คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [SF TaoKacha] Promis...2 40%
“ชา!!!”
“เรียกทำไมเหรอ อ่อ! กรุณาเรียกผมใหม่ด้วย ผม’คชา’ คุณไม่มีสิทธิ์มาเรียกผมแบบนั้น เพราะเราไม่ได้รู้จักหรือสนิทกันดี” คำพูดนี้คงทำให้ร่างสูงโมโหไม่ใช่น้อย
“ปากดีหนิ”
“ก็เป็นอย่างนี้อยู่แล้ว ใครจะทำไม เฮ้ย!!!”
“งั้นก็ลองใช้ปากอีกสักครั้งมั๊ยล่ะ!”
“พูดบ้าอะไรของคุณน่ะ อื้อ ฮึก” ไม่รอช้าริมฝีปากของร่างสูงก็ประกบเข้าทันที ลิ้นหนาดุนเข้าไปในโพรงปากของร่างเล็ก หากแต่มันไม่ได้อ่อนโยนเลยซักนิดเดียว ริมฝีปากหนาบนขยี้แนบแน่นจนมีกลิ่นคาวคลุ้งของเลือดแต่ร่างสูงก็ไม่คิดที่จะอ่อนโยนลง
“อื้อ ฮึก อื้อ ปล่อยนะคุณเป็นบ้าไปแล้วเหรอ”
“ทำไมลีลาฉันไม่เด็ดเท่ามันหรือไง”
เพี้ยย!!
ผมตวัดมือขึ้นตบหน้าของเขาทันที ดูถูก ดูถูกผมมากเกินไปแล้วนะ
“หึ ชอบรุนแรงรึไง รสนิยมเปลี่ยนรวดเร็วเหลือเกินนะ ถ้าชอบเดี๋ยวจะจัดให้แล้วกัน”
ร่างสูงเริ่มจู่โจมเปลี่ยนเป้าหมายใหม่มาเป็นที่ต้นคอขาวขบเม้มจนออกจะทำให้ช้ำมากกว่า ทำรอยประทับ พร้อมกับเปลื้องเสื้อผ้าของทั้งสองออก คนที่อยู่เบื้องล่างได้แต่ดิ้นด้วยความเจ็บปวด น้ำตาที่กลั้นเอาไว้มานานเริ่มจะไหลออกมาเพราะมันสุดจะทนแล้ว เจ็บที่ไม่ใช่แค่เจ็บตามร่างกาย แต่หัวใจมันเจ็บยิ่งกว่า
มือหนาฟ่อนแฟ้นไปทั่วร่างกายอย่างรุนแรง จนเป็นรอยจ้ำแดงเต็มไปหมด เลื่อนลงมาถึงสะโพกบาง และสุดท้ายก็จับขาเรียวเล็กแยกออกจากกัน กดแทรกแก่นกายที่ขยายจนเต็มที่เข้าไปในทางสีหวานรวดเดียว “หึ คิดว่าเสร็จมันแล้วซะอีก”
ร่างเล็กจุกจนพูดอะไรไม่ออก เจ็บที่สุด! ทุกครั้งเขาได้เจอแต่ความอ่อนโยนเสมอมาแต่ครั้งนี้มันเกินจะรับไหวจริงๆ เรี่ยวแรงที่คอยผลักไสก็อ่อนแรงลงเรื่อยๆ ร่างสูงขยับแก่นกายเข้าออกอย่างเร็ว และรุนแรง
“อื้อ อ่าห์” และปลดปล่อยเข้าในตัวของร่างเล็กจนหมด เมื่อถอดแก่นกายออกน้ารักที่เหลือก็ไหลทะลักออกมาปนกับเลือดมากมาย
“เลว” ริมฝีบางบางที่บวมเจ่อพยามเปล่งเสียงออกมาให้ดังที่สุด
“ขอบใจ อ่อเลิกกันแล้วอย่าลืมขนของออกไปจากห้องฉันด้วยก็แล้วกัน เห็นเรียกร้องอยากจะเลิกนักหนา” พูดไปพร้อมกับติดกระดุมเสื้อไปด้วย
ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมาจากปากของร่างเล็กซักนิด จนเสียงประตูห้องปิดสนิทลง น้ำตาที่ไม่อาจห้ามให้หยุดไหลออกมาได้ แต่มันกลับไม่มีแรงจะร้องแล้วด้วยซ้ำ เปลือกตาที่หนักอึ้งก็ปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า แต่หากหลับไปได้ไม่นานก็ต้องฝืนลุกขึ้นมา
เค้าไล่เราแล้วนิจะอยู่ทำไม คนใจร้าย...
.
.
.
.
.
.
ผมเดินอยู่ข้างฟุตบาทอย่างไร้เรี่ยวแรง ไม่มีอะไรติดตัวมาซักชิ้น ตามจริงผมอยู่ที่บ้านกับคุณพ่อคุณแม่นั่นแหละแต่ว่าพอได้มาคบกับเต๋า เลยย้ายมาอยู่คอนโดกับเต๋าตามที่เขาต้องการ เสื้อผ้าก็ซื้อใหม่หมดเพราะไม่อยากจะขนของไปกลับระหว่างบ้านกับคอนโดของเต๋าให้มันยุ่งยาก แต่ตอนเนี้ยผมไม่ต้องการมันแล้ว เสื้อผ้าที่มันมีแต่ความหลังพันธ์นั้นน่ะ
เกลียด... เกลียดที่สุด ตอนนี้แค่คำว่ารักผมก็ไม่เหลือให้เด็ดขาด... รึเปล่า
ผมเดินไปเรื่อยๆ ทุกย่างก้าวมีแต่ความเจ็บปวด สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างจากหมาข้างถนน จะกลับบ้านก็ไม่ได้ไม่อยากให้คุณแม่ท่านเป็นห่วง แล้วผมจะไปที่ไหนดี ทำไมโลกมันหมุนแบบนี้นะ
“คชา! คชา”
“อ้าวพี่พุฒ” เมื่อหันไปตามเสียงเรียกก็เจอพี่พุฒกำลังขับรถชะลออยู่ข้างฟุตบาทพอดี “พี่พุฒช่วยชาด้ ว ย...”
“คชา!!!!!” ผมได้ยินแค่นั้น แค่ชื่อผมเท่านั้นแล้วทุกอย่างมันก็มืดลงทันที
40%
________________________________________________________________________________________________________________
ชะแว๊บ!!! ขอโทษที่ให้รอนานนนนน (ใครเค้ารอของแก -*-) พอดีไม่ค่อยมีเวลาแต่ง มาแค่ 40% นะคะ
เม้นท์กันซักนิดนะ ^^
ความคิดเห็น