คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่2-3
วันนี้กฤษฎาอยู่บ้านเพราะตั้งใจให้ทุกวันพุธของเดือนแรกเป็นวันหยุดตัวเองเพื่อที่จะได้พักผ่อนเพราะมารดาของชายหนุ่มเกรงว่าลุกชายหัวแก้วหัวแหวนจะบ้าก่อนที่จะมีหลานให้ตนเองอุ้ม
ส่วนกันตภัคน์นั้นเป็นพี่คนโตกลับไม่ค่อยชอบงานของบ้านตัวเองสักเท่าไหร่จึงหันไปตีตลาดเกี่ยวกับอุปกรณ์ก่อสร้างแทนซึ่งผลตอบรับดีไม่น้อยแต่น่าเสียดายที่นางรดาเบรกว่าหากอยากมีบริษัทตัวเองต้องควบตำแหน่งบริษัทของอนันตกูลรักษ์ไปด้วยซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่จำยอมเป็นรองประธานแทนที่จะเป็นประธานแทน
บ้านอื่นอาจจะแย่งสมบัติกันแต่บ้านนี้กลับเกี่ยงไม่รับ
“อ้าวบัวมานั่งทำอะไรที่นี่”
กันตภัคน์เมื่อเดินออกมาจากบ้านเห็นปทุมากำลังนั่งอยู่ตรงใต้ต้นลั่นทมที่มารดาเอามาปลูกเพราะชอบดอกมันอย่างหงอยเหงาก็เลิกคิ้ว
“เบื่อ
ว่าแต่เฮียไปไหน” เอ่ยถามพี่ชายพร้อมถอนหายใจ พอเลิกจากงานอดิเรกก็ไม่มีอะไรทำเลย
หญิงสาวถอนหายใจ
“ไปทำงาน”
กันตภัคน์ตอบคำถามน้องสาวพร้อมกับหัวเราะในลำคอกับท่าทีเปิ่นๆ ของปทุมา
คนที่ได้ยินพยักหน้ากับคำตอบปกติก่อนที่จะนึกอะไรได้
ดวงตาที่หงอยเหงาเมื่อครู่เบิกกว้างขึ้นพร้อมมองหน้าพี่ชายของตัวเอง
“เขาลืมเลย”
ปทุมาว่าก่อนจะเด้งตัวขึ้นก่อนจะวิ่งแจ้นไปที่บ้านตัวเองเพื่อเปลี่ยนชุดไปทำงานด้วยท่าทีร้อนรน
กันตภัคน์ที่มองแผ่นหลังของน้องสาวที่หายลับสายตาก็ระเบิดหัวเราะออกมา
มีอย่างที่ไหนทำงานวันแรกก็ไปสายเพราะลืมว่าตัวเองมีงานทำเลย
จริงๆ
เลยไอ้บัวเอ๊ย!
9โมงจะครึ่งแล้วปทุมาเพิ่งลงจากวินมอเตอร์ไซต์ที่หน้าปากซอยบ้านมาที่นี่และเร่งพี่วินให้บิดอย่างสุดชีวิต
เมื่อลงจากรถได้ก็เอาเงินที่เตรียมไว้ยัดใส่มือคนขับวินก่อนจะวิ่งแจ้นเข้าไปในบริษัทโดยมีคนอื่นๆ
มองเธออย่างสงสัยกับท่าทีที่เห็น
ปทุมาไม่มีเวลาสนใจคนอื่นเธอรีบวิ่งไปยังชั้นที่เธอต้องประการและต้องฝีกงานกับหัวหน้าแม่บ้านทำความสะอาดของที่นี่
“มาทำอะไรที่นี่คะ”
คนที่กำลังจดรายละเอียดที่ต้องซื้อมาใช้ในเดือนนี้เอ่ยถามคนที่เปิดประตูเข้ามาด้วยท่าทีหอบเหนื่อยก่อนจะหรี่ตาลง
“หนู....เป็นแม่บ้านที่มาใหม่ค่ะ”
ตอบด้วยท่าทีเหนื่อยหอบก่อนจะพยายามยืดตัวตรง
“นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วทำไมถึงเพิ่งมา”
คนที่รู้ว่าเป็นลุกน้องตัวเองแหวขึ้นทันทีอย่างโมโห
เมื่อเช้านั่งรอลุกน้องคนใหม่ตั้งนานกะว่าจะสอนงานและบอกเขตงานที่ต้องรับผิดชอบให้แต่รอแล้วรอเล่าก็ต้องถอนหายใจเพราะคิดว่าเจ้าตัวคงไม่มาทำงานแล้ว
“ขอโทษค่ะ
พอดีหนูลืมว่าได้งานทำแล้ว” ปทุมายกมือไหว้และบอกไปตรงๆ เธอลืมจริงๆ
ลืมซะสนิทเลยว่าเธอมีงานทำแล้วและก็เป็นอย่างที่เห็น เธอมาสาย
“ลืม
ฉันอยากจะบ้า” หัวหน้าแม่บ้านยกมือกุมขมับทั้งสองข้าง ตั้งแต่ทำงานมายันอายุ45ปี เพิ่งจะเคยเห็นว่ามีคนลืมว่าได้งานทำแล้ว
“ขอโทษจริงๆ
ค่ะ หนูสัญญาว่าพรุ่งนี้จะมาตั้งแต่ไก่โห่เลย” ปทุมายกมือไหว้
คนที่เห็นก็ได้แต่ส่ายหน้า ครั้งแรกยังขนาดนี้ต่อๆ ไปจะทำให้นางปวดหัวขนาดไหน
“กลับไปเถอะฉันกำลังจะไปบอกแผนกบุคคลเลยว่าเธอไม่มาทำงาน”
เอ่ยบอกก่อนจะคว้าเอากระดาษที่จดรายการที่ต้องการมาถือไว้
“ฮือ
ให้หนูทำงานเถอะนะคะ ที่บ้านหนูยากจนมากถ้าไม่มีงานทำแม่หนูพี่ชายหนูต้องอดตายแน่ๆ”
ปทุมาลงทุนนั่งคุกเข่าลงที่พื้นก่อนจะยกมือไหว้แสร้งร้องไห้โกหกคำโตออกไป
คนที่เห็นอย่างนั้นชะงัก
“มีพี่ชายทำไมถึงอดตาย
พี่ชายไม่ทำงานหรือไง” เอ่ยถามออกไปมองคนที่ร้องไห้สะอื้นกอดขาตัวเอง
ส่วนคนถูกถามชะงักเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงแกล้งสะอื้น
“พี่ชายสองคนหนูเป็นออร์ทิสติกค่ะ
ส่วนแม่ก็ชรามากแล้วหนูไม่อยากให้แม่ลำบาก
ให้หนูทำงานเถอะนะคะหนูสัญญาว่าจะตั้งใจทำงาน” พูดไปก็ได้แต่นึกขอโทษทั้งพี่ชายและคุณแม่รดาไป
เพราะจำหรอกเป็นเธอถึงต้องเล่นใหญ่ถึงขนาดนี้
อุตสาห์ทำข้อตกลงกับพี่ชายคนโตแล้วเธอจะไม่มีทางยอมถอยเด็ดขาด
“เอ้าๆ
ก็ได้ แต่ฉันให้โอกาสแค่ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายนะ”
หัวหน้าแม่บ้านใจอ่อนเอ่ยบอกก่อนจะมองหน้าคนที่ยิ้มแล้วลุกขึ้นยืนอย่างดีอกดีใจ
“ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณนะคะ” ปทุมายกมือไหว้ขอบคุณแล้วหันหน้าไปยิ้มร้ายทางอื่นอย่างดีใจ
“เอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะนั่นก่อนแล้วเดี๋ยวฉันจะพาไปสอนงาน”
เอ่ยบอกคนที่ยืนอยู่กับที่
ปทุมาพยักหน้ารับรีบเอากระเป๋าไปวางและเดินตามหัวหน้าแม่บ้านไปติดๆ
................
ความคิดเห็น