คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : {Fic} wonbin's Love
สวัสดีปีใหม่ค่ะ วันนี้ขอนำเสนอฟิคใหม่ ไม่วาย ลองอ่านดูแล้วกัน
วอนบิน- พระเอก 100% ส่วนนางเอกนั้น ไปดูเอาเอง
ฉันคิมจินยู ตอนนี้ฉัน เอ่อ..หนีออกจากบ้านมาได้สองสามวันแล้ว เพราะว่าอะไรน่ะหรือ? อย่าไปพูดถึงมันเลย เอาเป็นว่าฉันหิว..หิวมาก
"โครก ~ คราก~"เสียงท้องร้องเป็นรอบที่ร้อยของวันนี้
"เฮ้อ~" ฉันถอนใจเบาๆ ก่อนนั่งลงบนเก้าอี้หน้าห้างแห่งหนึ่ง
"หิว.." ฉันพึมพำเบาๆ พลางเหลือบมองไปเห็นเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งกำลังเดินกินขนมบางอย่างอยู่
"แซนด์วิชนี่.." ฉันนึกเบาๆ ก่อนจะรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีวิ่งออกไป
'ขโมย..ต้องขโมยให้ได้' ตอนนี้ฉันมีแต่คำนี้อยู่ในหัว
"ฮง..ฮงกี" ฉันพูดออกมาอย่างตกใจก่อนที่สติของฉันจะดับวูบไป..
"โอ้ว..น่ากินจัง" ฉันเอ่ยเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าขนมปังบนโต๊ะมากิน
"งำๆ" ฉันกินมันอย่างเอร็ดอร่อย ก็ฉันไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้วนี่
"อะ เอาไปอีก" เด็กหนุ่มคนหนึ่งยื่นผลไม้มาให้ ฉันรับแล้วเอ่ยขอบคุณเบาๆ
"ขอบคุณนะคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นไปช้าๆ ก็ต้องพบกับคนที่ฉันไม่อยากเจอและไม่อยากฝันถึงมากที่สุด
"ฮงกี.."...
"เฮือก!" ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย
"ตื่นแล้วเหรอ" เด็กหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้น เขานั่งอยู่ท้ายเตียง กำลังอ่านหนังสืออย่างสบายอารมณ์
"นะ..นายเป็นใคร"
"โอวอนบิน" เขาตอบ" มือกีต้าร์วง F.T" คุ้นๆ นะ วงนี้ อ๋อ...วงนั้น วงที่ฮง..ช่างมันเถอะ หา!? วงF.T โอ้ ไม่ๆ เขาจะต้องไม่มา เขาจะต้องไม่รู้
"หา!? แล้ว..แล้วนายมาอยู่นี่ได้ไง"
"ฉันสิต้องถามเธอ นี่ห้องโรงพยาบาล ฉันถามเธอหน่อยเหอะ เธอมาล้มอยู่หน้าฉันได้ไง?"
"อะไรนะ ฉันมาล้มอยู่หน้านาย" ฉันพยายามทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวนะ ตอนนั้นที่ฉันหนีออกจากบ้าน แล้วก็ อ๋อ..ที่ฉันจะได้กินแซนด์วิช ใช่ๆ
"อืม..พรุ่งนี้แม่เธอจะมารับเธอ"
"หา!" ฉันร้องลั่น แม่..แม่ ไม่เอา ไม่กลับ
"ไม่เอา ไม่กลับ" ฉันร้อง
"ถ้าเธอไม่กลับ เธอก็ต้องอยู่เป็นคนใช้เรา"
"โอเค"
"เฮ้ย!" วอนบินร้องอย่างตกใจ ทำไมอ่ะ ก็อย่างนี้ยังดีกว่ากลับไป กลับไปทำงานหนักที่บ้าน
"ทำไมล่ะ ทำไมต้องตกใจด้วย"
"ก็ฉันไม่นึกว่าเธอจะรับง่ายๆแบบนี้"
"ก็..ก็อยู่ที่บ้านมัน"
"มันอะไรเหรอ?"
"มัน...ต้องทำงานหนัก" ฉันพูดเบาๆ ก่อนจะร้องไห้ออกมา วอนบินลุกขึ้นมาจากที่นั่งอย่างตกใจ
"อย่าร้องสิ" (เป็นการปลอบที่เลวร้ายมากเลย -_- ")
"โอ๋..คะ คนดี อย่าร้องไห้สิครับ" (คนแต่งสำลักอยู่หน้าคอม)
"นะนะ อย่าร้องไห้นะ" นั่นแหละ เสียงร้องไห้ถึงได้เบาลง
เป็นไงกันบ้าง ฟิคใหม่ ติชมกันได้นะ
ปล. ขอผู้ใจบุญทำบีจีรูปเอฟทีให้หน่อย วอนบินยิ่งดี ถ้าใครทำให้รับรองว่าจะอัพบ่อยๆเลย ไม่มีทางตกข่าวแน่ๆ
ความคิดเห็น