี่ไม่เคยเห็นนิวท์บ้าคลั่งตะคอกใส่คนอื่นแบบนี้มาก่อน ถึงจะตัวเล็ก แต่แววตาและท่าทางของนิวท์ตอนนี้ทำให้เขาดูน่ากลัวจริงๆ
“เกลียดชะมัดเวลานายออกอาการกับไอ้เพียกปลวกนั่น! ตั้งแต่วันแรกที่มันมาแล้ว...ทั้งๆที่ฉันมาก่อนแท้ๆ!”
กัลลี่เดินจากไปทิ้งให้นิวท์ยืนอยู่หน้ากำแพงอยู่เพียงลำพัง รอให้ดวงอาทิตย์มาถึง กำแพงเปิด ถ้าโชคดีเขาจะเห็นศพของเพื่อนๆอยู่ด้านหน้า แต่ถ้าโชคร้ายหน่อยคือไม่มีทางเจอพวกเขาได้อีก
เป็นไปได้ นิวท์ไม่อยากให้เป็นทั้งสองอย่าง...
…
..
..
.
รุ่งเช้ามาถึง ดวงอาทิตย์คืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ สาดแสงส่องไปทั่วเปลี่ยนกำแพงสีหม่นไร้ชีวิตให้ดูสดใสด้วยประกายเหลืองอมส้มของแสงอาทิตย์ยามรุ่งสาง หากแต่จิตใจของนิวท์กลับไม่สดใสอย่างที่มันควรจะเป็นเลย
ชัคมาหาเขาทันทีที่ประตูค่อยๆขยับ นิวท์ลุกขึ้นยืนและมองผ่านช่องเล็กๆที่กว้างขึ้นจนมองเห็นได้ทะลุปรุโปร่งทั้งเถาวัลย์เขียวๆ ทางเลี้ยว และกำแพงสีเทาหม่น
ไม่มี...
นิวท์ไม่รู้ว่าเขาหวังอะไร หวังให้เกิดปาฏิหาริย์หรือหวังให้ไม่เจอศพของเพื่อนกันแน่ หลังจากที่มีเพียงความว่างเปล่ารออยู่หลังประตู สิ่งที่นิวท์ทำคือมองเท้าต่ำ ปลอบตัวเองว่าเขาเสียอัลบี มินโฮ และโทมัสไปแล้วก่อนจะค่อยๆหันหลังกลับและเดินจากไปช้าๆ หลังจากนี้เขาต้องกลายเป็นผู้นำ ต้องคอยดูแลชาวทุ่ง ดูแลนักวิ่งและทำหน้าที่ของเขา ไปที่มรณาและสงบใจบ้างบางครั้งและ...
“เดี๋ยว! นิวท์ ดูนั่น!”
เสียงของชัคเรียกให้นิวท์หันไปมอง นิวท์เบิกตากว้างด้วยความตกใจระคนสับสน ร่างของผู้ชายสองคนที่กำลังช่วยกันแบกผู้ชายร่างยักษ์ซึ่งหมดสติอยู่อย่างทุลักทุเลกำลังใกล้เข้ามาถึงกำแพง ชัควิ่งไปตะโกนไปให้คนอื่นได้รับรู้
“มาช่วยกันหน่อย” นิวท์บอก ทุกคนช่วยกันพาอัลบีออกจากวงกตเพื่อรับเซรุ่มหลังจากมินโฮบอกว่าเขาถูกต่อย ก่อนที่ตัวนิวท์เองจะรีบวิ่งไปหาโทมัสที่เหมือนกับเพิ่งรบศึกชนะมาหมาดๆ
“นิวท์...” โทมัสเรียกชื่อคนตรงหน้า พยายามพยุงตัวเองให้เดินเข้าไปหานิวท์ แต่แล้วก็ต้องชะงักกึกเมื่อจู่ๆร่างบางก็วิ่งเข้ามากอดเขาโดยไม่ทันตั้งตัวเหมือนตอนที่เขากอดนิวท์ “ฮ..เฮ้!”
โทมัสแข็งค้างอยู่อย่างนั้น เขาตกใจและรู้สึกดีใจในเวลาเดียวกันที่อุตส่าห์ฝ่าฟันโศกา ฆ่ามันและออกมาจากวงกตได้ ออกมาเจออ้อมกอดที่อบอุ่น อ้อมกอดที่ทำให้โทมัสใจเต้นไม่เป็นส่ำ โทมัสยกแขนขึ้นโอบรอบตัวนิวท์เป็นการกอดตอบ รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลลงบ่าเขาจากใบหน้าที่กำลังซบอยู่ นิวท์สะอื้นนิดๆก่อนจะเก็บอาการไว้และผละออกจากอ้อมกอดของโทมัส
“ฉ..ฉัน โทมัส...น..นาย คือ...” นิวท์พูดไม่เป็นประโยค บอกไม่ถูกเลยว่าเขาดีใจแค่ไหนที่เห็นโทมัสกลับมายืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าเขา
“ไม่เป็นไรนิวท์” โทมัสกอดนิวท์อีกครั้ง กดหัวร่างบางให้ซบลงที่ไหล่ของเขาอีกหน ทั้งคู่กอดกันเนิ่นนานเหมือนการจากกันเพียงคืนเดียวสำหรับพวกเขายาวนานเป็นปีๆ “ฉันอยู่ตรงนี้”
คิดถึง...
โหยหา...
โทมัสรู้สึกคุ้นอย่างประหลาด มั่นใจว่านิวท์เองก็รู้สึกเช่นกัน เป็นกอดที่คุ้นเคยจนเกือบจะจำได้แต่ก็ไม่อาจนึกออก ทั้งคู่ผละออกจากกันก่อนต่างคนต่างเกิดอาการหน้าร้อนขึ้นมากะทันหัน หัวใจที่เต้นแรงจนแทบจะออกมาเต้นข้างนอกไม่ยอมสงบเมื่อพยายามบังคับให้ใจเย็น ให้พูดกันตามตรง...
การที่ผู้ชายมากอดกันแบบนี้มันน่าอายเป็นบ้าเลย!
แต่การได้เห็นใบหน้าที่ขึ้นสีแดงเรื่อๆแบบนั้นของนิวท์ สำหรับโทมัสแล้วถือว่าคุ้มค่าเกินพอแล้ว เพราะดวงหน้าเนียนๆเวลาถูกแต้มด้วยสีชมพูอ่อนแบบนั้น...
น่ารัก...
--------------------------------------------------
ง่อววว~ แหม่! ตอนนี้สั้นกว่าตอนอื่นๆหน่อย แถมเนื้อเรื่องก็ดำเนินช้ากว่าที่คิดไว้ แต่เราวางแผนไว้นะว่าจะดัดแปลงมันจากเนื้อเรื่องหลักในนิยาย ย้ำ! ว่าใน นิยาย! เพราะฉะนั้นถ้าหากสงสัยเรื่องสำนวนที่แปลกๆก็โทษคนแต่งกับคนแปลเอานะ (อีเด็กนี่-*-) แล้วเนื้อเรื่องส่วนใหญ่ก็จะเป็นของในนิยายด้วย จะมีหนังปนมานิดหน่อยเพื่อไม่ให้งงกันมากจนเกินไป (จะงงกว่าเดิมหรือเปล่า?)
แต่ที่คิดไว้ก็ประมาณนี้นะ เป็นความสัมพันธ์แบบค่อยเป็นค่อยไป ถึงจะรู้สึกดีๆกันตั้งแต่แรกแต่ก็แค่ให้มันพอลุ้นๆกันเท่านั้นเอง-3- ไม่ได้เร่งรัดอะไร ตามเนื้อเรื่อง แต่ก็ดำเนินแบบเอื่อยๆ ให้ความสำคัญกับความรู้สึกของทั้งคู่มากกว่าตามคอนเซ็ปเดิม
ปล. ปกติสำนวนในการแต่งนิยายเราไม่ได้ขนาดนี้นะ อันนี้แปลงเอาจากหนังสือนิยายซึ่งเกือบจะคล้ายละ 5555>< (มีอะไรโทษตาเจมส์กับผู้แปลแสงตะวันนะ!)
เดี๋ยวมาต่อเรื่อยๆน้าาา! ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามจริงๆนะคะ ทุกความคิดเห็นมีผลกับเราทั้งนั้น เม้นไว้เยอะๆให้ไรท์เตอร์ได้อ่าน ไรท์เตอร์ฟินแน่นอนค่ะ รักผู้อ่านที่สุดเลย^3^
ความคิดเห็น