คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยินดีที่(ไม่)ได้รู้จัก
“ฮ้าว”ฉันบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนที่จะลุกออกมาจากเตียงและหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู
9โมงแล้วเหรอ
I wanna kiss you I wanna love you
Yuri
“มีอะไร ยูริ”
(เปล่า จะมาถามเธอว่ามีใครมาบอกผลเธอยัง)
“ยัง ฉันไม่ได้อยู่แล้วแหละ ก็มันมีใบนึงที่ฉันไม่ได้เขียนไปน่ะ”
(นี่เธอกินกระดาษจนโง่เปล่าเนี่ย! ทำไมไม่เขียนลงไปล่ะห๊ะ!)ยัยยูริขึ้นเสียงแหลมปรี๊ดทันทีเมื่อฉันบอกไปว่าไม่ได้เขียนใบ
เฮงซวยนั่น
“หนึ่ง ฉันไม่กินกระดาษ ฉันพับกระดาษ สอง ถามจริง ถ้าเขาถามว่าเธอคัพเท่าไร เธอจะตอบไหม”
(ตอบเซ่ >O<)
“เออ เจริญ-_-;;”ฉันพูดก่อนที่จะตัดสายไป ให้ตายเหอะ ฉันจินตนาการภาพพวกนั้นไม่ออกเลยอะ
ก็อกๆ
ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ฉันเดินไปที่กระจกเพื่อตรวจสภาพตัวเอง อืม คงเป็นยัยยูริมาโวยเรื่องที่ฉัน
ตัดสายทิ้งไปแหละมั้ง ออกไปในสภาพเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขาสั้นคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
ฉันเดินอาดๆไปที่ประตูก่อนที่จะเปิดประตู
“ว่าไ- นายคือ O_O”เสียงที่กำลังจะโวยใส่ยูริกลืนหายเข้าในคอทันทีเมื่อคนที่ฉันเจอตรงหน้าไม่ใช่ยูริแต่เป็น…
“ใช่ครับ ผม โทบิ สมาชิกของอาคัตสึกิเองครับ”
“นายมีอะไรหรือเปล่า”พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยคุ้มครองลูกด้วยTTOTT อย่าบอกนะว่าที่ฉันคิดไว้ว่าพวกนี้จะมากระทืบฉันข้อหา
กวนไม่ยอมกรอกใบนั้นจะเป็นจริงน่ะ
“ทำไมเจ๊ตัวสั่นขนาดนั้นน่ะ”ห๊ะ ใครตัวสั่น ฉันไม่กลัวพวกนี้จนตัวสั่นสักหน่อย(เหรอออ:ไรท์เตอร์)
“นายเรียกใครเจ๊”
“ก็เจ๊ไง ในใบสมัครบอกว่าเจ๊อยู่เกรด12แต่ผมอยู่เกรด11หนิ”โทบิพูดก่อนที่โบกมือไปโบกมือมา โดยรวมคือปัญญาอ่อน-_-
“ฉันเข้าเรียนก่อน1ปี ฉะนั้นเราอายุเท่ากัน”
“แต่เจ๊อาวุโสกว่าผม ฉะนั้นผมก็จะเรียกเจ๊ว่าเจ๊^_^”
“ตามใจ-_-”
“แต่เจ๊ยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะ”
“เรื่อง?”
“ทำไมเจ๊ตัวสั่นน่ะ”
“อากาศมันหนาวน่ะ^_^;;”
“มันก็สมควรจะหนาวอยู่หรอก ดูชุดที่เจ๊ใส่สิ”โทบิพูดก่อนที่จะปรายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ถึงเด็กนี่มันจะใส่หน้ากากแต่
ฉันก็มองเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของโทบิอยู่ดี -///-
“ชุดที่ฉันใส่มันทำไม-_-‘”
“เซ็กซี่ดีJ”-///-ตรงๆเผงๆไม่มีอ้อมค้อม ไอ้เด็กเปรตต-O-
“ฮี่ๆ เจ๊ทำหน้าตลกจัง”
“เออ แล้วตกลงมาหาฉันเรื่องอะไร”
“จะบอกว่าเจ๊ได้เป็นเลขาของหัวหน้าเพนแล้วฮะ”
“ฉันไม่ได้หูฝาดใช่ไหม”
“ฮะ เจ๊คงจะดีใจสินะ”โทบิพูดก่อนที่จะเอามือมาแตะบ่าฉัน
“ตอนผมสมัคร ฮึก ผมไม่มี ฮึก ความมั่นใจเลย ฮึก แต่พอเข้ามาได้ ฮึก ผมก็ ฮึก ดีใจมากจนร้องไห้ เจ๊ร้องมาเหอะ ฮึก ผม
เข้าใจความรู้สึกเจ๊ดี”ที่ฉันบอกว่าหูฝาดน่ะ เพราะว่าฉันไม่อยากเข้าโว้ยยยยยTOT ทำไมเด็กนี่มันดราม่าจัง ไปสมัครเป็น
ดาราฮอลลีวูดท่าจะรุ่ง
“พอๆ ฉันไม่ร้องไห้หรอก”
“งั้นเดี๋ยวผมพาเจ๊ไปเลยนะ”โทบิพูดก่อนที่จะออกแรงลากฉัน ออกจากห้อง
“เดี๋ยว นายจะพาฉันไปไหน”
“อ้าว ก็ไปที่ชั้น13ไงฮะ”
“แต่ชั้นนั้นเขาห้ามนักเรียนเข้าไม่ใช่เหรอO_O”
“เจ๊นี่ไม่รู้อะไรเลย เขาห้ามนักเรียนธรรมดาเข้า แต่เขาให้พวกเราเข้าได้ฮะ”
“เพิ่งรู้นะเนี่ย”
“งั้นไปต่อเลยนะฮะ”
ฉันเดินตามโทบิไปเรื่อยๆแล้วกดลิฟท์ชั้น13ก่อนที่โทบิจะหันมาหาฉัน
“เจ๊รู้จักคนในแสงอุษาหรือยังฮะ”
“หมายถึงอาคัตสึกิเหรอ”
“ฮะ”
“อันที่จริงก็ยังหรอก”
“อ๋อ งั้นเดี๋ยวพอขึ้นไปผมแนะนำให้รู้จัก อ๊ะ ลิฟต์มาพอดีเลย ไปกันเถอะฮะ”โทบิพูดก่อนที่จะเดินนำฉันเข้าไปในลิฟต์ ฉัน
มองวิวผ่านกระจกของลิฟท์ที่กำลังเคลื่อนตัวขึ้นไป
ติ้ง!
เสียงของลิฟท์ดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าถึงชั้น13แล้ว ทั้งฉันและโทบิเดินออกมาจากลิฟท์ ตรงหน้าของฉันคือประตูขนาดใหญ่
“เจ๊จะพักอยู่ที่นี่นะฮะ ชั้นนี้เป็นที่พักของพวกผมหมดเลย”
“แต่ของฉันอยู่ข้างล่างนะ”
“เดี๋ยวก็มีแม่บ้านขนมาให้เองแหละฮะ เจ๊เข้าไปเหอะ”โทบิพูดก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไป แสงสีขาวจ้าจำนวนมากพุ่งออกมา
จากด้านใน ซึ่งอันนี้คือภาพที่ฉันวาดไว้-_- ความจริงคือข้างในนั้นมืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไร
ฉันค่อยๆเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง เอ? แต่ทำไมโทบิไมเห็นพูดอะไรเลยล่ะ ปกติเด็กนี่พูดบ่อยจะตายไป(เขาเพิ่งเจอกับ
เธอได้ไม่ถึงสิบห้านาทีนะยะ)
“โทบิ”ฉันลองเรียกโทบิแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือความเงียบที่ผิดปกติ
“โทบิ!”ฉันเร่งเสียงดังขึ้นแต่ก็ไม่ปรากฏหน้ากากสีส้มซึ่งน่าจะดูเด่นในความมืด
“โทบิ!นี่มันไม่ตลกนะ!”ฉันตะโกนออกมาทั้งๆที่ไม่รู้ว่าโทบิอยู่ไหน เท้าค่อยๆก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆจนติดกับประตู ความ
กลัวเริ่มเข้ามาปกคลุมจิตใจของฉัน มือทั้งสองข้างยกขึ้นมากุมหน้าอกด้านซ้ายที่กำลังเต้นแรงขึ้นเมื่อนึกได้ว่าอาจไม่ได้มี
แค่เราคนเดียวในนี้
ปังๆๆๆๆๆๆๆๆ
“กรี๊ดดดดดดดด”ฉันร้องอย่างสุดเสียงเมื่อมีเสียงทุบประตูดังมาจากด้านนอก ฉันสะดุ้งก่อนที่จะหันหลังกลับและเดินถอย
หลังไปเรื่อยๆ
หมับ!
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”ฉันกรี๊ดอีกครั้งเมื่อสัมผัสได้ถึงมือที่จับไหล่ฉันจากด้านหลัง ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกสติ
ก่อนที่จะค่อยๆหันไปมองมือที่จับอยู่ที่ไหล่ข้างขวาของตัวเอง
!
ฉันอึ้งจนทำอะไรไม่ถูก เสียงเหมือนจะหายเข้าไปในคอเฉยๆเมื่อฉันได้รู้ว่ามือที่จับไหล่ฉันอยู่นั้นไม่ไช่มือแต่มันคือกระดูกที่
ไม่มีเนื้อหุ้มเลยตั้งหาก!
พรึ่บ!
แต่ทันใดนั้นไฟก็สว่างขึ้น ฉันกวาดตามองไปรอบๆ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในห้องรับแขกขนาดใหญ่
นี่มันอะไรกัน…
ปุ้ง!
“เฮ!”แต่ก่อนที่ฉันจะได้สงสัยอะไรต่อ เสียงพลุมากมายก็ดังขึ้นมาจากหลังฉัน ฉันค่อยๆหันหลังกลับไปมองก็พบกับสมาชิก
แสงอุษาทุกคนกำลังยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้าฉันรวมทั้งโทบิด้วย
อย่าบอกนะว่า…
“เป็นไง เมื่อกี้เพิ่งจะส่วนแรกของการรับน้องเองนะ สนุกไหม^0^”เพน(ฉันจำชื่อคนนี้ได้คนเดียว - -)กล่าวขึ้นมา
“นี่พวกนาย..รวมหัวกันหลอกฉันใช่ไหม”
“อุ้ย ._. เธอรู้ได้ไงน่ะ ฉลาดจัง”คนหัวแดงพูดขึ้นมาทำให้ฉันอยากจะกรีดร้องตาย! อ้ากกกกกก แปลว่าพวกนี้ก็ต้องเห็น
ตอนที่ฉันกรี๊ดเหมือนอีบ้าจนทำไรไม่ถูกด้วยน่ะเซ่ TOT เย็นไว้ๆ เธอยังต้องอยู่ในนี้นะ ดังนั้น อย่าทำอะไรให้พวกนี้โกรธ
เด็ดขาด
“ฮิๆ ตอนเธอกรี๊ดฮาชะมัดเลย”คนที่ผมสีเงินถูกเสยไปด้านหลังหัวเราะอย่างชอบใจ
“พวกนายมัน!”
“มันอะไรเหรอ อืมม์^_^”ผู้หญิงผมเหลืองที่ยืนอยู่ข้างคนหัวแดงพูดขึ้น
“เธอเป็นผู้หญิง อย่ายุ่ง”ฉันหันไปพูดกับผู้หญิงคนนี้
“-*-“
“อะไรอีก”
“ฉันชื่อเดอิดาระ เป็นผู้ชาย”เดอิดาระพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจสุดๆ อ้าว ผู้ชายเหรอ หน้าหวานอย่างนี้เป็นผู้ชายเนี่ย
นะ ฉันจำได้แล้ว!
“นายคือคนที่คนอื่นชอบจับจิ้นกับคนที่ชื่อ เอ่อ ซาโซริใช่ไหม”ฉันถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ
“อย่าพูดถึงเรื่องนั้น ก่อนที่เธอจะได้ไปเล่นกับปลาของคิซาเมะ-_-“คนผมแดงพูด แสดงว่าคนนี้ชื่อซาโซริสินะ
“ใครคือคิซาเมะอะ”
“ฉันเอง ^/\/\^”คิซาเมะตอบก่อนที่จะยิ้มโชว์ฟัน360องศาที่ผ่านการดูแลมาอย่างดี
“แล้วปลาของนายคืออะไรเหรอ”
“อยากลองเล่นไหมล่ะ มันน่ารักมากเลยนะ ตัวสีฟ้าๆ ตากลมใสบ๋องแบ๋ว”คิซาเมะพูดเชิญชวนฉัน
“อยากเหมือนกันแหละ^^”
“^..^”
“พวกนายยิ้มแบบนั้นหมายความว่ายังไงน่ะ-_-”
“ไม่มีอะไรหรอก ^..^”เออ ยังยิ้มต่ออีก มันต้องมีอะไรแปลกๆแน่ ฉันสาบานได้-*-
“เดี่ยวก่อนที่จะดูปลา คนที่เหลือแนะนำตัวก่อนดิ”
“ฉันชื่อคาคุสึ ^++^”คนที่เอ่อ มีรอยเย็บตรงปากแนะนำตัวเป็นคนแรก
“ฉันฮิดัน”คนที่มีผมสีเงินแนะนำตัวต่อจากคาคุสึ
“ฉันอิทาจิ หวัดดี ^/ \^”คนที่มีรอยตีนกาทักฉัน
“ส่วนฉันเพน ชื่อคนอื่นคงรู้อยู่แล้วแหละ”
“อืม”
“เดี๋ยวครับ”
“อะไรอีกละ โทบิ”เพนหันไปเขม่นโทบิ
“ผมยังไม่ได้ร้องเพลงให้เจ๊เขาฟังเลยนะฮะ”
“เพลงนั่นน่ะเหรอ -_-“อิทาจิพูดขึ้นมาพร้อมทำหน้าแปลกๆ
“ฮะ^_^”
“เชิญ -_-“
“เจ๊ฟังดีๆนะฮะ”โทบิพูดก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“Tobi is a good boy Good boy is a Tobi Tobi isn’t bad boy Bad boy isn’t Tobi ^_^”โทบิยิ้มหลังจากที่ร้อง
เพลงที่มีความหมายว่า โทบิเป็นเด็กดีในทำนองของเพลง แฮปปี้เบริด์เดย์
“เป็นไงฮะเจ๊ เพราะไหมฮะ”
“เพราะจ้ะ เพราะ -[]-;;”สรุปคือเด็กนี่บางทีก็กวนประสาท บางทีก็ปัญญาอ่อนใช่ไหม- -
“ตกลงเธอจะไปดูปลาของฉันไหม”
“ไปดิ”
“งั้นตามฉันมา”คิซาเมะพูดก่อนที่จะเดินนำฉันไป
ห้องเลี้ยงปลาของคิซาเมะ
กรี๊ดดดดดดดดดดด นี่มันอะไรก๊านนนน (กรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง) ไหนที่บอกว่าตาบ๋องแบ๋ววะ ตาเพชฌฆาตล่ะสิไม่ว่า ตรงหน้าฉันคือตู้ปลา ไม่
สิ อะควาเรี่ยมขนาดใหญ่ที่บรรจุ..จุ..จุฉลามตัวเป็นๆอยู่ข้างใน! ทั้งห้องใช้วางอะควาเรี่ยมของคิ
ซาเมะอย่างเดียว ตรงข้างๆมีบันไดซึ่งคาดว่าจะเอาไว้ขึ้นไปให้อาหาร ย้ำฉลาม ไม่ใช่ปลาดอรี่ แค่เจออยู่ตรงหน้าฉันก็ขา
สั่นแล้ว กรี๊ดดดด ถ้าให้ไปดูไม่เป็นลมจนโดนปลาฉลามงาบไปเลยเหรอ ฮือๆๆ TOT ฉันเกลียด
ปลาฉล๊ามมม
“เป็นไง ชอบไหม”คิซาเมะซึ่งอยู่ข้างหน้าฉันถาม
“ไม่!”ฉันพูดก่อนที่จะตัดสินใจค่อยๆย่องออกมาจากห้องนี่ ฉันอยู่หลังสุดจึงมีสิทธิ์ที่จะหนีออกมาได้
หมับ!
“จะไปไหนเหรอ”เพนพูดขณะที่มือของเขาล็อกแขนฉันไว้
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
“ไม่เอา อ้อนวอนกว่านี้”เพนดูเหมือนจะสุขใจมี่ได้แกล้งฉัน อ๊ากกก ไอ้พวกโรคจิตTOT
“ปล่อยฉันเถอะน้า T^T”
“ไม่เอา อ้อนวอนกว่านี้”
“ปล่อยฉันไปเถอะน้า พลีสสส”
“ไม่เอา เอาอย่างนี้พูดตามฉัน”เพนพูดก่อนที่จะยิ้มที่มุมปาก
“ปล่อยฉันเถอะนะคะ คุณเพนสุดหล่อ สุดเซ็กซี่ โปรดสงสารผู้หญิงตาดำๆคนนี้เลยนะคะ ฉันมีลูกต้องดูแลอีก5คน ตอนนี้
รายได้ของฉันก็น้อยนิดซื้อมาม่ายังไม่ได้ ปล่อยฉันไปเถอะนะๆๆๆๆๆ”
“จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้มีลูกสักกะหน่อย-*-”
“เธออาจจะมีก็ได้ แต่พุงยังไม่ลดเลยต้องเอาหนังสะติ้กมามัด”
“อะ..อะไรนะ -[]-;;;”
“หน้าอกเธออาจจะห้อยจนต้องเอาพาดบ่าเลยก็ได้”
“กรี๊ดดดด หยาบคาย”ฉันหันไปจ้องเพนเขม็ง อะไรมันจะกวนได้กวนดีขนาดนี้ กรี๊ดดดด ฉันจะบ้าตาย
“พูดมาเหอะน่า ก่อนที่ฉันจะจับเธอโยนลงบ่อปลาฉลาม”เพนพูดก่อนที่จะช้อนตัวฉันขึ้น
“กรี๊ดดดด ไอ้โรคจิต ชอบทำร้ายผู้หญิง ”
“พูดเร็วๆ-*-”
“ปล่อยฉันเถอะนะคะ คุณเพนสุดหล่อ สุดเซ็กซี่”
“อืมๆ ดีมาก ต่อๆ”
“โปรดสงสารผู้หญิงตาดำๆคนนี้เลยนะคะ”ฉันจะบ้าตาย กรี๊ดดดT^T
“ต่อดิ คิๆๆๆ”เออ หัวเราะกันเข้าไป เอาให้ตายกันไปข้างนึงเลย ฮึ่ย!
“ฉันมีลูกต้องดูแลอีก5คน ตอนนี้รายได้ของฉันก็น้อยนิดซื้อมาม่ายังไม่ได้”แงๆๆ โคนันปวดจายย TTOTT
“ปล่อยฉันไปเถอะนะๆๆๆๆๆ”
“ดีมาก งั้นไปดูปลากันเถอะ
“เฮ้ยยย เมื่อกี้นายบอกว่าจะปล่อยไม่ใช่เหรอ”ฉันโวยในขณะที่เพนกำลังอุ้มฉันกำลังขึ้นบันไดไป
“ก็มาแล้วไม่ได้ดูก็เสียเที่ยวดิ ไปกันเถอะที่รักJ”
“ใครที่รักนาย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะโว้ยยย”ฉันพูดพลางดิ้นขลุกขลักอยู่ในแขนของเพนจนเรามาถึงขั้นบนสุด
“ถ้าเธอยังไม่หยุดดิ้นฉันจะโยนเธอลงไปจริงๆ”
“กรี๊ดดดดด หยุดความคิดนั้นเดี๋ยวนี้เลยนะ! เฮ้ยๆๆๆ นายทำอะไรน่ะ O_O”ฉันร้องเหวอทันทีเมื่อเพนแกล้งคลายแขนให้หลวมขึ้น
“กอดฉันดิ จะได้ไม่หล่น”
“นายจะบ้าเหรอ เฮ้ยๆๆ โอเคๆ กอดนายได้ ชิ”ฉันเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจเมื่อเพนทำท่าจะปล่อยฉันก่อนที่จะเอามือโอบรอบ
คอเพนทำให้หน้าฉันอยู่ใกล้กับหน้าอกเพนพอดี ซึ่งทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงซิกส์แพกส์แกร่งของเพน-..-
นิ่งไปสองวิ..
กรี๊ดดดดด นี่ฉันคิดอะไรออกปายย T///T
“ยัยบ้า ลงได้ยัง มันหนักนะ”เพนพูดกับฉันทำห้ฉันหลุดจากความคิด(หื่นๆ(ของตัวเอง)
“ก็นายอุ้มฉันอยู่หนิ- -”
“เออ ใช่”เพนวางฉันลงก่อนที่จะเกาหัวแก้เขิน
“แอนโทนี่ ทักทายโคนันหน่อยสิ”คิซาเมะตะโกนมาจากด้านล่าง อย่าบอกนะว่าฉลามนี่มันชื่อว่าแอนโทนี่น่ะ - -
“กร๊าซซซ”แอนโทนี่ว่ายขึ้นมาก่อนที่จะแยกฟันใส่ฉัน กรี๊ดดดดด จะเป็นลมค่าTTOTT
ซ่า!
แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อแอนโทนี่ว่ายลงไปก่อนที่จะสะบัดหางทำให้..
น้ำสาดมาโดนฉันเต็มๆ -_-
“อูว์ *O*”
“นายทำหน้าอย่างนั้นทำไม”
“ฉันคิดไม่ผิดเลยที่เลือกเธอมา”
“หมายความว่าไง- -“
“หุ่นเธอแจ่มมากๆ^,^”คำพุดของเพนทำให้ฉันก้มลงมองตัวเอง..
“เสื้อชั้นในลายสตรอเบอรรี่ สวยดีหนิ^^”
“กรี๊ดดดดดด หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ>O<”อ๊ากกกกก ฉันจะเส้นประสามแตกตายแล้วว TTOTT
“ป่ะ ไปกันเถอะ”เพนพูดก่อนที่จะช้อนตัวฉันขึ้น
“ไอ้บ้า ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะTOT”
“ทำไม อายเหรอ”
“แค่เรื่องเมื่อกี้ฉันก็อายมากพอแล้ว ปล่อยฉันลงเหอะYOY”
“เรื่องไหนเหรอ หืม”เพนพูดก่อนที่จะแกล้งยิ้มทะเล้นมาให้ฉัน
“อย่ามากทำดป็นไม่รู้นะ!T^T”
“ฉันรู้แล้วล่ะ จริงๆเธอไม่ได้ชื่อโคนัน”
“แล้วฉันจะชื่ออะไร-*-“
“โคนมไง^^”อ๊ากกกกก ฉันจะฆ่ามานนนนน TOT
ความคิดเห็น