คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : รับน้อง (งั้นเหรอ!?)
หลังจากที่ฉันได้รับฉายาอย่างไม่เต็มใจว่าโคนมและโดน(ไอ้)แอนโทนี่สาดน้ำมาเต็มๆ- - ฉันก็ต้องเข้าไปอาบน้ำในห้องของเพนเพราะว่าหมอนั้นไม่ยอมเอาคีย์การ์ดห้องให้จนกว่าฉันจะผ่านกิจกรรมรับน้องอะไรสักอย่างของเขาให้ได้ก่อน ซึ่งฉันไม่แคร์^^ ไม่ว่ายังไงก็ตามฉันจะไม่เล่นเกมของพวก(โรคจิต)นี่เด็ดขาด! แค่ไอ้ฉลามในอควาเรี่ยมก็ทำฉันขยาดแล้ว ไม่ไหวอะ โคนันไม่ว๊ายยย @_@
ข้อสองคือเนื่องจากกระเป๋าสัมภาระของฉันยังมันอยู่ในห้อง(ซึ่งเข้าไม่ได้ เพราะไม่มีกุญแจ) ฉันเลยต้องใส่ชุดของคนอื่นเพราะชุดมันเปียกไปเรียบร้อยแล้วT^T แต่ปัญหาคือใส่ชุดใครดีล่ะ? ตอนนี้ฉันซึ่งอยู่ในห้องน้ำในสภาพผ้าเช็ดตัวพันผืนเดียวกำลังชั่งใจอยู่ว่าจะเอายังไงดี
“เพน!”ฉันตะโกนเรียกเพนซึ่งกะว่าจะวานให้เอาชุดมาให้
“…”
“เพน อยู่ข้างนอกเปล่าาา”ฉันแทบจะใช้เสียงด้วยความดังเหมือนเอาโทรโข่งมายัดปากแต่ก็ไม่มี
เสียงตอบรับมา -_-
“…”
“เพน ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะออกไปล่ะนะ”
“…”
ออกก็ออกวะ - -
ฉันค่อยๆเปิดประตูก่อนที่จะส่องซ้ายส่องขวาและก้าวออกมาจากห้องน้ำโดยเอามือข้างนึงจับปมที่ผูกผ้าเช็ดตัวไว้ ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าของเพนก่อนที่จะหาเสื้อผ้าที่ฉันพอจะใส่ได้ แต่ปรากฏว่าไซส์มันน่าจะใหญ่เกินขนาดฉันทุกตัว ทันใดนั้นฉันก็สะดุดเห็นผ้าสีม่วงที่โผล่ออกมาจากกองเสื้อผ้าที่เพนกองพะเนินไว้ใต้ราวในตู้เสื้อผ้า ฉันหยิบมันออกมาก่อนที่สีหน้าฉันจะเป็นอย่างนี้..
-[]-;;
และอย่างนี้
-_-“
เพนคิดอะไรของเขานะถึงซื้อบ็อกเซอร์สีม่วงมาใส่เนี่ย - -
หรือว่า…
เพนจะเป็นเกย์!
อ่า ต้องใช่แน่ๆ
แต่ว่าเมื่อตอนนั้นเพนก็บอกฉันว่าฉันหุ่นแจ่มไม่ใช่เหรอ..
คงไม่ใช่แหละมั้ง
แต่พอคิดถึงเหตุการ์ณเมื่อตอนนั้นแล้วหน้ามันก็ร้อนๆขึ้นมาแหะ -///-
ฉันสะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไปก่อนที่จะหันมามองสิ่งที่อยู่ในมือต่อ
“เธอทำอะไรน่ะ”เสียงนึงดังขึ้นข้างหน้าฉันทำให้ฉันต้องหันไปมองและ..
เฮือก!
เพนซึ่งยืนอยู่ข้างหน้าฉันจ้องเข้ามาในตาสีน้ำตาลของฉัน
“อะ..อะไรเหรอ ฉันทำอะไรเหรอ( ._.)”
“เสียงเธอสั่นน่ะ รู้ตัวไหม”
“มะ..ไม่รู้”
“แล้วในมือนั่นอะไรน่ะ- -”
“เปล่า”ฉันรีบซ่อนมือซึ่งถือบ็อกเซอร์ของเพนไว้ข้างหลัง
“แน่ใจเหรอ ฉันว่าสีมันเหมือนบ็อกเซอร์ฉันนะ”เพนพูดก่อนที่จะเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวๆ
“ในมือฉันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ นายออกไปเหอะ”
“จะยืมเสื้อไม่ใช่รึไง”เขารู้?
“เออ! ก็ไปเอาเสื้อมาให้ฉันสิ!”
“ตะโกนอย่างนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ J”เพนพูดทะเล้นก่อนที่จะมองฉันซึ่งก้าวถอยหลังเรื่อยๆอย่าง
มีเลศนัย
ควับ!
“อุ้ย! นี่มันบ็อกเซอร์ฉันนิ”เพนเอื้อมมาคว้าบ็อกเซอร์ของฉัน เฮ้ย ไม่ใช่ มันคือของเพน - -ฉันถอยหลังไปเรื่อยๆจนติดผนังก่อนที่เพนจะเอามือข้างนึงมากั้นไม่ให้ฉันไปไหน และฉันก็เพิ่งสังเกตได้ว่า…
สภาพของฉันกับเขามันล่อแหลมมาก-///-
ฉันซึ่งมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันอยู่และเขาซึ่งใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงสามส่วนทำให้สภาพของเราล่อแหลม และยิ่งระยะห่างระยะหน้าของเราทั้งสองคนที่แทบจะรู้สีกได้ถึงลมหายใจของกันและกันยิ่งทำให้สภาพของเราล่อแหลมมากยิ่งขึ้น
“นี่เธอหลงเสน่ห์ฉันแล้วใช่มะ^^”
“บ้า! ใครเขาจะไปหลงเสน่ห์คนอย่างนาย”
“ดูสิ หน้าแดงด้วย^^”
“อยู่ใกล้ขนาดนี้จะไม่หน้าแดงได้อย่างไงล่ะ!”ใครก็ได้เอาฉันออกไปจากตรงนี้ทีT_T
“แล้วเรื่องบ็อกเซอร์จะอธิบายว่ายังไงล่ะ”เพนยังคงยิงคำถามให้ฉันอย่างไม่หยุดหย่อน
“ก็ฉันแค่อยากรู้หนิว่า..”ฉันพูดด้วยเสียงแผ่วเบาก่อนที่จะก้มลงซ่อนใบหน้าของตัวเอง
“ว่าอะไรล่ะ”
“ว่ามันคืออะไร แค่นั้นเอง”ฉันพูดก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาซึ่งก็พบว่าเพนกระเถิบออกมาจากตัวฉันแล้ว
“แน่ใจนะ”
“เออ! -///-“
ปัง!
เสียงเปิดประตูทำให้เรา ไม่สิ ฉันกับเพนหันไปหาต้นเสียงก็พบกับซาโซริและเดอิดาระ สองคู่หูศิลปินยืนยิ้มหน้าระรื่นอยู่ตรงหน้าฉัน
“เธอนี่ไวไฟจังเลยอะ อืมม์”เดอิดาระพูดด้วยสีหน้าเริงร่า
“ใช่ๆ ฉันว่าต้องมีสักวันที่โคนันแอบลักหลับเพนแน่เลย^^”ซาโซริทำหน้าที่เป็นลูกคู่เดอิดาระได้อย่างดี อึ้งๆๆๆ พวกนี้มันพูดได้เรื่องพรรค์นี้โดยไม่อายสักนิด!-O-//////
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะหยิบบ็อกเซอร์หมอนี่!”ฉันเถียงซาโซริแล้วชี้ไปทางเพน
“อีกอย่าง ฉันไม่ได้พิศวาสหมอนี่สักหน่อย!”
“งั้นเหรอ”คราวนี้เป็นเพนที่หันมาถามฉันแทน
“ปะ..เปล่าสักหน่อย”ยิ่งสายตาของเพนจ้องมาแทบจะทะลุตาฉันทำให้เสียงของฉันสั่นมากยิ่งขึ้น
“แต่เสียงเธอสั่นน้าา”
“เปล่าสักหน่อย!นายก็ไปหาเสื้อให้ฉันใส่ได้แล้วน่า!”ฉันตะโกนใส่หน้าเพนก่อนที่จะก้าวฉับๆออกไปจากห้อง
“ยัยนั่นลืมหรือเปล่าว่ากุญแจห้องเธออยุ่ที่ฉันน่ะ”เพนพูดกับเพื่อนหัวเพลิงแต่จริงๆแล้วดูเหมือนจะพูดกับตัวเองมากกว่า
ฉันเดินออกมาได้สิบก้าวก็เพิ่งตระหนักได้ว่า
กุญแจห้องฉันอยู่ที่ไอ้หน้าตะปูโรคจิตนั่น- -
ฉันเดินไปเรื่อยๆก่อนที่จะเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“อ้าว โคนัน เธอมาทำอะไรในสภาพนั้นน่ะ”คิซาเมะซึ่งกำลังดูทีวีอยู่ทักฉันในขณะที่ตาของเขากำลังจ้องทีวีอยู่ คิซาเมะเขามีตาที่สามหรือไงกัน - -
“ปกติคนอื่นจะทักฉันว่าไอ้หน้าฉลามก่อนน่ะ เลยรู้ว่าเป็นเธอ”
“อ้อจ่ะ -[]-;;”
“แล้วเธอมาทำอะไรในสภาพนั้นน่ะ”คิซาเมะถามก่อนที่จะหันมาถามฉัน
“ฉันไม่มีชุด..น่ะ”
“ไปยืมของไอ้เดอิมันดิ เธอน่าจะใส่ได้”
“อืม ขอบใจมากนะ”ฉันขอบคุณคิซาเมะก่อนที่จะเดินออกมา ฉันว่าในบรรดาแสงอุษา คิซาเมะน่าจะดูกวนบาทาน้อยที่สุดแล้วถึงแม้จะมีเรื่องแอนโทนี่ก็ตามเถอะ- -
ฉันเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นก่อนที่จะเดินไปเรื่อยๆจนถึงห้องที่แขวนชื่อไว้ว่า’เดอิดาระ’
ก็อกๆๆ
“เข้ามาเลย อืมม์”เสียงเดอิดาระตอบรับฉันก่อนที่ฉันจะเปิดประตูเข้าไป
“ไม่ไปค้นบ็อกเซอร์ของเพนต่อเหรอ อืมม์ ^^”
“นั่นคือคำทักทายของบ้านนายเหรอ-_-”
“แล้วมามีอะไร หรือว่าเธอหลงเสน่ห์ฉันแทนเลยมาหาฉันในสภาพนี้”
“ไอ้หลงตัวเอง!มันจำเป็นยะ”
“แล้วมีอะไร”
“ยืมชุดหน่อยดิ”
“แล้วเสื้อผ้าเธอล่ะ?”
“อยู่ในห้องตัวเอง กุญแจอยู่ที่เพน- -”
“อ้อ เอาตัวนี้แล้วกัน เล็กสุดแล้วแหละ”เดอิดาระพูดก่อนที่จะเดินไปหยิบเสื้อสีขาวออกมาจากตู้เสื้อผ้า ดูๆแล้วน่าจะยาวถึงเข่าฉันเลยนะเนี่ย ใส่เป็นเดรสไปเลยดีกว่า^O^
“ขอบใจมากนะ”ฉันขอบคุณเดอิดาระก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำแต่ก็ถูกเดอิดาระขัดไว้เสียก่อน
“เดี๋ยว อืมม์”
“อะไรเหรอ”ฉันถามก่อนที่จะหันกลับหลังมาหาเดอิดาระ
“เธอมาสมัครเลขาทำไมเหรอ อืมม์”
“อ้าว! ก็อยากเป็นสิ ถามทำไมน่ะ”
“ฉันว่าไม่ใช่นะ อืมม์”
“ทำไม นายคิดว่าฉันโกหกเหรอ”เออ ใช่ ฉันโกหกนายอยู่น่ะแหละ แต่ใครจะบอกความจริงไปล่ะ-_-
“บอกความจริงมา อืมม์”
“เฮ้อ ก็ได้”ฉันถอนหายใจก่อนที่จะพูดต่อ
“เพื่อนฉันไปโม้เพื่อนของยัยนั่นฟังว่าฉันเป็นสมาชิกของแสงอุษา พวกเขาเลยอยากเจอฉัน ขืนถ้าฉันไม่มาเป็นเลขา เพื่อนฉันก็ได้หน้าแตกยกใหญ่เลยอะดิ”
“หึ งั้นเหรอ อืมม์”เดอิดาระพูดก่อนที่จะยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา
“รู้ไหมว่าเธอตัดสินใจผิดมหันต์เลยแหละ อืมม์”
“ทำไมล่ะ”ฉันเริ่มเหงื่อตกกับคำพูดของเดอิดาระ ที่ฉันตัดสินใจผิดหมายความว่ายังไงน่ะ
“รอดูรับน้องคืนนี้แล้วกัน”เดอิดาระพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง
รับน้องงั้นเหรอ..
มันจะเป็นยังไงกันนะ..
เวลา 20.00 น.
“นี่โคนันๆ”เพนเรียกฉันซึ่งกำลังนอนเล่นอยู่ในห้องเขาจากข้างนอก เพราะตอนนี้ฉันยังไม่ได้กุญแจจากหมอนั่น
“โคนัน ออกมาหน่อย”
“เออๆ ไปแล้วๆ”ฉันตอบเพนไปส่งๆก่อนที่จะเดินออกไปเปิดประตู
“O_O”งงคะ งงเป็นไก่ตาแตกคะ อยู่ดีๆเหล่าแสงอุษาก็พร้อมใจกันมายืนหน้าระรื่นตรงหน้าฉัน
“มาเร็วๆ เดี๋ยวจะรับน้องแล้วนะฮะ”โทบิพูดพลางดึงแขนแขนฉันออกมาจากห้องของเพนมาเรื่อยๆจนถึงห้องนั่งเล่นพร้อมๆกับที่คนอื่นเดินเข้ามา
“รอนี้นะ”อิทาจิบอกกับฉันก่อนที่จะเดินไปหยิบกล่องอะไรสักอย่างตรงข้างๆทีวีแล้วเดินมาตรงหน้าฉัน
“จับใบในนี้ขึ้นมาอันนึง”เพนบอกกับฉัน
“ห๊ะ?”
“ดูท่าเธอจะยังไม่รู้สินะ พวกเราแต่ละคนได้เตรียมเกมรับน้องไว้ให้เธอ แต่ให้เธอจับขึ้นมาเล่นเกมเดียว^^”
“ฉันต้องเล่นใช่ไหม-_-“
“ใช่ ไม่งั้นฉันจะบอกเรื่องตอนนั้น”
“ตอนไหน”
“เธอจำไม่ได้จริงๆเหรอ ^^คำพูดของเพนทำให้ฉันค่อยๆนึกย้อนไปเรื่อยๆๆ
เฮือก!O_O
ต้องเป็นเรื่องบ็อกเซอร์ของเพนแน่ๆเลย>///<
“ยัยกระดาษเน่า!”เสียงด่าของเพนทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
“นายเรียกใครกระดาษเน่าห๊ะ!”
“เธอน่ะแหละ ยัยเบ๊อะ!”เพนจงใจเน้นคำสุดท้ายก่อนที่เอานิ้วจิ้มหน้าผากฉันอย่างแรง เจ็บนะเฟ้ย จิ้มมาได้!
“ตกลงจะเล่นไหมวะ จะไปนอน- -“ซาโซริเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด
“เอ้า จับดิ”เพนหันมาบอกกับฉัน ฉันพยักหน้าอย่างงงๆก่อนที่จะจับใบขึ้นมาดู
“ไหนดูดิ”อยู่ดีๆฮิดันก็คว้าใบฉลากจากฉันแล้วเอาไปอ่านทันท
“เฮ้ย โคนันได้อันที่ฉันเขียนวะ”คำพูดของฮิดันทำให้เหล่าแสงอุษาทุกคนยื่นหน้าไปอ่านคำในฉลาก ปล่อยให้ฉันยืนมองพวกเขารุมอ่านกัน ตกลงใครเล่นวะเนี่ย - -
“มันคืออะไรอะ”ฉันถามพวกเขาที่รุมอ่านกันอยู่
“หึๆๆๆๆ”
“พวกนายหัวเราะอะไรของนาย”
“ฮี่ๆๆๆๆๆๆ”
“พวกนายหัวเราะอะไรก๊านนนTOT”
“รู้ไหมว่าเธอต้องทำอะไร”เพนหันมาถามฉันด้วยสีหน้าสะใจสุดๆ
“อะ..อะไร”
“เธอต้องดื่มเตกีล่าเพียวๆสองขวด ^^”
“ห๊ะ! วะ..ว่าอะไรนะ”นั่นไม่ใช่เสียงของฉันเพราะฉันได้เข้าสู่สภาวะอึ้งตั้งแต่สองวิที่แล้ว แต่เสียงนี้คือเสียงของคาคุสึ
“ทำไมวะ แกมีปัญหาอะไร”ฮิดันหันไปถามคาคุสึด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง คงกลัวที่จะไม่ได้แกล้งฉันอะดิ ไอ้พวกโรคจิต!
“เตกีล่าที่เรามีอยู่มันขวดละสี่พันเยน สองขวดก็แปดพันเยนเลยนะเว้ย!”
“ช่างมันเหอะ แปดพันเยน จิ๊บๆ”ฮิดันพูดก่อนที่จะยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ
ส่วนคาคุสึนะเหรอ..
กลับเข้าห้องไปแล้วล่ะ เหอๆ -,-
“เอาล่ะนะ เริ่มจากขวดแรกเลยแล้วกัน”ซาโซริพูดก่อนที่จะหยิบเตกีล่าชั้นดีออกมาสองขวด
“พร้อมไหม โคนัน”เพนหันมาถามฉัน
“ฉันไม่ทำได้ไหมอะ._.”
“ถ้างั้นเธอก็ไม่ได้กุญแจห้องตัวเอง”
“ฉันนอนห้องนายก็ได้หนิ”
“ไม่ เดี๋ยวเธอก็แอบลักหลับฉันพอดีดิ”
“ไอ้..ไอ้-O-////”ฉันกำลังจะสรรหาคำที่เจ็บแสบที่สุดมาด่าเพนแต่ก็ชะงักเมื่อแก้วที่บรรจุเตกีล่าถูกยื่นมาใกล้ๆปากฉัน
“ขวดนี้รินได้สามแก้ว เท่ากับว่าเธอต้องดื่มหกแก้ว ระวังน็อคนะ ถ้าเธอน็อค ก็ไม่ได้เข้าห้องตัวเองนะจ้ะ ที่รักJ”
“ใครที่รักนาย-///-”
“ไม่รู้สิ”เพนทำเป็นลอยหน้าลอยตาก่อนที่อิทาจิจะขัดขึ้นมาซะก่อน
“ดื่มเลย โคนัน”อิทาจิเร่งให้ฉันดื่ม ฉันเลยจำใจรับแก้วมาจากเพน
ฉันมองของเหลวในแก้วอย่างชั่งใจก่อนที่จะยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียว ฉันรู้สึกแสบคอทันทีหลังจากที่เตกีล่าได้ผ่านลงคอไปแล้ว
“เอาเลยเจ๊ เอาเลย ^O^”โทบิเชียร์อยู่ข้างๆฉัน ใครก็ได้ช่วยสูบเตกีล่าออกไปให้หมดขวดนี้ที ฮือๆๆT_T
ฉันรับแก้วที่สองมาจากเดอิดาระก่อนที่จะดื่มเข้าไปอีกแก้ว เป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆจนหมดแก้วที่หก
“หมด..แล้ว เอิ๊ก”ฉันพูดออกมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้ฉันรู้สึกร้อนหน้าไปหมด เหมือนโลกมันหมุนไปรอบๆตัวฉัน ภาพตรงหน้าเหมือนจะพร่ามัวลงเรื่อยๆ
รู้แค่ตอนนี้มึนหัวเป็นบ้าเลย@_@
“เพนแกพาโคนันไปส่งห้องดิ”เท่าทีฉันเห็น เหมือนฮิดันกำลังพูดกับเพนอยู่
“ไหงฉันวะ ฮิดัน แกพาไปส่งดิ”
“แกเป็นหัวหน้า ต้องรับผิดชอบดิ”
“ฉันไม่ได้ทำยัยนี่ท้องสักกะหน่อย ไม่ต้องใช่คำว่ารับผิดชอบก็ได้- -“
“ช่ายๆเพนม่ายด่ายทามช้านท้อง ถึงเพนจาหุ่นเซ็กซี่ แล้วก้อหล่อลากไส้ก้อตาม>///<”ฉันพูดออกมาโดยที่ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกมา เพราะตอนนี้สติฉันได้หายไปพร้อมกับเตกีล่าสองขวดนั้นแล้ว
-[]-///àสีหน้าเพน
“เมาชัวร์!”
เพนค่อยๆอุ้มโคนันก่อนที่จะไขกุญแจเข้าไปในห้องของเธอแล้ววางโคนันลงบนเตียง
“ไอ้ฮิดันนี่จริงๆเลย เตกีล่าตั้งสองขวดฉันก็เมาละวะ”เพนส่ายหน้าอย่างระอาใจก่อนที่จะออกจากห้องของโคนันและเดินเข้าห้องตัวเองก่อนที่จะหยิบหนังสือแมกกาซีนชุดว่ายน้ำขึ้นมาอ่านต่อจากหน้าที่ค้างไว้ -..-
แอ๊ด!
เสียงเปิดประตูทำให้เขาละสายตาจากแมกกาซีนแล้วหันไปมองผู้มาเยือน
“มีอะไรโคนัน”เขาถามโคนันที่ใบหน้านั้นแดงซ่านด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์
!
เขาเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อโคนันทำสิ่งที่เขาไม่ได้คาดคิด
มาดูกันว่าโคนันทำอะไรเพนในตอนหน้านะคะ
ได้โปรด อย่าลืมเม้นนะเคอะ >_^
ความคิดเห็น