SHOTFIC:2PM.

ลำดับตอนที่ #1 : KHUNWOO : รักนี้..ไม่พ้นข้างบ้าน Chapter 1/2

   KW  : รักนี้..ไม่พ้นข้างบ้าน 1/2 `   

    

Title : รักนี้.. ไม่พ้นข้างบ้าน` ( เป็นชื่อตอนที่แบบ.. เฮ้ออ! อย่าไปพูดถึงมันเลยค่ะ - -* )
Chapter : 1/2 ( part 2 อาจจะตามมาภายในวันสองวัน ถ้าโพสมันพุ่งดีๆ 55 555 . )
Author : 'Khunwoo'is.real
Paring : Nichkhun x Wooyoung

  Talk .   - shortfic เรื่องนี้ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ อิ่คนพี่มันรักน้อง แต่ก็เก็บความรู้สึกเอาไว้จนทนไม่ไหว ค่อยๆกระแซ๊ะออกมาทีละนิด ทีละหน่อย ทั้งหึง ทั้งหวง 55 555555555555. โปรดติดตามกันเลยค่ะ ! :D

"น้องอูยอง มีแฟนหรือยังครับ"

ให้ตายเถอะ! ภาพตรงหน้ากำลังทำให้ นิชคุณ หรเวชกุล คนนี้โมโห เด็กข้างบ้านที่ชื่อ จางอูยอง อายุไล่เลี่ยกับเค้าห่างกันแค่ปีสองปีกำลังเขินอายบิดม้วนไปมาเพราะไอ่ ท๊อป ชเวซึงฮยอน เพื่อนของเค้ามันเอ่ยประโยคข้างต้นให้ฟัง มือของไอ่เพื่อนเลวมันก็แค่ยิกแก้มยุ้ยๆที่มองยังไงก็โคตรจะน่ารักเฉยๆหรอก ปะโธ่เอ้ย! นิชคุณคนนี้ทำมากกว่ายิกก็ยังได้  

"ไอ่ท๊อป มึงมานั่งทำรายงานนี่ ไปยุ่งกับอูยองทำไม"

เมื่ออดทนต่อสู้กับภาพบาดตาบาดใจตรงหน้าไม่ไหว ก็ตะโกนปาวๆแทบจะถลาเข้าไปจิกหัวเพื่อนให้มานั่งข้างกัน ไม่ใช่ไปยุแหย่อูยองให้เขินเล่นแบบนั้น เด็กมันก็เพิ่งจะ 15 แล้วเราก็เพิ่งจะ 17 รู้ว่านี่มันก็ช่วงหนึ่งของวัยรุ่น แต่ขอโทษเถอะนะไอ่คุณเพื่อน มือมึงเริ่มจะลามปามแล้วนะ ยิกแก้มก็เกินพอ นี่มึงยังจะลูบหัวปลอบประโลมน้องเค้าเพื่อ?????

"โธ่ไอ่คุณ มึงก็นั่งทำไปก่อน เดี๋ยวกูขอห้านาทีหน่า"

โอ้ยไอ่เพื่อนเวรเอ้ย! กว่าจะห้านาที มึงไม่จูบปากอูยองแล้วหรือไง!

"อูยอง!!" ตะคอกให้ร่างบางๆที่กำลังโดนลวนลามสะดุ้งโหยง สายตาเรียวเล็กสั่นไหวด้วยความตกใจ เพียงเท่านั้นก็สามารถทำให้นิชคุณรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เห็นใบหน้าสดใสร่าเริงอยู่เสมอสลดลง เรียวขายาวก้าวเดินมายืนเคียงข้าง กอบกุมมือเล็กพาเดินมานั่งลงที่เตียงนิ่ม อูยองที่อยู่ในอาการอึ้งปนตกใจก็เดินตามอย่างว่าง่าย ปล่อยให้ชเวซึงฮยอนยืนงงเป็นไก่ตาแตกเรียบเรียงเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ อะไรวะ ตะคอกแล้วก็มาลากไปปลอบงั้นหรอ?

"มาทำไมครับ" จากเสียงตะโกนก็กลายมาเป็นเสียงอ่อนโยนที่มักจะใช้กับอูยองเสมอ ชเวซึงฮยอนกำลังคิดว่าต้องมีจังหวะใดจังหวะหนึ่งที่ผีเข้านิชคุณแน่ๆ เพื่อนของเค้าไม่เคยพูดจาอ่อนโยนปลอบประโลมใครขนาดนี้มาก่อน สายตาที่ว่างเปล่าหรือไม่ก็แสดงความดุดันกำลังอ่อนแสงลง จนมันดูมหัศจรรย์ยังไงยังงั้น

"ผมมีเรื่องอยากจะมาเล่าให้พี่คุณฟัง.. แต่ถ้าพี่คุณไม่ว่าง ผมจะกลับบ้านเลยก็ได้ฮะ" เสียงพูดอู้อี้เล็ดรอดออกมาจากริมฝีปากบาง จางอูยองช้อนตามองอย่างออดอ้อนเอ่ยตอบประโยคคำถามของร่างหนาและเตรียมลุกเดินออกจากห้องไป นิชคุณที่ประมวลผลประโยคข้างต้นเสร็จสรรพก็คว้าข้อมือเล็กกระตุกให้นั่งข้างกันไม่ต้องไปไหน

"รอพี่แปปนะครับ ครึ่งชั่วโมงก็น่าจะเสร็จแล้ว" 

รอยยิ้มกว้างฉายชัดขึ้นบนใบหน้าอูมใส จางอูยองพยักหน้าขึ้นลงรัวเร็วอย่างเข้าใจ ลุกขึ้นเดินไปหยิบหนังสือการ์ตูนบนชั้นหนังสืออย่างเคยชิน นิชคุณมองตามร่างบางที่สันหาที่นั่งให้ตัวเองได้แล้ว ก็ย้ายสายตากลับมาที่โน้ตบุ๊คเครื่องสีขาวของตนเอง ตั้งอกตั้งใจรีบๆทำรายงานให้เสร็จ จะได้อยู่กับอูยองเสียที

"น้องอูยองครับ ชอบทานอะไรเป็นพิเศษหรือป่าว ไว้วันหลังพี่ท๊อปจะซื้อมาให้นะ" 

แต่เค้าลืมไอ่ท๊อปมันไปได้ยังไง? ได้ยินเสียงง้องแง้งที่ถามตอบกันหงุงหงิงพาลพาให้นิชคุณอยากจะถีบเพื่อนโชว์น้องชายข้างบ้านจริงๆ หึหึ

ปึกกกก! <---- This is a เสียงปากกากระทบหัวอีท๊อป =[]=

"โอ้ยยยย! เชี่ยคุณ!"

"ไอ่คุณท๊อปครับ มึงจะได้เวลาลุกขึ้นมาช่วยกูทำงานได้รึยังวะครับ?" เอ่ยถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงยียวน สายตากวนxxถูกส่งให้ทันทีที่สบตาเข้ากับเพื่อนซี้ ชเวซึงฮยอนเกาหัวตัวเองปรอยๆเรียกเสียงหัวเราะออกมาจากเรียวปากเล็กของจางอูยองได้อย่างง่ายดาย

"น้องอูยองขำอะไรครับ พี่ท๊อปเจ็บนะ"

"พี่ท๊อปน่ารักดีนะฮะ อิอิ :) "


เสียงหวานใสเอ่ยพูดพร้อมรอยยิ้มน่ารักๆ จนชเวซึงฮยอนลืมความเจ็บปวดข้างต้นไปหมดสิ้น เหลือก็แต่ความขุ่นมัวที่นิชคุณก่อขึ้น จะอีกนานมั้ย? ที่ทำเหมือนจะจีบกัน! จะอีกนานหรือป่าว ที่จางอูยองจะเลิกสนใจไอ่ท๊อปเสียที แล้วจะอีกนานแค่ไหน ที่เพื่อนเวรอย่างมึงจะเลิกยุ่มย่ามกับจางอูยองน่ะไอ่ท๊อป! โธ่โว้ยย~

"จางอูยอง.. กลับบ้าน!"

"ฮะ..."

"พี่บอกให้กลับบ้าน!"

"ทะ..ทำไมครับ.. หรือผมยุ่งเกินไปหรือฮะพี่คุณ"

"พี่สั่งให้กลับบ้านก็กลับไปสิอูยอง!"


เพียงไม่นานจางอูยองก็ต้องเดินคอตกลงบันไดเตรียมตัวกลับบ้าน ภาพตรงหน้ากำลังทำให้นิชคุณรู้สึกเจ็บแปล๊บๆในใจ แต่ถ้าปล่อยให้อูยองอยู่กับไอ่ท๊อปต่อไป เค้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอดทนได้นานแค่ไหน แล้วถ้าเกิดเค้าโมโหจนทำร้ายร่างบางๆหรือไอ่เพื่อนเวรของเค้าล่ะ เค้าจะทำยังไง?

"มึงก็หวงเกินไป.." เสียงพูดแง้วๆของเพื่อนซี้ดังเข้ามาในโสทประสาท นิชคุณถอนหายใจพรืดใหญ่ พร้อมปิดประตูห้องเดินตรงไปที่โน๊ตบุ๊คนั่งทำงานให้เสร็จ แล้วจะได้รีบๆนอนรีบๆตื่นไปง้ออูยองตอนพรุ่งนี้เช้าซะที

"หุบปากของมึงไปเลยไอ่ท๊อป! เจ็บที่หัวนี่มันยังน้อยไปใช่มั้ย" ต่อว่าเพื่อนกลายๆเสร็จก็เริ่มเข้าสู่โหมดเครียดกันทันที รายงานเล่มเดียวแต่ใช้เวลามาเกือบจะสองวันแล้วกำลังทำให้นิชคุณคลั่งตาย ชเวซึงฮยอนเมื่อไม่มีคนให้แกล้งก็รีบเปิดหนังสือ ทำรายงานให้เสร็จเร็วๆจะได้กลับบ้านไปพักผ่อนบ้างเหมือนกัน 

"ความจริงมึงน่าจะบอกน้องเค้า.."

"ไอ่ท๊อป!"

"กูพูดจริงๆนะ อูยองเองก็รักมึงเหมือนกัน.."

ไอ่เชี่ยท๊อป!! มึงพูดอย่างงี้ แล้วคืนนี้กูจะนอนหลับมั้ย ไอ่เพื่อนเวรเอ้ยยยยยยยยยยยยยย!!!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก !

...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก !

...

แอ๊ดดด~

"เอ่อ สวัสดีครับคุณน้า น้องอูยองล่ะครับ" รอยยิ้มสดใสถูกส่งยื่นให้คุณนายจางทันที แม้จะแอบผิดหวังเล็กๆที่ทุกครั้งคนเปิดประตูจะเป็นอูยอง แม้ครั้งนี้จะไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร วันนี้เค้าเตรียมตัวมาง้อน้องเต็มที่ เมื่อวานตอนน้องเดินออกจากห้อง อยากจะรั้งไว้อยู่เหมือนกัน แต่ตาขวามันดันกระตุกยิ๊กๆ ก็เลยได้แต่ปล่อยให้น้องเดินกลับบ้านมา 

"ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วนะจ้ะ เห็นว่าจะไปดูหนังกับคนที่ชื่อแทคยอนล่ะมั้ง" เสียงตอบรับใจดีแต่เนื้อความกลับทำให้นิชคุณขมวดคิ้วยุ่ง อะไรวะ ใครกัน? แทคยอน?

"อ่อ.. ครับ งั้นผมลาล่ะฮะ :) " ก้มโค้งให้คุณนายจางอย่างสุภาพ เมื่อบานประตูที่คุ้นเคยปิดลงก็เดินตรงดิ่งเข้าบ้านตัวเองเพื่อไปตั้งหลักทันที มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาเบอร์โปรดที่เมมไว้เบอร์แรกสุด เพียงไม่กี่อึดใจก็มีผู้หญิงเสียงหวานเอ่ยบอก 'ฝากหมายเลขโทรกลับ' แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะนิชคุณอยากจะรู้ว่าน้องอยู่ที่ไหน ทำอะไรกับใครกันแน่ นิ้วเรียวยาวจึงกดโทรออกซ้ำๆอย่างร้อนใจ ในหัวกำลังประมวลผลเหตุการณ์และความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น

ไม่ถึงห้านาทีรถยนต์คันงามก็แล่นออกจากบ้านหลังใหญ่ นิชคุณขับรถไปตามห้างสรรพสินค้าชื่อดังและดูรอบหนังที่จะฉายรอบแรก เก็บเกี่ยวข้อมูลทั้งหมดมา แต่ก็ยังตามหาน้องไม่เจอ จนมาที่ห้างสรรพสินค้า G และเมื่อร่างสูงกำลังจะก้าวเดินไปถามเวลาฉายหนังกับพนักงาน สายตาว่างเปล่าก็พบเห็นจางอูยองกำลังยืนหัวเราะคิกคักอยู่กับชายร่างสูง ผิวสีเข้ม ใบหน้าซูมผอมแต่ก็ทรงเสน่ห์

"เชี่ยเอ้ย! ใครวะ" สบถกับตัวเองเสร็จสรรพก็ก้าวขายาวเดินตรงเข้าไปหาจางอูยองทันที

"อูยอง.." เสียงเรียกที่เรียบตึงทำให้จางอูยองขมวดคิ้วหมุ่น ใบหน้าหวานใสหันเหไปตามเสียงเรียกที่คุ้นชิน และเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียกตนจึงยิ้มกว้าง โบกมือทักทายทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่มากับใครก็ไม่รู้ ไม่เคยบอก ไม่เคยเล่าอะไรให้ฟังเลยว่ามีเพื่อนที่ชื่อแทคยอน ไม่ได้บอกก่อนว่าจะแอบมาดูหนังกับมันสองคน ทำไมจางอูยองถึงดื้อแบบนี้นะ! 

"อ่าวพี่คุณ มาได้ยังไงฮะผมนึกว่าพี่ไม่รู้นะเนี้ย!" อะไร? อะไรที่ว่าพี่จะไม่รู้.. ตกลงแอบหนีมากับมันสองคนจริงๆใช่มั้ย!!

"พี่แทคฮะ นี่พี่คุณ พี่คุณครับ นี่พี่แทคยอน" จางอูยองที่เห็นว่าบรรยากาศกำลังมาคุก็เอ่ยเสียงสดใสแนะนำคนทั้งสองให้รู้จักกัน แทคยอนเอื้อมมือออกมาพร้อมยิ้มอย่างเป็นมิตร ผิดกับนิชคุณที่ยืนนิ่งจดจ้องจางอูยองอย่างไม่วางตา

"กลับบ้านกับพี่นะอูยอง" ประโยคที่เหมือนขอร้อง แต่กลับฟังดูเป็นประโยคคำสั่งมากกว่าเมื่อร่างสูงเอื้อนเอ่ยมันออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบตึงแฝงความหงุดหงิดเอาไว้เต็มไปหมด จางอูยองที่ได้ยินดังนั้นจึงแสดงสีหน้ากังวลออกมาทันที แทคยอนที่ไม่ค่อยเข้าใจสถานะของทั้งสองเท่าไหร่จึงยืนเฉย ปล่อยให้คนสองคนเค้าเคลียร์กันเองจะดีกว่า

"ผมจองตั๋วหนังไว้แล้ว" ใบหน้าอูมใสกลับอูมเป็นสองเท่าเมื่อเจ้าของกำลังบู้ปากเบ้หน้าอย่างขัดใจ แทคยอนที่เห็นดังนั้นจึงอมยิ้มกับความน่ารักอย่างไม่รู้ตัวของอูยอง มือหนาเอื้อมขึ้นมาลูบหัวอย่างรักใคร่ และการกระทำทั้งหมดก็กำลังอยู่ในสายตาของนิชคุณ อูยองที่ไม่รู้เรื่องอะไรก็เกาแก้มเขินอายจนทำให้แทคยอนหัวเราะร่าขึ้นมาเสียงดัง นิชคุณกำมือแน่นเมื่อจางอูยองไม่มีทีท่าขัดขืนหรือแสดงความไม่พอใจออกมาเลยสักนิด ตรงข้ามกันซะมากกว่า! ร่างบางกลับหัวเราะคิกคัก ทำท่าทางเขินอายอวดโฉมความน่ารักให้ชาวบ้านเค้าได้เห็นทั่วไปหมด!

"อูยองกลับบ้าน!" เมื่อร้องขอดีๆไม่ได้ก็กลายเป็นตะหวาดเสียงดังขึ้นมาเสียอย่างงั้น ความอดทนนิชคุณต่ำยิ่งกว่าอะไรเสียอีก ให้มาอดทนยืนมองจางอูยองอี๋อ๋อกับคนอื่นนี่ก็คงไม่ไหว!

"พี่กำลังเสียงดังนะฮะพี่คุณ.."

"พี่บอกให้กลับบ้านกับพี่ไง!" ไม่ได้สนใจความรู้สึกหรือแววตาของคนรอบข้าง นิชคุณเดินตรงเข้าไปฉุดกระชากแขนของจางอูยองให้พ้นรัศมีของแทคยอนทันที ส่งสายตาแข็งกร้าวอย่างหาเรื่องและลากคนตัวเล็กให้เดินออกมาจากห้างสรรพสินค้า G ด้วยกัน อูยองที่ทั้งถูกลากและถูกรวบข้อมือแน่นกำลังน้ำตาคลอด้วยความเจ็บปวด พี่คุณรุนแรงเหลือเกิน ดูโหดร้ายเกินไปเสียด้วยซ้ำ ทำไมต้องบีบข้อมือเค้าแรงขนาดนั้นด้วยนะ 

เมื่อคนสองคนขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว บรรยากาศเงียบเฉียบเข้าครอบคุมคนทั้งสองทันที อูยองกำลังค่อนขอดตัวเองในใจว่าตนทำอะไรผิดนักหนา พี่คุณถึงได้โกรธกันมากขนาดนี้ ผิดกับนิชคุณที่กำลังระงับโทสะไม่ให้มาลงกับร่างบางที่นั่งเคียงข้างกัน เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว นิชคุณถอนหายใจพรืด มือหนาตรงเข้ากอบกุมมือเรียวเล็ก พรมจูบลงไปบนหลังมือเพียงแผ่วเบา สายตาที่แข็งกร้าวในคราแรกแปลเปลี่ยนมาเป็นออดอ้อนให้เห็นใจกัน

"พี่ขอโทษ.. เพราะอูยองไม่ได้บอกพี่ พี่เลยโกรธ พี่ขอโทษนะครับ" 

"แต่พี่คุณทำเกินไป.."

"ครับ พี่คุณทำเกินไป พี่ขอโทษ พี่หวงเรามากนะรู้มั้ย"

"อะไรนะครับ.. พี่พูดว่าอะไรนะครับ"

"พี่หวงเราจริงๆนะอูยอง!"

TBC .  Chapter 2/2
_______________________________________________
ได้โปรดอย่าเอาอะไรเขวี้ยงหน้าไรเตอร์กันเลยนะ TT'
ชอบไม่ชอบก็ติชมกันด้วยนะค๊า :D