ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชายคนนี้ !!? เวลคอมทูอิงแลนด์
1
ชายคนนี้ !!? เวลคอมทูอิงแลนด์
ชายคนนี้ !!? เวลคอมทูอิงแลนด์
ฉันนั้งขาชาอยู่บนเครื่องบินหลังจากที่ออกมาจากสนามบินสุวรรณภูมิมาได้12ชั่วโมง มุ่งหน้าไปลอนดอน ประเทศอังกฤษ ยังไม่รู้สินะว่าฉันจะไปลอนดอนทำไม ฉันก็รู้สึกงงกับตัวเองนิดๆเหมือนกัน
จุดเริ่มต้นมันก็มีอยู่ว่า ชายผู้เป็นที่รัก พ่อฉันเองนะแหละ= = พ่อขอให้ฉันย้ายมาเรียนที่อังกฤษชั่วคราว เป็นเวลา3เดือน ก็ประมาณครึ่งเทอมนั่นแหละ ถ้าฉันเรียนจบครึ่งเทอมที่นี่ ฉันก็จะไปเรียนโรงเรียนที่ไทยได้ตามเดิม ฉันสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ถ้าเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะรีบวิ่งกลับกรุงเทพฯเลยคอยดู>< ฉันยังอายุ17 ^^(เองนะ= =) ฉันยังไม่จบไฮสคูล ฉันไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อของฉันบ่อยเท่าไหร่หรอก ตั้งแต่ที่แม่ของฉันเสียไปเมื่อฉันยังเด็ก พ่อก็เอาแต่ทุ่มเทเรื่องงาน พอของฉันมีบริษัทน้ำหอมรายใหญ่ที่อังกฤษ พ่อเลยยุ่งมา ยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่มาเยื่ยมฉันที่ไทย นานๆทีที่พ่อจะมาเยื่ยมฉันนะ แบบว่า ปีนึงมาประมาณ1อาทิตย์ ฉันก็รู้สึกน้อยใจบ้างเป็นบางครั้งนะ ที่ตัวเองดูเหมือนเป็นเด็กขาดความอบอุ่นหรือมีปมด้อย แต่ฉันคิดว่าฉันเข้มแข็งพอและชินกับเรื่องนี้แล้วล่ะ ฉนั้น ฉันคิดว่าการที่ฉันมาเรียนที่อังกฤษ มันจะทำให้ฉันได้อยู่กับใกล้ชิดพ่อของฉัน อย่างน้อยก็เป็นเวลา3เดือนที่ฉันต้องมาเรียนที่นี่ แต่สำหรับฉัน ถ้าลองคิดอีกมุมนึง ฉันว่าฉันก็จะได้อยู่ใกล้ชิดกับพ่อเป็นเวลา3 เดือนเหมือนกัน^^ เพราะงัั้น ฉันเลยตอบตกลงไง เพื่อที่จะได้เจอพ่อ ฉันตอบตกลงที่จะมาที่นี่แน่นอน
"เตรียมตัวนะคะ อีก5นาที เครื่องก็จะลงจอดแล้ว โปรดสังเกตุว่าสัมภาระของท่านครบถ้วนดีนะคะ ^ ^ " แอร์โฮสเตสร่างบางเดินมาบอกกับฉัน และ หญิงแม่ลูกอ่อนที่นั้งข้างๆที่กำลังเล่นกับลูกชายของเธอ
"ขอบคุณคะ ^ ^ " ฉันกล่าวกับแอร์โฮสเตสสาว พร้อมกับที่แม่ลูกอ่อนคนข้างๆหันมายิ้มให้กับเธอ
10 นาทีผ่านไป
-----------------------------------------------------------
หลังจากที่ลงเครื่อง ฉันก็เดินไปเอากระเป๋าของฉัน แล้วเดินลากมันมาที่เก้าอี้แถว ฉันนั้งลงในเก้าอี้ที่ว่าง
"ชาเป็นบ้า = o = " ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆพรางก้มหลังลงนวดขาของตัวเองไปด้วย ฉันเคยเดินทางด้วยเครื่องบินนานสุดก็ตอนที่บินไปภูเก็ต แต่ครั้งนี้มันตั้ง 13 ชั่วโมงในการบินมาอังกฤษเลยนี่นา >< ปวดชะมัดเลยอ่า T[]T
ตึ่งตึงตะตึงต้ะตึงตึง! ... ตึ่งตึงตะตึงต้ะตึงตึง...เสียงส่งเสียงเตือนว่ามีคนโทรมาของไอโฟน5 เครื่องบางของฉันดังขึ้น ทำให้ฉันหยุดกิจกรรมการนวดขาอันแสนน่าเบื่อของฉันไว้ก่อน ฉันล้วงกระเป๋าสะพายสายยาวที่วางอยู่บนตักฉัน แล้วทำการควานหามือถือที่กำลังส่งเสียงไม่หยุดออกมา
พ่อฉันโทรมา...
[ฮัลโหล! ลอนดี้ ลงจากเครื่องแล้วรึยังจ๊ะลูก ] เสียงผู้เป็นพ่อทักทายฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอย่างที่ฉันคุ้นเคย
"ค่ะ ถึงแล้ว หนูกำลังนั้งรอพ่ออยู่นะคะ ^O^ "
[ OK! จะมีคนไปรับลูกแทนพ่อนะ รออยู่ตรงนั้นแหละลูก ] คนมารับอีกแล้ว =..=
[เขาจะกับลูกบอกว่ามาลูก แล้วเขาก็จะพาลูกมาที่พัก OK นะ] อ๋อ...
"OK คะ ^ o ^"
[งั้นเจอกันนะลอนดี้ รักลูกจ้ะ ]
"ค่ะพ่อ รักพ่อคะ ^O^"
ตู้ต...ตู้ต...ตู้ต...(เสียงวางสายน่ะ =..="
"โอเค ไปหาไรกินดีกว่า เค้าคงไม่มารับเราเร็วขนาดนั้นมั้ง ^ 3 ^ " ฉันพูดพร้อมบิดขี้เกียจนิดหน่อย ก่อนที่จะเดินลากกรเป๋าเข้าร้านกาแฟที่อยู่ไม่ใกลเท่าไหร่
"มีไรกินบ้างล่ะเนี่ย ^ ^ " ฉันพึมพำเบาๆเป็นภาษาไทย แน่นอนในนี้ไม่มีใครฟังออกหรอก
"ชาเขียว 1 แก้วค่ะ ^ ^ " ฉันสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษ ที่สำเนียงเพี้ยนๆของฉันทำให้พนักงานร้านที่ยืนอยู่ข้างหน้าของฉันแปลกใจ และรู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่นี่
ฉันเดินถือแก้วใส่ชาเขียว แล้วลากกระเป๋าไปเรื่อยๆ จะว่าไปฉันก็ลำคาญที่จะต้องลากกระเป๋าไป แล้วก็มาแบบนี้เหมือนกันนะเนี่ย ทั้งที่มันไม่มีอะไรเลย= = ก็พ่อฉันบอกให้ไม่ต้องเตรียมอะไรไป แต่ถ้าฉันมาตัวเปล่ามันก็แปลกอยู่นะ ฉันเลยเอากระเป๋าเปล่ามาไง^-^ (นี่เราบ้าไปแล้วเรอะ TT TT )
"ขอโทษนะ เธอ... คริสติน่า เบลล์ ใช่มั๊ย " เสียงชายอังกฤษคนหนึ่งถามชื่อฉันจากข้างหลัง ฉันจึงหยุดเดินลากกระเป๋า แล้วหันหน้าไปที่ต้นเสียงนั้น
"ใช่ค่ะ ฉันเอง^o^ คุณคงเป็นคนที่มารับฉันใช่มั๊ย ^^ O-O " ฉันตอบผู้ชายร่างสูง ใส่เสื้อโค้ทยาวสวมแว่นตาดำ ที่ยืนนิ่งออยู่ตรงหน้า ว่าไปนายนี้ก็หน้าตาคุ้นๆอยูเหมือนกันนะ O.O?
"ใช่! ฉันมารับเธอ คริสติน่า " ชายหนุ่มพูดพร้อมกับโน้มตัวเข้าใกล้ฉัน ก่อนถอดแว่นตาดำที่สวมอยู่ เพยให้เห็นใบหน้าและดวงตาคู่สวย แต่ว่า นี้มันอะไรกัน ! O.O นี้เขาคือ เขาคือ
ห๊ะ!
นี้มัน!
แฮร์รี่ สไตล์ นี่ !
เขาจริงๆด้วย แฮร์รี่ สไตล์ ! O///O ฉันอยากเป็นลม >///<
"น..น.. นี่ นายมารับฉันฉันเหรอ >///< " ฉันถามชายคนนั้นในท่าที่ยืนเอ๋อตัวแข็ง กึ่งงง ส่วนอีกกึ่งนึงเขินจนทำอะไรไม่ถูก มันทำให้ภาษาอังกฤษของฉันเพี้ยนอย่างหลุดโลกยิ่งกว่าเดิมมาก(อายเว้ย>///<)
"ใช่! ฉันมารับเธอ ^-^ " แฮร์รี่ โน้มตัวลงมามากกว่าเดิม มันทำให้หน้าของเราใกล้กันมาก
"ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นะOoO = = รีบไปกันเถอะ มีหลายคนอยากเจอเธอ ^ ^" แฮร์รี่ รีบสวมแว่นกลับตามเดิม >///< และฉันก็ยังยืนตัวแข็งเหมือนเดิม >//<
"เป็นไร? เดินไม่ไหวเหรอOoO หรือเธอปวดขา? "เปล่าเฟ่ย! คนมันเขินต่างหาก>//< (และฉันยังคงยืนตัวแข็งอยู่ตามเดิม =///=)
"ท่าจริง งั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวมีคนรู้ว่าฉันเป็นใคร แล้วจะไปกันใหญ่"
แฮร์รี่ จับมือของฉันขื้นมา แล้ววิ่งจูงมือฉันออกไปจากที่ๆเรายืนอยู่ ฉันได้แต่วิ่งตามเขาไปแบบงง (และเขิน=//=) >///< แต่ว่านี้นายจะพาฉันไปบ้านหรือไปไหนกันเนี่ย!
>///<
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จุดเริ่มต้นมันก็มีอยู่ว่า ชายผู้เป็นที่รัก พ่อฉันเองนะแหละ= = พ่อขอให้ฉันย้ายมาเรียนที่อังกฤษชั่วคราว เป็นเวลา3เดือน ก็ประมาณครึ่งเทอมนั่นแหละ ถ้าฉันเรียนจบครึ่งเทอมที่นี่ ฉันก็จะไปเรียนโรงเรียนที่ไทยได้ตามเดิม ฉันสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ถ้าเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะรีบวิ่งกลับกรุงเทพฯเลยคอยดู>< ฉันยังอายุ17 ^^(เองนะ= =) ฉันยังไม่จบไฮสคูล ฉันไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อของฉันบ่อยเท่าไหร่หรอก ตั้งแต่ที่แม่ของฉันเสียไปเมื่อฉันยังเด็ก พ่อก็เอาแต่ทุ่มเทเรื่องงาน พอของฉันมีบริษัทน้ำหอมรายใหญ่ที่อังกฤษ พ่อเลยยุ่งมา ยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่มาเยื่ยมฉันที่ไทย นานๆทีที่พ่อจะมาเยื่ยมฉันนะ แบบว่า ปีนึงมาประมาณ1อาทิตย์ ฉันก็รู้สึกน้อยใจบ้างเป็นบางครั้งนะ ที่ตัวเองดูเหมือนเป็นเด็กขาดความอบอุ่นหรือมีปมด้อย แต่ฉันคิดว่าฉันเข้มแข็งพอและชินกับเรื่องนี้แล้วล่ะ ฉนั้น ฉันคิดว่าการที่ฉันมาเรียนที่อังกฤษ มันจะทำให้ฉันได้อยู่กับใกล้ชิดพ่อของฉัน อย่างน้อยก็เป็นเวลา3เดือนที่ฉันต้องมาเรียนที่นี่ แต่สำหรับฉัน ถ้าลองคิดอีกมุมนึง ฉันว่าฉันก็จะได้อยู่ใกล้ชิดกับพ่อเป็นเวลา3 เดือนเหมือนกัน^^ เพราะงัั้น ฉันเลยตอบตกลงไง เพื่อที่จะได้เจอพ่อ ฉันตอบตกลงที่จะมาที่นี่แน่นอน
"เตรียมตัวนะคะ อีก5นาที เครื่องก็จะลงจอดแล้ว โปรดสังเกตุว่าสัมภาระของท่านครบถ้วนดีนะคะ ^ ^ " แอร์โฮสเตสร่างบางเดินมาบอกกับฉัน และ หญิงแม่ลูกอ่อนที่นั้งข้างๆที่กำลังเล่นกับลูกชายของเธอ
"ขอบคุณคะ ^ ^ " ฉันกล่าวกับแอร์โฮสเตสสาว พร้อมกับที่แม่ลูกอ่อนคนข้างๆหันมายิ้มให้กับเธอ
10 นาทีผ่านไป
-----------------------------------------------------------
หลังจากที่ลงเครื่อง ฉันก็เดินไปเอากระเป๋าของฉัน แล้วเดินลากมันมาที่เก้าอี้แถว ฉันนั้งลงในเก้าอี้ที่ว่าง
"ชาเป็นบ้า = o = " ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆพรางก้มหลังลงนวดขาของตัวเองไปด้วย ฉันเคยเดินทางด้วยเครื่องบินนานสุดก็ตอนที่บินไปภูเก็ต แต่ครั้งนี้มันตั้ง 13 ชั่วโมงในการบินมาอังกฤษเลยนี่นา >< ปวดชะมัดเลยอ่า T[]T
ตึ่งตึงตะตึงต้ะตึงตึง! ... ตึ่งตึงตะตึงต้ะตึงตึง...เสียงส่งเสียงเตือนว่ามีคนโทรมาของไอโฟน5 เครื่องบางของฉันดังขึ้น ทำให้ฉันหยุดกิจกรรมการนวดขาอันแสนน่าเบื่อของฉันไว้ก่อน ฉันล้วงกระเป๋าสะพายสายยาวที่วางอยู่บนตักฉัน แล้วทำการควานหามือถือที่กำลังส่งเสียงไม่หยุดออกมา
พ่อฉันโทรมา...
[ฮัลโหล! ลอนดี้ ลงจากเครื่องแล้วรึยังจ๊ะลูก ] เสียงผู้เป็นพ่อทักทายฉันด้วยน้ำเสียงอบอุ่นอย่างที่ฉันคุ้นเคย
"ค่ะ ถึงแล้ว หนูกำลังนั้งรอพ่ออยู่นะคะ ^O^ "
[ OK! จะมีคนไปรับลูกแทนพ่อนะ รออยู่ตรงนั้นแหละลูก ] คนมารับอีกแล้ว =..=
[เขาจะกับลูกบอกว่ามาลูก แล้วเขาก็จะพาลูกมาที่พัก OK นะ] อ๋อ...
"OK คะ ^ o ^"
[งั้นเจอกันนะลอนดี้ รักลูกจ้ะ ]
"ค่ะพ่อ รักพ่อคะ ^O^"
ตู้ต...ตู้ต...ตู้ต...(เสียงวางสายน่ะ =..="
"โอเค ไปหาไรกินดีกว่า เค้าคงไม่มารับเราเร็วขนาดนั้นมั้ง ^ 3 ^ " ฉันพูดพร้อมบิดขี้เกียจนิดหน่อย ก่อนที่จะเดินลากกรเป๋าเข้าร้านกาแฟที่อยู่ไม่ใกลเท่าไหร่
"มีไรกินบ้างล่ะเนี่ย ^ ^ " ฉันพึมพำเบาๆเป็นภาษาไทย แน่นอนในนี้ไม่มีใครฟังออกหรอก
"ชาเขียว 1 แก้วค่ะ ^ ^ " ฉันสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษ ที่สำเนียงเพี้ยนๆของฉันทำให้พนักงานร้านที่ยืนอยู่ข้างหน้าของฉันแปลกใจ และรู้ว่าฉันไม่ใช่คนที่นี่
ฉันเดินถือแก้วใส่ชาเขียว แล้วลากกระเป๋าไปเรื่อยๆ จะว่าไปฉันก็ลำคาญที่จะต้องลากกระเป๋าไป แล้วก็มาแบบนี้เหมือนกันนะเนี่ย ทั้งที่มันไม่มีอะไรเลย= = ก็พ่อฉันบอกให้ไม่ต้องเตรียมอะไรไป แต่ถ้าฉันมาตัวเปล่ามันก็แปลกอยู่นะ ฉันเลยเอากระเป๋าเปล่ามาไง^-^ (นี่เราบ้าไปแล้วเรอะ TT TT )
"ขอโทษนะ เธอ... คริสติน่า เบลล์ ใช่มั๊ย " เสียงชายอังกฤษคนหนึ่งถามชื่อฉันจากข้างหลัง ฉันจึงหยุดเดินลากกระเป๋า แล้วหันหน้าไปที่ต้นเสียงนั้น
"ใช่ค่ะ ฉันเอง^o^ คุณคงเป็นคนที่มารับฉันใช่มั๊ย ^^ O-O " ฉันตอบผู้ชายร่างสูง ใส่เสื้อโค้ทยาวสวมแว่นตาดำ ที่ยืนนิ่งออยู่ตรงหน้า ว่าไปนายนี้ก็หน้าตาคุ้นๆอยูเหมือนกันนะ O.O?
"ใช่! ฉันมารับเธอ คริสติน่า " ชายหนุ่มพูดพร้อมกับโน้มตัวเข้าใกล้ฉัน ก่อนถอดแว่นตาดำที่สวมอยู่ เพยให้เห็นใบหน้าและดวงตาคู่สวย แต่ว่า นี้มันอะไรกัน ! O.O นี้เขาคือ เขาคือ
ห๊ะ!
นี้มัน!
แฮร์รี่ สไตล์ นี่ !
เขาจริงๆด้วย แฮร์รี่ สไตล์ ! O///O ฉันอยากเป็นลม >///<
"น..น.. นี่ นายมารับฉันฉันเหรอ >///< " ฉันถามชายคนนั้นในท่าที่ยืนเอ๋อตัวแข็ง กึ่งงง ส่วนอีกกึ่งนึงเขินจนทำอะไรไม่ถูก มันทำให้ภาษาอังกฤษของฉันเพี้ยนอย่างหลุดโลกยิ่งกว่าเดิมมาก(อายเว้ย>///<)
"ใช่! ฉันมารับเธอ ^-^ " แฮร์รี่ โน้มตัวลงมามากกว่าเดิม มันทำให้หน้าของเราใกล้กันมาก
"ดูเหมือนเธอจะไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นะOoO = = รีบไปกันเถอะ มีหลายคนอยากเจอเธอ ^ ^" แฮร์รี่ รีบสวมแว่นกลับตามเดิม >///< และฉันก็ยังยืนตัวแข็งเหมือนเดิม >//<
"เป็นไร? เดินไม่ไหวเหรอOoO หรือเธอปวดขา? "เปล่าเฟ่ย! คนมันเขินต่างหาก>//< (และฉันยังคงยืนตัวแข็งอยู่ตามเดิม =///=)
"ท่าจริง งั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวมีคนรู้ว่าฉันเป็นใคร แล้วจะไปกันใหญ่"
แฮร์รี่ จับมือของฉันขื้นมา แล้ววิ่งจูงมือฉันออกไปจากที่ๆเรายืนอยู่ ฉันได้แต่วิ่งตามเขาไปแบบงง (และเขิน=//=) >///< แต่ว่านี้นายจะพาฉันไปบ้านหรือไปไหนกันเนี่ย!
>///<
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เย้ๆ จบตอนแล้ว ติชมกันได้นะคะ แล้วก็โปรดติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ รักคนอ่าน *O* ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น