คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่2-1
หลังจากที่สมัครงานที่บริษัทของพี่ชายตัวเองเสร็จปทุมาก็มาที่ห้างสรรพสินค้าที่ไม่ไกลจากที่นั่นมากนักเพราะว่ามีนัดกับเพื่อนรักที่เธอเพิ่งจะขายให้พี่ชายไปหมาดๆ
ร่างเพรียวนั่งลงที่เก้าอี้ในร้านกาแฟชื่อดังพร้อมกับแก้วโกโกร้อนที่เธอสั่งมาสายตาเหลือบไปยังประตูร้านที่มีร่างเพรียวระหงไม่ต่างจากเธอมีเพียงผมที่เปลี่ยนบุคลิกของเอมมิกาให้ดูเปรียวและทะมัดทะแมงมากกว่าบอบบางอย่างเธอ
“ทำไมหน้ามุ่ย”
ปทุมาเอ่ยถามคนที่นั่งลงข้างๆ พร้อมยกแก้วโกโก้ขึ้นดื่มอย่างละเมียดในรสชาติของมัน
“บริษัทฉันถูกเทคจากไอ้เฮงซวยที่ไหนก็ไม่รู้”
คนที่หัวเสียจากที่ทำงานเอ่ยบอกอย่างหัวเสีย
พรวด!
“แค่กๆ”
คนที่ยกแก้วโกโก้จิบพ่นพรวดน้ำโกโก้ออกมาทันทันทีพร้อมไอสำลักจนเอมมิกาต้องรีบส่งทิชชู่ให้
“เป็นอะไรของแกวะ
อี๋” ร้องขึ้นก่อนจะต้องทำหน้าหยี๋ใส่เศษน้ำโกโก้ที่ติดหน้าตัวเอง หยิบทิชชู่มาเช็ดหน้าของตัวเองมองเพื่อนด้วยสายตาไม่พอใจ
“โทษทีโทษที
พอดีมันร้อนไปหน่อย” รีบเอ่ยแก้ตัวมองเพื่อนเลิกลักเมื่อเจอสายตาจับผิด
“ไอ้บัวใต้ตม
แกปิดอะไรไว้บอกฉันมาเดี๋ยวนี้”
เอ่ยถามคนเป็นเพื่อนเมื่อเจอท่าทางไม่น่าไว้วางใจจากปทุมาที่แสดงออกมา
เวลามันปิดบังอะไรมันมักจะแสดงอาการ้อนรนแบบนี้ใส่ตนเสมอ
“ไม่มี๊”
คนที่ถูกเรียกบัวใต้ตมรีบร้องบอกเพื่อน
เอมมิกาหรี่ตามองอย่างไม่เชื่อก่อนจะสะดุ้งเมื่อเจอกับใครคนหนึ่งทางประตู
“ไอ้บัวถ้ามีคนถามแกว่ามากับใครแกบอกว่ามาคนเดียวนะ”
หญิงสาวว่าก่อนจะรีบย้ายก้นตัวเองจากโต๊ะที่นั่งอยู่ติดหน้าร้านขยับเข้าไปนั่งโต๊ะในสุดพร้อมกับยกนิตยสารที่วางอยู่บนโต๊ะมาปิดหน้าเองอย่างกับจะปิดบังมิดชิด
“อะไรของมัน”
ปทุมาว่าละสายตาจากเพื่อนจอมเพี้ยนของตัวเองไปที่หน้าร้านก็พบว่าพี่ชายคนโตกกำลังเดินมาทางนี้คิ้วที่ขมวดเข้าหากันตอนแรกคลายออกพร้อมกับหัวเราะออกมาน้อยๆ
เอมมิกาไม่เคยแพ้ใครในโลกแต่แพ้ผู้ชายหน้านิ่งพี่ชายของเธอ
“จะกลับยังบัว”
ร่างสูงโปร่งไม่ต่างจากน้องชายเดินเข้ามาหาน้องสาวนอกไส้พร้อมเอ่ยถามแต่ทว่าสายตากลับกวาดมองไปรอบๆ
ร้านเพื่อหาใครอีกคน
“ยังค่ะ”
ปทุมาตอบพร้อมส่ายหน้ากับท่าทางของพี่ชายคุยกับเธอแต่ว่ามองหาเพื่อนเธอ
มันแปลว่าอะไร เจอกันทีไรก็กัดกันได้ตลอดเวลา
คนที่เจอโจทย์กดยิ้มมุมปากเอามือล้วงกระเป่ากางเกงออกพร้อมกับยกมือเรียกพนักงานเสริฟแล้วยื่นเงินให้แล้วกระซิบบอกอะไรบางอย่าง
“งั้นพี่กลับก่อนแล้วกัน
ไว้เจอกันที่บ้าน”
กันตภัคน์บอกน้องสาวแล้วยกมือยีหัวจนผมที่หวีมาฟูฟ่องอย่างอารมณ์ดีแล้วเดินออกจากร้านไปและไม่ทันที่ปทุมาจะเอ่ยว่าพี่ชายเสียงกรี๊ดของสาวทอมบอยก็กรีดร้องขึ้นเสียงดัง
ร่างเพรียวลุกขึ้นจากโต๊ะปรี่มาที่เธออย่างรวดเร็วใบหน้าแดงจัดเพราะความโมโห
“ดูพี่แกด้วยไอ้บัว
มันให้พนักงานมาบอกว่าฉันหน้ากระดานให้เอาทิชชู่บนโต๊ะมายัดทำนม”
คนเป็นเพื่อนกรีดร้องปทุมาหลุดขำเมื่อได้ยินไม่ได้สนใจท่าทีโกรธจัดของเพื่อนเลยสักนิด
“เอาน่าครั้งที่แล้วก็ก็ทำพี่ชายฉันไว้แสบนี่นา”
นึกถึงเรื่องที่ไปงานการกุศลที่บริษัทของเอมมิกาเป็นเจ้างานแล้วเพื่อนเธอก็ฉีกหน้าก็จะขำหนักกว่าเดิม
เอมมิกาที่อยู่ในชุดสูทผู้หญิงเรียกให้เธอเอาแผ่นกระดาษไปให้พี่ชายที่อยู่ท่ามกลางแวดวงนักธุรกิจด้วยข้อความว่า
หมอเสกสรรค์
หมอผ่าตัดแปลงเพศที่ดีที่สุดในประเทศไทย 09878xxxxxx เบอร์ที่คุณอยากได้ฉันหาให้แล้วค่ะ
“ใช่สิฉันก็แค่เพื่อนไม่ใช่พี่ชายสุดหล่อของแก”
คนเป็นเพื่อนพูดอย่างน้อยใจนั่งลงที่เดิมของตนเองแล้วสะบัดหน้าอย่างไม่พอใจเพื่อนที่อยู่ตรงข้าม
ปทุมาที่มองก็ยิ้มหนักกว่าเดิม
“เอ้าไหนแกบอกผู้ชายบ้านนี้มีแต่เห่ยๆ
ไหงมาชมว่าหล่อ” ปทุมาทักพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าเรียว
คนที่เพิ่งโดนท้วงหน้าแดง
“ฉันหมายถึงว่าของแกไม่ใช่ของฉัน
ก็แกชอบบอกว่าพี่ตัวเองหล่ออย่างนั้นอย่างนี้” เอมมิกาว่าแล้วแสร้งยกโกโก้ของเพื่อนขึ้นจิบโดยที่ปทุมายังยิ้มกริ่มกับคำตอบเพื่อน
เอมมิกากับพี่ชายคนโตของเธอเป็นคู่กัดที่มองทีไรก็ต้องยิ้มตามทุกที
เหมือนมวยถูกคู่แต่นั้นหมายถึงเพียงแค่คู่กัดไม่ใช่คู่รัก
พี่ชายของเธอแต่ละคนไม่เหมาะที่จะเป็นคนรักที่ดี
เพราะเรื่องนี้เธอสัมผัสมากับตัว..............
อรวีกำลั่งนั่งกินข้าวเย็นเพียงลำพังที่คอนโดของตัวเอง
สายตาเหม่อมองไปด้านนอกที่เป็นวิวยามเย็นของเมืองหลวง
ถอนหายใจออกมาก่อนจะหันไปมองคนที่เปิดประตูเข้ามาในห้องของเธอ
สายตาจ้องมองหนุ่มใหญ่ก่อนจะหันกลับไปในทิศทางเดิม
“เป็นอะไรอีก”
กฤษฎาเอ่ยถามคนที่ทำท่าทางเหมือนว่าแบกโลกไว้ทั้งใบ
วางกระเป๋าเองสารลงที่โซฟาตัวยาวก่อนจะเดินมาหาอรวีแล้ววางมือหนาที่ไหล่บอบบางของเธอ
“เมื่อไหร่เราจะบอกเรื่องของเรากับครอบครัวกิตและคนอื่นๆ”
อรวีเอ่ยถามคนที่วางมือบนไหล่ของคนเอง
กฤษฎาถอนหายใจเมื่อได้ฟังคำของหญิงสาวสมองนึกถึงใครอีกคนที่จะได้รับผลกระทบทันทีถ้าเขาพูดเรื่องตนเองกับอรวีออกไป
“รออีกสักพักได้ไหม”
เอ่ยขอเธอ
หญิงสาวหันมามองดวงตาฉ่ำวาวเพราะความน้อยใจในตัวชายหนุ่มและเริ่มจะไม่ไหวกับสิ่งที่เก็บเอาไว้
“เราเริ่มจะเก็บเรื่องนี้ไม่ไหวแล้วกิต
เราเหนื่อย” คำพูดของอรวีทำเอาชายหนุ่มอึ้ง ปกติสาวเจ้าจะร่าเริงและดูวีนๆ
เหมือนนางร้ายแต่ครั้งนี้คงจะเหลืออดจริงๆ
“ขอเวลาให้เราหน่อย”
เอ่ยขอพร้อมบีบไหล่บางเบาๆ เป็นการบอกว่าขอให้เชื่อใจเขา อรวีถอนหายใจ
น้ำตาร่วงเผาะลงที่จานข้าวของตัวเอง
“ทำไมขี้แยจัง
ปกติไม่ใช่อย่างนี้ต้องวีนใส่สิ” เขาเอ่ยถามเธออย่างเป็นห่วง
เห็นท่าทางอรวีแล้วก็ไม่สบายใจเอาเสียเลย
“ฉันคิดว่าตัวเองท้อง”
อรวีหันหน้ามาบอกคนที่ถามด้วยน้ำตา............และกฤษฎาก็ยืนอึ้งอยู่กับที่
คำตอบที่ได้เหมือนว่ามีไม้หน้าสามมาฟาดที่หน้าเขา
“แน่ใจแล้วหรอ”
เอ่ยถามสาวเจ้าเสียงเบา หัวใจเต้นตุบๆ
“ประจำเดือนฉันยังไม่มาเลย
ฮึก ฉันกลัว” เอ่ยบอกเสียงสั่น ความกลัวเกาะกุมหัวใจกับสิ่งที่กำลังเผชิญ
ร่างบางสั่นน้อยๆ น้ำตาร่วงหยดลงหยดแล้วหยดเล่า
กฤษฎาเห็นอย่างนั้นก็ได้แต่ดึงคนที่ร้องไห้เข้ามากอดอย่างปลอบประโลมทั้งที่ตัวเองก็ตกใจกับสิ่งที่ได้ยินไม่น้อย...............
ความคิดเห็น