เล่ห์รัก นารี ฉบับ E-book

ลำดับตอนที่ #11 : บทที่4-2

         เอมมิกากำลังหัวเสียกับงานใหม่ที่เธอได้รับมอบหมายจากไอ้ประธานโรคจิตที่วันๆ ไม่ทำอะไรนอกจากหาเรื่องแกล้งเธอตั้งแต่เช้า เมื่อเช้าเธอมาแม้กันตภัคน์จะยังไม่ได้เข้ามาแต่ก็ให้ลุกน้องมาสั่งงานเธอ สั่งงานเธอยังรับได้แต่เธออยู่แผนกการตลาดไอ้บ้านั่นกลับให้มานั่งคัดเอกสารที่กองโตเท่าภูเขานี่

“ทำไมไม่ให้แผนกที่รับชอบทำล่ะว้อย” สาวทอมบอยที่อยู่ในชุดกางเกงยีนส์สไตล์ลุคบอยกับเสื้อยืดสีฟ้าอ่อนคอปกของบริษัทบ่นออกมาเมื่อทำตั้งแต่เช้ามันก็ยังไม่มีทีท่าจะเสร็จ แถมเธอยังต้องมานั่งทำในห้องเก็บของคนเดียว ร้อนก็ร้อยเงียบก็เงียบและมันยิ่งทำให้เธอโมโห

“อ้าว ไม่พักกินข้าวเที่ยงก่อนหรอ” วิกานดาเดินมาดูลูกน้องหลังจากที่ไปหาอะไรกินที่แคนทีนมาและไม่เจอเอมมิกาเลยเดินมาหาถึงที่

“ไม่อ่ะพี่ เอมไม่หิว” เอมมิกานั่งทำงานของตัวเองไปก็ตอบไป ที่ไหนล่ะเธอหิวใจจะขาดแต่อยากทำให้เสร็จ ใจจริงอยากจะลาออกเลยด้วยซ้ำตั้งแต่รู้ว่าไอ้ประธานคนใหม่คือกันตภัคน์พี่ชายของเพื่อนรักตนเอง

“ไปกินหน่อยเถอะเดี๋ยวก็หิวข้าวจนเป็นลม ดูสิในนี้ร้อนก็ร้อน” เอ่ยว่าเมื่อตอนนี้เหงื่อผุดพรายทั่วใบหน้าของตนเอง เอมมิกาถอนหายใจ เมื่อเช้าเธอใช้แรงจากการกินข้าวเช้าไปกับการโวยวายปทุมาที่พอเธอโทรไประบายและบ่นกับเพื่อนรักกลับไม่สนใจตัดสายทิ้งแถมยังไม่โทรกลับ พอเรื่องที่ทำให้หงุดหงิดรองลงมาคือห้องนี้ทั้งร้อยและอบมาก แอร์ก็ไม่มีแม้แต่พัดลมสักตัวก็ยังไม่มี

“เพราะอย่างนี้เอมถึงจะรีบทำให้เสร็จ” ตอบไปกัดฟันไป หัวหน้าที่แสนห่วงลูกน้องก็ได้แต่พยักหน้าเพราะไม่รู้จะหว่านล้อมเอมมิกายังไงให้หยุดพักก่อนจึงหันหลังเดินกลับไปทำงานของตัวเอง อยากจะช่วยนะเพราะตนเองก็เอ็นดูเอมมิกาเหมือนน้องเหมือนนุ่งแต่คำสั่งคือคำสั่ง และตนเองยังไม่อยากหางานใหม่ทำในตอนนี้เพราะเกรงว่าจะหางานทำใหม่ได้ไม่

“ถ้าเจอหน้าจะด่าให้หายแค้นเลย” เอ่ยบอกก่อนจะคัดแผ่นกระดาษต่อ

“เมื่อกี้ว่าจะทำอะไรนะ” คนที่เดินมาดูผลงานของลูกน้องเอ่ยถาม ใบหน้าที่มักจะนิ่งและติดดุเหมือนน้องชายดูเจ้าเล่ห์เมื่อเจ้าตัวกดยิ้มที่มุมปาก คนที่ได้ยินเสียงหันไปมองก่อนจะแยกเขี้ยวให้

“ด่าควายมั้ง” เอ่ยตอบ แม้จะเป็นเด็กกว่าแต่มันเหลืออดจริงๆ มีอย่างที่ไหนเอาแต่แกล้งเธอได้ตลอดก่อนจะหันมาทำหน้าที่ของตัวเองต่อ พยายามไม่ต่อล้อต่อเถียงเพราะยิ่งเธอเดือดไอ้บ้านี่ก็จะยิ่งสนุกและแกล้งเธอต่อไป

“เพิ่งรู้ว่าบัวมีเพื่อนที่คุยภาษาควายรู้เรื่องถึงขนาดด่ามันภาษาควายได้” คนที่ถูกหลอกด่ายังคงไม่สะทกสะท้านแถมยังต่อล้อต่อเถียงหญิงสาวไม่หยุดหย่อน

“ไปไกลๆ หน้าฉันเลย” เอมมิกาละสายตาจากกองกระดาษหันไปมองเขา เธอไม่สนว่าเขาจะเป็นใครแต่การที่เขามากวนโอ๊ยเธอแบบนี้มันทำให้คนที่กำลังหิวยิ่งโมโหมากเป็นทวีคูณ

“ไม่ไป นี่มันบริษัทของฉัน” กันตภัคน์ตอบพร้อมยักคิ้วข้างเดียวให้เจ้าหล่อนที่กำลังโมโหหน้าดำหน้าแดง ดอมมิกากำกระดาษจนยับคามือ และเมื่อเขายักคงลอยหน้าลอยตากวนประสาทเธอเอมมิกาจึงหมดความอดทนปากระดาษในมือทิ้งพร้อมยืนขึ้น

“จะเอายังไงห๊ะ” ตะคอกถามอย่างเหลืออดมือกำสั่นเพราะความโมโห คนที่เห็นอย่างนั้นแทนที่จะโมโหกลับยกยิ้มกว้างมากว่าเดิม ตั้งแต่ไหนแต่ไรการที่ได้เห็นเอมมิกาโมโหหน้าดำหน้าแดงทำให้เขาอารมณ์ดีและมีความสุขอย่างที่สุดเลยล่ะ

“ไปกินข้าวดีกว่า” ตัดบทก่อนจะเดินหลังออกไปทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะว่าเขาแค้เข้ามาเพื่อป่วนประสาทเอมมิกาเล่นเฉยๆ เพราะตัวเองก็มีนัดเหมือนกัน

“ไอ้ประสาท” เอมมิกาด่าไล่หลังคนที่หัวเราะเดินออกไป ยืนสงบสติอารมณ์อยู่พักใหญ่จึงตัดสินใจไปหาอะไรกินเพราะขืนเธอยังนั่งทำงานต่อเธอต้องประสาทเสียแน่ๆ เอมมิกาคว้ากระเป๋าสตางค์ตัวเองก่อนจะเดินออกไปยังแคนทีนที่ไม่รู้ว่าป่านนี้มียังมีอะไรหลงเหลือให้เธอกินไหม แวะเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา มือเรียวเอื้อมไปยังอ่างน้ำที่มีระบบเซ็นเซอร์ น้ำไหลลงฝ่ามือ มือเรียวแต่กร้านเพราะทำงานหนักมาแต่เด็กถูเข้าหากันสามสี่ครั้งก่อนจะยกมืออกและสลัดเพื่อให้มือแห้งขึ้น

“อุ๊ย ใจเย็นๆ สิคะกันต์” เสียงร้องครางกระเส่าของคนที่อยู่ในห้องน้ำทำให้เอมมิกาชะงัก มือไปยังห้องน้ำเพียงห้องเดียวที่ถูกปิด เงาสะท้อนจากด้านล่างที่พนังยกสูงทำให้เธอเห็นเงามันลางๆ เอมมิกาส่ายหน้ารู้สึกขยะแขยงกับพฤติกรรมของคนในออฟฟิตที่พากันมาพลอดรักกันในนี้

“อืม ซินดี้” เสียงครางเรียกชื่อของเธอผู้หญิงทำให้เอมมิกาที่จะเดินออกชะงักอีกครั้ง หัวใจของหญิงสาวที่ห้าวเหมือนผู้ชายชาวาบอย่างไม่ทราบสาเหตุเพียงเพราะเสียงนั้นเป็นเสียงของเขา คนที่เพิ่งจะป่วนประสาทเธอ.........

“อ้า ซินดี้จะไม่ไหวแล้วค่ะ” คนที่อยู่ในห้องน้ำด้วยร้องออกมาโดยไม่สนใจคนที่อยู่ด้านนอก เอมมิกาหลับตา ซินดี้ เลาขาสาวหน้าห้องของกันตภัคน์ ร่างเธอสั่นเทา ขาเรียวพยายามก้าวให้มั่นคงเพื่อพาตัวเองให้ออกมาจากตรงนั้น จากทีแรกที่คิดว่าจะไปหาอะไรกินเอมมิกากลับเดินมาอยู่ที่เดิมที่เธอนั่งทำงานเมื่อครู่ ทรุดนั่งลงที่เดิมก่อนจะทำงานของตัวเองต่อไปพยายามไม่เหม่อลอยและคิดเรื่องอื่นๆ ให้วุ่นวายสมอง

“เกิดอะไรขึ้น” ปทุมาเอ่ยถามเพื่อนหลังจากที่เลิกงานมาก็มาหาเอมมิกาที่ให้มาหาที่คอนโดที่เพื่อนรักอาศัยอยู่ หญิงสาวนั่งลงข้างๆ คนที่ดูซึมผิดปกติ ยกมือวางที่ไหล่

“เปล่า” เอมมิกาส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา ท่าทางเซื่องซึมทำให้ปทุมารู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เอมมิกาดูห้าวและมักแสดงออกว่าเข้มแข็งทั้งที่อ่อนแอมากทีเดียวสำหรับปทุมา แต่ก็น้อยครั้งที่จะแสดงอาการแบบนี้ให้เห็น

“แกทำงานเป็นไงบ้าง สนุกอย่างที่คิดไหม” เอ่ยถามเพื่อนรักแทน ปทุมาที่ถูกถามส่ายหน้าแต่ใบหน้ากลับเปื้อนรอยยิ้ม

“เหนื่อยเป็นบ้า รู้อย่างนี้สมัครตำแหน่งอื่นดีกว่า” เอ่ยบอกเพื่อนก่อนจะนั่งลงข้างๆ เอมมิกา ปทุมาคิดว่าตอนนี้เธอยังสนุกกับการซ่อนแอบวิ่งตามหากับพี่ชายนอกไส้อยู่ แต่หากเธอถูกจับได้ชีวิตเธอคงต้องกลับไปเหี่ยวเฉา

“ฉันว่าจะลาออกแล้ว” อย่าเอมมิกาก็พูดออกมาทำเอาเพื่อนรักหันขวับไปมองด้วยความตกใจ เพราะเอมมิกาทำงานมาที่นี่เกือบสิบปีแล้วและเคยเห็นเพื่อนบอกว่าต่อให้มีเงินพันล้านก็ไม่คิดที่จะเลิกทำงานที่นี่แต่มาวันนี้บอกจะลาออกทำให้ปทุมาตกใจไม่น้อย

“ทำไม” ถามไปทันที เอมมิกายิ้มน้อยๆ กับคำถาม สายตายังคงมองไปยังเบื้องหน้าที่เป็นวิวแม่น้ำเจาพระยามีพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินเป็นแบล็คกาวน์ให้

“บริษัทฉันถูกพี่ชายแกเทคโอเวอร์” เอมมิกาพูดก่นจะหันมามองเพื่อนที่มองเธออยู่ก่อนแล้ว เอมมิกาเลื่อนมือไปจับมือเรียวของเพื่อน

“ฉันไม่รู้ว่าแกรู้เห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม แต่เอาตรงๆ ฉันรู้สึกแย่” เอ่ยบอกไปตรงๆ ทำเอาคนฟังนิ่งอึ้งไปเลย ปทุมาจะเอ่ยขอโทษเพื่อนก็พูดไม่ออก และเธอไม่เข้าใจเหตุผล ปกติเพื่อนของเธอไม่สนใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนี้นี่นา

“แกรักที่นั่นมากนะเอมทำไมถึงยอมทิ้งมันง่ายๆ” ปทุมาเอ่ยถาม เอมมิกามองคนที่ถาม หัวใจอยู่ๆ ที่เคยเฉยชากับทุกสิ่งเจ็บแปลบ

“เพราฉันเหนื่อย มีเงินก็อยากสบายไม่อยากลำบากแล้ว” บอกคนที่ถามเสียงเรียบๆ ปทุมานิ่งเงียบกับคำตอบ รู้ดีว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงของเพื่อนรักแต่ก็ไม่อยากจะซักอะไรมากมายเลยได้แต่เงียบ สงสัยกลับบ้านไปเธอต้องไปคุยกับพี่ชายเธอแล้วล่ะ...........