SHOTFIC:2PM.

ลำดับตอนที่ #2 : KHUNWOO : ขาดไม่ได้! [END]

 

  KW : ขาดไม่ได้ ! . 

Title : ขาดไม่ได้!
Author : 'Khunwoo'is.real
Paring : Nichkhun x Wooyoung







4 ปีที่เราคบกัน มันคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดของผม

นิชคุณกับจางอูยองรู้จักกันตอนมัธยมปลายนิดๆ และในตอนนั้นเอง นิชคุณก็มีใครอีกคนอยู่แล้ว..

เราขาดการติดต่อกันสักพัก.. แต่สุดท้ายโชคชะตาก็พาเราสองคนมาพบกันอีกครั้ง..

ผมรวบรวมกำลังใจ และความรักที่ล้นเปี่ยมเอ่ยขอคบกับเขาตรงๆ หลายคนอาจจะมองว่ามันดูบ้าบิ่นไปเสียหน่อย แต่ใครจะสนล่ะ มันไม่ได้สำคัญอะไรสักกาติ๊ดเดียว..

สิ่งที่สำคัญที่สุด คือเขาตอบตกลงคบกับผมต่างหาก นั่นล่ะ สำคัญสุดๆแล้ว!

แล้วใครจะรู้ล่ะคับว่า 4 ปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยรักผมเลย..

นิชคุณไม่เคยรักจางอูยอง..

.

.

.

.

.

แต่คุณไม่ต้องตกใจหรอกนะ

จางอูยองน่ะ.. ชินซะแล้ว..

 

.

.

.

.

.

.

.

.


.

.

“อูยองตื่นได้แล้วคับคนดี..” เสียงกระซิบแผ่วเบา พร้อมสัมผัสจุมพิตที่ใบหู อดที่จะทำให้ผมอมยิ้มกับความน่ารักของแฟนตัวเองไม่ได้ นิชคุณเป็นคนหล่อมาก! แล้วจางอูยองก็น่ารักมากด้วยนะ! แต่ก็นั่นแหล่ะ น่ารักก็เท่านั้น นิชคุณมองข้ามความน่ารักของผมได้สบายๆ แตกต่างจากคนอื่นที่ชอบตามอกตามใจผม จนผมเสียนิสัย..

“อืออ..พี่คุณคับ ผมง่วงจัง” รอยยิ้มเล็กๆเผยขึ้นบนใบหน้า นิชคุณกดจมูกลงบนแก้มอิ่ม เอื้อมมือสัมผัสปลายผมนิ่มพร้อมลูบหัวลูบหางให้เด็กน้อยบนเตียงกว้างได้นอนต่อตามที่ใจหวัง

“งั้นพี่จะลงไปทำอาหารเช้ารอแล้วกัน.. แต่ถ้าพี่ขึ้นมาปลุกอีกทีแล้วนายไม่ตื่นล่ะก็.. พี่จะจัดการนายให้ลุกไปไหนไม่ได้สักวันสองวันเลยเข้าใจมั้ย” คำพูดที่ดูหยอกล้อ หากใครได้ยินคงขวยเขินถึงกับอายม้วนเป็นก้อนผ้าห่มอยู่บนเตียงแน่ๆ แต่สำหรับจางอูยอง ประโยคเช่นนี้ ดังขึ้นทุกเช้าเสียจนชินไปแล้ว..

 

.

.

.

.

.

.

.

.


.

.

“ทานผักสิอูยอง..” นิชคุณพูดขึ้นหลังจากมองการกินอาหารเช้าของอูยองที่ดูแปลกไปจากทุกวัน ก็เพราะทุกเช้าเค้าจะทำไก่ทอดร้อนๆให้คนตรงหน้าได้กิน แต่วันนี้ไก่ดันหมดตู้ซะก่อน เหลือก็แต่ผักนิดๆหน่อยๆ พอปะทังชีวิตในตอนเช้าไปได้เท่านั้น แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น จางอูยองนั่งเขี่ยผักไปมา พร้อมเบะปากเตรียมตัวจะอังๆใส่กันทุกสถานการณ์

“ผมเกลียด..” คำพูดสั้นๆแต่ได้ใจความดังแผ่วมากับสายลมจนนิชคุณต้องถอนหายใจไปตามๆกัน

“แต่ถ้าไม่กิน อูยองจะหิวมากนะรู้มั้ย”

“ผมจะไปกินกับพี่แทคที่ทำงานก็ได้นี่คับ..” ประโยคบอกเล่าธรรมดาๆ ที่จางอูยองมักจะสันหามาให้นิชคุณได้ปวดหัวอย่างคู่รักคนอื่นๆเสียบ้าง แต่ก็เปล่า..

“งั้นหรอ” นิชคุณไม่เคยหึงหวงกันเลยสักนิด

 “อืม ไปสิพี่ไปส่ง” แต่นิชคุณแทบจะผลักไสผมให้ไปจากชีวิตเค้าเสียด้วยซ้ำ

 

.

.

.

.

.

.

.

.


.

.

 “ตั้งใจทำงานล่ะ แล้วตอนเย็นก็รออยู่ที่นี่แหล่ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปทานอาหารญี่ปุ่นแล้วกันนะ” คำพูดหวานหูดังขึ้นจนต้องยิ้มรับ พร้อมเงยหน้าขึ้นไปมอบจุมพิตให้ดังเฉกเช่นทุกวัน อ้อมกอดที่ถ่ายถอดความอบอุ่นให้กันทุกเช้าก่อนที่จะต่างคนต่างแยกย้ายไปทำงาน และการที่เราสองคนได้สบตากันหวานซึ้ง แม้จะเป็นจางอูยองคนเดียวก็เถอะ..

“รีบๆมานะคับพี่คุณ” ส่งยิ้มละไมให้ก่อนจะเปิดประตูรถและก้าวเดินเข้าที่ทำงานไปด้วยดวงตาแห่งความเสียใจ

สายตาท่าทางที่เฉยชา หากแต่แสร้งทำจนทำให้ผมสุข..

ความอบอุ่นที่ไม่เคยมีให้กัน แต่ผมก็ยังปรารถนามัน และต้องการมัน แม้จะน้อยนิดก็ตาม..

 

.

.

.

.

.

.

.

.


.

.

“อูยองอา.. นายน่าจะพอก่อน”

“ไม่หรอก..ฉาน.. เอิ๊กกก..ไม่ยูดดดด..ฉันจะ..อึก..กินอีกกกก” เสียงอู้อี้เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากบาง จนคนพามาต้องถอนหายใจอย่างเป็นห่วง ก็ตอนนี้รอบตัวอ๊คแทคยอนมีแต่เสือสิงที่พร้อมจะงาบจางอูยองแน่ๆ ถ้าเค้าลุกออกจากตรงนี้ จะพาไปส่งบ้านก็ไปไม่ถูกเสียอีก เราสองคนเป็นแค่พี่ชายน้องชายและทำงานร่วมกันในบริษัทเท่านั้น เรื่องความสนิทสนมก็ระดับหนึ่งล่ะนะ

แล้วตอนนี้เค้าสองคนก็กำลังนั่งดริ๊งกันอยู่ในคลับแห่งหนึ่งในโซลนี่แหล่ะ ผมที่กำลังนั่งทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจและเรียบร้อยในตอน 5 ทุ่มกว่าๆ พอเดินลงมาก็เห็นรุ่นน้องในบริษัทกำลังนั่งก้มหน้าน้ำตาคลออยู่ตรงประตูหน้าบริษัทนี่เอง อ๊คแทคยอนอดที่จะสงสารไม่ได้ จึงชักชวนพามาเที่ยวสถานที่เริงรมย์ให้หายเศร้าเสียหน่อย แต่ใครจะรู้ล่ะคับว่าผมคิดผิด ใครจะรู้ว่าจางอูยองจะดื้อ แล้วใครจะรู้อีกล่ะว่าจางอูยองจะดูฮอตมากเมื่อแอลกอฮอร์เข้าปากขนาดนี้

“พี่แทค..พี่น่ะ..ฮึก..มีแฟนล๊ะป่าววววววว”

“อะไรอูยอง..นี่นายพูดดีๆได้มั้ย” ผมกระดกแอลกอฮอร์เข้าปากอีกอึกใหญ่ก่อนจะหันมามองร่างบางที่อ่อนปวกเปียกเอาหัวซบบนไหล่ขวา ริมฝีปากหนายกยิ้มพร้อมจุมพิตลงบนหน้าผากมน แต่คนที่โดนขโมยจุมพิตเพียงแค่ช้อนตาขึ้นมามองปริบๆ แล้วก็หลับตาพริ้มลงไปใหม่

“โผมมม..ถามว่า..มีแฟนหรือยาง” ยิ่งฟังเสียงยานคางก็ยิ่งนึกขำ บางทีจางอูยองก็น่ารักดีเหมือนกันนะ

“ไม่มีหรอก..ฉันไม่มีใคร”

“น่าอิจฉาจริงจริ๊งงงงง!” เสียงจางอูยองสูงเสียจนปรอทแทบแตก แทคยอนหัวเราะขึ้นมาด้วยอารมขบขันและนั่งมองดวงหน้าหวานใสอย่างยิ้มๆ ในหัวตอนนี้แค่อยากรู้ว่าเป็นเพราะอะไรจางอูยองถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้

“นายเหอะ..ไปนั่งร้องไห้น้ำตาคลอแบบนั้นทำไม”

“ผมรอเขา..” เสียงแผ่วเบาแตกต่างจากเมื่อกี้กำลังทำให้แทคยอนใจหาย รุ่นน้องคนนี้เป็นอะไรไป เมื่อกี้ยังแว้ดๆร่าเริงสดใสใส่กันอยู่เลย เพียงไม่กี่คำพูดกลับทำให้คนตัวเล็กเป็นถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

“รอใคร..” เพราะความปากไวล่ะมั้ง อ๊คแทคยอนถึงหลุดประโยคที่ใจคิดขึ้นมาจนลืมสังเกตปฏิกิริยาของคนข้างกาย

“นิชคุณ.. แฟนผมน่ะ.. ผม ฮึก.. รักเขาคับ..แต่..แต่เขาไม่เคยรักผมเลย ฮือออ” งานเข้า! จางอูยองร้องไห้!

“ทำไมเขาจะไม่รักล่ะ ก็เป็นแฟนกันไม่ใช่หรอ”

“ฮึก.. ไม่รู้ ผมไม่รู้” คำพูดเพียงแผ่วเบากลับเบาลงไปอีกเมื่อเจอคำถามข้างต้นเข้าไป แทคยอนเพียงแค่ลูบหัวลูบหางปลอบโยนให้หายงอแงเสียก่อน แววตาใสแจ๋วกำลังอ่อนแสงลงด้วยความสงสาร ส่วนคนตัวเล็กก็ยังคงซบไหล่กว้างและร้องไห้โยเยอยู่ตลอดเวลา

เพราะเขาเป็นแบบนี้บ่อยครั้ง..

เขาบอกกับผมว่าเขาจะมารับผม แต่ป่าวหรอก ป่าวเลย เขาไม่เคยทำได้ดั่งที่พูดสักนิด..

ในเมื่อไม่มารับกัน ก็จะไม่กลับบ้านหรอกนะ คืนนี้น่ะ..

 

.

.

.

.

.

.

.

.


.

.

สองวันแล้วที่ผมไม่ได้กลับมาเหยียบบ้านของผมกับพี่คุณ แต่ผมไม่ได้ไปกับพี่แทคหรอกนะ สุดท้ายผมก็โทรตามเพื่อนสนิทให้มารับไปในคืนนั้นนั่นแหล่ะ ผมก้าวขายาวเดินเข้าห้องนอนและเห็นนิชคุณกำลังนั่งอ่านหนังสือเล่มโปรดอย่างสบายใจ ผมเดินผ่านหน้าเขาไปแล้วหยิบจับเสื้อผ้ามาเปลี่ยนใหม่ นิชคุณเงยหน้าออกจากหนังสือ จากนั้นก็เดินตรงเข้ามาหาผม พร้อมกับกอดผมจากทางด้านหลัง

จะเป็นแบบนี้ อ้อมกอดที่ไม่เคยอบอุ่นเลยจะมอบให้ผมได้เสมอ

จะมอบให้ผมหลังจากที่ผมหายออกจากบ้านไปสักพักใหญ่อย่างเช่นที่ผ่านมา

“หิวหรือยัง” ประโยคแรกที่ได้ยินจากน้ำเสียงที่ผมหวนคิดถึงตลอดเวลากับเป็นเพียงประโยคสั้นๆ ที่ผมไม่ค่อยอยากจะได้ยินสักเท่าไหร่ ประโยคแบบนี้มันควรจะเอ่ยถามคนที่หายไปสองวันเต็มๆหรือยังไงกัน

“อูยอง..นายคงหิวสินะ” เสียงกระซิบเอ่ยบอกอีกครั้งพร้อมกระชับอ้อมกอดจนผมอึดอัด

ไม่เลย ไม่ต้องการแล้วอ้อมกอดแบบนี้..

ผมเพียงแค่อยากได้อ้อมกอดที่อบอุ่นและมาจากใจของผู้ชายที่ผมรักคนนี้สักครั้ง..

“พี่จะลงไปหาอะไรให้ทานแล้วกัน” สุดท้ายแล้วเขาก็เดินจากไปในที่สุด ไม่มีหรอก ความห่วงใยที่จริงใจสักครั้ง มีแต่น้ำตาเท่านั้นที่ไม่เคยจากผมไปไหน ถึงเขาจะดีจนผมสุข แต่มันก็เป็นสุขที่เจ็บที่สุดเหมือนกัน

 

.

.

.

.

.

.

.

.


.

.

“พี่คุณคับ..ผมหิวน้ำจังเลยคับ แห่ะๆ” ตอนนี้เราสองคนกำลังเดินออกกำลังกายกันอยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งแถวๆที่พักของเราคับ เวลาตอนนี้ก็เพิ่งจะหกโมงกว่าๆเท่านั้นเอง

“หิวหรอ เป็นอะไรหรือป่าว? งั้นเดี๋ยวนายพักตรงนี้ล่ะ พี่จะวิ่งไปซื้อน้ำให้แล้วกันนะ” คำพูดห่วงใยเอ่ยออกมาจากริมฝีปากหนา จนจางอูยองต้องยิ้มกว้าง เงยหน้าขึ้นมาพยักหน้าหงึกๆ แต่ก็ต้องค่อยๆหุบยิ้มลงทีละน้อย



น้ำเสียงที่คอยห่วงใย คำพูดที่เอ่ยถามกัน แต่แววตากลับวางป่าวไร้ความรู้สึก..

เจ็บ.. เจ็บจริงๆนะ

.

.

.

.

.

.

.

.


.

.

“น้ำป่าวนะคับอูยอง ทานน้ำอัดลมแต่เช้าคงไม่ดี” เพียงไม่กี่นาที นิชคุณก็วิ่งกลับมาพร้อมน้ำป่าวสองขวด จางอูยองเผยยิ้มขึ้นแห้งๆรับน้ำป่าวมาถือไว้ในมือ จ้องมองมันด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก

เพราะห่วงจริงๆใช่มั้ย น้ำป่าวมันถึงได้มาอยู่ในมือของเค้าเช่นนี้

“เป็นอะไร ไม่ทานหรอคับ” นิชคุณก้มลงมองคนตัวเล็กที่จ้องมองขวดน้ำป่าวที่เพิ่งซื้อมา จางอูยองแกะขวดน้ำแล้วกระดกจนเกือบครึ่งค่อนขวด โดยไม่มีคำพูดใดๆเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางอย่างเช่นทุกครั้ง จนในที่สุด..

“อยากเลิกหรือป่าวคับ..” คำพูดเพียงแผ่วเบาแต่กลับสั่นไหว

“อูยอง..”

“ไม่รักผมเลยไม่ใช่หรือคับ..” ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งแทบไม่ได้ยิน กลับมีเพียงแววตาที่เคยใสแจ๋วกลับหมองหม่นลง

“อูยอง..กลับกันเถอะ”

“.......”

“.......” ความเงียบเกิดขึ้น จนบรรยากาศในยามเช้าเริ่มจืดจาง นิชคุณถอนหายใจพรืดใหญ่ เอื้อมมือโอบกอดจางอูยองไว้ในอ้อมแขนแล้วกดจมูกลงบนหน้าผากมนเพียงแผ่วเบา

“อูยองอา พี่รักนายนะ”

“คับ.. ผมก็รักพี่คับพี่คุณ”

คำโกหกคำโตที่ออกมาจากเขา.. ผมเข้าใจดี

.

.

.

.

.

.

.

.


.

.

1 ปีต่อมา..

 

“อูยองอา ตื่นหรือยังคับคนดี หืออ..” คำถามเดิมๆที่ผมมักได้ยินมาตลอดหลายปีหลังจากลืมตาขึ้นมารับแสงอรุณในตอนเช้า

“พี่คุณคับ..ผมง่วงอ่า นอนต่อน๊า..” และกับผมคนเดิม อะไรเดิมๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็นอนเถอะ พี่จะลงไปทำอาหารเช้าแล้วกันนะ ถ้าพี่ขึ้นมาปลุกแล้วนายไม่ลุกล่ะก็ นายจะไม่ได้ลุกอีกหลายวันเลยเข้าใจมั้ย?” กับเขาคนเดิม.. นิชคุณ คนที่ไม่เคยรักผมเลยสักนิดเดียว แม้จะผ่านมากี่ปีต่อกี่ปี.. เค้าก็เหมือนเดิมนั่นแหล่ะ ไม่รักจางอูยองเหมือนเดิม

แล้วถ้าถามว่าทำไมผมไม่ทิ้งเขาหรือปล่อยเขาไป

คำตอบที่สั้นที่สุดคงจะเป็นเพราะ ‘ผมรักเขา’ แต่ถ้ายาวขึ้นมาอีกหน่อย มันก็คงเป็นเพราะ ‘ผมขาดเขาไม่ได้’ ยังไงล่ะ..








The end.
-----------------------------------------
อิอิ มาแล้วค่ะ ฟิคทำร้ายน้องยองเราเบาๆ
แอบแทคด้งด้วยนะเออ >"<
ความจริงอยากให้มันบีบมากๆ เอาให้น้องยองเราเจ็บปวดสุดๆ
แต่ไหงออกมาแบบนี้ก็ไม่อาจทราบได้
ถ้าสนุกหรือไม่สนุกยังไงก็ฝากด้วยนะค้าบบบ
55555 ขอบคุณสำหรับคนที่ยังไม่ลืมกันนะคะ ห่างหายไปไม่ได้ไปไหนค่ะ
เรียนนนนน -*-
ยังไงก็จะมาอัพบ่อยๆนะคะ คงจะเป็นเสาร์อาทิตย์อะไรแบบนี้แหล่ะ ^^
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและยอดวิวนะคะ :)