คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ในสถานบันเทิงสุดหรูแห่งหนึ่งในใจกลางกรุงเทพฯ
ที่ภายนอกตกแต่งอย่างหรูหราดึงดูดนักท่องเที่ยวแล้วแต่ทว่ากลับเทียบกับภายในไม่ได้แม้แต่น้อย
ทุกคนที่เคยเข้ามาต่างขนานนามว่ามันดูดีที่สุดเท่าที่เคยเข้ามา เอนเตอร์เทนลูกค้าได้ดีที่สุดเท่าที่รับบริการมาเพราะที่นี่ต่างรวบรวมสิ่งที่
“คนกลางคืน” หลายๆ คนต้องการเอาไว้
ไม่ว่าจะบรรยากาศที่ถูกตบแต่งอย่างทันสมัยแต่ก็กลมกลืนกับแสงสียามค่ำคืน
โซนเครื่องดื่มที่มีอย่างไม่อั้นทั้งราคาและขนาด สาวเสริฟที่ใบหน้าต่างถูกคัดแล้วคัดอีก
และเวทีที่มีคนมอบความสุขอย่างไม่ขาดสายตลอดทั้งคืนที่ถูกแบ่งตามช่วงเวลาที่เหมาะสม
มันจึงถูกการันตีทั้งความหรูหราและราคาค่าเข้าที่ต้องสมัครสมาชิกและแน่นอนที่มันเป็นที่นิยมของนักธุรกิจที่เลือกมาคุยงานที่นี่เพื่อความราบรื่นในการเจรจา
“แต่มิสเตอร์ซันต้องการคุณไปร่วมงานกับเราจริงๆ
นะครับ” ชายอายุเกือบ40ปีที่มีหน้าที่เป็นล่ามแปลภาษาบอกสิ่งที่นายจ้างของตนเองบอกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดแต่ทว่าคนที่ฟังกลับยกยิ้ม
เธอเลื่อนสายตาจากคนล่ามภาษาฝรั่งเศสไปมองเจ้าของธุรกิจที่บินมาไทยเพื่อคุยกับเธอโดยเฉพาะแล้วยิ้มให้กว้างกว่าเดิม
มิสเตอร์ซันชายหนุ่มวัย36ปี
อดีตทายาทธุรกิจหลายพันล้านแต่ก็แยกออกมาทำธุรกิจของตัวเองเติบโตจนราคากิจการของตนเองพุ่งสูงติดอันดับต้นๆ
ของฝรั่งเศสไปแล้ว
“บอกเขานะคะว่าฉันขอบคุณมาก
แต่ฉันไม่อยากทำงานประจำ” หญิงสาวบอกอย่างไม่ใยดีขณะที่อีกคนที่เป็นคนมาเจรจาธุรกิจพอเข้าใจความหมายก็ยิ้มตอบกลับ
“ผมอยากให้คุณคิดดีๆ
บริษัทผมใหญ่ไม่ใช่น้อยในแถบยุโรปและนี่คือโอกาสของคุณที่ผมหยิบยื่นให้
เราไม่ได้ให้โอกาสใครแบบนี้บ่อยๆ”
มิสเตอร์ซันเอ่ยพูดกับหญิงสาวเป็นประโยคสากลประโยคแรก
ดวงตาคมก็กวาดมองร่างบางที่อยู่ในชุดที่แสนธรรมดาอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะเลื่อนสายตาไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง
แต่เพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนจะหันมาสนใจคู่สนทนา
“ฉันคงไม่อาจเอื้อมรับหรอกค่ะ
อ้อ แล้วก็ขอบคุณสำหรับมื้อนี้ด้วยนะคะ” เอมิกาตัดบทอย่างไม่เหลือเยื่อใยแต่ใบหน้ายังเปื้อนยิ้ม
หันไปมองคนที่นั่งอยู่ไม่ห่างก่อนจะพยักหน้าเชิงบอกให้กลับได้แล้ว
ยกมือปัดผมที่ถูกตัดซอยจนสั้นเบาๆ
ท่าทีไม่ใยดีทำเอาคนที่ถูกปฏิเสธถึงสามครั้งในวันเดียวต้องอมยิ้ม
มีแต่คนบอกว่าเธอยาก มันคงยากจริงๆ ไม่ใช่ว่าข้อเสนอไม่ดี
แต่ทว่าเธอนั้นมีอะไรสำคัญกว่า พอรู้อย่างนี้แล้วคนที่เป็นมืออาชีพในธุรกิจนี้ก็ลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือหาหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้า
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ
หวังว่าเราคงได้ร่วมงานกันในสักวัน” คนที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อเจรจาซื้อตัวบอกด้วยรอยยิ้ม
เอมิกายื่นมือไปจับอย่างเป็นมารยาทแล้วหันไปมองเพื่อนรักที่ลุกขึ้นมายืนอยู่ข้างๆ
“นี่เพื่อนฉันค่ะ
ปทุมา”
เธอแนะนำเมื่อเห็นสายตาของมิสเตอร์ซันที่เป็นเจ้าของธุรกิจมองไปยังเพื่อนตัวเองบ่อยครั้ง
ปทุมาที่อยู่ในชุดเดรสธรรมดาแต่ทว่ากลับมีกาลเทศะมากกว่าเอมิกาเดินมาข้างๆ
เพื่อนรักก่อนจะยกมือขึ้นเพื่อเป็นการทักทาย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
เอ่ยบอกแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
สายตาที่มองหญิงสาวตรงหน้าซึ่งปทุมาเองที่พอเดาได้ก็ยิ้มให้
“เช่นกันค่ะ”
ปทุมาก้มหน้ารับก่อนจะปล่อยมือแล้วเดินออกไปก่อนเพื่อนอย่างไม่สนใจอะไร
ดึกแล้วเธอไม่อยากให้พี่ชายเย็นชาหน้านิ่งของเธอต้องคอยบ่นตั้งแต่เด็กยันโต
“นี่สินะดอกบัวแสนสวยแต่เสียดายที่มันมีเจ้าของแล้ว”
มิสเตอร์ซันพึมพำเสียงเบาเมื่อสองสาวเดินออกไปทางออก
สายตายังมองร่างบอบบางที่อยู่ในชุดเดรสสีครีมธรรมดา
ใบหน้าหวานใสอย่างนั้นที่จริงซ่อนอะไรไว้มากมายอย่างที่สามารถทำให้เขาหัวปั่นได้มากทีเดียวล่ะ
ความคิดเห็น