คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รักครั้งเก่า
ณ สนามบินดอนเมือง
“เฮ้ ตะวัน ทางนี้ๆ” กลุ่มเพื่อนที่เรียกสามสี่คน ทำท่าโบกไม้โบกมือ
“ไอ้บ้า แกจะมาโบกอะไรอย่างนี้ว่ะ อายชาวบ้านเขา” ตะวันหน้างอ
“โอ่ยย แกจะแคร์อะไรว่ะ ฉันไม่เห็นแคร์เลย คนรวยทำอะไรก็ไม่ผิด” เพื่อนยักคิ้ว
“แกเนี้ยนะ ตลอดเลย” ตะวันพูดเอือมๆ
เพื่อนกลุ่มนี้เป็นเพื่อนสมัยเรียน คนพวกนี้ยังไม่ได้บริหารบริษัทเต็มตัว อย่างมากก็เป็นแค่รองประธาน แต่ตะวันได้เป็นประธานตั้งแต่เขาอายุ 18 เพราะพ่อแม่ของเขา ได้ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทางรถยนต์ อภิมหาสมบัติมูลค่าที่นับไม่ได้ถ้วน และกิจการต่างๆต้องตกมาเป็นของเขาเพียงคนเดียว มันเหนื่อยนะ เด็กอายุ 18 ที่ต้องดูแลบริษัทคนเดียวมาเต็มๆ ตอนนี้เขาอายุ 22 แล้ว แต่ผลงานการบริหารและรางวัลการประสบผลสำเร็จทางธุรกิจ ก็ทำให้เขาเป็นเด็กหนุ่มไฟแรงที่น่ากลัวอีกคนในวงการนี้
เครื่องบินทะยานขึ้นสูงพุ่งสู่ฟากฟ้า เพื่อไปถึงจุดหมายปลายทางที่ ภูเก็ต
“ฟู่วว ถึงซะที เดี๋ยวอีกสักพักคนขับรถของทางโรงแรมก็คงจะมาถึงแล้วละ” เพื่อนอีกคนในกลุ่มพูด
เมื่อรถคันหรูประจำโรงแรมระดับ5ดาว มารับแขกที่มาเยือนที่มีศักดิ์เป็นถึงลูกเจ้าของโรงแรมและกลุ่มเพื่อนๆ ทุกคนก็ได้มาถึงโรงแรมเป็นที่เรียบร้อย
“แยกย้ายกันได้เลยนะ ชั้นที่ 7 บรรยากาศดีสุดๆ มองเห็นทะเล มุมไหน ห้องไหน พวกนายเลือกได้เลย ฉันให้พ่อปิดทั้งชั้นไว้หมดแล้ว” นัทเอ่ย
“เออ... จ๋าๆ ไอ้ลูกเจ้าของโรงแรม อย่าให้ฉันมาเปิดเป็นคู่แข่งบ้างนะ! ” ตะวันเอ่ยอย่างหมั่นไส้
“เฮ่ย เฮ่ย อย่าเชียวนะไอ้ตะวัน ขืนแกมาเปิดโรงแรมพ่อฉันตายเจ๊งพอดี” นัทพูดทีเล่นทีจริง
“ฮ่า ๆๆ ฉันล้อเล่นว่ะ ไม่หรอก แค่นี้ก็เหนื่อยจะแย่แล้วละ” ร่างบางยิ้มให้เพื่อน
ไม่แปลกที่นักลงทุนหรือว่านักธุรกิจหลายๆคนจะเกรงกลัวอาทิตย์ เวชวรกุล เพราะเขาถ้าหากเปิดหรือลงทุนที่ไหนแล้ว ไม่มีคำว่าพลาด และยิ่งทำให้ธุรกิจใกล้เคียงที่เป็นประเภทเดียวกัน ต้องดับอนาถแน่ๆ
สายลมเอื่อยๆที่พัดเข้ามา ส่งผลให้ม่านสีขาวสะอาดตาพลิ้วไหวไปมา กลิ่นไอทะเลในช่วงเย็นๆแบบนี้ทำให้ทุกอย่างมันดูเงียบสงบดีจริงๆ ตะวันเลือกที่จะอยู่ห้องริมฝั่งตะวันตก เพื่อที่จะได้ดูพระอาทิตย์ตกดินและ มันค่อนข้างที่จะเงียบ เขาเป็นคนชอบเขาสังคมก็จริง แต่เขาไม่ชอบอะไรวุ่นวาย อาจจะเพราะ... เขาอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้นึกถึงน้องชายที่ตอนนี้ไปได้ดีที่ญี่ปุ่น “ศศิน” ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสีย เขาอายุ 18 น้องชายอายุ 16 เขาจะต้องดูแลทั้งบริษัทและกิจการมากมาย คงไม่มีเวลาให้น้องชาย ตะวันจึงส่งน้องชายไปอยู่ที่โรงเรียนประจำอันดับ1ของญี่ปุ่น นานๆทีถึงจะได้โทรหากันเพราะเขาในแต่ละวันก็ยุ่งมากเช่นกัน
เสียงต่อสายปลายทางไปต่างประเทศ ตู๊ด ... ตู๊ ด...
“ไงไอ้น้องชาย” ตะวันพูดอย่างอารมณ์ดี
“พี่ตะวัน อ๋า.. คิดถึงจะแย่ ทำไมไม่โทรหากันบ้างเลย” เสียงปลายทางพูดติดงอน
“แกนั่นแหละ ทำไมไม่โทรหาพี่บ้างหืม? ถ้าพี่ไม่โทรไปหา แกก็คงไม่โทรมาหรอกจริงมั้ย”
“ป่าวนะครับ ผมอ่ะกลัวพี่ไม่ว่างต่างหาก ขนาดผมเมลล์ไปพี่ยังไม่ตอบเลย โทรหาพี่ก็ชอบติดประชุม”
“ฮ่าๆ พี่ขอโทษนะ ว่าแต่เราสบายดีไหม”
“สบายดีครับ ทั้งกายทั้งใจ แต่ช่วงนี้เบื่อๆ”
“ทำไมเป็นงั้น ถ้าเบื่อก็กลับมาไทยนี่มา ย้ายมานี่ก็ได้”
“ไม่เอาหรอก ผมขี้เกียจไปอยู่ไทย ผมเกลียดมันจะตายพี่ก็รู้”
“ศศิน อย่าเรียกลุงศักดิ์แบบนั้นนะ” ตะวันขึ้นเสียง
“ก็จริงนี่ มันอ่ะฆ่า…”
“หยุดนะ ลุงเขาเป็นคนดี เป็นญาติคนสุดท้ายของพวกเรา ตำรวจมันก็งี่เง่า”
“พี่ผมเตือนแล้วนะ ไม่เอาแล้วไม่อยากจะพูด แค่นี้นะครับ”
ชายหนุ่มเริ่มหัวเสียกับการคุยโทรศัพท์กับน้องชาย เขาจึงเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อสีขาวโปรงและกางเกงเลสีเลือดหมูเข้ม ซึ่งตัดกับสีผิวขาวอมชมพูของเขา
ครืน นน ซ่า ส ส.. ค รืน นน... ซ่า ส สส เสียงคลื่นกระเถาะกับโขลกหินเวลาเย็นๆแบบนี้ช่างเป็นอะไรที่ดีจริงๆเลย ชายนุ่มนั่งกอดเข่าอยู่ที่ริมชายหาดเพียงลำพัง เวลาช่วงนี้พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้ว...
“สุดหล่อ นั่งคนเดียวหรอค่ะ” เสียงหวานๆของหญิงสาวนิรนามดังมาจากข้างหลัง
“ อ๋อครับ...” ตะวันตอนแต่ไม่หันหน้าไป เขาไม่ค่อยอยากจะคุยกับคนแปลกหน้า
“ดูอาทิตย์ตกคนเดียวแบบนี้ไม่เหงาแย่หรอ” เสียงหญิงสาวยังคงถาม
“ไม่หรอกครับ ผมขอตัวนะ” พูดพลางลุกกันจะหันหลัง แต่แล้ว...
“พี่นาถ!” เสียงคนพูดดูท่าทางตกใจปนดีใจ
“ใช่จ๊ะ พี่เอง แหม.. ตะวันจำพี่ไม่ได้ พี่คุยด้วยก็ไม่ยอมหันหน้ามาคุยกัน” นาถทำหน้างอน
“ผม.. ผมไม่รู้ว่า.. พี่กลับมา นัทมันไม่ได้บอกผม”
“พี่เป็นคนไม่ให้นัทบอกเราเองแหละ พี่อยากจะเซอร์ไพท์เราไง” ยิ้มหวานของหญิงสาวทำให้ตะวันแทบจะละลายอยู่ตรงนั้น เธอเป็นรักแรกของเขา
“พี่สวยขึ้นเยอะเลยนะครับ” สายตาจ้องที่ใบหน้าหญิงสาว
“นายก็หล่อขึ้นเยอะ แต่ทำไมตัวไม่ค่อยสูงเลย” หญิงสาวพูดติดตลก
“ผมนะ... สูงมาตรฐานชายไทย พี่ต่างหากที่เอาผมไปเทียบกับคนอื่น” ตะวันเสียงแข็ง
“โอ๋ๆ พี่ไม่พูดแล้วจ้า แล้วเป็นไงบ้าง” หญิงสาวลูบแก้มขาวๆของตะวัน
“คิดถึง...” ร่างสูงก้มหน้า
“พี่ก็คิดถึงเรานะ” หญิงสาวกอดคนตรงหน้าแน่น
ตะวันเจอกับพี่นาถ ซึ่งเป็นพี่สาวของเพื่อนสนิทเขา หลังจากที่พ่อแม่ของเขาเสีย พี่นาถก็คอยมาดูแลเขา คอยปลอบ คอยห่วงใย เป็นที่ปรึกษา เป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ และคนรักในเวลาเดียวกัน แต่แล้วพี่นาถก็ต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศพร้อมกับข่าวที่ประกาศออกมาว่า เธอได้แต่งงานกับแฟนหนุ่มต่างประเทศ จากที่ตะวันเป็นคนที่บ้างานอยู่แล้ว เขายิ่งกลับบ้างานมากขึ้นไปอีก แต่แล้วเธอคนนี้ก็กลับมาอีกครั้ง
...................................................................................................................
ความคิดเห็น