(fic one piece) Sorry. Can I love you, boy?

ลำดับตอนที่ #3 : Sorry 3: เปลี่ยนสถานะ -100%-

ขอโทษค่ะที่หายไปนาน พอดีติดงานบวกติดสอบปลายภาคเลยมาลงวันนี้ ขอโทษนะค่ะ
_____________________________________________________________________
ไรเตอร์part
6:00 น.ของเช้าวันต่อมา
'ติ๊ดๆๆๆ!' เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นในห้องนอนที่เงียบสนิทและไม่มีท่าทีจะหยุดด้วย
'ติ๊ดๆๆๆ! แกร๊ก!'
"เสียงดังชะมัด" รินที่กำลังงัวเงียพูดขึ้นพร้อมเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่อยู่บนเตียง
'ในห้องมีนาฬิกาปลุกตั้งแต่เมื่อไรเนี้ย?' รินคิด 
"อืม~ เช้าแล้วเหรอ?" รินพูดพร้อมขยี้ตา และพยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่รินลืมไปว่าเมื่อวานเซนกับโซโลมานอนค้างที่บ้านของตนและลืมไปว่าเมื่อวานเขานอน(กอด)กับเซน ตอนลุกจึงลุกไม่ค่อยขึ้น และเนื่องจากรินและนอนตะแครงหันหน้าเข้าหากันอยู่ ตอนรินตื่นจึงไม่ทันได้สังเกตว่า หน้าของตัวเองห่างจากหน้าเซนไม่ถึงคืบ
"เฮ้ย!" รินอุทานขึ้น ด้วยความที่เซนกอดแน่นมากและเหมือนจะกอดแน่นกว่าเดิม รินเลยจัดการ...ถีบเซนตกเตียง
"ละ ลุกออกไปนะเฟ้ย! ไอ้โรคจิต!" รินพูดพร้อมถีบเซนตกเตียง (เบาๆทีนหน่อยริน เดี๋ยวสามีอยู่ตายก่อนพอดี//ฟ้า) (ช่างหัวมันเซ่!//ริน)
แต่เซนที่ตื่นนานแล้วก็พยายามหลบทีนที่ถีบมาให้ตัวเองไปกระแทกกับพื้นน้อยที่สุดและตะโกนกลับไป
"ถีบทำไมเนี้ย!!"
"ก็นายนอนกอดฉันทำไมเล่า!!" รินพูดพร้อมแก้มเริ่มเปลี่ยนสีไปเป็นสีแดง
"แล้วจะทำไม นายเป็นผู้ชายหนิ ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย" เซนพูด
'ถึงท่าทางนายตอนนี้จะคล้ายผู้หญิงก็เถอะ' เซนคิด
"อึก! ชะ ช่างเถอะ! นายสินะที่ตั้งนาฬิกาปลุกน่ะ!"
"เออ นี่นอนตื่นสายทุกวันเลยหรือไงเนี้ย"
"พี่ฉันปลุกประจำ เลยไม่ค่อยได้ตั้งนาฬิกาปลุก! ปล่อยฉันนะเฟ้ย! ไอ้บ้าเซน!!" รินพูดแล้วจู่ๆเซนก็ปีนขึ้นมาบนเตียง แล้วคร่อมรินไว้
"หัดตื่นเองเป็นไหมฮ่ะ! แกนี่ชอบทำตัวเป็นเด็กจริงๆนะ"
"ฉันไม่ใช่เด็ก! ปล่อยฉันได้แล้ว! ไอ้บ้าเซน! อุ๊บ!" รินที่พยายามดินออกจากเซนก็โดนเซนก้มหน้าลงมาจูบ รินก็พยายามที่จะขัดขืนแต่ด้วยกำลังและไซต์ที่ต่างกัน(มาก)ทำให้ขัดขืนไม่สำเร็จ
แต่เมื่อเซนเห็นท่าทางของรินที่เริ่มหายใจไม่ออกเลยถอดจูบออกมาเพื่อให้รินได้หายใจ ส่วนรินที่ได้โอกาสก็ต่อยเข้าไปที่หน้าของเซนทันที
"แฮ่กๆ! ฉะ ฉันจะไปอาบน้ำ!!" รินพูดพร้อมหยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
'หวานแฮะ' เซนคิดแล้วเช็ดเลือดที่ริมฝีปากตัวเองที่โดนรินต่อย
"เสียงดังเอะอะแต่เช้าเลยนะ" ซาโบ้ที่เปิดประตูเข้ามาพูด
"อรุณสวัสดิ์ครับพี่ซาโบ้"
"อรุณสวัสดิ์ครับน้องเซน หน้าเราไปโดนอะไรมาน่ะ"
"ไม่มีอะไรครับ แค่โดนใครบอกคนแถวนี้ละเมอถีบตกเตียงนิดหน่อยครับ"
"ไม่เป็นไรแน่นะ"
"ครับ"
"งั้นพี่ว่าเราไปอาบน้ำได้แล้วนะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย ส่วนชุดนักเรียนพี่วางไว้ตรงนี้น่ะ"
"ขอบคุณครับ"
"รินอาบน้ำอยู่เหรอ?"
"ครับ"
"งั้นไปอาบน้ำห้องพี่ก่อนก็แล้วกันนะ ส่วนลูฟี่กับโซโลสองคนนั้นลงไปรออยู่ข้างล่างแล้วน่ะ"
-เดี๋ยวมาต่อ-
-ต่อค่ะ-
"ครับ" เซนพูดแล้วหยิบเสื้อผ้าเดินไปอาบน้ำทันที
"จัดการเสร็จสักที เหลือแค่ข้าวเช้าสินะ" ซาโบ้พูดแล้วเดินลงไปที่ห้องอาหาร
10นาทีต่อมา เวลา 06:10 น.
"อาบน้ำช้าจังนะริน" เซนพูดกับรินที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำ
"นะ นายยังไม่ลงไปด้านล่างอีกเหรอ!" รินพูดแล้วหน้าขึ้นสีเล็กน้อย
"เออ แต่ถ้านายจะอาบช้าขนาดนี้อย่าอาบเลยดีกว่านะ ฉันอาบแต่5นาทีเอง" 
"ยุ่งน่า! ฉันไม่ได้ซกมกแบบนายนิ!"
"เออๆ รีบๆเข้าล่ะลูฟี่กับโซโลลงไปข้างล่างแล้ว และนายก็อย่านึกถึงเรื่องเมื่อเช้าให้มันมากนักล่ะ เนี้ยหน้านายแดงมากเลยรู้หรือเปล่า" เซนพูดแล้วรีบเดินออกนอกห้องไป ปล่อยให้รินยืนหน้าแดงหนักกว่าเดิมอยู่ในห้อง
"ไอ้บ้าเซน!!!" รินพูดแล้วหยิกระเป๋านักเรียนเดินตามเซนออกมา
ที่ห้องอาหาร
"ริน เซน อรุณสวัสดิ์~/อรุณสวัสดิ์" ลูฟี่และโซโลพูดพร้อมกัน
"อรุณสวัสดิ์" ทั้งสองพูดพร้อมกันแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่ซาโบ้จัดไว้ให้ซึ่งทั้งสองนั่งข้างๆกัน
"เฮ้ยลูฟี่ นายอย่ามาแย่งเนื้อฉันเซ่! ถ้าจะเอาก็บอกกันดีๆสิ" โซโลพูด
"โทษทีๆ" ลูฟี่พูดแล้วชักมือกลับ โซโลก็ตักเนื้อใส่ในจานข้าวของลูฟี่
"ลูฟี่ รู้สึกว่านายจะสนิทกับโซโลเร็วดีนะ" รินพูดแล้วตักข้าวเข้าปาก
"นั้นสิ ตอนที่พี่ขึ้นไปปลุก พี่เห็นสองคนนี้กอดกันด้วยนะ" ซาโบ้พูด ทำให้รินสำลักข้าวส่วนเซนก็สำลักน้ำทันที
"โซโล นายกินยาเขย่าขวดหรือเปล่า" เซนถามโซโล
"ฉันไม่ได้เป็นอะไรเฟ้ย! รีบกินข้าวเถอะเดี๋ยวไปโรงเรียนสาย" โซโลพูด
ทั้งห้าก็รีบกินข้าวแล้วรีบขึ้นรถไปโรงเรียน โดยมีซาโบ้ในชุดตำรวจนอกเครื่องแบบขับไปส่งให้
ที่โรงเรียน เวลา 06:50 น.
"ลูฟี่ โซโล ริน เซน! ทางนี้!!" นามิตะโกนเรียกพวกลูฟี่ที่พึ่งเดินเข้าโรงเรียนมา
"อรุณสวัสดิ์ นามิ/อรุณสวัสดิ์" 
"อรุณสวัสดิ์ พวกนายเดี๋ยวตามฉันไปที่โต๊ะประจำนะ เดี๋ยวถ้าให้สองคนนี้พาไปเดี๋ยวมีหลงแน่" นามิพูด
"นี่นามิ อย่าเอาฉันไปรวมกับคนขี้หลงทางตลอดทั้งชาติแบบโซโลสิ" เซนพูด
"แกว่าไงนะ ไอ้บ้าเซน!"
"จะเอาหรือไงฟะ!"
"พวกนายเลิกทะเลาะกันจะได้ไหมฮ่ะ!!" นามิพูดพร้อมเขกหัวไปคนละที
"ลูฟี่ ริน รีบเดินตามมานะ เดี๋ยวพวกนั้นรอนาน" นามิพูดพร้อมลากเซนกับโซโลไป ปล่อยให้สองพี่น้องตระกูลดีอึ้งแล้วรีบเดินตามไป
ที่โต๊ะหินอ่อน
"อรุณสวัสดิ์ ทุกคน~/อรุณสวัสดิ์" พวกลูฟี่พูด ก่อนที่จะนั่งลงโต๊ะประจำที่นามิพามา
"อรุณสวัสดิ์" ทุกคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะพูด
"เมื่อคืนพวกนายนอนค้างบ้านรินกับลูฟีจริงดิ!" อุซปพูดขึ้น
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
ต่อค่ะ

"อืม" ทั้งสี่คนพูด 

"นี้ เย็นนี้ไปว่ายน้ำกันไหม?" นามิถาม

รินpart

"นี้ เย็นนี้ไปว่ายน้ำกันไหม?" นามิถาม

"ว่ายน้ำงั้นเหรอ" ลูฟี่พูดเสียงอ่อย

"เป็นอะไรลูฟี่ เรื่องแบบนี้นายน่าจะชอบนิ?" ซันจิถาม

"คือลูฟี่ว่ายน้ำไม่เป็นน่ะ เลยไม่ชอบว่ายน้ำ" ผมอธิบาย "งั้นเดี๋ยวให้เซนสอนสิ เพราะเซนเก่งเรื่องนี้ด้วย" นามิพูด เซนเก่งว่ายน้ำงั้นเหรอ ต้องจำไว้ (จำว่าสามีชอบอะไรใช่ป่ะ/ฟ้า) (ใครบอก! จำไว้เพื่อเอาไปแก้แค้นต่างหาก!/ริน) (เหรอ/ฟ้า) "เอาไหมล่ะ เดี๋ยวฉันช่วยสอนให้" เซนพูด 

"ก็ได้" ลูฟี่พูด 

"งั้นเดี๋ยวเย็นนี้ไปเตรียมชุดว่ายน้ำมานะ แล้วมาเจอกันที่โรงเรียน" นามิพูด "ส่วนเรื่องอาหารการกินฉันจัดการเอง" ซันจิพูด "งั้นก็ไปเรียนกันเถอะ นี้จะเริ่มคาบต่อไปแล้ว" อุซปพูด พวกผมก็พากับเดินไปเรียนวิชาต่อไป 

ลูฟี่part 

สวัสดีฮะ ผมลูฟี่ วันนี้ผมมีความสุขมากเลยล่ะ เพราะโซโลตามใจผมทั้งวันเลย แต่เย็นนี้ผมต้องไปฝึกว่ายน้ำกับเซนด้วยอ่ะ ที่จริงก็อยากว่ายนะ แต่ผมว่ายน้ำไม่เป็นอ่ะ ตอนนี้พวกผมกำลังอยู่ที่สระว่ายน้ำประจำเมือง ซึ่งมีคนเยอะพอสมควรนะ แต่ส่วนมากจะเป็นเด็กอนุบาลกับประถม "ลูฟี่เดี๋ยวนายไปฝึกกับเซนที่สระฝึกด้านนู้นนะ" นามิพูด 

"ทำไมอ่ะ" 

"ทางนั้นตื้นกว่า นายฝึกอยู่สระนั้นแหละ" ซันจิพูด 

"ไปกันเถอะลูฟี่ รีบฝึกจะได้มาเล่นกับคนอื่นเร็วๆ" เซนพูดแล้วตบไหล่ผมเบาๆ แล้วเดินไปที่สระฝึก 

"อือ" ผมพูด แล้วเดินตามไป พอมาถึงสระฝึก เซนก็สอนวิธีเบื้องต้นในการว่ายน้ำให้ผม และสอนผมว่ายน้ำซึ่งในเวลา4ชั่วโมง ผมก็...ว่ายน้ำได้แล้ว~ เป็นแค่ลอยตัวในน้ำกับฟรีสไตล์น่ะ เซนให้ผมฝึกท่าพื้นฐานไปก่อน และเซนบอกว่าเป็นไปได้อยากให้ผมฝึกทุกวันด้วย ตอนนี้ผมก็กำลังเกาะโฟมลอยตัวอยู่ในสระที่พวกรินไปเล่นกัน ที่ผมเกาะโฟมเพราะพวกนั้นเล่นน้ำอยู่ตรงน้ำลึกด้วย รินเลยให้ผมใช้โฟมช่วยลอยตัวไปก่อน 

"เห็นไหมลูฟี่ เซนสอนนายแป๊บเดียว นายก็ว่ายได้แล้ว" นามิพูด "อืม สอนเก่งกว่าครูสอนว่ายน้ำอีกอ่ะ" "เก่งว่ายน้ำแต่ปากเสียแบบนี้จะไปสอนใครได้" รินพูด 

"แกว่าใครปากเสียฮ่ะ!" เซนพูด 

"จะหาเรื่องหรือไง! แข่งกันไหมล่ะว่าใครว่ายไปถึงตรงขอบสระตรงนั้นและกลับมานี่ก่อนชนะ!" เออรินเอาจริงดิ 

"เอาสิ! จะได้รู้ว่าฉันไม่ได้เก่งแต่ปาก! พนันกันใครแพ้ต้องทำตามคนชนะ1ปี! นายคงไม่ผิดสัญญาหรอกนะ" นี่ก็บ้าจี้ตามอีกอ่ะ กู้ไม่กลับแล้วด้วย "ตกลง! คนอย่างฉันไม่มีวันผิดสัญญาเด็ดขาด!" 

"นามิ! เป็นกรรมการให้หน่อย!" รินและเซนหันมาทางนามิ 

"เออ งั้นเตรียมตัว...ระวัง...ไป!" นามิพูดก่อนที่รินและเซนจะว่ายน้ำ "พึ่งเคยเห็นรินกับเซนทะเลาะกันนะเนี้ย" ซันจิพูด "นั้นสิฉันก็พึ่งเคยเห็น" อุซปและนามิพูดพร้อมกัน "ฉันกับโซโลได้ยินสองคนนี้ทะเลาะกันในห้องรินเมื่อวาน" ผมพูด "เมื่อวานพวกนายนอนไหนกันแน่เนี้ย?" นามิพูด "ฉันบอกว่าพวกฉันนอนบ้านของรินกับลูฟี่ แต่พอดีห้องที่พวกฉันจะนอนมันเสีย พี่ซาโบ้เลยให้ฉันนอนกับลูฟี่ ส่วนเซนนอนกับรินน่ะ" โซโลพูด 

"...นะ นี่พวกนายนอนด้วยกันงั้นเหรอ?" อุซปถาม 

"อืม" 

"ตอนนี้ช่างเรื่องนั้นก่อนเถอะ เพราะสองคนนั้นกลับมาแล้ว" นามิพูด ทำให้พวกผมหันไปทางรินและเซนที่แข่งว่ายน้ำกัน ซึ่งผมสงสารรินมากเพราะเซนว่ายมาถึงก่อนรินนิดเดียวเอง "รินนายแพ้แล้ว อย่าลืมสัญญาล่ะ~" เซนพูด 

"อะไรกัน! นายโกงหรือเปล่า!" 

"เปล่าโกงสักหน่อย แต่นายคงไม่ลืมที่นายพูดนะ ริน" 

"ชิ! ฉันจะขึ้นแล้ว!" รินพูดแล้วว่ายน้ำไปที่ขอบสระและเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า "งั้นพวกเราก็ขึ้นบ้างเถอะ~" เซนพูด แล้วว่ายน้ำเข้ามาหาผม แหมอารมณ์ดีจังนะเซนแกล้งพี่ชายฉันเนี้ย 

"เฮ้ยเซน เดี๋ยวลูฟี่ฉันพยุงเอง" โซโลพูดแล้วว่ายน้ำเข้ามาใกล้ผม "ก็ได้ๆ หึงหรือไง" ใครหึงใครเหรอเซน 

"หึงบ้านแกสิ!" โซโลพูด 

"งั้นไปล่ะ ฝากดูแลว่าที่น้องสะใภ้ก็แล้วกัน" เซนพูดแล้วว่ายน้ำไปที่ขอบสระ ใครเป็นว่าที่น้องสะใภ้นายฮ่ะ! "จะบ้าหรือไง! ลูฟี่ไม่ต้องไปฟังที่เซนพูดนะ" 

"อะ อืม" "เดี๋ยวนายเกาะหลังฉันก็แล้วกัน" โซโลพูดแล้วให้ผมเกาะหลังเพื่อขึ้นสระ หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ "ริน กลับกันเถอะ หิวข้าวแล้วน้า" ผมอ้อนริน 

"อืม เดี๋ยวรีบกลับบ้านกันนะ ฉันว่าพวกพี่ๆกำลังรอพวกเราอยู่ทึ่บ้านแน่นอนเลย" รินพูดกับผม 

"นี่ลูฟี่ อย่าลืมมาซ้อมบ่อยๆก็แล้วกัน เดี๋ยวถ้าว่างๆเดี๋ยวฉันจะมาช่วยสอนให้" เซนพูด 

"อืม" ผมพูด 

"เออ วันนี้พวกฉันไปนอนบ้านพวกนายนะ เพราะโซโลก็ทำงานคู่กับนายด้วย ส่วนรินก็ทำงานคู่กับฉันด้วย" เซนพูดต่อ 

"แหม ย้ายมาอยู่ด้วยเลยดีไหม ถ้าจะมาทุกวันขนาดนี้" รินพูด "เอาไหมล่ะ" 

"ไม่มีวันเฟ้ย" 

"พูดดีๆหน่อย อย่าลืมว่านายแพ้พนันฉันไว้อยู่น่ะ" 

"อึก! นายไปคุยกับพี่ชายฉันเองก็แล้วกัน!" 

"อ๋อ เรื่องนั้นพี่ซาโบ้คุยกับพวกพวกเราตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพราะพวกเราทั้งทำงานเพื่อไปจ่ายค่าหอของโรงเรียนเป็นรายเดือนน่ะ พี่ซาโบ้เลยอยากให้พวกเราไปอยู่ด้วยเพื่อจะได้ประหยัดค่าใช้จ่าย" โซโลพูด ไปพูดกันตอนไหนเนี้ย ส่วนริน เก็บอาการหน่อยดิ ไปยืนตรงนั้นทำไมอ่ะ (รินยืนเอาหัวพิงกำแพง มีออโรร่าสีดำออกมา) 

"แล้วพวกนายตอบไปว่าอะไร" นามิถามขึ้น 

"ตอบไปว่ายังไงก็ได้ แต่ต้องไปทำเรื่องย้ายบ้านก่อนน่ะ มันยุ่งยาก แต่พี่ซาโบ้ก็บอกว่าเดี๋ยวไปทำเรื่องย้ายให้ ส่วนพี่เอสกับพี่โรบิน พี่ซาโบ้โทรไปถามให้แล้วก็อนุญาติด้วย" โซโลพูด 

"เย้! ดีใจจังที่ได้อยู่กับพวกนาย!" ผมพูด "แปลว่าพวกนายต้องย้ายไปอยู่กับพวกรินงั้นเหรอ?" ซันจิพูด "ใช่" "พวกนายจะย้ายวันไหนก็บอกนะ เดี๋ยวพวกเราจะได้ไปช่วยย้าย" อุซปพูด 

"ขอบใจ น่าจะย้ายวันนี้แหละ แต่ของพวกฉันมีน้อยไม่ต้องไปช่วยหรอก" เซนพูด 

"งั้นเหรอ แต่รินดูท่าจะไม่เห็นด้วยนะ" นามิพูด พร้อมหันไปทางริน 

"ใช่! ไม่เห็นด้วยอย่างแรง! สำหรับเซนนะ โซโลไม่มีปัญหา!" รินพูด 

"งั้นนายไปคุยกับพี่นายเองก็แล้วกัน เจอกันพรุ่งนี้นะ โซโล ลูฟี่ กลับบ้านกันเถอะ" เซนพูด 

"อืม เจอกันพรุ่งนี้นะ" ผมกับโซโลพูด แล้วเดินตามเซนไป "เจอกันพรุ่งนี้" พวกซันจิพูด 

"รินรีบตามมานะ" ผมพูด 

"เออ เจอกันพรุ่งนี้นะ ลูฟี่รอด้วย!" รินพูดแล้ววิ่งตามมา 

ที่บ้าน 

"กลับมาแล้วครับ/ฮะ" 

"ไปว่ายน้ำเป็นยังไงบ้างจ๊ะ?" พี่โรบินพูด 

"ก็สนุกดีฮะ และผมก็ว่ายน้ำเป็นแล้วด้วย" ผมพูดพร้อมเดินไปกอดพี่โรบิน 

"งั้นเหรอจ๊ะ แล้วใครสอนให้ล่ะเนี้ย" 

"เซนฮะ" 

"งั้นเหรอ เซนคุง และโซโลคุงด้วย พี่ขอบใจมากนะที่คอยดูแลน้องสาวทั้งสองของพี่น่ะ" "น้องชายไม่ใช่น้องสาว!" ผมกับรินพูดพร้อมกัน 

"จ้าๆ เออ เอสกับซาโบ้รอคุยกับพวกเธออยู่ในห้องครัวน่ะ" 

"ครับ/ฮะ" พวกผมพูด แล้วเดินเข้าไปคุยกับพวกพี่เอสในห้องครัวเรื่องที่จะให้เซนและโซโลย้ายมาอยู่ด้วย ซึ่งรินค้านสุดๆแต่รินเป็นเสียงเดียวที่ค้านและปู่ก็รู้เรื่องนี้ด้วย รินเลยไม่ค้านเพราะรินกลัวปู่ด้วย เซนและโซโลเลยได้ย้ายมาอยู่กับพวกเราแค่ปีเดียวเอง แต่ก็ยังดี ส่วนเรื่องห้องก็เหมือนเมื่อวานเพราะห้องที่มันว่างมันแอร์เสียและตอนนี้เตียงพังทั้งสองเตียงเลย มาพังพร้อมกันด้วย แถมพวกพี่ๆก็ไม่มีเวลาเปลี่ยนหรือซ่อมให้ โซโลและเซนเลยต้องนอนห้องผมกับรินต่อ ผมดีใจนะแต่รินน่ะสิ วิณญาณออกเรียบร้อยแล้ว แต่เสาร์อาทิตย์นี้พวกพี่ๆจะไปซื้อของใช้ให้โซโลและเซนด้วย ผมไม่อิจฉาหรอกนะเพราะยังไงพวกพี่ๆก็รักพวกผมพอๆกันแหละ แถมพวกพี่ๆก็ซื้อหนังสือการ์ตูนให้ด้วย ชอบตรงนี้แหละ~ แต่ผมรู้สึกแปลกๆตอนที่อยู่กับโซโลนะ แบบพอโซโลจะไปไหนสักที่ ผมก็ไม่อยากให้ไป อยากให้อยู่กับผมตลอดเวลา แต่มันเห็นแก่ตัวเกินไปนะ ผมว่าผมจะลองคุยกับโซโลดูนะแต่ผมไม่กล้า เพราะผมไม่รู้ว่าโซโลคิดยังไงกับผมบ้าง ผมเก็บไว้ดีกว่า ผมคิดว่าผมรักโซโลแล้วสิ 

โซโลpart 

หลังจากกินข้าว ผม เซน ริน ลูฟี่และพวกพี่โรบินก็ไปที่หอที่พวกผมเช่าไว้เพื่อไปเก็บของของพวกผม ส่วนพวกพี่โรบินก็ไปทำเรื่องย้ายให้พวกผมและจ่ายเงินที่ติดไว้ด้วยซึ่งพวกผมก็ไม่อยากให้เป็นภาระสักเท่าไหร แต่พวกพี่ๆเขาก็บอกว่าจะจ่ายให้ และบอกเจ้าของหอเช่าว่าเดี๋ยวย้ายวันนี้เลย์ ตอนนี้ผมกำลังอยู่ในห้องนอนของลูฟี่ ซึ่งผมกำลังพับเสื้อผ้าที่เอามาวางไว้ที่ตู้เสื้อผ้าที่พึ่งย้ายมาจากห้องว่างซึ่งตั้งอยู่ข้างๆตู้ของลูฟี่ด้วย -///- ผมเป็นบ้าอะไรเนี้ย! แค่มาอยู่กับลูฟี่แค่ปีเดียวเอง! ก็เหมือนกันรูมเมดแหละ 

"โซโล เก็บของเสร็จยัง?" ลูฟี่พูด 

"เสร็จแล้วน่ะ มีอะไรเหรอ?" ผมถามกลับ 

"เปล่า ไม่มีอะไร" ลูฟี่พูดพร้อมเดินไปที่เตียงแล้วล้มตัวลงนอน "ไปเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่ามั้ง" 

"อืม...เออ...โซโล" 

"อะไรเหรอ ลูฟี่?" 

"นายคิดยังไงกับฉันเหรอ?" 

"เฮ้ย! ถามอะไรแบบนั้นน่ะ!" 

"ก็แค่อยากรู้เท่านั้นแหละ บอกหน่อยดิ" 

"ก็...คิดกับนายแบบ เพื่อนคนหนึ่ง...ที่คิดเกินเพื่อน"ผมพูดประโยคสุดท้ายเบาๆ "งั้นเหรอ สุดท้ายนายก็ไม่คิดเหมือนกันสินะ" ลูฟี่พูดพร้อมลุกขึ้นนั่ง "คิดอะไรเหมือนกันเหรอ?" ผมถาม 

"ไม่รู้สิ ฉันเป็นอะไรก็ไม่รู้ ตั้งแต่เจอนายใจฉันก็เต้นแปลกๆ แถมพอนายจะไปไหนไกล ก็รู้สึกไม่อยากให้ไปไหนด้วย ฉันเป็นอะไรเนี้ย" ลูฟี่พูด ซึ่งความคิดนั้นผมก็เหมือนกันกับลูฟี่ แต่ผมไม่กล้าเพราะพึ่งเจอกันไม่กี่วันเองจะไปรักกันได้ไง แต่เท้าของผมก็ก้าวเข้าไปหาลูฟี่โดยอัตโนมัติ และเข้าไปกอดลูฟี่ "โซโล?" 

"ที่จริงนะลูฟี่ ฉันก็คิดเหมือนนายแต่ฉันว่ามันเร็วไปที่ฉันจะบอกนายเพราะพวกเราพึ่งเจอกันได้ไม่กี่วันเอง" 

"งั้นเหรอ แต่ก็ดีนะที่เราคิดเหมือนกัน" ลูฟี่พูดแล้วยิ้มให้ผมพร้อมกอดตอบ 

"นั้นสินะ" 

"โซโลวันนี้นายกอดฉันเหมือนเมื่อวานได้ไหม" 

"ได้สิ" ผมพูดแล้วนอนกอดลูฟี่ 

"ฉันรักนายนะลูฟี่" ผมพูดพร้อมจูบหน้าผากของลูฟี่ 

"อือ ฉันก็รักนายเหมือนกัน โซโล" ลูฟี่พูด หลังจากลูฟี่หลับไปนั้น ผมก็กอดลูฟี่อยู่แบบนั้นจนไม่รู้ตัวเองหลับไปเมื่อไหร แต่ความรู้สึกของผมคือผมไม่อยากปล่อยลูฟี่เลยสักนิด ซึ่งแตกต่างจากเมื่อวานลิบลับเลยแฮะ 

เซนpart 

หลังจากที่กลับมาจากไปเอาของที่หอ ผมก็มานั่งเก็บของเข้าตู้เสื้อผ้า ส่วนรินก็นั่งกอดหมอนอยู่บนเตียง แบบไม่ยอมเข้าใกล้ผมด้วย

"ริน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้า" ผมพูด

"เรื่องของฉันอย่ามายุ่ง!!" รินพูด

"เฮ้ย จะไปเปลี่ยนดีๆ หรือจะให้ฉันเปลี่ยนให้ฮ่ะ?"

"อึก!! ฉะ...ฉันเปลี่ยนเองได้!!" รินพูดแล้วหยิบชุดนอนเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ

"ต้องให้บังคับตลอดเลยหรือไงเนี้ย" ผมพูดแล้วเดินไปหยิบเสื้อมาเปลี่ยนบ้าง ผมเปลี่ยนไปเป็นเสื้อยืดสีเทา และกางเกงขายาว แต่ผมเปลี่ยนได้แค่กางเกงเท่านั้น เพราะรินออกมาจากห้องน้ำซะก่อนน่ะสิ

"เฮ้ย!! นายมาเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงนี้ทำไม!!" รินพูด พร้อมหันหน้าหนีผม ผมก็งงว่ารินหันหนีทำไม ทั้งๆที่ผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ

"นายหันหน้าหนีฉันทำไมริน"

"ยุ่ง!!"

"รินมองหน้าฉัน"

"..."

"ฉันบอกว่าให้มองหน้าฉันไง! ริน!!" ผมพูดแล้วจับหน้ารินให้มาหาผม ผมพึ่งเห็นว่าหน้าของรินตอนนี้แดงมาก ซึ่งมันทำให้ผมคิดออกแล้วว่าจะให้รินทำอะไรให้ผม1ปี

"ปล่อยฉันได้ยัง" 

"เออ จริงสิ ฉันคิดได้แล้วว่า1ปีที่พวกเราอู่ด้วยกัน ฉันจะให่นายทำอะไรดี"

"หา!?"

"นายต้องเป็นแฟนกับฉันตลอด1ปีที่เราอยู่ด้วยกัน ตกลงตามนี้นะ" ผมพูด

"จะ จะบ้าหรือไง!! ฉันเป็นผู้ชายนายก็เป็นผู้ชาย ผู้ชายรักกันไม่ได้หรอก!! และอีกอย่าง ฉันพึ่งรู้จักนายแค่2วันเองนะ!!"

"หาข้ออ้างเก่งดีนิ แสดงว่านายจะไม่ทำตามสัญญาใช่ไหม นายคงไม่อยากเสียชื่อที่นายอุตส่ารักษาไว้หรอกนะ"

"อึก! กะ ก็ได้!! ทำก็ทำ!" รินพูด แล้วรีบเดินไปนอนที่เตียง

"ค่อยน่ารักหน่อย"

"น่ารักบ้านแกเซ่!!!" รินพูดแล้วก้มหน้าลงบนหมอน

"งั้นปิดไฟนะ"

"..." พอไม่มีเสียงตอบรับผมเลยปิดไฟทันที แล้วเดินไปนอนบนเตียงข้างๆริน แล้วรวบตัวรินที่ยังไม่หลับมากอด

"เล่นบ้าอะไรของนายเนี้ย!"

"ก็คนเป็นแฟนกันก็ต้องนอนกอดกันสิ"

"แต่ฉันไม่ได้อยากกอดสักหน่อย!" 

"แต่ฉันอยาก นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้านะ" ผมพูด แล้วเอามือปิดปากรินไว้ เพราะเดี๋ยวรินได้เถียงผมกลับแน่

"&^?;:\+/#!" รินพูด ซึ่งผมก็เดาได้ถูกซะด้วย แต่แกล้งสักหน่อยดีกว่า

"หุบปากได้ไหม หรือจะให้ฉันจับนายจูบแบบเมื่อเช้าฮ่ะ?" พอผมพูดจบรินก็รีบหยุดพูด พอผมเอามือออกรินก็รีบหันหน้าหนี จะให้บอกยังไงดี เหมือนเด็กผู้หญิงที่โดนจูบครั้งแรกเลยล่ะ แต่ผมก็ไม่สนผมก็ขเยบเข้าไปนอนกอดรินจะด้านหลังแล้วยื่นหน้าไปหอมแก้มรินซึ่งเจ้าตัวตกใจมาก แต่ไม่ได้เถียงผมเพราะกลัวโดนผมจูบจริงๆ

"ราตรีสวัสดิ์ ริน" ผมพูดที่ข้างหูของริน

"อือ~" รินครางออกมา เสียงของรินมันทำให้ผมหน้าแดงมาก 

สักพักใหญ่ ผมได้ยินเสียงกรนของริน ซึ่งมันทำให้รู้ว่ารินหลับไปแล้ว ผมเลยลุกขึ้นนั่งแล้วก้มลงไปหอมแก้มรินแล้วล้มตัวนอนเหมือนเดิม ผมวันแรกที่ผมเจอรินผมก็รักเค้าและอยากรู้จักมาตลอด แต่พอมาตอนนี้ ผมไม่อยากปล่อยรินออกไปจากชีวิตผม ไม่อยากให้ใครได้รินเอาไปครอบครองไว้ ผมจึงคิดว่าให้รินมาเป็นแฟนผม เราจะได้อยู่ด้วยกันได้ตลอด ถึงแม้บางครั้งเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ตาม แต่แค่ได้แกล้งกัน ได้ทะเลาะกัน ผมก็มีความสุขแล้ว เพราะรัก เพราะอยากปกป้อง จึงได้คิดอยากครอบครองไว้คนเดียว เหมือนคนโลภที่อยากครอบครองทุกอย่างเลยจริงๆ
___________________________________________________
มาต่อแล้วนะค่ะ พอดีงานยุ่งมากเลยมีเวลาน้อยด้วย ตอนหน้าอาจนานกว่านี้นะคะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นทุกคอมเม้นนะค่ะ ฟ้ามีกำลังใจมากขึ้นเลยค่ะ