คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่3-1
บทที่3
เอมมิกากำลังหัวเสียกับงานที่ได้รับมอบหมายหลังจากที่มีคนมาเทคโอเวอร์บริษัทต่อจากเจ้านายเฒ่าหัวงูคนเก่า
ก็ดีใจอยู่หรอกนะที่มันไปจากเธอได้สักทีแต่ไอ้หัวหน้าคนใหม่ที่เขาล่ำลือว่าหล่อนักหล่อหนานี่สิมันให้คนมาสั่งงานเธอซะอย่างกับจะรื้อประวัติก่อตั้งบริษัทมาทำวิจัยเลย
“เสร็จหรือยังเอมมิกา”
พี่วิกานดาหัวหน้าแผนกการตลาดเอ่ยถามเธอที่กำลังเรียบเรียงงานเพื่อส่งให้เจ้านายคนใหม่
รู้สึกแปลกใจและสงสารเอมมิกาไม่ได้ที่ต้องมานั่งรื้องานเก่าๆ แบบเจาะจงคนทำ
“โอ๊ยพี่กานต์นี่รื้อ 30ปีนะไม่ใช่แค่ 2วันจะได้เสร็จภายในไม่กี่ชั่วโมง”
เอมมิกาแหวขึ้นเมื่อเห็นว่าหัวหน้ามาตามเอางานทุกๆ ครึ่งชั่วโมง
“ก็ท่านประธานเร่งพี่มาน่ะสิ”
เอ่ยบอกลูกน้องทำหน้าเห็นใจทำเอาสาวคนห้าวอารมณ์ขึ้นทันที
อย่างนี้มันแกล้งกันนี่หว่า
“เอมไปทำอะไรให้มันพี่มันถึงมาทำกับเอมอย่างนี้”
สาวห้าวเอ่ยถามลูกพี่อย่างฉุนเฉียว
“พี่ต้องถามเอมสิว่าเคยไปเตะตัดขาท่านประธานคนใหม่หรือเปล่าถึงได้โดนแกล้งอย่างนี้”
เพราะไม่ใช่แค่ให้ลื้อเอกสารนะ
เมื่อวานยังแกล้งให้เอมมิกาคิดโปรเจ็คการนำเสนอการโฆษณาให้ลูกค้าโดยให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมง
พอนางเอาไปเสนอก็โยนเอกสารนั้นทิ้งและบอกว่าไม่ต้องทำแล้วทำเอาคนที่หัวหมุนอย่างเอมมิกาแทบจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อเคลียกับเจ้านายคนใหม่ให้รู้แล้วรู้รอด
ปึ้ง
“เอมไม่ไหวละ”
เอมมิกาวางแฟ้มเอกสารลงก่อนจะลึกขึ้นยืน
ยังไงซะวันนี้เธอต้องเคลียกับไอ้ประธานให้รู้เรื่อง
เอมมิกาเดินตรงดิ่งไปที่ลิฟต์แล้วกดชั้นที่ไอ้ประธานนั้นอยู่โดยมีวิกานดาที่วิ่งตามเอมมิกามาแต่ไม่ทัน
ร่างบางกำหมัดแน่นอย่างอดทนอดกลั้น เธอแค่อยากรู้ว่าทำไมต้องเจาะจงเธอคนเดียว
ติ้ง
เสียงลิฟต์ถึงชั้นที่กดดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเลื่อนออกจากกัน
เอมมิการเดินออกมาก่อนจะเดินตรงดิ่งไปยังห้องที่เธอเคยมาอยู่บ่อยครั้งตอนที่ประธานคนเด่ายังบริหารงาน
เดินมาก็หยุดที่เลขาคนสวยน่าตาน่าฟัดสำหรับเธอนั่งเขียนอะไรสักอย่างอยู่
“ฉันมาพบประธาน”
เอมมิกาบอก
ที่จริงมันบ้าอยู่ที่มาแบบนี้เพราะน้อยมากที่คนตำแหน่งต่ำอย่างเธอจะมาพบคนที่เป็นเจ้าของบริษัทได้
เลขาสาวเงยหน้ามองก่อนจะพินิจคนที่ยืนอยู่แล้วพยักหน้า
“ก็เดินเข้าไปสิ”
เอ่ยบอกแล้วก้มทำงานต่อทำเอาเอมมิกางงไม่น้อยแต่เมื่อเลขาสาวบอกอย่างนั้นก็เดินเข้าไปในห้องที่ประตูเปิดอ้าไว้อยู่ก่อนแล้ว
เอมมิกาเดินเข้ามา ในห้องยังคงปกติเหมือนที่ประธานคนก่อนอยู่
สองขาเรียวพาตัวเองเดินไปหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานของเจ้าของบริษัท
ดวงตากวาดมองแผ่นหลังของชายหนุ่มที่นั่งหันหลังไปมองภาพวาดที่อยู่ตรงหน้าเธอ เอมมิการู้สึกคุ้นกับลักษณะและท่าทางเขาแปลกๆ
“ฉันมีเรื่องจะมาถามค่ะ”
เอมมิกาโพล่งถามขึ้นทำเอาคนที่นั่งชมภาพวาดของดวงจันทร์สีเงินยามค่ำคืนต้องกดยิ้มที่มุมปาก
เขานั่งตัวตรงก่อนจะหมุนเก้าอี้ผู้บริหารกลับไปเผชิญหน้าของคนที่มาพบ
“นาย”
คนที่เห็นเจ้านายคนใหม่ชัดๆ ดวงตาเบิกกว้างก่อนที่จะชี้มือไปที่หน้าของหนุ่มหล่อ
ร่างของเอมมิกาสั่นอย่างโมโหและตกใจ
“สวัสดีครับ ลูกจ้าง” กันตภัคน์เอ่ยทักคนที่ทำท่าตกใจใส่ตนเองพร้อมยิ้มกว้างอย่างดีอกดีใจกับการพบเจอเจ้าหล่อนในครั้งนี้
“เพราะนายนี่เอง”
เอมมิกาว่า เพราะเป็นนายนี่เธอถึงต้องทำงานงกๆ
อย่างกับคนบ้าและมีไอ้บ้านี่คอยจี้เหมือนเธอเป็นวัวเป็นความ
“อ๊ะๆ
พูดกับประธานประธานบริษัทให้เพราะๆ หน่อยสิเดี๋ยวก็โดนไล่ออกหรอก”
กันตภัคน์ว่าพร้อมยิ้มกว้างไม่หุบทำเอาเอมมิกาโมโหหนักกว่าเดิม
เธอรู้สึกว่ากำลังตกเป็นเบี้ยล่างให้ไอ้บ้านี่ข่มขี่ตน
“ไม่ต้องไล่ออกหรอก
มีเจ้านายแบบนายฉันออกเอง” เอมมิกาว่า
แม้เขาจะเป็นพี่เธอกลับไม่เคยเรียกเขาว่าพี่เลยด้วยซ้ำ
เจอครั้งแรกก็ไม่ถูกชะตาและยิ่งรู้จักก็ยิ่งเกลียดมัน
สาวทอมบอนพ่นลมหายใจอย่างระบายความโมโหยกมือเกาหัวที่มีผมซอยสั้น
“อ่อน”
กันตภัคน์เอ่ยขึ้นอย่างดูถูก
“นายว่าใคร”
เอมมิกาถามอย่างไม่พอใจ
“ใครก็ไม่รู้อ่อน
ทำอะไรไม่เป็นเอาแต่วิ่งหนีปัญหาแค่เจอฉันก็ปอดแหก” เอ่ยว่าคนที่อยู่ตรงหน้า
มองคนที่ยืนมองเขาตัวสั่นเพราะความโมโห
ใจจริงกันตภัคน์ก็หวั่นใจไม่น้อยกับท่าทีสาวลุคทอมบอย เขากลัวเธอหยิบป้ายตำแหน่งที่ทำด้วยแก้วปาหัวเขาแตก
“ไอ้.......”
เอมมิกาอยากจะด่าแต่ทว่ากลับนึกคำด่าเขาไม่ออก
ชี้หน้าไปที่เขาก่อนจะกลับหมัดแล้วเดินหนีออกมาอย่างโมโหโดยมีเสียงหัวเราะสะใจของไอ้บ้านั่นดังตามหลังเธอมา.......
ปึ้ง!!!
เอมมิกาเดินกลับเข้ามาในห้องของเขาหลังจากที่ออกไปไม่กี่ชั่วโมงพร้อมกับงานที่เขาเพิ่งสั่งเจ้าหล่อนไปตอนเช้า
เอมมิดาหอบหายใจมองคนที่กดยิ้มที่ริมฝีปากมองมายังตน
“มองทำไม
หล่อหรอ” เอ่ยเย้าคนที่หอบเหนื่อย
“เหอะ
ปลากระป๋องถูกรถทับยังหน้าตาดีกว่านายเลย”
เอมมิกาว่าก่อนจะมองเอกสารที่เธอวางตรงหน้าเขาจนหล่นเกลื่อนเพราะมันเยอะมากก่อนจะวกมามองหน้าเขา
“เสร็จแล้วงานที่นายสั่ง
หวังว่าคงพอใจ” เอมมิกาว่า เธอกลับไปก็รีบทำๆ ให้มันเสร็จ
เธอจะไม่ยอมให้ไอ้บ้าหน้าไหนมาว่าเธออ่อนและเอาแต่วิ่งหนีปัญหา
“ขอบคุณครับ”
ชายหนุ่มว่าพร้อมยักคิ้วให้ เอมมิกากำหมัดก่อนจะหมุนตัวทำท่าจะเดินออกไปแต่ทว่ากลับโดนคนที่ไวกว่าสั่งงานเสียก่อน
“เดี๋ยวช่วยไปชงกาแฟให้ผมหน่อยสิ
พอดีเลขาผมไม่ว่าง” เขาเอ่ยสั่ง เอมมิกาหันขวับมามองเขาทันทีอย่างไม่พอใจ
“ฉันอยู่ฝ่ายการตลาดไม่ใช่เลขาหรือแม่บ้าน”
เอมมิกาว่าก่อนจะหันหลังให้
“ก็จะได้รู้ไว้ว่าพนักงานที่นี่ทำเป็นแต่งานตัวเองแต่ไม่สนใจรอบข้าง
เฮ้อ ช่างไร้ศักยภาพในการทำงานจริงๆ”
ชายหนุ่มเอ่ยบ่นกับลมกับแล้งแต่ตั้งใจว่ากระทบคนที่กำลังเดินออกจากประตู
เอมมิกาชะงัก
เธออยากจะหันไปแล้วถลาไปขย้ำไอ้บ้านี่นักแต่ก็ต้องจำใจเดินออกมาแล้วชะงักเมื่อเห็นว่าเลขาที่ชายหนุ่มบอกว่ายุ่งกำลังนั่งทาเล็บเท้าอยู่
ตอนแรกที่เธอเดินเข้ามาแฟ้มเอกสารเยอะมากจนเธอมองไม่เห็นว่าเจ้าหล่อนทำอะไรอยู่
“ได้
อยากกินกาแฟใช่ไหม” เอมมิกาเดินไปยังห้องที่ใช้ชงกาแฟทันที
หยิบแก้วกาแฟแล้วจัดการเทส่วนผสมอย่างที่เคยทำให้ตัวเองกินทุกวันแต่แปลกไปแค่อย่างเดียว
เมื่อจัดการกดน้ำร้อนใส่เธอก็ใช้ช้อนคนก่อนจะถือกลับไปให้ไอ้เจ้านายที่นั่งเต๊ะท่ารออยู่ในห้อง
“กาแฟได้แล้วค่ะท่านประธาน”
พูดประชดประชันให้คนที่นั่งอยู่ก่อนจะเดินออก
มือเรียวกำเข้าหากันอย่างอดทนกับเสียงหัวเราะที่แว่วดังมา
“เฮ้อ คิดไม่ผิดจริงๆ” กันตภัคน์เอ่ยออกมาอย่างครึ้มอกครึ้มใจที่รับข้อเสนอของน้องสาวที่เขาได้ตั้งสองเด้ง
เด้งแรกคือเขาได้ชนะคนที่ชอบโอหังใส่เขา
หยิบแก้วกาแฟแห่งชัยชนะที่ได้สั่งเอมมิกาขึ้นมาเพ่งมองอย่างกระยิ้มกระย่องและจรดริมฝีปากที่ขอบแก้วตั้งใจจะซึมซับรสชาติชัยชนะอย่างเต็มที่
“พรวด
แค่กๆ” แต่จิบไปเพียงแค่นิดเดียวก็ต้องสำลักพ่นมันออกมาเมื่อความเข็มปร่าเต็มลิ้น
วางแก้วกาแฟลงอย่างเจ็บใจ หล่อนจงใจใส่เกลือแทนน้ำตาลให้เขา
“ฮึ่ม
เอมมิกา” เขานึกว่าตัวเองจะชนะหล่อนแต่ที่ไหนได้เจ้าหล่อนยังอุตสาห์พลิกกลับมาเสมอในยกนี้
แต่เอาก็เถอะยกนี้เขายอมให้ แล้วยกหน้าเราจะได้เห็นดีกันแน่เอมมิกา
ความคิดเห็น