[EXO (?)Baek] Begin เริ่มต้น

การจากลาคือการเริ่มต้น

วันนี้เป็นวันสุดท้ายในชีวิตม.ต้นของเรา หลายๆคนอาจคิดว่านี้คือการจากลา จึงเป็นเหตุผลให้หลายคนทำในหลายอย่างที่ต่างกันออกไป บางคนไปสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนสนิท บางคนหยิบเมจิคมาหลายๆสีเพื่อที่จะให้เพื่อนเขียนเสื้อให้ บางคนก็ยังวิ่งวุ่นกับการแก้วิชาที่ติดศูนย์หรือผลการเรียนไม่ผ่าน แต่สุดท้ายที่ทุกคนทำเหมือนกันคือ... สวมกอดเพื่อนราวกับชาตินี้จะไม่เจอกันอีกแล้วพร้อมคำพูดสวยหรูว่า‘เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป’

แต่ก็จะมีบางคนที่กลับบ้านแล้วรู้สึกเฉยๆเหมือนวันนี้เป็นเหมือนทุกวัน และเราก็เป็นจำพวกสุดท้าย เพราะอะไรนะหรอ? เพราะ... เราไม่มีเพื่อนมั้ง :)

เราจะเล่าชีวิตในโรงเรียนให้ฟังคราวๆแล้วกัน

.

.

.

ม.1

อืมมม~ เริ่มต้นยังไงดีละ มันนานมาแล้ว จะเล่าเท่าที่จำได้แล้วกัน ชีวิตม.1ของทุกคนคงจะคล้ายๆกัน เริ่มจากเราเป็นเด็กน้อยที่จบป.6หมาดๆ แล้วแม่ก็พาไปสมัครโรงเรียนรัฐฯชื่อดัง พอสอบติดแม่ก็ดีใจใหญ่แล้วกระตือรือร้นพาไปรายงานตัว ไหนจะพาไปเลือกชุดมัธยมต้น เตรียมตัวเป็นน้องใหม่ วันแรกของม.ต้นหรอ? เริ่มจากกฎของห้องปกครองมีอะไรก็ทำตามทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นผมติ่งเท่าติ่งหู ไม่สิ... สูงกว่าติ่งหูนิดนึงไปอีก หรือกระโปรงยาวเกือบถึงถุงเท้า ไม่กล้าผิดระเบียบสักอย่าง เพราะกลัวโดนดุ ‘ก้อเลาเปงเดกจัยบางงง’

ถ้าเล่าเรื่องสังคม พอขึ้นม.ต้น เราไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่ใช้ชีวิตอยู่เนี้ย เขาเรียกกันว่า‘สังคม’ ในส่วนเพื่อนร่วมห้องมีหลายพวกมาก ทั้งกลุ่มสวยแต่แรด จริงๆเราไม่ค่อยชอบกลุ่มนี้ คือแบบ... พวกแกพึ่งม.1เอง ทำไมแรดจัง จะท้องก่อนจบมั้ย มองเพื่อนกลุ่มนี้ด้วยความอคติอ่ะตอนนั้น ก็เราเป็นเด็กเรียบร้อยไง หรือกลุ่มนักกีฬากับนักดนตรี ส่วนใหญ่แก๊งนี้จะสนิทกันเพราะจะเป็นผู้ชายด้วยกัน มีกลุ่มเรียนเก่งอีก แต่มีเก่ง 2 แบบ เก่งแบบนิสัยเรียบร้อยกับเก่งแบบรวมนิสัย กลุ่มสุดท้ายที่ลืมไปไม่ได้เลยกลุ่มติ่งเกาหลี

จริงๆทุกคนเริ่มสนใจกลุ่มเพื่อนและเข้าหากลุ่มนั้นด้วยความสนใจที่เหมือนกัน และเราอยู่กลุ่มเรียนเก่งแต่รวมนิสัย ในกลุ่มมีกัน 8 คน เลยเริ่มฝึกฝนวิชาให้ตัวเอง คือเพื่อนเรามีทั้งสูบบุหรี่ กินเหล้า มีแฟน ทำตัวแรด เป็นติ่งเกาหลี การคบเพื่อนที่ทำตัวแบบนั้น มันไม่ได้หมายความเราจะต้องกินเหล้าหรือสูบบุหรี่นะ คือเราเห็นเพื่อนทำเราก็ปรามมัน แล้วชวนเพื่อนทำสิ่งที่ดีกว่า ก็ดีตรงที่ว่าเพื่อนไม่ได้บังคับนะ ว่ามึงเป็นเพื่อนกู มึงต้องทำแบบกูสิ ส่วนตัวเราเลือกได้ว่าจะสนิทเพื่อนแบบไหน แล้วจะทำตัวยังไงก็เลยเลือกสนิทกับเพื่อนที่เป็นติ่งเกาหลี นี้ละที่เขาเรียกฝึกฝนวิชา หลังจากนั้นเราก็เริ่มเขาสู่ความติ่งแบบเต็มตัว แต่ก็ยังเป็นคนลุยๆที่แรดได้ สุดท้ายไม่ว่าจะทำตัวกันยังไง เพื่อนก็ไม่เคยทิ้งการเรียน 

ม.2

เป็นพี่ใหญ่อีกปี แต่ทำตัวเหมือนอยู่ม.ปลาย เพราะเริ่มแรดแล้วจ้า เราก็มีความรู้สึกว่าตัวเองโตแล้วเลยไม่ค่อยเกรงใจใคร ทั้งข้อสั้น กระโปรงสั้น และตอนนี้ พกแป้งมาโรงเรียนแล้วค่า เพื่อนก็จะด่าว่าแรดหน่อย แต่ก็ยืมแป้งเรานะ อีพวกนี้มันย้อนแย้ง คงจะมีจุดพีคกว่าที่เพื่อนออกจากกลุ่มไป 2 คน คือตอนแรกคนที่ออกคนแรกเนี้ย มันมาบอกเราว่ามันอึดอัด มันอยู่กับพวกเราแล้วไม่สบายใจ เราก็รั้ง แล้วปล่อยมันไปด้วยดี ส่วนอีกคนออกเพราะไม่มีบัดดี้ ก็คนแรกที่ออกบัดดี้มัน มันก็ออกตามกันไป ถามว่าถ้าออกจากกลุ่มอย่างเป็นทางการนี้ทำยังไง ก็คงเป็นการลบรายชื่อออกจากกลุ่มเฟส แชทเฟส แชทไลน์ นี้ละ เชิญออกค่ะ

อย่างที่หลายๆคนเป็นก็จะตามเพื่อน เพื่อนไปไหนฉันไปด้วย ไปห้องน้ำนี้ไปกันเป็นแก๊ง เราตามเพื่อนจนบ้างทีไม่มีความเป็นตัวเอง เป็นชีวิตวัยรุ่นที่เขาเรียกกันว่าการติดเพื่อนนั้นละ

เทอม  2 เราทะเลาะกับบัดดี้ตัวเอง เพราะเรื่องที่มันติดโทรศัพท์ โทรศัพท์ทำให้ความสัมพันธ์ของ 2 คนลดลงจริงๆนะ มันติดเพราะเล่นบอท หรืออีกชื่อคือยูโฟ่ว ใครเป็นติ่งก็คงรู้จัก ใครไม่รู้จัก ทักมาหลังไมค์555555 โกรธกันแบบคุยบ้างแต่ห่างเหินเลยอะ และเราเริ่มทะเลาะอย่างจริงจัง เพราะมันหาพวก คือมันเห็นเราไม่คุยกับมัน มันก็พยายามจะชวนเพื่อนไม่ให้คุยกับเรา เราก็แบบ งงอ่ะ ตอนนั้นคือพอเริ่มรู้สึกได้ก็เลือกจะเงียบๆแล้วค่อยๆห่าง จนจบเทอม

ม.3

ตอนม.สองปิดเทอมด้วยความรู้สึกแย่ เปิดมาด้วยความรู้สึกที่ค้างคาอยู่ เราก็เริ่มเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น แต่ก็ยังเป็นเด็กที่ไม่รู้จะเริ่มยังไงดี ยังเป็นคนตามบ้าง แต่ไม่เหมือนเมื่อก่อน เพราะนังบัดดี้นั้นละ ที่มันดึงคนอื่นไปจากเรา เราก็เลยปลงแล้วทำใจเรื่องเพื่อนว่าไม่เป็นไร เราต้องอยู่คนเดียวให้ได้ จนมีครั้งนึงที่ทุกคนเดินเรียงหน้ากระดาน แต่เราเดินตามข้างหลังอยู่คนเดียว มันรู้สึกจุก อยากจะตะโกนถามว่าลืมกูไปหรือป่าว แต่คือก็เหนื่อยที่พยายามตามเพื่อน เป็นจุดที่เริ่มเข้าใจชีวิต เราเลยพยายามไปตีซี้กับกลุ่มอื่น แต่มันไม่ทันแล้ว เหมือนไปแทรกเขามากกว่า จนสุดท้าย ฉันอยู่คนเดียวได้ จนจบเทอม ตอนนั้นผ่านมาได้ไงไม่รู้ แต่ก็หลอมให้เราเป็นคนที่แกร่งและอยู่ด้วยตัวเองได้

.

.

.

จบแล้ว ม.ต้นคราวๆ ของเรา

ปัจจุบัน

เรามองเพื่อนที่ยืนกอดกัน ก่อนจะละสายตามไปมองตามทางคนเดินแล้วกระชับเป้นักเรียนกับหลังพร้อมก้าวขาเดินไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน

จริงๆก่อนวันสุดท้ายของม.ต้น โรงเรียนก็ได้ประกาศว่าใครได้ศึกษาต่อที่เดิม มีทั้งเพื่อนที่ดีใจ เพื่อนที่ผิดหวัง ส่วนตัวเราไม่แน่ใจว่าจะรู้สึกยังไงดี เพราะติดที่เดิม ห้องวิทย์-คณิตฯ เพราะเพื่อนเก่าก็ติดด้วยเหมือนกัน แต่เรายึดมั่นในตัวเอง ใครไม่รักเรา เราต้องรักตัวเอง

แล้วเจอกันนะ

เพื่อนม.ปลาย

 

สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ

บทนำหรือบทบ่นไม่รู้55555555555 หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ เรื่องนี้เราจะเล่าอารมณ์โรงเรียน มีเค้าโครงกว่าจริงค่อนข้างมาก ตัวละครก็เพื่อนๆเราทั้งนั้น

เรากะจะให้แบคเป็นผู้หญิงค่ะ ส่วนพระเอกของเราน้านน รอลุ้นค่ะ อะไรก็เกิดขึ้นได้ที่ปลายนิ้ว ^^

ฝากเม้นให้กำลังใจเราด้วยยย

CR.SHL