คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : BREATHE' BETRAY || INTRODUCTION 50%
Just when I felt like giving up on us
You turned around and gave me one last touch
That made everything feel better
And even then my eyes got wetter
So confused, when I asked you if you love me
But I don't wanna seem so weak
Maybe I've been California dreaming
California King bed - Rihanna
Introduction
ผมรู้ว่าการแย่งของๆ คนอื่นมันผิด
แต่ผม... เลือกที่จะทำ
ร่างสูงโปร่งหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรของบีกินย่างก้าวเดินเข้าไปภายในตัวคอนโดสูงใจกลางเมือง สองขาก้าวขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นสิบ เดินไปยังห้อง หนึ่งศูนย์สามสี่ ห้องของใครบางคน... ที่เขาเรียกว่า “เพื่อนสนิท”
บีกินเปิดประตูเข้าไปในคอนโดห้องหรูที่ตกแต่งด้วยสไตล์เถื่อนๆ ดิบๆ ตามแบบฉบับของเจ้าของห้อง หญิงสาวที่นั่งดูทีวีอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่ หันไปตามเสียงเปิดประตู รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอประกายเมื่อเห็นชายหนุ่มเดิมเข้ามาหา
หญิงสาวร่างระหงสูงร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตรระดับนางแบบ ยืนขึ้นต้อนรับแขกผู้มาเยือน สองแขนคล้องคอบีกินพร้อมดันตัวฝ่ายชายให้นอนลงบนโซฟา โดยตนที่กำลังขึ้นคร่อม
ระดับสายตาที่ประสานกัน ไม่อาจหยุดยั้งสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ริมฝีปากแดงฉ่ำของหญิงสาวประทับลงบนริมฝีปากของอีกคน ลิ้นที่ตวัดทักทายกัน กำลังดำเนินหน้าที่ของมัน มือหนาของบีกินไล้ไปตามคอระหง ไล้ลงมายังสาบเสื้อ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของหญิงสาวจนเห็นชุดชั้นสีดำติดกันผิวขาว
จุมพิตที่แฝงไปด้วยความร้อนแรงของสองฝ่ายกำลังดำเนินไปด้วยความโหยหา ไม่จำเป็นต้องเอ่ยวาจาเป็นคำทักทาย คำพูดมันไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้... การกระทำต่างคือสิ่งที่แท้จริง
“เดย์รักบีกินนะ” เสียงหวานของหญิงสาวนามว่าเดย์เอ่ยบอกชายหนุ่มที่นอนราบอยู่บนโซฟา ผู้เป็นที่รักของเธอ... ไม่สิ ไม่ใช่
ชู้รักต่างหาก
“เดย์” เสียแหบพร่าของผู้เป็นเจ้าของห้องยืนอยู่ตรงหน้าประตู ผมที่ซอยระดับบ่า ดวงตาสีดำสนิทแห่งรัตติกาลจ้องมองชายหญิงทั้งสองที่คลอเคลียกันอยู่บนโซฟา
‘รอน’ ชายหนุ่มผู้มาเยืน ดิ่งตรงไปกระชากร่างทั้งสองให้ออกจากกัน ฝ่ามือที่บีบต้นแขนของเดย์แน่นด้วยความโกรธโดยไม่รู้ตัว จ้องหน้าผู้เป็นเพื่อนสนิทที่เอาแต่หลบตา
หญิงโฉด... ชายชั่ว!!
มือหนาของรอนสะบัดตัวของเดย์ทิ้ง ขึ้นคร่อมผู้เป็นเพื่อน ก่อนที่จะทิ้งหมัดหนักลงบนใบหน้าของบีกิน สิบกว่าปีที่เขาอุตส่าห์ไว้ใจ คิดว่าคือครอบครัรวเดียวกัน... แต่สุดท้าย มันก็หักหลัง!
“รอนอย่า รอน!!!” เสียงห้ามปรามของเดย์ไม่เป็นผลแต่อย่างใด รอนไม่หยุดการกระทำ ซ้ำยังลงมือหนักขึ้น โดยที่อีกฝ่ายไม่คิดจะตอบโต้ใดๆ เลย
“มึง ไอ้คนทรยศ”
ผัวะ!
“ต่อให้มึงจะอยู่ที่ไหน กูก็จะหามึงให้เจอ”
ผัวะ!
“กูจะไม่ฆ่ามึงตอนนี้...”
ผัวะ!
“แต่จำไว้... มึงไม่ตายดีแน่!!!!”
ผัวะ!
รอนลุกขึ้นยืนกระทืบเท้าลงบนแผงอกของอีกฝ่าย เลือดที่ไหลรินออกมาจากริมฝีปาก บีกินกุมท้องด้วยความเจ็บปวด ถล่มเลือดบนเท้าของรอน หญิงสาวที่มองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่นาน เอามือป้องปาก..
เธอรู้... รายต่อไปคือเธอ เดย์.
“ส่วนเธอเดย์!” ร่างสูงตวัดสายตามองเดย์ที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ร่างบางสั้นเทิ้มด้วยความกลัว น้ำตาที่เริ่มเอ่อออกมาจากดวงตาโต
เพียะ!
ทุกอย่างดูเงียบนิ่ง เมื่อเสียงมือหนากระทบลงบนใบหน้าสวยของแฟนสาวอย่างแรง เดย์ล้มลงไปตามแรงของฝ่ามือที่ประทับลงมาอย่างหนัก มือของเธอยังคงกุมใบหน้าข้างขวาเอาไว้ด้วยความเจ็บปวด น้ำตาที่ไหลรินออกมามากกว่าเดิมหลายเท่า
“รางวัล... สำหรับคนทรยศ”
RON || PART
ผม ‘รอน’ อายุยี่สิบเอ็ดปี ผมเป็นทายาทนักธุรกิจพันล้านที่มีเครือข่ายไปทั่วโลก ทั้งชีวิตของผมเรียกได้ว่าจะสุขสบายมาตั้งแต่เกิน เลยทำตัวเสเพลมาตลอด กินเที่ยวกับผู้หญิงเป็นว่าเล่น แต่ผมเป็นคนที่เลือกจะรักใครแล้วรักจริง.. ไม่ว่าจะเป็นแฟน เพื่อน หรือคนรอบข้าง
ผมมีแฟนอยู่คนหนึ่ง... เดย์ ซึ่งตอนนี้ผมคงจะเรียกเขาว่าแฟนไม่ได้เต็มปากแล้วล่ะ ก็เขาเล่นไปมีชู้ ซ้ำชู้คนนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทที่ผมรักมากที่สุดอีกด้วย ผมคิดมาตลอดว่าผู้หญิงคนนี้จริงใจกับผม เธอเป็นคนเดียวที่อยู่เคียงข้างผม ท่ามกลางปัญหามากมาย ไม่สิ ยังมีเพื่อนอีกคน บีกิน เขาอยู่เคียงข้างผมมาตลอด ถ้าวันนี้ผมไม่แวะเข้ามาที่คอนโด ผมคงไม่รู้ว่าสองคนนี้เขาเล่นชู้กัน ในสถานที่ ของผม
ความจริงผมน่าจะตงิดใจตั้งนานแล้วว่าทำไมสองคนนี้ถึงสนิทกันเป็นพิเศษ เอาเถอะ... ถือว่าทำทานให้หมามันกินไปก็แล้วกัน
รถออร์ดี้คนหรูของผมวิ่งไปเรื่อยๆ ตามถนนสายหลักที่ปกติจะติดขัด นี่ก็คงจะดึกมากแล้วสินะ ถนนเลยโล่งขนาดนี้ ตอนแรกผมตั้งใจว่าจะไปเข้าค่ายของคณะคืนนี้ แต่นึกอีกที... มันไม่จำเป็นเท่าไหร่ เลยกะว่าจะไปนอนที่คอนโด แต่ไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์แบบนี้
ต่อให้ใครมาหักหลังผม มันก็คงไม่เจ็บเท่ากับที่คนที่เรารักมาหักหลังหรอกครับ... จริงไหม?
ผมแวะจอดที่ผับหรูชื่อดังแห่งหนึ่งของย่านนี้ นี่คือธุรกิจผับใต้ดินของครอบครัวผม ผับที่แม้จะเป็นผับใต้ดิน แต่กลับไม่เคยโดนจับเลยสักครั้ง เพราะอะไร... ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ พ่อผมใหญ่น่ะ
สายตาผมลอบมองไปทั่วบริเวณภายในผับ สถานที่บันเทิงชั้นนำ ก่อนจะพลันสบสายตาของผู้เป็นพี่ที่นั่งอยู่โซวีไอพี ผมเดินเข้าไปหาโดยที่ผู้คนรอบข้างต่างมองผมเป็นตาเดียว
ผมเลือกนั่งฝั่งตรงข้ามกับ อิเด็น พี่ชายที่หน้าเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน พวกเราเป็นฝาแฝดกัน แต่แยกกันอยู่เท่านั้นเอง ผมลืมบอกไป ว่าพ่อแม่ของผมแยกทางกันไปตั้งแต่พวกเราเกิด โดยที่อิเด็นย้ายไปอยู่ที่กับแม่ที่เยอรมัน ส่วนผมอยู่กับพ่อที่นี่ นานๆ ทีที่เราจะได้เจอกันที เพราะว่าทั้งพ่อและแม่ต่างก็กีดกันไม่ให้เจอ แต่ใครจะห้ามพวกเราได้ เรื่องนี้ แทบจะไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเราเป็นพี่น้องกัน แถมยังเป็นแฟนกัน แม้กระทั่ง... เดย์ และ บีกิน
“ไงน้องชาย หน้ามุ่ยมาเชียว” อิเด็นเอ่ยทักเมื่อผมไม่ยอมที่จะปริปากพูดอะไร แก้วสีอำพันถูกกระดกดื่มขึ้นโดยมือเรียวยาวของคนตรงหน้า
“มึง.. เมียกูมีชู้ว่ะ” ผมเริ่มเปิดประเด็น คำพูดกูมึงที่ผมใช้พูดกับพี่ดูเป็นเรื่องปกติไป พวกเราสนิทกันมากๆ เลยทีเดียว แม้จะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่พี่น้องอ่ะนะ.. สายเลือดเดียวกัน
“หือ ?” อิเด็นเลิกคิ้วเมื่อได้ยินสิ่งที่ผมพูดออกไป ดวงตาสีดำทอประกายแววเจ้าเล่ห์จ้องมองมายังผมก่อนจะเอ่ยถามต่อ “ใคร?”
“เพื่อนกูเอง... บีกิน กูอยากฆ่ามัน” มือของผมกำแน่นเมื่อต้องพูดถึงไอ้คนทรยศคนนั้น ถ้าในมือผมตอนนี้มีแก้ว มันคงจะแหลกละเอียดได้แล้วล่ะ
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดรูปที่ของบีกินที่ผมถ่ายกับมัน ยื่นไปให้อิเด็นที่อยู่ฟังตรงข้ามดู ใบหน้าคมคายแฝงความหวานของอีกฝ่ายทำให้อิเด็นกระตุกยิ้มที่มุมปาก
“บีกินคนนี้น่ะเหรอ?”
“ใช่ กูอยากให้มันตาย ตายแบบไหนก็ได้ให้มันทรมานที่สุด”
“กูว่า... ตายทั้งเป็น มันทรมานกว่าทำให้มันตายอีกนะ รอน” น้ำเสียงเยือกเย็นของอิเด็น แอบทำให้ผมขนลุกชันขึ้นมา ตายทั้งเป็นอย่างนั้นเหรอ... น่าสนใจดีนี่
“ยังไง...?”
“มันหักหลังเรามา.. เราก็หักหลังมันกลับสิ”
“กูยังไม่เข้าใจ กูไม่ได้โง่ แต่มึงช่วยขยายความหน่อยได้มั๊ย”
“มึงก็รู้ว่ากูเป็นคนแบบไหน... รอน”
คำพูดที่ทำให้ผมยิ้มออก ผมรู้ดีว่าอิเด็นเป็นคนแบบไหน หมอนั่นไม่ใช่เกย์ ไม่ใช่โฮโม แต่มันเป็นไบต่างหาก แล้วอีกอย่าง ที่รู้ๆ กัน... เคยได้ยินไหมครับ?
S&M
ความคิดเห็น