คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Choose *~Siwon x Hankyung~* Part. 1
SHORT FICTION : My Choose
Actor : Siwon x Hankyung
Author : Cin’nan
Rate : NO
Note : ทุกอย่างที่ไรท์เตอร์เขียนเกิดจากจินตนาการของไรท์เตอร์ (บ้าบอ) คนนี้เท่านั้นค่ะ ไม่เกี่ยวกับชีวิตจริง (ของพี่ๆเค้า แต่เกี่ยวข้องกับไรท์เตอร์ =,.=) แหะๆ
*~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~*
My Choose
Parts 1
ทำไมคนที่รักกันต้องแยกจากกัน...?
ทำไมเราต้องเจ็บปวดเมื่อเห็นเค้าเดินกับคนอื่น...?
ทำไมแค่เค้าทำเมินใส่เราหัวใจถึงเจ็บแปลบขนาดนี้...?
ทำไมต้องแอบมองเค้าทั้งๆเราเป็นคนเลือกเอง...?
ถึงแม้จะเป็นผู้เลือก...
แต่ก็ไม่ได้แปลว่าทางเลือกนั้นจะถูกเสมอไป...
ฮันกยอง...ชายหนุ่มที่มีใบหน้าหล่อเหลา หล่อจนผู้ชายทั่วไปอิจฉา แต่ใครจะรู้ว่าชายหนุ่มผู้นี้เป็นเคะ ท่าทางแมนๆกับหน้าตาแมนๆของเขากินใจสาวๆเกือบทุกคนไป...แต่สาวๆพวกนั้นก็ต้องใจสลายเมื่อชายหนุ่มซึ่งเป็นแฟนของฮันกยองเดินเข้ามาหอมแก้มฮันกยองเบาๆแล้วยื่นขวดน้ำให้
“...”
“ฮัน...เป็นอะไรไป?”
“ซีวอน...คือ...”
“หืม?”
“เราเลิกกันเถอะซีวอน...ฮึก”ฮันกยองพูดจบหยาดน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ในดวงตาคู่สวยก็หยดลงมาพร้อมๆกับน้ำฝนที่เริ่มโปรยปราย
“...ทำไม...”
“เพราะฉัน...ฉันเกลียดนาย!! ฉันเบื่อนาย!!!! ฉันเบื่อนายเต็มทนแล้วซีวอน เลิก...เลิกยุ่งกับฉัน ฮึก สักที!!”ฮันกยองเอ่ยถ้อยคำที่เค้าเองก็ไม่เคยคิดจะพูดมันออกมา...เอ่ยออกมาทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่ได้ทำให้คนรักเจ็บเพียงคนเดียว...แต่มันยังทำให้ตนเองที่เป็นคนพูดมันออกมาเจ็บเหมือนมีเข็มพันเล่มทิ่มแทงร่างกาย...
“...งั้น...ฉันก็จะไป...ไม่มาให้นาย...ได้เห็นหน้าอีก...”ซีวอนกลั้นเสียงที่สั่นเทาของตัวเองเอาไว้แล้วหันหลังเดินจากไป
‘ทำไมหัวใจฉันถึงเรียกร้องให้นายกลับมาล่ะซีวอน...ทำไมหัวใจฉันมันอยากรั้งนายไว้ขนาดนี้!!! ทำไมฉันมองแผ่นหลังของนายที่ไกลห่างฉันออกไปแล้วถึงเจ็บขนาดนี้...แต่ละก้าวที่นายเดินออกไปมันทำให้ฉันรู้สึกว่า...เราจะไม่สามารถเป็นแม้แต่เพื่อนกันได้ แต่มันก็ดีแล้วนิ...ในเมื่อฉันเลือกเอง!!! ฮึกๆ...’
ยิ่งฝนตกหนักมากเท่าไหร่ก็ยิ่งว้าเหว่...ผู้คนพากันเดินหลบฝนแต่ตนเองกลับนั่งร้องไห้อยู่กลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาไม่ยั้ง...บรรยากาศแบบนี้ทำให้คนช้ำรัก...จะเรียกว่าช้ำรักคงไม่ได้เพราะฮันกยองเป็นคนเลือกที่จะจากไปเอง...บรรยากาศแบบนี้ทำให้คนที่เลือกจะจากไปอย่างฮันกยองยิ่งร้องไห้หนักขึ้น
“ฮือๆๆๆ ฉันขอโทษซีวอน!!!”คำขอโทษเป็นพันๆคำถูกส่งออกไป ถึงจะขอโทษทั้งชีวิต...แต่คำๆนั่นคงจะส่งไปไม่ถึงหากฮันกยองยังคงนั่งอยู่ตรงนี้...
“ฮึก...ฮือๆๆ”หลังจากร่างสูงเดินออกไปฮันกยองก็ทรุดฮวบนั่งกับพื้นทันที...ทั้งๆที่ตนเองเป็นคนเลือกที่จะจากไป...แต่ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ถูกทอดทิ้ง...
หลังจากวันนั้นฮันกยองกับซีวอนก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย...คอนโดที่ฮันกยองอยู่จากที่เคยมีเสียงหัวเราะของทั้งสองคนให้คนอื่นได้ยิน...เสียงหัวเราะที่ทำให้คนที่ได้ยินยิ้มตามไปด้วย...ตอนนี้คงมีแต่เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาแทน...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พี่ฮัน! ฮยอกแจเองฮะ!!”ฮยอกแจ...ชายหนุ่มหน้าหวานที่มีเหงือกสีแดงเป็นเอกลักษณ์และความร่าเริงสดใสที่ทำให้คนที่อยู่ใกล้ยิ้มได้โดยไม่ยากตะโกนบอกคนที่อยู่ในห้อง
“ฮึก...ฮยอก...ฮึก”
“พี่ฮัน!! ผมเข้าไปนะฮะ!!”ฮยอกแจเปิดประตูที่ไม่ได้ลงกรเอาไว้เข้าไปภายในห้อง...แต่ฮยอกแจไม่ได้มาคนเดียว เขามาพร้อมกับชายหนุ่มหน้าสวยร่างบอบบางดูน่าทนุถนอมต่างกับนิสัยอย่างสิ้นเชิง...คิมฮีชอล...
“ฮัน!!!!”ฮีชอลเป็นคนแรกที่ถลาเข้าไปกอดฮันกยองเอาไว้ ฮยอกแจที่เพิ่งเห็นสภาพฮันกยองก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำอุ่น
สภาพของฮันกยองตอนนี้ไม่ต่างกับผีดิบตายซากเลยแม้แต่น้อย...ใบหน้าที่ซีดเซียว ร่างกายซูบผอม ดวงตาแดงกล่ำ...ขอบตาที่ดำคล้ำอย่างเห็นได้ชัด...ฮันกยองตอนนี้ทำให้ฮีชอลแทบจะพูดออกมาไม่เป็นภาษา
“ฮัน...ทำไมนายถึงเป็นอย่างนี้เนี่ย!!~”
“ฮือๆๆ~”ฮันกยองร้องไห้ไม่หยุด...
“ใครมันทำนายขนาดนี้ฮะ!!!”
“พี่ฮีชอลฮะ...ใจเย็นๆก่อน”
“ใครจะเย็นไหวฮยอก!! นายดูสภาพฮันสิ ฮึก...ฮันกยองที่ร่าเริงของฉันหายไปไหนกันฮยอก!!”
“พี่ฮะ...ผมรู้ๆ...แต่พี่ต้องใจเย็นนะฮะ”ฮยอกแจกอดปลอบฮีชอล
“ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษ...”เสียงแหบพล่าของฮันกยองพร่ำพูดแต่คำว่าขอโทษไม่หยุดจนฮีชอลแทบจะทนสภาพของฮันกยองไม่ได้...อยากจะฆ่าคนที่ทำให้ฮันกยองเป็นแบบนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
“ใครทำอะไรพี่ฮะพี่ฮัน”
“ฮือๆๆๆ”ฮันกยองไม่พูดอะไรแต่กลับร้องไห้ออกมาแล้วกอดฮีชอลไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“อย่าทิ้ง...อย่าทิ้งฉันไปอีกนะ ฮือๆๆ”
ฮีชอลกับฮยอกแจพาฮันกยองไปเกาะเชจูด้วยกันเพราะสภาพฮันกยองตอนนี้ เดินไปไหนมาไหนคงจะมีแต่คนคิดว่าเป็นผีดิบเดินได้แน่ๆ...ฮีชอลโอบกอดฮันกยองตลอดเวลาที่เดินทางไปเกาะเชจู เวลาจะนอนก็จะนอนตักฮันกยองแล้วกอดเอวฮันกยองเอาไว้หลวมๆ
“พี่ฮะ...”
“อะไรฮยอก”
“ผมง่วงจัง”ฮยอกแจทำตาวิ้งๆ
“อะไรของนาย!!”
“-v-”ฮยอกแจทำหน้ามุ่ยทันที
ฮีชอลส่ายหัวด้วยความระอาแล้วหันไปมองหน้าฮันกยองที่ตอนนี้หลับอยู่... ‘แม้แต่ยามหลับนายยังมีคราบน้ำตาติดเลยหรอฮัน...ใครทำให้นายเจ็บขนาดนี้ฮันกยอง...’ ไม่นานฮีชอลก็ผล็อยหลับไปอีกคน
เกาะเชจูแห่งนี้จะทำให้เค้าลืมคนเก่าได้ไหม?
เกาะเชจูแห่งนี้จะช่วยให้เค้าเจอคนใหม่ได้ไหม?
เกาะเชจูแห่งนี้จะทำให้เค้าลืมความเจ็บปวดได้ไหม?
เกาะเชจูแห่งนี้จะมีสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิตเค้าหรือไม่?
จะดีหรือร้าย…
เราก็เป็นคนเลือกเอง...
จะผิดจะถูก...
เราก็เป็นคนเลือกเอง...
ฮันกยองมาอยู่ที่เกาะเชจูได้เกือบปีแล้ว...แม้ความเศร้าจะจางหายไปบ้าง แต่เวลาที่เค้าอยู่คนเดียวมันก็ทำให้ภาพเหตุการณ์ในวันวานวนกลับเข้ามาในสมอง...บางครั้งก็ยิ้มให้กับภาพๆนั้น...แต่บางเหตุการณ์ที่มันไม่น่าจดจำก็ทำให้ฮันกยองร้องไห้ออกมาอย่างเสียมิได้
“ฮึก...”
“ฮันกยอง!!~~”เสียงใสแจ๋วของฮีชอลดังมาแต่ไกล
“อะไร..”ฮันกยองเช็ดน้ำตาออกโดยไม่ให้ร่างบางเห็นแล้วหันไปถามร่างบาง
“ฮยอกแจเกือบทำครัวไม่แหนะ...ฉันบอกให้รอนายกลับมาทำให้กินไอ้เด็กบ้านั่นก็ไม่เชื่อ!! ทำแค่ไข่เจียวยังไหม้ดำปี๋เลย!”ฮีชอลทำหน้าตาขยะแขยง
“ฮ่าๆๆ ไปๆเดี๋ยวฉันกลับไปทำให้กิน เดี๋ยวฮยอกก็ทำบ้านไหม้กันพอดีปล่อยให้อยู่คนเดียวอย่างนี้”
ร่างเล็กและร่างสูงที่วิ่งกลับบ้านกันอย่างสนุกสนานจนคนผ่านไปผ่านมานึกว่าวิ่งเล่นกันด้วยซ้ำ...ดูเหมือนคู่รักซะมากกว่าเพื่อน
“ฮยอกแจนายทำครัวไหม้หรือยัง!!~”เสียงแหลมสูงของฮีชอลตะโกนถามฮยอกแจเมื่อเข้ามาในบ้าน
“ผมยังไม่ทำไหม้หรอกฮะ!!”
“ฮ่าๆๆๆ”ฮันกยองหัวเราะออกมาแล้วเดินไปไล่ฮยอกแจออกมาจากห้องครัว ฮันกยองเดินเข้าไปในห้องครัวแล้วลงมือทำอาหารโดยมีลูกมือคือฮีชอล...เพราะฮยอกแจได้เกือบทำครัวไหม้ไปครั้งแล้วฮีชอลจึงไม่ไว้ใจให้ฮยอกแจเป็นลูกมือของฮันกยอง ถึงตัวเองจะไม่ได้ต่างอะไรจากฮยอกแจเลยก็เถอะ
“พวกนายไปนั่งรอจะดีกว่าไหม?”
“นี่ฉันไม่เหมือนฮยอกแจนะ!!”
“แต่พี่แย่กว่าผมอีกใช่ไหมล่ะ?!”ฮยอกแจพูดแทรกขึ้น
“ไอ้ไก่!!!”
ฮยอกแจวิ่งหนีทันทีที่ฮีชอลตะโกนขึ้นจนฮันกยองที่ยืนมองดูอดยิ้มให้กับความขี้เล่นและเป็นกันเองของสองคนไม่ได้ ‘พวกนายเนี่ยน้า~’
“เฮ้อ...เดี๋ยวฉันทำอาหารเอง ขืนรอพวกนายช่วยคงอดกินกันถ้วนหน้าแน่ๆเลย”
“แต่...”
“ไปเถอะน่าฉันทำคนเดียวได้”
ฮีชอลพยักหน้าแล้วรีบวิ่งปรู๊ดเพื่อไปไล่ล่าฆ่าฮยอกแจ...ฮันกยองทำข้าวผัดไข่กับปูย่างเสร็จก็ยกไปเสิร์ฟแต่เมื่อมองผ่านหน้าต่างไปเห็นฮีชอลกับฮยอกแจที่วิ่งไล่กันเป็นเด็กมันก็อดนึกถึงตัวเองไม่ได้... ‘เมื่อไหร่กันที่ฉันจะได้มีความสุขแบบนั้นบ้าง...มีความสุขจริงๆแบบนั้นสักที...’
“พี่ฮันฮะ!!”
“...หะ..หืม?”
“ผมกับพี่ฮีชอลจะไปเดินเล่นในตลาดนะฮะพี่!!”
“อ้าว...แล้วไม่กินข้าวกันก่อนหรอฮยอก?”
“ก็...”
“เดี๋ยวเรากินเสร็จแล้วไปกันทั้งสามคนละกัน...เนอะฮยอก!!”ฮีชอลพูดแทรกขึ้นเพราะไม่อยากให้ฮันกยองต้องกินข้าวคนเดียว
ทั้งสามกินข้าวกันอย่างสนุกสนาน...ถึงแม้แววตาของฮันกยองจะดูหม่นหมองบ้างแต่ว่าฮันกยองก็ยังคงยิ้ม...ไม่ได้ฝืนยิ้มแต่ยิ้มออกมาจากใจจริง...ยิ้มเพราะภาพตรงหน้า ฮยอกแจกับฮีชอลถึงจะทะเลาะกันแต่ก็ยิ้ม...ถึงแม้เค้าจะยังไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรทะเลาะกันอยู่ถึงยิ้มได้
‘ทำไมพวกนายทะเลาะกันยังยิ้มได้นะ...แล้วฉันล่ะ...ทำไมฉันทะเลาะกับเขาฉันถึงร้องไห้จะเป็นจะตาย...’
“ฉันอิ่มแล้วฮัน!! ไปตลาดกันนะ”
“อืมไปสิ...”
ทั้งสามคนเดินไปตลาดที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านพักเท่าไหร่ ตลอดทางฮีชอลจะเกาะแขนฮันกยองตลอด ส่วนฮยอกแจก็จะเกาะแขนฮีชอลแต่ก็โดนฮีชอลสะบัดทิ้งทุกครั้ง แต่ฮยอกแจก็ยังจะเอามือไปเกาะแขนฮีชอลจนฮีชอลต้องปล่อยเลยตามเลย
ไม่นานทั้งสามคนก็มาหยุดอยู่หน้าตลาดที่มีผู้คนมาเดินจับจ่ายซื้อของเต็มไปหมด...แต่ร้านที่ดูจะเป็นจุดสนใจที่สุดเหมือนจะเป็นร้านที่มีผู้ชายใส่ชุดตัวตลกส่วนอีกคนสวมชุดหมาป่า...และคนที่ใส่ชุดหมาป่านั้นก็ได้รับความสนใจจากฮีชอลไม่น้อยเลยทีเดียว
“ฮัน!! ดูสิแมวน่ารักจังเลย!”
“พี่ฮะ...”
“หุบปากไปเลยไอ้ไก่วิปริต!”
“ฮ่าๆๆ พวกนายนี่จริงๆเลย”
ฮีชอลเชิดหน้าใส่ฮยอกแจแล้วควงแขนฮันกยองเดินไปดูคนที่ใส่ชุดหมาป่าคนนั้น... ‘ใส่ชุดแมวเหมียวสีดำน่ารักจัง >.<’
“เจ้าแมวน้อย!!”
“ฮีชอล...นั่นไม่ใช่แมวสักหน่อย”
“แมว!! เจ้าแมวน้อยๆๆ”แล้วฮีชอลก็จับมือหมาป่า (ในคราบแมวน้อยของฮีชอล) แล้วพากระโดดเหมือนเด็กๆจนฮยอกแจบุ้ยปากออกมาเพราะความหมั่นไส้หน่อยๆ
“เอ่อ...คุณครับผมไม่ใช่แมว!”
“นี่ฉันบอกว่านายเป็นแมวนายก็ต้องเป็นแมวสิ!!”
“เอ่อ...แต่ผมไม่ใช่แมวนี่ครับ!”
“ก็ฉันบอกว่าใช่ไงวะ!! เอ๊ะไอ้บ้านี่กล้าขัดใจฉันหรอ!!”
“ฮีชอลไม่เอาน่า...ไม่เอานะคนเก่ง...”
ฮันกยองใช้มือโอบเอวฮีชอลเข้ามากอดเอาไว้แล้วพูดดีๆกับฮีชอลเพื่อให้ฮีชอลใจเย็นๆก่อน...แต่การกระทำของฮันกยองก็อยู่ในสายตาของผู้ชายคนหนึ่งไปแล้ว...ผู้ชายที่ฮันกยองเลือกที่จะจากไป
“นายจากฉันมาเพราะพี่ฮีชอลหรอ...”
“พี่ซีวอน!! พี่มาทำอะไรที่เชจูฮะ”เสียงของฮยอกแจทำให้ฮันกยอง ฮีชอลรวมไปถึงเจ้าหมาป่าต่างหันไปมองผู้มาเยือน
“ซีวอน...”แววตาของฮันกยองหม่นลงอีกครั้ง...ขอบตาเริ่มมีน้ำใสๆเอ่อคลอ...
“ซีวอนคะ!!~ ซันนี่อยากกลับบ้านแล้ว...”
“...”
“ซีวอน...”
“...”
“ซีวอนคะ!!”ซันนี่พูดขึ้นด้วยเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม
“หะ...หืม ซันพูดว่าอะไรนะ?”
ซันนี่ทำหน้ามุ่ยแล้วแสร้งเดินหนีไปเพื่อหวังให้ซีวอนเดินตามตนเองมา...แต่ก็ผิดคาดเพราะซีวอนยืนอยู่กับที่...ดวงตามองไปที่ใบหน้าของฮันกยอง แววตาที่แฝงความเจ็บปวดของซีวอน...แววตาที่หม่นหมองของฮันกยอง...
“ซีวอน...”ฮันกยองเอ่ยขึ้น
“...นายคงมีคนดูแลแล้วสินะ”ซีวอนมองไปยังมือของฮันกยองที่ยังคงโอบฮีชอลไว้
“ใช่”ฮันกยองตอบออกมา ซึ่งคำตอบนี้ทำให้ซีวอนถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว
“ก็ดี!~”
“ก็แน่! ฮีชอลน่ะดีกว่านายเป็นร้อยเท่าเลย!!”
ฮีชอลกับฮยอกแจซึ่งพอเข้าใจอยู่บ้างว่าสองคนนี้เป็นแฟนกันมาก่อน แต่ก็ไม่ทราบสาเหตุที่ทั้งสองคนเลิกกันทั้งๆที่รักกันมากขนาดนี้...และก็ไม่อยากจะถามเพื่อให้ฮันกยองนึกถึงมันอีก...แต่ตอนนี้ถึงจะพยายามไม่ให้ฮันกยองนึกถึงมันแค่ไหน ปัญหาทั้งหมดก็เดินมาหาด้วยตัวเองซะแล้ว
“เฮอะ!! ซันนี่ก็ดีกว่านายเป็นพันเท่าเหมือนกัน! เธออ่อนหวาน น่ารัก น่าทนุถนอม อยู่ใกล้ๆทีไรหัวใจหวั่นไหวทุกที!!”ซีวอนพูดออกมาพร้อมทำท่าทางมีความสุขเสียเต็มประดา
“...ก็...ก็ใช่สิ...”ฮันกยองพูดต่อไม่ไหวเพราะน้ำตาจะไหลอยู่รอมร่อ
“ซีวอน!! ฉันว่าคำถามนั้นนายเองคิดคำตอบรอไว้แล้วไม่ใช่หรอ!! แต่พอคำตอบมันออกมาเป็นแบบที่นายคิดนายกลับทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโตโดยการหาเรื่องฮันแทน!! ฉันล่ะผิดหวังในตัวนายจริงๆ”ฮีชอลให้ฮยอกแจพาฮันกยองออกไปจากตรงนี้แล้วตัวเองก็ด่าในสิ่งที่อัดอั้นออกมา
“...”
“ถ้านายทำอย่างนี้เพราะประชดล่ะก็...อย่าทำเลย ทำอย่างนี้เลิกยุ่งกับฮันไปเถอะ...เพราะนายนะ... ‘ไม่คู่ควรกับฮันเลยสักนิด’...”
“...”
“แต่ถ้านายรักฮันอยู่...ทำตามที่หัวใจต้องการเถอะ...ฉันไม่อยากเห็นพวกนายเจ็บกันทั้งสองคน”ฮีชอลพูดทิ้งท้ายแล้วเดินตามฮันกยองออกไป ส่วนเจ้าหมาป่า (ที่ฮีชอลเรียกมันว่าแมว = =) ก็ทำหน้างงๆแล้วเดินกลับเข้าร้านของตัวเองไป
ซีวอนจะเลือกอะไร?
ซีวอนจะทำให้ฮันมีความสุขได้หรือไม่?
หรือซีวอนจะทำให้ฮันต้องร้องไห้อีก?
ทางเลือกทุกทาง...
เมื่อได้เลือกไปแล้วจะกลับไปแก้ไขไม่ได้
หลังจากที่ฮีชอลฮันกยองและฮยอกแจกลับไปแล้วซีวอนก็เอาแต่ยืนคิด...ทางเลือกที่ฮีชอลบอกมาเค้าสามารถเลือกมันได้ก็จริง...แต่ทางเลือกไหนกันที่เค้าต้องการ...ทางเลือกไหนที่เค้าต้องการกัน?
‘ทำมันซะ...ตามที่หัวใจต้องการ’ จู่ๆคำพูดนี้ก็วนเข้ามาในหัวของซีวอน...
“ทำตามที่ใจต้องการงั้นหรอ...”
“...”
ซีวอนนิ่งไปสักพักก่อนจะยิ้มออกมา...รอยยิ้มนั้นจะทำให้อะไรพลิกผันอีก...มันจะเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ฮันกยองยิ้มออกหรือไม่??
“เหตุผลที่นายเลิกกับฉันมันไม่ใช่แค่นายเบื่อฉันใช่ไหม...”
ตั้งแต่ฮันกยองกลับบ้านมาก็เอาแต่อยู่ในห้องฮีชอลเรียกเท่าไหร่ก็มีแต่ความเงียบที่ตอบกลับมาเท่านั้น...
“ฮัน...”
“พี่ไปนอนเถอะฮะ มันดึกมากแล้วนะ”ฮยอกแจจับไหล่ฮีชอลจากด้านหลังเบาๆ
“ฉันสงสารฮันจังฮยอก”
“ผมก็สงสารพี่ฮันฮะ...”
ฮีชอลยอมเข้าห้องไปนอนเพราะทนเสียงแหลมๆของฮยอกแจที่บ่นเขาเป็นชุดเพราะไม่ยอมไปหลับไปนอน ‘ตกลงไอ้ไก่นี่เป็นพ่อฉันหรือน้องฉันวะ!!!!’
เช้านี้ก็เหมือนเดิม...แต่ต่างกันตรงที่ภายในบ้านเล็กๆหลังนี้เงียบเชียบกว่าเดิม และมีดวงตาเศร้าๆของฮันกยองแทนรอยยิ้ม...ฮีชอลยังคงนั่งมองฮันกยองด้วยความเป็นห่วง ส่วนฮยอกแจหายไปไหนตั้งแต่เช้าแล้วก็ไม่รู้...
“ฮันกินอะไรหน่อยไหม?”
“นายหิวก็กินเถอะฮีชอล”
“แต่...”
“นายไปกินเถอะฉันไม่หิว”
“ฟังก่อนสิ! แต่ฉันทำไม่เป็น”
พอฮีชอลพูดจบฮันกยองก็ส่ายหน้าด้วยความระอาแล้วเดินเข้าครัวไปทำอาหารให้ฮีชอลกินทันที...ฮันกยองเข้าครัวไปไม่นานเสียงรถก็มาจอดที่หน้าบ้าน...
“ใครมา?”
พูดจบฮีชอลก็ลุกขึ้นเดินไปดูผู้มาเยือนทันที...ผู้ชายหน้าหวานที่ฮีชอลรู้จักดีเดินลงมาจากรถสปอร์ตคันหรูที่แค่มองดูก็รู้ว่าคนขับต้องรวยมากแน่ๆ....ผุ้ชายหน้าหวานคนนั้นแน่นอนว่าคือฮยอกแจนั่นเอง ฮยอกแจยิ้มแล้วเดินมาหาฮีชอลที่ยืนทำหน้างงอยู่ ไม่เข้าใจว่าใครพาฮยอกแจมาส่ง?
“นายมากับใครน่ะฮยอกแจ!”
“ผมมากับ....”
ความคิดเห็น