soldier สุดก๋วนกะยัยหมอติ้งต๋อง

บทนำ

ฤดูหนาวมาเยือนอีกแล้ว คนโสดมักจะมีความเหงาเพิ่มขึ้นจากเดิม โดยเฉพาะตัวฉัน เหงาแทบขาดใจแต่ตอนนี้ก็ห้าโมงเย็นแล้วได้เวลากลับหอพัก @#$%
      เสียงท้องใครร้องว่ะ
    เอ้ะ!  หรือเสียงท้องเราร้อง คงใช้ ก็วันนี้เรายังไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เช้าเลย
  เรียนวิชา อนาโตมีทั้งวัน 
    สงสัยต้องหาอะรัยกินก่อนจะกลับหอพักซะแล้วเรา  แต่ว่าหวานยังไม่มาเลยเข้าห้องน้ำนานจังเลย รู้มั้ยฉันหิวข้าว
   หวานสาวลูกครึ่ง ไทย- อังกฤษ เป็นเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม เธอเป็นเพื่อนที่รู้ใจฉันทุกอย่าง เธอน่ารัก ดวงตากลมโตสีฟ้า รับกับผมเธอที่เป็นสีทอง ริมฝีปากสีชมพู น่าจูมพิดซึ่งนับว่าเป็นหญิงในฝันของชายหลายคน
 
หวาน  หนาน หวาน  ฉันยุทางนี้จ๋า
รอนานมั้ยฟ้า  พอดีเจอพี่รหัสพี่เขาออกของขวัญให้เลยมาช้า โทษทีนะ
ไม่เป็นรัย รีบไปกันเถอะ ฉันหิวแล้ว
จ้า ว่าแต่.... เราจะไปกินอะรัยดี
 กินก๋วยเตี๋ยวหน้ามอที่ฟ้าชอบก็ได้ 
จ้างั้นเราไปกัน

อ๋อลืมแนะนำตัว......
ฉันชื่อ นวรัตน์   มณีกุลแก้วพิศวงษ์อรงกรณ์    >>... (นามสกุลจะยาวไปไหนเนีย)
นามสกุลฉันยาวใช่มั้ยล่ะ พอดีปู่ฉันเป็นเชื้อกษัตรย์ แห่งกรุงโอมิลิวกะ ทางซีกโลกเหนือ
ชื่อเล่น น้ำฟ้า จ้า  นักศึกษาคณะแพทยศาสตร์  มหาวิทยาลัยกรุงฟาราเกส แถบอเมริกา
สถานะ โสดจ้า  (ไม่มีใครเอา55555) เป็นคนเล่นขี้ เอ้อ! ขี้เล่น ชอบสนุกสนาน ชอบท่องเที่ยว ชอบธรรมชาติ 
     พอตะวันหายจากขอบฟ้าพระจันทร์ก็เลือนขึ้นมาแทนที่ ลมหนาวพัดมาเย็นจับใจ ฉันนั่งอยู่ระเบียงหน้าต่างของห้อง มองผู้คนที่กำลังสัญจรไปมา และอีกฝากหนึ่งป็นโรงเรียนนายร้อย มองเห็นแค่หลังคาของอาคารเรียนเพราะที่โรงเรียนนายร้อยมีเนื้อที่กว้าง มากๆ และมันก็ห่างจากหอพักที่ฉันพัก ประมาณห้ากิโลได้ แต่ฉันไม่เคยไปหรอ ฉันไม่ค่อยชอบ แถวนั้นคนเยอะ รถติดด้วย
แต่ที่นั้นเพื่อนฉันบอกว่าสวยมากบรรยากาศก็สดชืน เนื่องจากเป็นโรงเรียนที่ตั้งอยู่ติดกับภูเขา