คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แฟนของเพน?!
บ้าเอ้ย!! หมอนั้นก็ชอบเล่นอะไรแผลงๆตลอด ล่าสุดนี่ก็ทำเอาฉันหน้าแดงแทบตาย ฉันคิดถูกหรือคิดผิดที่เข้ามาในแสงอุษากันแน่ แค่นี้ฉันก็ต้องคอยระวังหน้าระวังหลังไม่ให้แฟนคลับสุดที่รักของพวกนั้นมาฉุดไปตบ - -
และยังต้องคอยไม่ให้หัวใจเต้นไปกับ’เขาคนนั้น’ด้วย…
ตั้งสติหน่อยโคนัน นี่มันไม่สมกับเธอเลยนะ คนเข้ามาทำกับเธอแบบนี้กี่สิบคนเธอยังไม่เคยหวั่นไหวเลย กับอีแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนนึง!
ใช่! เพนก็แค่ผู้ชายคนนึง
ผู้ชายธรรมดาคนนึงที่ทำให้ฉันหวั่นไหวได้ไม่รู้กี่ครั้ง…
ยิ่งคิดแล้วรู้สึกเหมือนตัวเองยิ่งน้ำเน่าขึ้นเรื่อยๆ -///- คิดแล้วปวดสมองชะมัด ให้ตายสิ จะทำยังไงดีเนี่ยยยTT
“โคนานนนนนน”เสียงยานครางของใครบางคนดังขึ้นหน้าห้องของฉัน ฉันก้าวฉับๆไปเปิดประตูก่อนที่คำทักทายคำแรกจะทำเอาฉันฉุนกึก
“เจ๊โคนัน ทำไมสภาพของเจ๊เหมือนอย่างกับไปลุยระเบิดมาเลยล่ะ วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ” โทบิถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อก่อนที่จะเอียงคอซึ่งเจ้าตัวคงจะคิดว่ามันน่ารัก แต่ฉันคิดว่ามันทุเรศสิ้นดี- - ก็แหงล่ะ ผมไม่ได้หวี ใส่เสื้อยืดตอนม5ที่เปื้อนสีไปทั่วตัวจากการเพ้นท์ภาพ กางเกงสามส่วนซีดๆขาดตรงเข่าเพิ่มความเท่(?) โทรมสุดๆอะ -^-
“วันนี้ม.6ไม่มีเรียนยะ จำไม่ได้เหรอ”ฉันเท้าสะเอวยื่นหน้าเข้าไปหาโทบิ สงสัยโทบิคงจะลืมไปว่า วันนี้เป็นวันที่เขาจะปล่อยให้ม.6อ่านหนังสือเตรียมเข้ามหาลัย ซึ่งฉันคิดว่าคงไม่มีใครขยันจัดขนาดจะอ่านหนังสือหรอก ดูอย่างฉันซิ นั่งดูเกมโชว์จัดการกับอารมณ์ตัวเอง- - เพราะส่วนใหญ่ก็ตั้งใจจะเข้ามหาวิทยาลัยของโคโนฮะกันหมด ซึ่งครูเขาก็เอาข้อสอบมาแอบบอกตลอดแหละ ดังนั้นพวกเราเลยไม่เครียดเรื่องสอบมหาลัยเหมือนกับนักเรียนโรงเรียนอื่น เพราะที่มหาวิทยาลัยโคโนฮะมีการรับโควตาของเด็กที่อยู่โคโนฮะไฮสกูลอยู่แล้ว จะเรียกว่าโรงเรียนพี่โรงเรียนน้องก็ได้ และดูเหมือนจะได้ยินมาแว่วๆว่าคนที่เป็นหัวหน้าห้องในฉันม.6จะได้รับโควต้าโดยไม่ต้องสอบด้วย
“เออใช่ ผมก็ว่าอยู่ทำไมวันนี้แต่ละคนยังไม่ลุกออกมาเลย”โทบิหัวเราะแหะๆก่อนที่จะเกาหัวแก้เขิน
“นายมีเรียนไม่ใช่หรือไง”
“โถ่เจ๊ ให้ผมไปเรียนคนเดียวผมก็พลาดปาร์ตี้สิ”
“ปาร์ตี้?”
“อ้อ เจ๊ยังไม่รู้สินะ ทุกๆวันอังคารพวกเราจะมีปาร์ตี้หลังจากการทำงานหนักอันยาวนาน”ฉันแอบขมวดคิ้วตอนคำว่าทำงานหนัก ฉันว่าใช่คำว่าทำการบ้านหนักจะดีกว่าไหม เห็นวันๆไม่ได้ทำอะไร ยิ้มให้สาวอย่างเดียว ทำงานตายล่ะ- _-
“เจ๊อย่าเพิ่งขมวดคิ้วสิครับ เอาเป็นว่าวันนี้เจ๊ต้องไปปาร์ตี้ด้วย เข้าใจไหมฮะ”
“ฉันไม่เข้าใจอยู่สองเรื่อง หนึ่ง ทำไมฉันต้องไป สอง ถ้าฉันไปจะเอาชุดที่ไหนใส่ ฉันไม่มีชุด เข้าใจ๋?”
“หนึ่ง ที่เจ๊ต้องไปเพราะเจ๊เป็นสมาชิกของแสงอุษา สอง พวกเรารู้ว่าเจ๊จะไม่มีชุดเลยซื้อมาให้แล้ว เข้าใจ๋?”แหมมม ยอกย้อนซะไม่มี -____-
“ฉัน-ไม่-ไป”
“ไม่ไปก็เรื่องของเจ๊”อ้าว ง่ายจัง ฉันนึกว่าโทบิจะพูดจนกว่าฉันจะยอมไป แต่กลับยอมง่ายๆซะงั้น
“แต่ผมจะบอกพี่เพนว่าเจ็แอบปิ๊งพี่เขา”
“อะไรนะ -[]-///////”ฉันคิดไม่ผิดจริงด้วยๆ ไม่ว่ายังไงโทบิก็ต้องให้ฉันไปปาร์ตี้จนได้
“เอาละ เป็นอันว่าเจ๊ไม่ไป ผมจะไปหาพี่เพนละนะ”โทบิทำท่าจะวิ่งไปนั่นทำให้ฉันฉุดมือโทบิแทบไม่อยู่ เดี๋ยวเกิดโทบิไปบอกเพนได้ล้อฉันตายพอดี-////- เด็กนี่ร้ายจริงๆ
“เย้ เจ๊ยอมไปแล้ว”โทบิร้องดีใจก่อนที่จะวิ่งดีด้าออกไป ทิ้งให้ฉันยืนเซ็งอยู่ตรงนี้
ขอร้องล่ะ อย่าให้มีอะไรที่ทำให้ฉันอายเลย-///-
“เอ่อ เอาชุดนี้จริงๆใช่ไหม”
“ใช่ คาคุสึอุตส่าห์เอาเงินมาจ่ายเลยนะ”ฉันหันไปมองคาคุสึที่กำลังทำหน้าบูดเหมือนตูดหมา(ฮา)ก่อนที่จะหันมามองชุดที่วางอยู่บนโซฟาสีแดง ฉันหยิบมันขึ้นมาก่อนที่จะพลิกสองสามทีก่อนที่จะหันไปมองพวกนั้นที่ทำหน้ามีความหวัง
“โทษทีนะ ฉันใส่ไม่ลง- -“
“โด่ ไรอะ แค่นี้ก็ไม่กล้าใส่ ป๊อดวะ”ซาโซริพุดขึ้นเหมือนกับปลุกระดมม็อบ เหล่าแกนร่วมก็พร้อมใจกันพยักหน้าพร้อมกับส่งสายตากดดันมาให้ฉัน
“ให้ตายสิ ยังไงๆฉันก็ไม่ใส่ชุดนี้”
“ทำไม กลัวเห็นไขมันส่วนเกินหรือไง”ซาโซริยังไม่เลิกต่อปากต่อคำกับฉัน ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องใส่ชุดนี้ใช่ไหม - -
“ให้ตายสิ”เพนตะโกนขึ้นมาก่อนที่จะลุกขึ้นหลังจากที่นั่งสูบบุหรี่อยู่นาน ร่างสูงมาตรงหน้าฉันก่อนที่จะมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำอย่างนี้อยู่สองสามรอบ ก่อนที่จะจับต้นแขนฉันไว้
หมับ!
“นายทำอะไรของนาย!”
“ถ้าเธอไม่ยอมเปลื่ยนเอง ฉันเปลื่ยนให้”เพนพุดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนที่จะลากฉันไปในห้องนอนท่ามกลางเสียงโห่แซวของบรรดาตัวผู้ทั้งหลาย ฉันกึ่งเดินกึ่งรั้งแต่ในที่สุดก็ถูกเพนลากเข้าไปในห้อง
“ไอ้บ้า นายลากฉันเข้ามาได้ไงเนี่ย ห๊ะ!”ฉันหันไปตะโกนใส่หน้าร่างสูง เพนส่ายหน้าเหมือนกับว่าฉันดูไร้สมองในสายตาเขา(?)
“อยากใส่ชุดนี้หรือไง - -“เพนชูชุดแส็กสีแดงที่ยาวขึ้นมาจากเข่าคืบกว่าๆ ข้างหลังเว้าจนไปถึงสะโพก ดูยังไงๆเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลยด้วยซ้ำ-///-
“ใครจะอยากใส่กันเล่า!”
“เออ ก็หลบในห้องฉันไปก่อน เดี๋ยวฉันไปพูดกับพวกนั้นให้ อยู่นิ่งๆ เข้าใจไหม”เพนส่งสายตาอำนาจมาให้ฉัน หลังจากนั้น เขาก็ออกไปจากห้องก่อนที่ฉันจะได้ยินเสียงระเบิดหัวเราะของคนที่อยู่ข้างนอก และแน่นอน รวมถึงเพนด้วย ไม่นานนัก อิทาจิก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับซองอะไรสักอย่างที่อยู่ในมือเขา อิทาจิยัดมันใส่มือฉัน
“กินยาระบายนี่ซะ จะได้ไปปาร์ตี้กัน”
“อะไรของนาย ฉันไม่ได้ท้องผูกสักหน่อย- -“
“เออ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ท้องผูก แต่แค่อึไม่ออกใช่ไหมล่ะ”
“เอาอะไรมาพูดห๊ะ”ฉันยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าอิทาจิ
“เพนบอกมา”
“อะไรนะ0_o”
“เมื่อกี้เพนออกมาบอกฉันว่าเธออึไม่ออก เลยขอยืมยาระบายฉัน”อิทาจิพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง แต่ก็ไม่ลืมที่จะหัวเราะทิ้งท้าย ตาบ้าเอ้ย! ที่นายทำเป็นว่าจะช่วยฉัน ที่แท้จะแกล้งตลบหลังฉันใช่ไหมล่ะ
ฮึ่ย!- -* มันน่าให้จับมาถีบไหมเนี่ย! ให้ตายเหอะ
I wanna love you I wanna kiss you
เสียงริงโทนของฉันที่คุ้นเคยดังขึ้น ฉันหยิบขึ้นมาเจอเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย
“สวัสดีคะ นี่ใครเหรอคะ”
(ไม่รู้จริงๆเหรอ หืม?) ฉันขมวดคิ้วอย่างสงสัย ทำไมปลายสายทำเหมือนรู้จักฉันมานานแล้วล่ะ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมฉันคุ้นเสียงนี่จัง เหมือนเคยได้ยินทุกอาทิตย์…
“ผอ.สึนาเดะ!!”
(ตกใจใช่ไหมละ)
“แล้วผอ.ได้เบอร์หนูมาได้ยังไงคะ”ฉันแผ่วเสียงลงเมื่อรู้ว่าเป็นคนที่มีอำนาจมากที่สุดในโรงเรียน
(ในใบสมัครไง)
“อ้อ แล้ว มีอะไรให้หนูช่วยล่ะคะ”
(มาที่ห้องทำงานฉันหน่อยสิ มีเรื่องจะบอกน่ะ)
“ให้เรียกเพนด้วยไหมคะ”
(ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ไว้ใจเด็กนั่นเท่าไหร่)
“เอ่อ คะ เดี๋ยวหนูไปหาที่ห้องนะคะ”ฉันหัวเราะนิดๆหลังจากที่ผอ.ซึนาเดะวางสายไป อย่างน้อยฉันก็รู้แล้วล่ะว่าไม่ใช่ฉันคนเดียวที่ไม่เห็นด้วยกับตำแหน่งของเพน
ห้องทำงานของผอ.ซึนาเดะ
“มีอะไรให้หนูช่วยเหรอคะ”ฉันถามผู้มีอำนาจที่อยู่ตรงหน้าพร้อมๆกับมองไปทั่วห้องทำงาน นับได้ว่าผอ.ซึนาเดะเป็นคนที่มีสไตล์ในการแต่งห้องที่ดูดีเลยคนนึง ถ้าไม่นับขวดเหล้าที่วางอยู่ตรงมุมห้องอะนะ - -
“พอดีว่าจิไรยะมันเพิ่งเปิดออนเซ็นน่ะ”ผอ.ซึนาเดะพูดพร้อมกับค้นอะไรบางอย่างในลิ้นชัก”เขาเลยให้ห้องฉันมา ฉันคิดว่ามันน่าจะเหมาะกับพวกเธอนะ”ผอ.ซึนาเดะพุดพร้อมกับยื่นรูปถ่ายของออนเซ็นมาให้ฉันดู
“แล้วผอ.จะให้หนูไปเที่ยวกับพวกนั้น!”
“ใช่ มีปัญหาอะไรรึเปล่า”
“เปล่าค่า ไม่มีอะไรเลยคะ T^T”
“ฉันจองห้องไว้ให้พวกเอแล้วนะ แต่ไม่ต้องกลัวว่ามันจะเหมือนในพวกนิยายน้ำเน่าที่จิไรยะแต่ง ฉันจองห้องไว้ให้สิบห้อง ไม่ต้องมีใครนอนด้วยกัน โอเคมั้ย?”
“โอเค โอเคคะ^_^;;”
“อืม ไปได้แล้วแหละ ส่วนเรื่องวันเที่ยวเดี๋ยวฉันจะไปบอกเพนอีกที”
“คะ”ฉันโค้งหนึ่งทีก่อนทีจะออกมาจากห้อง ตอนนี้สัญชาตญาณของฉันมันบอกเอาไว้แล้วว่า..
การเที่ยวครั้งนี้ มันจะไม่สบายอย่างที่คิดแน่ๆ!
“ว้าว จริงเหรอ”เดอิดาระทำตาเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่เมื่อฉันเล่าเรื่องนั้นให้พวกเขาฟัง ซึ่งไม่ต่างจากคนอื่นๆ
ไม่เคยไปออนเซนหรือไงกัน -*-
“อืม แต่เรื่องห้องผอ.บอกว่าจองให้แล้ว เรื่องเวลาเดินทางค่อยบอกอีกที”
“โคนัน”
“หืม?0_o”ฉันตาโตเล็กน้อยเมื่อฮิดันเรียกฉันทั้งๆทีนานๆทีเขาจะเรียกฉันสักครั้งนึง
“วันนี้ไปช้อบปิ้งกัน”
“ห๊ะIO_O”ฉันตาโตยิ่งกว่าเก่าเมื่อฮิดันเอ่ยปากชวนฉันไปช้อบปิ้งแถมคู่หูของเขายังไม่มีท่าทีว่าจะเถียงหรืออะไรด้วยซ้ำ
“ก็ไหนๆจะไปเที่ยวกันแล้ว ซื้อชุดใหม่สักสองสามชุดไม่เป็นไรหรอกมั้ง ^/ \^”(ย้ำเรื่องตีนกาตรูทำม้ายยยยTOT:อิทาจิ)อิทาจิช่วยออกความเห็นทั้งๆที่นานๆทีเขาจะมีส่วนร่วมในบทสนทนา
มันชักจะเริ่มมีกลิ่นทะแม่งๆแล้วนะ- -
“อืม ฉันไม่ว่าอะไรหรอก”
..!!
ช็อก!
พุดได้คำเดียวว่าช้อกโคตรๆO_O
คาคุสึไม่มีท่าทีว่าจะค้านความคิดของอิทาจิเลย มันเป็นไปได้ไง! หรือวันนี้โลกจะแตกจริงๆ
ม่ายยย ฉันยังไม่อยากตายน่าTTOTT
=_=
ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกนี้ถึงคะยั้นคะยอให้ฉันมาซื้อของ
เพราะอย่างนี้นี่เอง..
“ไอ้ซาโซริ ดูนี่ แมร่-งงงงงง เอสเอ็มด้วย สนุกแน่-.,-”เพนกอดแผ่นซีดีไว้เหมือนของรักของหวง
“อะไรว้า อันนั้นฉันจองก่อนนี่หว่า”
“โน้วๆๆๆๆๆ อันนี้ฉันจองก่อนแก บ็อกเซตอันนี้ของช้านนนนน*O*”เพนทำหน้าเลื่อนลอยนั่นทำให้ฉันอยากจะทึ้งหัวตัวเองหลายๆรอบ
ช่วยคิดสักนิดนึงได้ไหมว่าตัวเองเป็นใคร!
ประธานนักเรียนนน!
ช่วยทำตัวปกติหน่อยได้ม้ายยยยยย TOT ฉันอายคนอื่นโว้-ยยยย
ทุกคนคิดว่ามันจะแค่นี้ใช่ไหมคะ
ไม่ๆๆ…
มันมีอีกเยอะ..
“โอ้ นี่แหละพี่แอ๊ดของเค้า”อิทาจิชี้ไปที่อัลบั้มพูดกับคิซาเมะและเดอิดาระก่อนที่จะยื่นคาราบาวให้สองคนนั้น
“ปัญญาอ่อนวะ ใบเตยของฉันเจ๋งกว่า”เดอิดาระพูดด้วยความภาคภูมิใจ
“ไม่วะ เจ๋งจริงต้องเอ็กโซดิวะ”(อ้ายยยยยย เอ็กโซของฉัน กรี๊ดดดดด>_<:ไรท์)คิซาเมะเถียงค้านหัวชนฝา
“ตรูล่ะอยากจะจิบร้าตาย วันดีเจ๋งสุดเว้ยยย”(ในที่นี่หมายถึงone direction)ฮิดันยื่นหน้าเข้าไปร่วมวงด้วย
“พวกนี้กากๆกันหมดแหละ ให้เจ๋งมันต้องเจมส์จิดีฝร้า”เซ็ตสึค่อยๆโผล่ออกมาจากซอกหลืบของชี้นวางนั่นทำให้เดิดาระสะดุ้งโหยงก่อนที่จะกระโดดมาหลบหลังอิทาจิ
เดี๋ยว..
เหมือนฉันลืมไปอีกคนนะ..
“เซ็นไบบบบบบบ โทบิมาแล้วคร้าบบบบบ”โทบิวิ่งส่ายตูดดุ้กๆเข้ามากอดแขนเดอิดาระ
“ออกไปก่อนได้ไหมฮะ!”
“แง โคนานนนน เซ็นไบไล่เค้าอ่า-3-“โทบิกระโดดเข้ามากอดแขนฉัน นี่ใช่คนเดียวกับโทบิที่โรงเรียนปะ ทำไมช่างปัญญาอ่อนเช่นนี้แล- -
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!”
O_O>>หน้าทุกคน
“พวกนายจะปัญญาอ่อนอีกนานไหมฮะ!”
“…”
“ฉันให้เวลาอีกห้านาที! ซื้อของของพวกนายให้เสร็จ เพน เอาเงินนายมาให้ฉัน ฉันจะไปซื้อเสื้อผ้า เข้าใจไหม!”เอาละ ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าวิญญาณของผู้คุมรด.กำลังจะเข้าสิงฉันแล้วแหละ- -
“…”
“ไม่ใช่ให้เงียบ เข้าใจไหม!!”
“เข้าใจคร้าบบบบTTOTT”เหล่าบรรดาบุรุษเพศรีบวิ่งกุลีกุจอไปจ่ายเงิน ฉันสางยิ้มแห้งๆให้พนักงานที่อยู่หน้าร้านเพราะดูเหมือนว่าฉันคงจะสร้างความลำบากใจให้เขาไม่น้อย
“ให้ตายสิ พวกนี้นี่มันน่าเบื่อชะมัด”ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะสังเกตเห็นเงาของใครบางคนที่อยู่หน้าฉัน
ฉันเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับผู้หญิงคนนึงที่น่าจะอายุเท่าๆกับฉัน แต่ดูจากการแต่งตัวของเธอแล้ว..
แรงไม่ใช่เล่นะเนี่ย..
“สวัสดีคะคุณโคนัน”เธอยิ้มให้ฉัน แต่ว่า มันไม่ค่อยจะเป็นยิ้มที่จริงใจสักเท่าไหน่
“อะ อ่า สวัสดีคะ”ฉันตอบรับหล่อนไปงงๆ “คุณรู้จักฉันได้ไงคะ”
“จะไม่รู้จักได้ยังไงละคะ”เธอค่อยๆเอานิ้วเกี่ยวเส้นผมสีน้ำเงินของฉัน ฉันขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ เธอค่อยเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ก่อนที่จะเหยียดยิ้มเหมือนนางมารร้าย
“ฉันจะไม่รู้จักคนที่ทำงานกับแฟนของฉันได้ไงละคะ”
สวัสดีคะรีดเดอร์ทุกคน ไรท์หายไปนานเลยใช่มั้ยอะ ต้องขอโทษจริงๆนะ เพราะว่าไรท์งานเยอะมาก แค่ข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กินเลยTT แต่ไรท์มาอัพให้แล้วนะ ยังไงก็เม้นให้ด้วยนะจ้า ^3^
ความคิดเห็น