คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : บทที่7-2 จบตอน
กฤษฎาถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโชคดีที่ป้าผกาที่เดินออกมาสำรวจบ้านก่อนจะเข้านอนได้ยินเสียงของปืนที่ดังขึ้น
ทุกคนรออยู่หน้าห้องผ่าตัดอยู่หลายชั่วโมง กระสุนฝังในทำให้ใช้เวลามาก
ทุกคนดูจะมีสติที่สุดต่างจากคนที่กอดคนที่ผ่าตัดไม่ปล่อยจนกระทั่งถึงโรงพยาบาลเอาแต่ร้องไห้จนสลบไปเพราะความเพลียทำให้ทุกคนเป็นห่วงเพิ่มขึ้น
กันตภัคน์นั่งเอามือกุมขมับเมื่อเดินไปดูปทุมาที่ห้องพักว่าเรียบร้อยดีไหมก่อนจะมาหามาดาที่นั่งรอน้องที่เดิม
“ยัยบัวเป็นไงบ้าง”
เงยหน้าเมื่อได้ยินเสียงคนเดินมา กันตภัคน์ส่ายหน้าน้อยๆ ให้มารดา
“หมอให้นอนพักคืนหนึ่งครับ
อ่อนเพลียมาก” คงเพราะทำงานที่บริษัททำให้ร่างกายเพลียมากแถมมาเจอเรื่องร้ายๆ แบบนี้
“แม่บอกให้แม่ไปก็ไม่เชื่อ”
คนเป็นแม่ว่า
เดิมทีนางตั้งจะไปดูปทุมาด้วยตนเองแต่บุตรชายห้ามเอาไว้บอกให้รอกฤษฎาที่นี่
“แม่เก่งนะครับถ้าปกติคงต้องร้องไห้เป็นชั่วโมงแต่ตอนนี้มีคนที่ร้องไห้แทนแล้ว”
เมื่อเห็นมารดาเข้มแข็งอย่างนี้ก็พูดยิ้มๆ เรื่องแบบนี้เป็นปกติของบ้านเขา
ตั้งแต่รุ่นพ่อจนมาถึงรุ่นเขาและน้องชาย แม่เขาร้องไห้เสียใจกับเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้งจนมาหลังๆ
ไม่ค่อยอะไรมากหากอาการไม่สาหัสจริงๆ
“พวกแกไม่เอาจริงๆ
สักที” คุณหญิงรดาเอ่ยบอกบุตรชายด้วยความไม่พอใจ เห็นเรื่องความตายเป็นเรื่องสนุกให้อีกฝ่ายลอบฆ่าได้ทุกวัน
“ทีนี้จะทำยังไงดูเหมือนน้องจะรู้แล้ว”
เอ่ยบอกพร้อมความเครียด แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มออกมาเมื่อได้ยิน ปทุมารู้เรื่องนี้แล้วแต่มีเรื่องให้ทะเลาะก่อนจะได้อาละวาด
ไม่งั้นคงได้ดูมวยคู่ของน้องให้หายเครียด
“เอ่อ
ขอโทษค่ะ บัวอยู่ไหนคะ” เอมมิการ้องถามเมื่อเดินทางมาถึง เธอเหมือนมีรางสังหรณ์เพราะอยู่ๆ
ก็บึ่งรถจากคอนโดมาหาเพื่อนรักก็พบป้าผกาพร้อมเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง
“หนูเอม” นางรดาเอ่ยเรียกคนที่มาใหม่ กันตภัคน์มองคนที่ไม่ได้เจอมานาน ม่านตาสีดำขยายกว้างทั้งตกใจและดีใจในคราวเดียวกัน เขาไม่ได้เจอเธอตั้งแต่วันนั้น......เขาดีใจที่ได้เจอแต่หญิงสาวกลับไม่สนใจเขา เธอไม่มองแม้แต่หน้า
“เอมมาหาบัวน่ะค่ะ”
เธอบอกกัดริมฝีปากพยายามไม่มองหน้าที่ที่จ้องมองเธออยู่ก่อนหน้าทำราวกับเขาเป็นอากาศธาตุ
“บัวอยู่ห้องพักฟื้น”
กันตภัคน์เอ่ยบอกคนที่เมินตนเอง
คราวนี้เอมมิกาตาเบิกกว้างเพราะความตกใจนึกว่าเพื่อนก็มีอันตรายมาด้วย
“ไหนป้าผกาบอกว่ามีแค่คุณกิตที่โดนยิ่ง”
เอมมิการ้องถามขึ้นลืมเรื่องที่ไม่พอใจเขาไปเสียสนิทเพราะความเป็นห่วงเพื่อน
มือเรียวที่กำทำให้เล็บที่ยาวจิกลงที่ฝ่ามือ กันตภัคน์หลุบตาลงมองที่มือของหญิงสาวก่อนจะเงยหน้ามองคนที่ตกใจ
“เป็นลมเฉยๆ
ยัยบัวอ่อนเพลียน่ะลูก” นางรดาเอ่ยบอกเมื่อเพื่อนรักของปทุมาเข้าใจผิด
เอมมิกาถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะตวัดสายตามองคนที่พูดคลุมเครือด้วยความไม่พอใจ
“เอมขอไปหาบัวได้ไหมคะ”
เอ่ยขอ
“มันดึกแล้วงดเยี่ยมกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ”
คนเป็นพี่เอ่ยบอกตามความเหมาะสมแต่คนที่มีอคติไม่พอใจนึกว่าเขาไม่อยากให้เธอเจอเพื่อน
อยากจะด่าแต่ทว่าเมื่อเห็นว่ามารดาของเขายังนั่งอยู่เลยได้แต่ข่มเอาไว้
พี่ชายของปทุมายังอยู่ในห้องผ่าตัดเธอควรยอมไปก่อน
“งั้นเอมกลับก่อนนะคะ
พรุ่งนี้เอมจะมาเยี่ยมบัวใหม่” ยกมือไหว้คนที่นั่ง
คุณหญิงรดาพยักหน้ารับพยายามฝืนยิ้มให้เพื่อนของคนที่รักดั่งบุตรสาว
เอมมิกาหมุนตัวกลับเมื่อจัดการไหว้ลาผู้ใหญ่เรียบร้อยแล้ว
“เดี๋ยว
เดี๋ยวไปส่ง” คนที่ยืนอยู่เดินมาคว้าข้อมือเรียวเอาไหว้
เอมมิกาหันมามองคนที่ถือวิสาสะจับมือ บิดข้อมืออกพร้อมฉีกยิ้ม
“ไม่ต้อง
เอาเวลาไปสนใจอย่างอื่นที่มีสาระเถอะ” เอ่ยบอกเสียงนิ่งๆ แล้วเดินไปทันที
คุณหญิงรดาที่มองเหตุการณ์อยู่ก่อนหน้าถอนหายใจ
สายตาจับจ้องที่แผ่นหลังของสาวผมสั้นแต่งตัวทะมัดทะแมงเดินไปตามทางจนลับสายตาแล้ววกกลับมามองบุตรชาย
“แม่ว่าเราอย่าไปยุ่งกับเพื่อนน้องเลย”
คุณหญิงเอ่ยบอก
รู้ดีว่าบุตรชายคนโตทั้งเพลย์บอยและกระล่อนขนาดไหนเรื่องผู้หญิงและนางก็ไม่อยากเห็นคนน่ารักอย่างเอมมิกาที่เป็นเพื่อนรักของปทุมาต้องน้ำตาตกในเพราะความรักจากผู้ชายไม่รู้จักพอ
“ผมก็ไม่ได้ยุ่งอะไรกับเธอนี่ครับ
เห็นว่าดึกก็เลยอาสา” คนที่ถูกดักเอ่ยแก้ตัวก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ
มารดาทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คุณหญิงรดาที่เห็นอย่างนั้นก็ส่ายหน้ากับบุตรชาย
“แม่พยายามไม่สนใจเรื่องของลูกเพราะถือว่าเลี้ยงได้แค่ตัว
แต่แม่จะขออะไรแค่อย่างเดียว แม่ไม่อยากเห็นประวัติศาสตร์มันซ้ำรอย
จบเรื่องนี้เถอะ” เพราะนางตั้งใจจะให้ปทุมาและกฤษฎาหย่ากันแต่ก็มาเกิดเรื่องซะก่อน
นางไม่อยากให้หญิงสาวต้องเป็นอันตรายเหมือนนาง
“มันยากเกินกว่าจะจบแล้วครับ
แม่ต้องคุยกับไอ้กิต” คราวนี้กันตภัคน์เอ่ยเสียงเครียก เมื่อหลายปีก่อนเขามีความสุขกับความท้าทายนี้
แต่พอมันทำให้คนตายเขาและน้องก็เอาจริงแต่ทว่าสิ่งที่คิดไว้ตรงข้าม
เขาจับมือใครดมไม่ได้ คนที่คิดว่าทำกลับกลายเป็นแพะไปซะอย่างนั้น
และเขากับน้องก็ถูกล่าหนักขึ้น มือปืนที่จับได้ก็บอกว่าถูกจ้างผ่านทางโทรศัพท์ทำเอาเขาและกฤษฎาหัวหมุนไม่น้อย
มีสิทธิ์อะไรจะไปบอกว่ารัก.............เขียนทำไมไมรู้ อินเพลงนี้อยู่ แฮร่
จะพยายามอัพเรื่อยๆ จนกว่าจะครบ70%
และใครอยากอ่านก่อนมีอีบุ๊คแล้วนะ ไปสอยได้น้า แปะลิ้งไว้ห้ายยยย
ความคิดเห็น