คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1-1
บทที่1
“ไปไหนมา”
เสียงเข้มของใครคนหนึ่งดังขึ้นหลังจากที่หญิงสาวเดินเข้ามาในบ้านไม้ชั้นเดียวของตนเองที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านใหญ่นัก
ไฟที่ถูกปิดไว้สว่างวาบก่อนที่ร่างหนาของใครคนหนึ่งจะปรากฏขึ้น
ดวงตากลมโตที่ปรับแสงไม่ได้กระพริบปริบๆ
มองคนที่จ้องมองเธอด้วยความดุดันอย่างจ๋อยๆ
“เขาไป......”
ตอนแรกก็หาข้ออ้างไว้สำหรับเหตุฉุกเฉินไว้มากมาย
แต่พอมาถึงตอนนี้เธอกลับนึกถึงข้อแก้ตัวที่คิดมาไม่ออกเลย
เมื่ออ้ำอึ้งต่อไปเห็นท่าตัวเองจะโดนดุอีกมากหญิงสาวเลยฉีกยิ้มกว้าง
ริมฝีปากชมพูระเรื่อยเผยออย่างออดอ้อนคนเป็นพี่ชาย
ถลาเข้าไปเกาะแขนที่สวมชุดสูทสุดหรูแล้วเอาใบหน้าของตัวเองถูไปมา
“เขาคิดถึงเฮียที่สุดในโลก
ว่าแต่มีของฝากให้เขามั้ยอ่า” ปทุมาเอ่ยเปลี่ยนเรื่องแล้วถือโอกาสทวงของฝากจากคนเป็นพี่ชายที่ไปคุยงานที่สิงคโปร์เพื่อกลบเกลื่อนความผิดของตัวเอง
“หึ”
เสียงคนทำเสียงไม่พอใจในลำคอทำให้ปทุมาต้องเงยหน้ามองกฤษฎาพี่ชายไม่แท้ของตัวเอง
เธอย่นจมูกเมื่อพี่ชายสุดหล่อไม่หลงกลแถมยังทำท่าโกรธเธอซะมากมาย
มือเรียวที่คล้องแขนพี่ชายเมื่อครู่ค่อยๆ
ปล่อยลงก่อนจะถอยห่างจากพี่ชายด้วยท่าทีสำนึกผิด
“ไปไม่กี่วันริอาจหนีไปเที่ยวกลางคืนอีกแล้วหรือไง”
กฤษฎาถามเสียงเข้มดวงตายังมองไปที่ร่างเพรียวบางแต่ใบหน้ากลับผ่อนคลายลง แค่ได้ยินเสียงออดอ้อนเขาก็แทบจะยกโทษให้ยัยเด็กดื้อคนนี้แล้ว
“ก็ไอ้เอมมันชวนอ่ะ
แต่มันมีเหตุผลนะ”
ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นโบ้ยความผิดไปให้เพื่อนรักที่ป่านนี้ไม่รู้จะถึงห้องพักแล้วหรือยัง
แต่เมื่อสบตากับดวงตาเข้มนั่นก็ต้องก้มหน้าดั่งเดิม
“ไม่มีของฝาก
สำหรับเด็กดื้อ”
เขาบอกไปทั้งที่เอาของฝากที่มักซื้อมาให้เสมอไปวางที่ห้องของเธอเรียบร้อยแล้ว
“เขาไม่เด็กแล้วนะ”
เถียงขึ้นทันที ปทุมาเบะปาก เธออายุ25ปีแล้วแต่พี่ชายนอกไส้ของเธอยังเอาแต่บอกว่าเธอยังเป็นเด็กอยู่นั่นแหละ
เด็กอะไรจะตัวใหญ่ปานควายอย่างนี้ ไปๆ มาๆ เจ้าหล่อนก็กลับมาแขวะตัวเองเสียอย่างนั้น
“เด็ก”
คราวนี้คนที่ไม่เคยยอมแพ้บอกเสียงเข้มกว่าเดิมจนคนที่ฟังต้องเบะปากอย่างจะร้องไห้
โดนด่าว่าเด็กแล้วยังถูกโกรธอีกต่างหาก
“เด็กก็ได้”
ในเมื่อเอาชนะไม่ได้ก็ต้องจำยอมแพ้ เธอไม่อยากเถียงเพราะตนเองยังมีโทษอยู่
คนตัวโตมองหญิงสาวที่ยอมรับอย่างพอใจ
“ของฝากไม่ได้ไม่เป็นไร
แต่เฮียไม่โกรธเค้าใช่ม้า”
เธออ้อนต่อก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อเห็นชายหนุ่มกดยิ้มที่มุมปาก แม้จะเป็นเสี้ยวเล็กๆ
แต่เธอรู้ว่าเขาไม่ได้โกรธเธอจริง พอรู้อย่างนั้นก็ถลาไปกอดร่างหนาอีกครั้งอย่างออดอ้อน
“ดึกมากแล้ว
พี่จะกลับไปอาบน้ำนอน แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”
เขาบอกเมื่อเจ้าของร่างบางชักจะอ้อนเขามากเข้าไปใหญ่
ตัดสินใจดันร่างของปทุมาออกจากร่างของตัวเองแล้วใช้มือยีผมยาวสลวยสีดำเหลือบน้ำตาลอย่างเอ็นดู
“โอเคค่ะ
พรุ่งนี้จะไปหาแต่เช้า” เธอว่าพร้อมยกมือตะเบะที่เหนือคิ้ว กฤษฎาได้แต่ส่ายหน้าแต่ก็ยอมเดินหันหลังกลับออกไปแต่ยังเดินไม่ไปไหนปทุมาก็คว้าแขนหนาเอาไว้ก่อน
ใบหน้าคมแต่ยังนิ่งเรียบหันมามอง
“พอพี่มีแฟนพี่ก็ไม่เคยบอกฝันดีเขาเลยอ้ะ”
ปทุมาบอกเสียงน้อยใจ ดวงตากลมโตกระพริบปริบๆ ทำเอาคนมองต้องส่ายหน้าอีกรอบ
“พี่มีแฟนก็ต้องใช้กับแฟนสิ
หรือเราจะมาเป็นแฟนพี่” คนที่ติดเงียบตัดสินใจพูด
แทนที่หญิงสาวตรงหน้าจะอึ้งกลับหัวเราะชอบอกชอบใจกับประโยคที่เขาเอ่ยออกไป
“เป็นแฟนพี่เนี่ยนะ
ใบบัวกินหญ้าดีกว่า” ว่าแล้วก็กระโดดไปจุ๊บแก้มพี่ชายของตัวเองก่อนจะวิ่งไปที่ห้องนอนของตัวเองทันที
ขืนอยู่ต่อคงได้โดนบ่นว่าเป็นสาวแล้วยังทำตัวเหมือนเด็กๆ
“ยัยเด็กดื้อ”
เสียงคนแก่กว่าคำรามเสียงดังเมื่อถูกเล่นอะไรพิเรนทร์
ถอนหายใจอย่างทำใจก่อนจะจัดการปิดไฟให้แล้วปิดประตูให้ปทุมาก่อนจะเดินกลับไปยังบ้านของตัวเองด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก
แม้บางครั้งจะเบื่อแต่การมีคนอย่างปทุมาในชีวิตก็ทำให้เขามีความสุขไม่น้อย
“เอ๊ะ นี่มัน”
เมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนของตัวเองแล้วปทุมาก็สังเกตเห็นถุงกระดาษขนาดใหญ่วางอยู่บนที่นอนเธออยู่สามสี่ถุง
เธอยิ้มกว้างเมื่อสุดท้ายพี่ชายสุดหล่อของตัวเองก็รักเธอมากโดยที่ไม่ลืมของฝากเลยสักครั้งแต่พอนึกอะไรได้ก็ต้องหน้าบึ้ง
ปทุมาหันไปมองข้างเตียงของตัวเองในอีกฝั่งก่อนจะถลึงตาใส่สัตว์ปีกตัวใหญ่สีขาวเนียนละมุนตาที่นอนขดลืมตามองเธอแป๋วโดยไม่ร้องออกมา
“ไอ้ขนุน
บอกกี่ครั้งละอย่าให้ใครเข้ามาในห้องพี่ เป็นอย่างนี้ทุกที
พอเป็นเฮียกิตเฮียกันของแกนี่ทรยศฉันตลอด” บ่นไปอย่างไม่สนใจอะไรมากก่อนจะเชิดหน้าใส่สัตว์เลี้ยงของตนแล้วมารื้อของฝากที่พี่ชายซื้อมาฝากก่อนจะยิ้มกว้างอย่างถูกใจเมื่อรู้ข้างในคืออะไร
รูปโปสการ์ดสวยๆ พร้อมกับผ้าพันคอและเสื้อผ้า
“แคว่กๆ”
เสียงร้องของไอ้ขนุนร้องขึ้นอย่างทักท้วงอย่างรู้ทันเจ้านาย ปทุมาหันไปมองมัน
“อะไรไอ้ขนุน นอนไปเลย”
หญิงสาวแหวใส่มันก่อนจะจัดการเก็บของฝากแล้วเอาไปเก็บก่อนจะมานั่งเล่นเกมส์จ้องตากับสัตว์เลี้ยงของตนเอง
ที่จริงจะบอกของเธอก็ไม่ถูกหรอก เมื่อ8
ปีที่แล้วแม่เธอเป็นคนเก็บมันมาจากริมคลองก่อนจะเอามาเลี้ยง
พอไม่ถึงอาทิตย์มารดาและบิดาเธอก็เสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุ
ไม่อยากจะบอกซะเท่าไหร่ว่าครั้งแรกที่เธอเห็นมันไม่ถูกชะตาเลยสักนิด
“แคว่ก”
มันร้องขึ้นเมื่อเจ้านายยังไม่ลดละการจ้องตากับมัน ปทุมาหัวเราะน้อยๆ
ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวที่มีขนสีขาวสะอาดอย่างเอ็นดู
“จะบ้าหรือไง นั่นเฮียกิต พี่น้องกัน ไม่ต้องมองด้วยสายตาแบบนั้นเลย”
เธอบอก สายตาของมันกำลังจับผิดเธอเธอรู้
ไอ้นี่ชอบคิดว่าเธอชอบพี่ชายนอกไส้แต่ในความเป็นจริงความเป็นไปได้ไม่มีเลย
เธอไม่เคยคิดเกินเลยเพราะเธอรักพี่กิตของเธอเหมือนพี่ชายแท้ๆ
ไม่ทางเป็นอย่างอื่นแน่ๆ
“ไปนอน แยกย้าย” เธอบอกก่อนจะเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียงแล้วล้มตัวนอน
สมองครุ่นคิดไปถึงเรื่องของตัวเองและเพื่อนสนิท ผ่านมากี่ปีแล้วนะ
ผ่านมากี่ปีที่เธอกับเพื่อนเอาแต่ซ่อนตัวในกระดองไม่ยอมโผล่หัวออกไปสักทีและเธอคิดว่าก่อนที่จะมีใครรู้เธอสมควรที่จะหายตัวไปซะก่อน
นี่ล่ะนะ ชีวิตของปทุมาและเอมิกา มีอะไรไม่คาดคิดได้ทุกวี่ทุกวัน
ถ้ากรุณาฝากหาคำผิดให้ไรท์ด้วยเด้อจ้า
ลงไม่จบแต่ลงให้อ่านและตัดแบบสวยๆ
ใครจะอ่านให้จบก็นับถอยหลังรออีบุ๊คนะ ขั้นตอนดำเนินการจ้า
ความคิดเห็น