ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องแสนงงในวันฝนโปรยปราย !?!
1
เรื่องแสนงง ในวันฝนโปรยปราย!?!
เรื่องแสนงง ในวันฝนโปรยปราย!?!
ชายร่างสูงวิ่งแล้วลากฉันมาที่ลานจอดรถของสนามบิน แล้วก็เดินอ้อมรถคันหรูก่อนจะเปิดประตูรถฝั่งคนขับ
"ขึ้นรถสิ "เสียงของแฮร์รี่ พูดใส่ฉันน้ำเสียงดูเย็นชา ทำเอาฉันขนลุกซู่ แล้วเปิดประตูรถข้างคนขับ แล้วเข้าไปนั้งนิ่ง แฮร์รี่เลยเข้ามานั้งข้าง แล้วปิดประตู ก่อนจะสตารท์รถ แล้วขับออกไป
"เธอเป็นคนขี้โวยวายรึเปล่า ? " อยู่ๆนายผมหยิกก็ถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ แต่ทำไมต้องถามอะไรแบบนี้ล่ะ= =
"ไม่ชัวร์ ^o^" ฉันตอบหลังจากที่ตั้งสติจากความเขินก่อนหน้าได้
"เดี๋ยวไปถึงที่ก่อน แล้วจะได้รู้ว่าจริงอย่างที่เธอพูดรึเปล่า "หือ??? งงอีกล่ะ= =
"นายพูดอย่างกับพ่อฉันให้นายไปส่งฉันในรังหมางั้นแหละ >v< ฮ้าๆๆ" ฉันพูดแล้วหัวเราะรัวๆ ที่ไม่ค่อยดังมาก
"แต่ว่านายช่วยขับรถช้าๆ ลงหน่อยได้มั๊ย ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้ = = " ฉันพูดต่อ ก็เขาขับเร็วไปจริงๆนี่นา ฉันไม่อยากเจอหน้าพ่อบนสวรรค์นะ T-T
"นี่ก็ปกติแล้ว-o- เธอนี่ขี้บ่นจริงๆ= = ตอนแรกที่เจอเธอฉัน เห็นเธอพูดตอบฉัน แล้วจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินเธอพูดอีก ฉันเลยนึกว่าเธอเป็นใบ้ไปชั่วคราว^^ ที่ไหนได้...^^" ใบ้ชั่วคราวเหรอ นายนี่จะกวนโอ๊ยเกินไปมั๊ยเนี่ย ><
"ฉันเปล่าเป็นใบ้นะ >< และฉันมีปาก ฉันเลือกที่จะพูดหรือไม่ก็ได้ หรือจะพูดตอนไหนมันก็แล้วแต่ฉัน -O- ><"
"เหรอ ฉันนึกว่าเธอเขินฉันจนทำตัวไม่ถูก พูดไม่ออกซะอีก= = ^-^"อะไรนะ! (รู้ได้ไงฟ่ะ=//=)
"บ้ารึเปล่า! >< นายนี่เป็นโรคหลงตัวเองขั้นรุนแรงเลยนะเนี่ย =///= " ฉันตอบแล้วเราก็เงียบกันซักพัก ฉันจึงหันออกไปข้างนอกกระจกรถ มองเห็นเม็ดฝนที่กำลังลงเม็ดเล็กน้อย ฉันมองเห็นผู้คนร่างสูงเดินกางร่ม จะว่าไปลอนดอนตอนเย็นๆแบบนี้สวยดีจังเลย มีแสงไฟประดับสีสวยตามร้านอาหาร บ้านอาคาร หรือแม้แต่ต้นไม้ข้างทาง กับท้องฟ้าที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับ
ถ้าฉันอยู่ที่นี่นานวันเข้า ฉันคงจะไม่อยากกลับไทยแน่เลย^ ^
"เธอเป็นลูกครึ่งใช่มั๊ย หน้าตาเธอไม่ค่อยจะเหมือนคนไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ " นายหยองนักทำลายบรรยากาศถามขึ้นอีกครั้ง
"ฉันเป็นลูกครึ่งไทย-สเปน-อังกฤษ พ่อฉันเป็นคนไทยแท้ ส่วนแม้ของฉันครึ่งสเปน-อังกฤษ " ฉันตอบแฮร์รี่ ในขณะที่ยังมองออกไปข้างนอกอยู่
"เธอพูดภาษาสเปนได้มั๊ย " แฮร์รี่ ถามฉันอีกครั้ง นายนี่กลัวฉันเบื่อรึไง ถึงถามได้ตลอดเวลา ^^
"ได้ ฉันพูดได้ทั้ง3 ภาษานั้นแหละ แล้วก็ฝรั่งเศษกับจีนอีกนิดหน่อย " ฉันตอบแฮร์รี่ ทั้งที่ยังมองออกนอกกระจก
"งั้นฉันขอเดาว่าภาษาอังกฤษ เป็นภาษาที่เธอพูดได้แย่ที่สุดใน3ภาษาเลยใช่มั๊ย = =" โห ฉันพูดแย่จนนายรู้เลยเหรอนี่ T T
"ใช่- - ฉันถนัดภาษาไทยสุดแล้ว^^ ทำไมต้องให้ภาษาอังกฤษ เป็นภาษาสากลด้วยนะ T T"
"ถึงแล้ว " แฮร์รี่พูดพร้อมกันดับเครื่อง โห เร็วเหมือนกันเหะ (^o^)a ฉันลงจากรถหลังจากแฮร์รี่ ตึ่งตึงตึงตึ่งตึงต้ะตึงตึง....
พ่อโทรมาเหรอ O.O
"ฮัลโหล " ฉันเริ่มพูดทักทายพ่อ
[ถึงที่พักยังเหรอลอนดี้ ^ ^] พ่อถามฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"เพิ่งจะลงจากรถเลยล่ะค่ะ^ ^ แล้วพ่อรออยู่ตรงไหนเหรอคะOoO" ฉันตอบ แล้วถามพ่อกลับ
[ลอนดี้ พ่อไม่ได้อยู่ที่นั่นหรอกลูก ^ ^] ฮ่ะ OoO ทำไมอ่า
"ทำไมล่ะค่ะ ? OoO" ฉันถามพ่อด้วยความสงสัย
[คืองี้ลูกรัก ลูกจะไม่ได้พักที่บ้านเรา เพราะพ่องานยุ่งมาก คิดว่าคงไม่มีเวลาดูแลลูก พ่อจึงให้ลูกอยู่ที่นั่น คงไม่เป็นไรใช่มั๊ย ^-^;] อะไรนะ O-O
"งั้นหนูก็ไม่ได้เจอพ่อสิค่ะ ToT " ฉันพูดเสียงผิดหวัง
[เจอสิ เราจะได้เจอกันแน่นอน แต่ยังไม่ใช่เร็วๆนี่ ลูกจะต้องอาศัยที่นี่ไปก่อน ลูกจะเป็นสมาชิกคนนึงของบ้านหลังนี้ แล้วเป็นตัวแทนของพ่อ ลูกคือแบบทดสอบที่พวกเขาจะต้องดูแล แล้วพวกเขาจะผ่านด่านนี้ไปได้หรือไม่ ก็อยู่ที่ลูกนะ มันคือเหตุผลที่พ่อขอให้ลูกมาที่นี่ไง มาช่วยพ่อ ^^] คำตอบของพ่อทำให้ฉันงงๆๆๆๆๆๆๆ-o-
[ลูกจะช่วยพ่อได้มั๊ย ? ^^] พ่อถามฉันอย่างจริงจัง เอาเหอะ ถึงฉันจะไม่เข้าใจที่พ่อพูดมาก แต่ฟังดูแล้วก็ไม่มีอะไรเสียหาย เราแค่มาอยู่ที่นี่เฉยๆ ไม่มีไรมาก แล้วยังไงฉันก็ต้องได้เจอพ่ออยู่ดี ลูกที่ดีต้องช่วยพ่ออยู่แล้วใช่มั๊ยล่ะ ^^
"เรื่องแค่นี่เองค่ะ หนูทำได้แน่นอนค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงหรอก^O^" ฉันตอบพ่อที่กำลังรอฟังคำตอบอยู่
[พ่อขอบใจลูกมากนะ ลูกเก่งเหมือนแม่ไม่มีผิดเลย ถ้าอยากรู้ว่าทำไมลูกต้องทำแบบนี้ก็ถามเขาเอาเองนะ งั้นลูกพักผ่อนเถอะนะ คงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รักลูกจ้ะ ^^]
"หนูก็รักพ่อค่ะ ^o^" ฉันตอบ ก่อนที่จะได้ยินเสียงวางสาย เอาว้ะ เรื่องแค่นี้เอง ฉันมองไปแฮร์รี่ ที่ยืนรออยู่ห่างๆ ฉันจึงเดินไปหาเขา
"พ่อเธอบอกเธอแล้วใช่มั๊ย -O- " แฮร์รี่ ถามเสียงเรียบ
"อือ ฉันรู้ความหมายที่นายถามฉันว่า ฉันเป็นคนขี้โวยวายหรือเปล่าแล้วแหละ ที่แท้ฉันต้องมาอยู่บ้านของคนที่ไม่ใช่พ่อ แค่นี้เอง ไม่เห็นมีอะไรที่จะต้องให้โวยวายซ่ะหน่อย -O-"
"งั้นก็ดี^^ ตามฉันมา ฉันจะพาเธอไปดูห้องของเธอ " แฮร์รี่พูดกับฉัน ก่อนจะเดินนำหน้าแล้วก็พาเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ผ่านห้องรับแขกที่มืดๆที่ยังไม่ได้เปิดไฟ แล้วเดินขึ้นไปฉันสอง มีประตูเต็มปหมดเลย แล้วไหนห้องฉันล่ะเนี่ย O-O
"ถึงและ นี่ห้องของเธอ " แฮร์รี่เปิดประตูห้องหนึ่งออก
"เธอเก็บของเสร็จแล้วลงไปกินข้าวนะ" แฮร์รี่พูดแล้วก็เดินลงไปข้างล้าง คงจะมาส่งฉันแค่นี้แหละ ฉันจึงรีบเข้าไปในห้อง โห ห้องไม่มีใครอยู่มาก่อนรึไงสะอาดมากเลย มีทีวีจอแบนตรงผนังห้อง มีเตียงที่ใหญ่พอสมควร แล้วก็โต๊ะหนังสือ โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วก็ตู้เสื้อผ้ากับตู้รองเท้า ทางซ้ายมือมีห้องน้ำ เห็นแล้วอยากจะเข้าลงไปแช่อ่างอาบน้ำอุ่นๆซัก1ชั่วโมง =-= แต่ว่า...ที่ตู้เสื้อผ้า มีเสื้อผ้าผู้หญิงเต็มไปหมดเลยอ่ะ ขนาดเท่าไซส์เท่าตัวฉันพอดีเลย ว่าไปใครเป็นคนซื้อมาเตรียมไว้ให้นะ มีชุดชั้นในด้วยoOo ตรงโต๊ะเครื่องแป้งก็มีเครื่องแต่งหน้า กับ น้ำหอมเต็มไปหมดเลยoOo (มีผ้าอนามัยด้วย>o<) ใครเป็นคนซื้อของพวกนี้กันเนี่ย!!!!! >O<
30นาทีผ่านไป...
ฉันนั้งเช็ดผมบนเตียงนุ่มในห้องหลังอาบน้ำเสร็จและใส่เสื้อผ้าเสร็จ ได้แช่น้ำแล้วก็รู้สึกสดชื่นขึ้นเยอะเลย
"เอ๊ะ! ตรงผนังบนหัวเตียงถึงมีโปสเตอร์ของ One Direction อยู่ด้วยแหละด้วย ^O^ เจ้าของบ้านนี้คงจะปลื้มพวกเขามากแน่เลย ดูรูปใหญ่ซะขนาดนั้น แล้วตอนนี้ก็ 1 ทุ่มแล้วหิวจัง>< เห้ย!OoO นายแฮร์รี่ บอกให้เราลงไปกินข้าวนี่ แต่ช่างเหอะ ป่านนี้เขาคงกลับแล้วแหละ^^ ฉันว่าฉันลงไปข้างล่าง หาอะไรกินดีกว่า ^-^" ฉันพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินออกจากห้อง
"โห ข้างบนนี้มีห้องเยอะจัง 1 2 3 4 5 6 7 มีตั้ง 7ห้อง เจ้าของบ้านคงจะมีลูกเยอะน่าดู ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้มีเพื่อนผู้หญิงไว้คุยกันเล่นบ้างจะได้ไม่เหงามาก ^o^"ฉันเดินมาที่บันไดแล้วก็เดินลงมา ฉันเดินจับราวลงมาเรื่อยๆจนถึงชั้นล่างของบ้าน ไม่มีใครอยู่เลย(_O )( O-) แล้วก็เห็นห้องรับแขกกว้าง มีโซฟาสีขาวดำขนาดใหญ่ ตรงหน้ามีทีวีจอแบนขนาดใหญ่กว่าบนห้องที่ฉันอยู่เมื่อกี้อีกตั้งหลายเท่า แต่ว่าห้องครัวไปทางไหนล่ะเนี่ย=O=
"เธอช้ามา30นาทีเลยนะ! "เสียงคุ้นๆของผู้ชายคนนึงดังขึ้น นายหยอง!!! OoO
"ฉันขอโทษ *O* ฉันนึกว่านากลับไปแล้วอ่ะ ==" ฉันตอบนายหยองเสียงอ้อน แล้วเขาก็ยิ้มตอบมาอย่างมีเลศนัยกับมา แล้วก็เดินนำหน้าฉันไปอีกครั้ง
"เธอนั้งรอตรงนี้นะ -O- " นายหยองพูดกับฉันแล้วเดินหายเข้าไปในครัว ฉันจึงนั้งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ตรงกลางมีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่อยู่ แต่ไม่มีอะไรเลย อย่าบอกนะว่านายหยองเขาไปเอาอาหารมาให้ฉันกินน่ะ >w<
"หวัดดี!!!... "เสียงนุ่มๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังฉัน แต่คราวนี้ฟังดูไม่ใช่นายแฮร์รี่แล้ว คงเป็นเจ้าของบ้านสินะ ^-^
"สวัสดีค่ะ ฉันคริสติน่า เบลล์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ^O^" ฉันหันไปทางเจ้าของเสียง แล้วกล้าวทักทายแบบไม่ได้มองหน้า
"ฉันเลียม เพย์น ... ยินดีที่ได้รู้จัก ^^"
ห่ะ ห๊ะ เลียม...เพย์น _) O_)
"ฉัน ลูอิซ ทอมลินสัน ^O^"
"เซน มาลิก ^^"
"และ ไนออล ฮอแรน ^^"
ฉันอ้าปากหวอ ไปที่ชายหนุ่ม 4 คนที่กำลังถือจานอาหารเดินออกมาครัว
พวกเขา ONE DIRECTION !!! OoO >O<
"เราคือคนที่จะมาดูแลเธอ ในบ้านของเราเอง ^^ " ฉันอึ้งเมื่อมองไปที่ชายที่แนะนำตัวเองว่า เลียม เพย์น เขาพูดและหันมายิ้มให้ฉัน อย่าบอกนะว่าเจ้าของบ้านที่พ่อบอกคือ One Direction!!! นี่มันเรื่องอะไรกันนน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"ขึ้นรถสิ "เสียงของแฮร์รี่ พูดใส่ฉันน้ำเสียงดูเย็นชา ทำเอาฉันขนลุกซู่ แล้วเปิดประตูรถข้างคนขับ แล้วเข้าไปนั้งนิ่ง แฮร์รี่เลยเข้ามานั้งข้าง แล้วปิดประตู ก่อนจะสตารท์รถ แล้วขับออกไป
"เธอเป็นคนขี้โวยวายรึเปล่า ? " อยู่ๆนายผมหยิกก็ถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ แต่ทำไมต้องถามอะไรแบบนี้ล่ะ= =
"ไม่ชัวร์ ^o^" ฉันตอบหลังจากที่ตั้งสติจากความเขินก่อนหน้าได้
"เดี๋ยวไปถึงที่ก่อน แล้วจะได้รู้ว่าจริงอย่างที่เธอพูดรึเปล่า "หือ??? งงอีกล่ะ= =
"นายพูดอย่างกับพ่อฉันให้นายไปส่งฉันในรังหมางั้นแหละ >v< ฮ้าๆๆ" ฉันพูดแล้วหัวเราะรัวๆ ที่ไม่ค่อยดังมาก
"แต่ว่านายช่วยขับรถช้าๆ ลงหน่อยได้มั๊ย ฉันรู้สึกไม่ปลอดภัยยังไงไม่รู้ = = " ฉันพูดต่อ ก็เขาขับเร็วไปจริงๆนี่นา ฉันไม่อยากเจอหน้าพ่อบนสวรรค์นะ T-T
"นี่ก็ปกติแล้ว-o- เธอนี่ขี้บ่นจริงๆ= = ตอนแรกที่เจอเธอฉัน เห็นเธอพูดตอบฉัน แล้วจากนั้นฉันก็ไม่ได้ยินเธอพูดอีก ฉันเลยนึกว่าเธอเป็นใบ้ไปชั่วคราว^^ ที่ไหนได้...^^" ใบ้ชั่วคราวเหรอ นายนี่จะกวนโอ๊ยเกินไปมั๊ยเนี่ย ><
"ฉันเปล่าเป็นใบ้นะ >< และฉันมีปาก ฉันเลือกที่จะพูดหรือไม่ก็ได้ หรือจะพูดตอนไหนมันก็แล้วแต่ฉัน -O- ><"
"เหรอ ฉันนึกว่าเธอเขินฉันจนทำตัวไม่ถูก พูดไม่ออกซะอีก= = ^-^"อะไรนะ! (รู้ได้ไงฟ่ะ=//=)
"บ้ารึเปล่า! >< นายนี่เป็นโรคหลงตัวเองขั้นรุนแรงเลยนะเนี่ย =///= " ฉันตอบแล้วเราก็เงียบกันซักพัก ฉันจึงหันออกไปข้างนอกกระจกรถ มองเห็นเม็ดฝนที่กำลังลงเม็ดเล็กน้อย ฉันมองเห็นผู้คนร่างสูงเดินกางร่ม จะว่าไปลอนดอนตอนเย็นๆแบบนี้สวยดีจังเลย มีแสงไฟประดับสีสวยตามร้านอาหาร บ้านอาคาร หรือแม้แต่ต้นไม้ข้างทาง กับท้องฟ้าที่ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับ
ถ้าฉันอยู่ที่นี่นานวันเข้า ฉันคงจะไม่อยากกลับไทยแน่เลย^ ^
"เธอเป็นลูกครึ่งใช่มั๊ย หน้าตาเธอไม่ค่อยจะเหมือนคนไทยร้อยเปอร์เซ็นต์ " นายหยองนักทำลายบรรยากาศถามขึ้นอีกครั้ง
"ฉันเป็นลูกครึ่งไทย-สเปน-อังกฤษ พ่อฉันเป็นคนไทยแท้ ส่วนแม้ของฉันครึ่งสเปน-อังกฤษ " ฉันตอบแฮร์รี่ ในขณะที่ยังมองออกไปข้างนอกอยู่
"เธอพูดภาษาสเปนได้มั๊ย " แฮร์รี่ ถามฉันอีกครั้ง นายนี่กลัวฉันเบื่อรึไง ถึงถามได้ตลอดเวลา ^^
"ได้ ฉันพูดได้ทั้ง3 ภาษานั้นแหละ แล้วก็ฝรั่งเศษกับจีนอีกนิดหน่อย " ฉันตอบแฮร์รี่ ทั้งที่ยังมองออกนอกกระจก
"งั้นฉันขอเดาว่าภาษาอังกฤษ เป็นภาษาที่เธอพูดได้แย่ที่สุดใน3ภาษาเลยใช่มั๊ย = =" โห ฉันพูดแย่จนนายรู้เลยเหรอนี่ T T
"ใช่- - ฉันถนัดภาษาไทยสุดแล้ว^^ ทำไมต้องให้ภาษาอังกฤษ เป็นภาษาสากลด้วยนะ T T"
"ถึงแล้ว " แฮร์รี่พูดพร้อมกันดับเครื่อง โห เร็วเหมือนกันเหะ (^o^)a ฉันลงจากรถหลังจากแฮร์รี่ ตึ่งตึงตึงตึ่งตึงต้ะตึงตึง....
พ่อโทรมาเหรอ O.O
"ฮัลโหล " ฉันเริ่มพูดทักทายพ่อ
[ถึงที่พักยังเหรอลอนดี้ ^ ^] พ่อถามฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
"เพิ่งจะลงจากรถเลยล่ะค่ะ^ ^ แล้วพ่อรออยู่ตรงไหนเหรอคะOoO" ฉันตอบ แล้วถามพ่อกลับ
[ลอนดี้ พ่อไม่ได้อยู่ที่นั่นหรอกลูก ^ ^] ฮ่ะ OoO ทำไมอ่า
"ทำไมล่ะค่ะ ? OoO" ฉันถามพ่อด้วยความสงสัย
[คืองี้ลูกรัก ลูกจะไม่ได้พักที่บ้านเรา เพราะพ่องานยุ่งมาก คิดว่าคงไม่มีเวลาดูแลลูก พ่อจึงให้ลูกอยู่ที่นั่น คงไม่เป็นไรใช่มั๊ย ^-^;] อะไรนะ O-O
"งั้นหนูก็ไม่ได้เจอพ่อสิค่ะ ToT " ฉันพูดเสียงผิดหวัง
[เจอสิ เราจะได้เจอกันแน่นอน แต่ยังไม่ใช่เร็วๆนี่ ลูกจะต้องอาศัยที่นี่ไปก่อน ลูกจะเป็นสมาชิกคนนึงของบ้านหลังนี้ แล้วเป็นตัวแทนของพ่อ ลูกคือแบบทดสอบที่พวกเขาจะต้องดูแล แล้วพวกเขาจะผ่านด่านนี้ไปได้หรือไม่ ก็อยู่ที่ลูกนะ มันคือเหตุผลที่พ่อขอให้ลูกมาที่นี่ไง มาช่วยพ่อ ^^] คำตอบของพ่อทำให้ฉันงงๆๆๆๆๆๆๆ-o-
[ลูกจะช่วยพ่อได้มั๊ย ? ^^] พ่อถามฉันอย่างจริงจัง เอาเหอะ ถึงฉันจะไม่เข้าใจที่พ่อพูดมาก แต่ฟังดูแล้วก็ไม่มีอะไรเสียหาย เราแค่มาอยู่ที่นี่เฉยๆ ไม่มีไรมาก แล้วยังไงฉันก็ต้องได้เจอพ่ออยู่ดี ลูกที่ดีต้องช่วยพ่ออยู่แล้วใช่มั๊ยล่ะ ^^
"เรื่องแค่นี่เองค่ะ หนูทำได้แน่นอนค่ะ พ่อไม่ต้องห่วงหรอก^O^" ฉันตอบพ่อที่กำลังรอฟังคำตอบอยู่
[พ่อขอบใจลูกมากนะ ลูกเก่งเหมือนแม่ไม่มีผิดเลย ถ้าอยากรู้ว่าทำไมลูกต้องทำแบบนี้ก็ถามเขาเอาเองนะ งั้นลูกพักผ่อนเถอะนะ คงเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว รักลูกจ้ะ ^^]
"หนูก็รักพ่อค่ะ ^o^" ฉันตอบ ก่อนที่จะได้ยินเสียงวางสาย เอาว้ะ เรื่องแค่นี้เอง ฉันมองไปแฮร์รี่ ที่ยืนรออยู่ห่างๆ ฉันจึงเดินไปหาเขา
"พ่อเธอบอกเธอแล้วใช่มั๊ย -O- " แฮร์รี่ ถามเสียงเรียบ
"อือ ฉันรู้ความหมายที่นายถามฉันว่า ฉันเป็นคนขี้โวยวายหรือเปล่าแล้วแหละ ที่แท้ฉันต้องมาอยู่บ้านของคนที่ไม่ใช่พ่อ แค่นี้เอง ไม่เห็นมีอะไรที่จะต้องให้โวยวายซ่ะหน่อย -O-"
"งั้นก็ดี^^ ตามฉันมา ฉันจะพาเธอไปดูห้องของเธอ " แฮร์รี่พูดกับฉัน ก่อนจะเดินนำหน้าแล้วก็พาเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ ผ่านห้องรับแขกที่มืดๆที่ยังไม่ได้เปิดไฟ แล้วเดินขึ้นไปฉันสอง มีประตูเต็มปหมดเลย แล้วไหนห้องฉันล่ะเนี่ย O-O
"ถึงและ นี่ห้องของเธอ " แฮร์รี่เปิดประตูห้องหนึ่งออก
"เธอเก็บของเสร็จแล้วลงไปกินข้าวนะ" แฮร์รี่พูดแล้วก็เดินลงไปข้างล้าง คงจะมาส่งฉันแค่นี้แหละ ฉันจึงรีบเข้าไปในห้อง โห ห้องไม่มีใครอยู่มาก่อนรึไงสะอาดมากเลย มีทีวีจอแบนตรงผนังห้อง มีเตียงที่ใหญ่พอสมควร แล้วก็โต๊ะหนังสือ โต๊ะเครื่องแป้ง แล้วก็ตู้เสื้อผ้ากับตู้รองเท้า ทางซ้ายมือมีห้องน้ำ เห็นแล้วอยากจะเข้าลงไปแช่อ่างอาบน้ำอุ่นๆซัก1ชั่วโมง =-= แต่ว่า...ที่ตู้เสื้อผ้า มีเสื้อผ้าผู้หญิงเต็มไปหมดเลยอ่ะ ขนาดเท่าไซส์เท่าตัวฉันพอดีเลย ว่าไปใครเป็นคนซื้อมาเตรียมไว้ให้นะ มีชุดชั้นในด้วยoOo ตรงโต๊ะเครื่องแป้งก็มีเครื่องแต่งหน้า กับ น้ำหอมเต็มไปหมดเลยoOo (มีผ้าอนามัยด้วย>o<) ใครเป็นคนซื้อของพวกนี้กันเนี่ย!!!!! >O<
30นาทีผ่านไป...
ฉันนั้งเช็ดผมบนเตียงนุ่มในห้องหลังอาบน้ำเสร็จและใส่เสื้อผ้าเสร็จ ได้แช่น้ำแล้วก็รู้สึกสดชื่นขึ้นเยอะเลย
"เอ๊ะ! ตรงผนังบนหัวเตียงถึงมีโปสเตอร์ของ One Direction อยู่ด้วยแหละด้วย ^O^ เจ้าของบ้านนี้คงจะปลื้มพวกเขามากแน่เลย ดูรูปใหญ่ซะขนาดนั้น แล้วตอนนี้ก็ 1 ทุ่มแล้วหิวจัง>< เห้ย!OoO นายแฮร์รี่ บอกให้เราลงไปกินข้าวนี่ แต่ช่างเหอะ ป่านนี้เขาคงกลับแล้วแหละ^^ ฉันว่าฉันลงไปข้างล่าง หาอะไรกินดีกว่า ^-^" ฉันพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินออกจากห้อง
"โห ข้างบนนี้มีห้องเยอะจัง 1 2 3 4 5 6 7 มีตั้ง 7ห้อง เจ้าของบ้านคงจะมีลูกเยอะน่าดู ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้มีเพื่อนผู้หญิงไว้คุยกันเล่นบ้างจะได้ไม่เหงามาก ^o^"ฉันเดินมาที่บันไดแล้วก็เดินลงมา ฉันเดินจับราวลงมาเรื่อยๆจนถึงชั้นล่างของบ้าน ไม่มีใครอยู่เลย(_O )( O-) แล้วก็เห็นห้องรับแขกกว้าง มีโซฟาสีขาวดำขนาดใหญ่ ตรงหน้ามีทีวีจอแบนขนาดใหญ่กว่าบนห้องที่ฉันอยู่เมื่อกี้อีกตั้งหลายเท่า แต่ว่าห้องครัวไปทางไหนล่ะเนี่ย=O=
"เธอช้ามา30นาทีเลยนะ! "เสียงคุ้นๆของผู้ชายคนนึงดังขึ้น นายหยอง!!! OoO
"ฉันขอโทษ *O* ฉันนึกว่านากลับไปแล้วอ่ะ ==" ฉันตอบนายหยองเสียงอ้อน แล้วเขาก็ยิ้มตอบมาอย่างมีเลศนัยกับมา แล้วก็เดินนำหน้าฉันไปอีกครั้ง
"เธอนั้งรอตรงนี้นะ -O- " นายหยองพูดกับฉันแล้วเดินหายเข้าไปในครัว ฉันจึงนั้งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ตรงกลางมีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่อยู่ แต่ไม่มีอะไรเลย อย่าบอกนะว่านายหยองเขาไปเอาอาหารมาให้ฉันกินน่ะ >w<
"หวัดดี!!!... "เสียงนุ่มๆของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังฉัน แต่คราวนี้ฟังดูไม่ใช่นายแฮร์รี่แล้ว คงเป็นเจ้าของบ้านสินะ ^-^
"สวัสดีค่ะ ฉันคริสติน่า เบลล์ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ^O^" ฉันหันไปทางเจ้าของเสียง แล้วกล้าวทักทายแบบไม่ได้มองหน้า
"ฉันเลียม เพย์น ... ยินดีที่ได้รู้จัก ^^"
ห่ะ ห๊ะ เลียม...เพย์น _) O_)
"ฉัน ลูอิซ ทอมลินสัน ^O^"
"เซน มาลิก ^^"
"และ ไนออล ฮอแรน ^^"
ฉันอ้าปากหวอ ไปที่ชายหนุ่ม 4 คนที่กำลังถือจานอาหารเดินออกมาครัว
พวกเขา ONE DIRECTION !!! OoO >O<
"เราคือคนที่จะมาดูแลเธอ ในบ้านของเราเอง ^^ " ฉันอึ้งเมื่อมองไปที่ชายที่แนะนำตัวเองว่า เลียม เพย์น เขาพูดและหันมายิ้มให้ฉัน อย่าบอกนะว่าเจ้าของบ้านที่พ่อบอกคือ One Direction!!! นี่มันเรื่องอะไรกันนน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบตอนสองแล้วค่ะ เป็นไงบ้างค่ะ ติชมกันได้นะคะ ไรเตอร์อัพแต่ละตอนภายใน3วัน นะค่ะ ขอบคุณค่ะ ^O^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น