ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 : < ปณาฬี >

บทที่ 1

ปณาฬี

“ฉันจะไม่ทนคุณอีกแล้วนะ!”

 เสียงแหลมเล็กกรีดร้องออกมาอย่างมีอารมณ์ น้ำใสๆไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย หากแต่ในดวงตาสีดำขลับคู่นั้น กลับเต็มไปด้วยความแค้นอย่างยิ่งต่อชายผู้ยืนประชันหน้ากับเธออยู่อีกฟากห้อง

“ฉันไม่ใช่ตุ๊กตานะ! ฉันเองมีความรู้สึกเหมือนกัน แล้วคุณไม่คิดหรือว่า คุณทำแบบนี้แล้วฉันจะเสียใจขนาดไหน!”

“แล้วคุณไม่คิดบ้างหรอว่าผมเองก็อาจมีความรู้สึกเหมือนกัน ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะยืนให้คุณด่าอยู่ได้แบบนี้!!”

เสียงตะโกนอย่างมีอารมณ์ไม่แพ้กันดังพอจะทำให้หญิงสาวชะงักไปได้ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้ามาประชิดอย่างรวดเร็ว

“ไม่อยากทนนักใช่มั้ย ผมเลวมากใช่มั้ย!”

มือแข็งแกร่งจับต้นแขนของอีกฝ่ายเขย่าอย่างบ้าคลั่ง หญิงสาวพยายามดิ้นออกไป แต่ด้วยแรงที่มีนั้นไม่สามารถสู้ชายตรงหน้าได้ จึงทำได้เพียงแหกปากร้องขอความช่วยเหลือ

“ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที! อุ้บ..”

ดวงตาสีดำเบิกกว้าง เมื่ออีกฝ่ายบดขยี้ริมฝีปากลงมาอย่างรุนแรง เธอรัวกำปั้นใส่ไม่ยั้ง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนตัวสูงนี้จะสะทกสะท้านสักนิด แต่แล้วแรงขืนทั้งหลายก็ต้องหยุดลงเมือได้เจอรสสัมผัสที่คุ้นเคยมาตลอด

เธอเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสอ่อนโยนของชายผู้เป็นคนที่เธอทั้งรักที่สุด และทรมานใจด้วยที่สุด  ตลอดเวลาท่านมาพวกเธอได้ทะเลาะกันมานับไม่ถ้วน แต่แล้วทุกครั้งก็ต้องจบลงโดยการจูบทุกครั้งไป แม้ครั้งนี้จะดูเหมือนกับครั้งก่อนๆ แต่ใจของเธอก็ร้องบอกว่ามีอะไรบางอย่างไม่เหมือนเดิม

“คุณไม่อยากทน ผมก็ไม่ขัดข้อง”

ดวงตาของเธอเบิกกว้าง เธอรู้ดีว่าคำนั้นแปลว่าอะไร ใบหน้าหลุบลงต่ำพยายามไม่ให้เขาได้เห็นน้ำใสๆที่ไหลลงมาอาบแก้มเธออีกครั้ง

“งั้นก็ไปสิ ช้าอยู่ทำไมล่ะ”

เขาไม่ได้พูดอะไร แค่เดินเข้าไปยังห้องนอน แล้วออกมาพร้อมกระเป๋าขนาดใหญ่ตรงดิ่งไปยังประตู แต่แล้วเมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น ร่างบางก็ทรุดลงไปร้องไห้กับพื้นอย่างหัวใจสลาย

ทำไมล่ะ ทั้งๆที่ได้เตรียมใจมาก่อนหน้านี้แล้ว แต่ทำไมน้ำใสๆยังคงไหลออกมาอยู่อีก เธอต่อว่าตัวเองอยู่ในใจ แต่ในที่สุดแล้ว เธอก็ยังนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นทั้งวันอย่างไม่เสียดายเวลาเลย

ร่างสูงหันหลังให้กับประตูของบ้าน”เขา กับ เธอ”ที่ได้อยู่ร่วมกันมาเป็นเวลาถึง 7 ปี เสียงสะอื้นเบาๆของหญิงคนรักเล็ดลอดเข้ามากระทบโสตประสาทหู เขาต้องกำมือเข้าแน่นเพื่อข่มใจไม่ให้กลับไปโอบกอดร่างของเธอ

น้ำตาใสๆไหลลงมาเงียบๆ เขาเองก็เจ็บปวดใจไม่แพ้กันหรอก แต่จากเวลาที่พวกเขาได้อยู่ร่วมกันมา ก็พิสูจน์ได้เพียงพอแล้ว การทะเลาะรุนแรงนับครั้งไม่ถ้วน การที่ทั้งเขา และ เธอต้องโกรธกัน เสียใจ และทุกข์ใจกันมาตลอด และ ที่เธอต้องแอบร้องไห้ตอนกลางคืนทุกคืน  แค่นั้น....ก็ทำให้เขาตระหนักได้แล้วว่า “ความรัก”เพียงอย่างเดียวมันไม่พอจริงๆ…..

เขาหันกลับไปมองอย่างอาลัยเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนตัดใจเดินออกไปเงียบๆ

***********************************************************