คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 7 อดีตของ5/5(2)-หมัดที่อยู่ข้างเดียวกันไม่ได้
“ตกลงว่าไอ้นี่มันคืออะไรกันแน่เนี่ย???...”
บอล[5]พูดในขณะที่สายตายังคงจ้องสิ่งที่อยู่ในมือของเขาพร้อมๆกับพลิกมันไปมาด้วยความสนใจ เพื่อดูว่าสิ่งของที่เพื่อนที่สนิทที่สุดให้มา มันคืออะไร
“ปัดโธ่เอ๊ย!!....นี่ไงไม่เห็นหรอ แค่กดตรงนี้ออกมา เห็นมั้ยที่นี้มันก็กลายเป็นแหวนแล้ว...เจ้าแหวนวงนี้แหละคือสัญลักษณ์ของความเป็นเพื่อนของพวกเรายังไงล่ะ ของข้าก็มีอีกวงนึง....นี่ไง”
โปส[5]พูดพร้อมกับหันมายิ้มให้บอล[5]
“แจ๋วดีแฮะ..แหวนที่แสดงมิตรภาพยังงั้นหรอ”
บอล[5] มองแหวนสีเงินที่อยู่ในมือก่อนที่จะค่อยๆสวมมันลงที่นิ้วของตัวเอง
“ของคนอื่นก็มีเหมือนกันนะ แอล ตูน ปาย เต๋า แต้ม แม๊ค ภาค ภู[5]...พวกเรา 5/5 มีแหวนวงนี้เหมือนกันหมด ไม่ว่าใครจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะทำอะไร หรือว่าใครก็ตามที่รู้สึกท้อ รู้สึกหมดกำลังใจ ขอแค่พวกเราจ้องแหวนที่อยู่ที่นิ้วนี้เอาไว้ เพื่อให้รู้ว่าภายในแหวนยังมีหัวใจของทุกๆคนอยู่ และเราสัมผัสถึงมันได้ พวกเราจะอยู่เคียงข้างกัน”
โปส[5]ตบไหล่บอล[5]เบาๆ ก่อนที่จะยืนขึ้นและจ้องมองขึ้นไปบนท้องฟ้า ที่แสงแดดส่องลอดผ่านช่องเล็กๆของกลุ่มเมฆมากมายที่ล่องลอยอยู่ และรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของแสงนั้น
“พวกเรา จะไม่มีวันทอดทิ้งกัน”
โปส[5]วางทาบมือที่ใส่แหวนของตัวเองไว้บนท้องฟ้าพลางแหงนหน้ามองลอดผ่านช่องระหว่างนิ้วมือ แสงแดดทอประกายสะท้อนลงมายังแหวน แหวนส่องประกายราวกับว่ามันเองก็ยินดีสำหรับการเป็นสักขีพยานมิตรภาพของกลุ่มนี้
บอล[5]เองก็ลองทำตามบ้าง
“เพราะพวกเราเป็นเพื่อนกัน.......”
.............................................
.........................
.................
............
........
บทที่ 7
[อดีตของ 5/5(2)-หมัดที่อยู่ข้างเดียวกันไม่ได้]
ท้องฟ้าที่วันนี้ดูค่อนข้างมึดครึ้ม บวกกับเมฆดำที่ปกคลุมไปทั่วในวันนี้ ทำให้การแข่นขันฟุตบอลนัดเก็บคะแนน ระหว่างโรงเรียนพรตพิทยพยัต กับโรงเรียน สุรศักดิ์มนตรีต้องมาเริ่มแข่งกันเร็วกว่าเวลากำหนดปกติ เพราะข่าวของกรมอุตุนิยมวิทยาประจำสถานีหลายๆแห่งคาดว่าในวันนี้จะมีฝนตกค่อนข้างหนัก ……
.......ฝนที่จะพัดพาความเจ็บปวด.....ความเศร้า....ให้กรีดฝังลึกลงในหัวใจจนยากที่จะลืมเลือน...
.....................
.............
........
....
ภายในสนามกีฬาของสุรศักดิ์มนตรีที่มีผู้ชมเข้ามาชมฟุตบอลในนัดนี้กันอย่างหนาแน่นจนล้นอัฒจันทร์ แฟนๆหลายคนที่รู้ว่าวันนี้คงไม่พ้นที่จะเกิดพายุใหญ่ ต่างก็เตรียมร่ม และอุปกรณ์กันฝนหลายอย่าง บ้างก็จับจองทำเลที่นั่ง กันในที่ร่มถึงแม้ว่าจะพลาดมุมดีๆในการชมก็ตาม แต่ความสนุกของฟุตบอลในนัดนี้ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคใดๆเลย
“นั่นครับ นั่นครับ...ดูนั่น...กองหลังครับเข้ามาสกัดเอาไว้ได้....แต่ว่า บอลหลุดไปแล้วครับแล้ว...เบอร์ 13 เข้ามา !!!!!!!!”
เสียงของผู้บรรยายที่อยู่ข้างสนาม ที่ตื่นเต้นเกินฟุตบอลในสนามกลับเรียกเสียงเชียร์ได้เป็นส่วนใหญ่
“เบอร์ 13 ยิงเข้าประตูไปแล้วครับ !!!! ไม่น่าเชื่อเลย พรตพิทยพยัตสามารถ ตีเสมอ สุรศักดิ์มนตรีได้แล้ว..โหยยยยยยย”
เสียงเชียร์โห่ร้องทางอัฒจันทร์ ด้านพรตดังกึกก้องขึ้นมาทันทีที่ผู้เล่นหมายเลข 13 ยิงประตูตีเสมอขึ้นมาได้ ก่อนที่ตัวเองจะไปกระโดดตีลังกา และลงไปเกลือกกลิ้งกับพื้นด้วยความดีใจ
“ นี่ๆๆๆ ดูดิเบอร์ 13คนนั้นน่ะ รู้สึกว่าหน้าคุ้นๆบ้างไหม”
“ไหนอ่ะๆ”
“ยัยเซ่อเอ๊ยยย.. โปส[5] ไงเล่า เธอจำเพื่อนเธอไม่ได้หรอไง เท่สุดๆเลยล่ะ”
แปม[5]พูดด้วยน้ำเสียงที่ดีใจจนเกินหน้าเกินตา ก่อนที่จะใช้มือเขกหัวน้ำฟ้า[5]เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเธอเบาๆ พลอยใส[5]เองก็หัวเราะร่าขึ้นมาบ้าง
“โปส[5]แม่งเท่ไปเลยว่ะ....สมแล้วกับตำแหน่งกองหน้าทีมฟุตบอลของพรต”
เต๋า[5]พูดก่อนที่จะโบกมือให้โปส[5]ที่อยู่ในสนาม
“เออ...แต่จะว่าไปวันนี้บอล[5]มันหายไปไหนวะ..”
แอล[5]ชะโงกหน้าเข้ามาถามในขณะที่เต๋า[5]เองก็ก้มลงไปดูในแถวที่นั่งคนดูด้านล่างก็พบว่าเพื่อนหายไป 1คน
“อืม..ใช่ๆ เมื่อวานมันก็ไปเที่ยวที่เมกะคนเดียว มันกลับบ้านเกือบๆ 4ทุ่มมั้ง คงเป็นเพราะเมื่อวานฝนตกหนักมันเลยไม่สบายก็ได้ วันนี้มันก็เลยไม่มา”
แต้ม[5]เอ่ยขึ้นเรียบๆพลางหยิบป๊อบคอร์นเข้าปาก
“เฮ.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผ่านไปได้เพียงไม่กี่นาทีเสียงผู้ชมทางด้านสุรศักดิ์มนตรี ก็เฮลั่นขึ้นมาบ้างเมื่อทีมเจ้าบ้านทำประตู นำขึ้นมาอีกครั้ง
“สุดยอดมากๆเลยครับบบ .....ไม่ทันไรสุรศักดิ์ก็กลับมาได้เปรียบในเกมอีกครั้งหนึ่ง....หลังจากที่เพิ่งมาเสมอได้ไม่นานดูพรตสิครับหงอยกันเลยทีเดียว แต้มในตอนนี้เป็น 2-1 แล้วครับบ...แหม่ดุเดือดซะจริงๆ”
ผู้บรรยายที่อยู่ข้างสนามถ่มถุยเต็มที่ กลับทำให้ผู้ชมทั้งสนามโห่ร้อง กันอย่างไม่พอใจ
“เห้ยย..แบบนี้มันกวนตีนนี่หว่า”
แปม[5]เสยผม แสดงอาการไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนและตะโกนดังๆ
“ใจเย็นน่า...แค่พลาดไปนิดเดียวเท่านั้น....สถานการณ์ในตอนนี้ก็ดูยังไงก็เท่าๆกันอยู่ยังไม่แพ้ง่ายๆหรอก”
แม๊ก[5]พูดพร้อมกับดึงแขนแปม[5]เพื่อให้เธอนั่งลงก่อนที่สายตารอบๆข้างจะมองเธอไปมากกว่านี้
เกมการแข่นขันฟุตบอลในนัดนี้ ดำเนินไปอย่างเข้มข้นทุกๆนาที หลังจากที่สุรศักดิ์มนตรีกลับมาเป็นฝ่ายขึ้นนำ ทั้ง 2ทีมก็ยังคงทำอะไรกันไม่ได้ ท่ามกลางเมฆฝนที่ดำทะมึน พร้อมกับเสียงฟ้าร้องสลับกับ ลมพัดแรงๆเป็นระยะๆ แต่ก็มีฝนปรอยลงมาเพียงเม็ดเล็กๆเท่านั้น
“ปรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด.....”
ผู้เล่นฝ่ายพรตคนนึงล้มลงไปนอนเกลือกกลิ้งร้องโอดโอยกับพื้น พร้อมกุมหัวเข่าของตัวเองแล้วแหกปากลั่นด้วยความเจ็บปวด
“เฮ้ยๆ.. เป็นไรป่าววะ...”
โปส[5]เดินเข้ามาถามพลางใช่มือแตะที่หัวเข่าเพื่อเช็คดูอาการของเพื่อนที่ดิ้นทุรนทุราย เพราะถูกผู้เล่นทีมสุรศักดิ์มนตรีเตะเปรี้ยงเข้าเต็มๆแข้ง
“เอาตัวสำรองเข้ามาๆ เร็วเข้าๆ”
กัปตันทีมเดินบึ่งเข้าไปหากรรมการก่อนที่จะช่วยกันหามผู้เล่นโชคร้ายของพรต ขึ้นเตียงปฐมพยาพาลไป
“พรตพิทยพยัต เอาตัวสำรองลงสนามมาแล้วครับ เบอร์ 7ลงสนามแล้ว!!!!”
เสียงเฮดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อผู้เล่นสำรองที่ใส่เมื้อหมายเลข 7 ค่อยๆก้าวลงสนาม ก่อนที่จะเดินพ้นขอบเงาของที่พักสำหรับตัวสำรอง เผยให้เห็นใบหน้าที่แสงจากสปอร์ตไลท์สาดส่องลงมา
“บอล[5] !!!”
“นั่นมันบอล[5]คนที่ได้ฉายาว่าหมัดขวานี่นา”
ทุกๆคนในสนามต่างค่อยๆส่งเสียงออกมา เมื่อเห็นว่าผู้เล่นสำรองของพรตคนนี้น่าจะเป็นไม้เด็ดสุดท้ายของทีม
“กรี๊ดดดด ใครว่าเขาไม่มาเชียร์เพื่อนกันล่ะ...หมอนั่นน่ะจะต้องลงแข่งอยู่แล้วเพียงแค่ไม่บอกพวกเราก็เท่านั้นเอง”
แปม[5]พูดพลางหันไปเขย่าแอล[5]ที่นั่งงงอยู่แรงๆ ด้วยความดีใจ
“อ้าว ไม่เห็นจะบอกกันมั่งเลย ลงแข่งด้วยหรอวะ”
โปส[5]หันไปถามบอล[5]พร้อมกับยิ้มให้
“อืม...”
บอล[5]ตอบห้วนๆ และมองกลับไปด้วยสายตาเรียบๆก่อนที่จะเดินผ่านไปโดยไม่พูดอะไรมากกว่านั้น เพราะคำพูดของบิ๊ก[7]เมื่อวาน ที่เหมือนเหล็กแหลมทิ่มหัวใจ ยังคงดังก้องอยู่ในหัวตลอดเวลา
หมัดซ้าย น่ะแหละคนที่อันตรายที่สุด.......
หมัดซ้าย น่ะแหละคนที่อันตรายที่สุด........
หมัดซ้าย น่ะแหละคนที่อันตรายที่สุด........
“เมื่อถึงเวลาที่มันสมควรจริงๆแล้ว ทุกอย่างจะมันต้องกระจ่างเอง ฉันบอกไม่ได้หรอกว่า แกอาจจะไม่ได้ทำ แต่ฉันก็หวังลึกๆอยู่ว่ามันจะไม่ได้เป็นแบบนั้น............ผู้หญิงแค่คนเดียวคนอย่างแกคงไม่ถึงกับต้องทำแบบนั้นหรอกใช่มั๊ย......โปส?”
บอล[5]สถบเบาๆ เพื่อระงับความคิดที่ปั่นป่วนอยู่ในหัวของตัวเอง
“นี่ มัวแต่มองอะไรอยู่ยะ !!!”
ปิ่น[1] ถามขึ้นเมื่อเห็นแสตมป์[1] ยืนเหม่อมองไปยังสนาม วันนี้ทั้งคู่ต้องมาทำหน้าที่เป็นเชียร์ลีดเดอร์อยู่ข้างสนาม แบบไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่
“ในสนามนั่นบอล[5]ใช่รึเปล่า”
แสตมป์[1]อุทานขึ้นมาอย่างผิดสังเกต
“ทำไม่เหรอ...บอล[5]มีอะไร......ฮั่นแน่เธอชอบเค้าล่ะสิ...ก็แหงล่ะน้า ก็เค้าน่ะอุตส่าห์ไปช่วยเธอถึงที่โรงเก็บของเก่า เรื่องนี้น่ะกลายเป็นข้าวดังทั่วโรงเรียนเลยนะ อย่ากับนิยายแน่ะ..แหวะฉันล่ะอิจฉาเธอซะจริงๆ...”
น้ำเสียงที่พยายามตลกของปิ่น[1] กลับไม่ได้ทำให้แสตมป์[1]รู้สึกขำเลยแม้แต่น้อย เมื่อเธอเห็นบอล[5]ที่อยู่ในสนามจ้องเขม็งไปที่โปส[5]อยู่ตลอดเวลา เธอก็หน้าถอดสีขึ้นมา พร้อมกับครุ่นคิดเรื่องเมื่อวานในทันที
“อย่าเพิ่งทำอะไรบ้าๆเลยนะ”.......
.....................
…….
….
ฝนเทลงมาอย่างหนัก ลมพัดแรงราวกับว่ากำลังจะมีพายุใหญ่ ฟ้าผ่ากัมปนาทเป็นระยะไม่ขาดสาย ในทันทีที่บอล[5]ลงสนาม แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้แฟนๆที่อยู่ในสนามที่ตั้งใจจะมาชมฟุตบอลในนัดนี้จะล้มเลิกความพยายามที่ตั้งใจจะมาดูเลย แต่นั่นกลับทำให้เกมดุเดือดมากขึ้นไปอีก
“เอาล่ะครับๆ ...ตอนนี้ตัวสำรองที่เพิ่งเข้ามาได้ไม่นาน..เลี้ยงลูกมาแล้วๆๆ...........เบอร์ 5ของสุรศักดิ์เข้ามาครับ แต่ว่าปล่อยให้หลุดไปได้.........แล้ว !!!”
ชั่วอึดใจเดียวที่บอล[5]ตัดสินใจยิงเปรี้ยงด้วยเท้าขวาเต็มๆข้อ ลูกบอลพุ่งตรงอย่างแรงไปยังผู้รักษาประตูฝ่ายสุรศักดิ์มนตรี บอลห่างจากปลายนิ้วมือ ของผู้รักษาประตูแค่ไม่กี่มิลลิเมตร ก่อนที่จะเข้าประตูไปอย่างสวยงาม
“ไม่น่าเชื่อเลยครับ สำเร็จแล้ว !!!!! พรตกลับมาตีเสมอได้ จากลูกยิงที่สุดยอดของตัวสำรองหมายเลข 7 ที่เพิ่งลงสนามมาได้ไม่นานครับ !!! โหยยย สนุกจริงๆเลยครับนัดนี้”
“สุดยอด เก่งจริงๆเลย เสมออีกแล้วๆๆ”
น้ำฟ้า[5]ตะโกนเชียร์ออกมาอย่างสะใจ ขณะที่บอล[5]เองก็มองขึ้นมาบนอัฒจันทร์ พร้อมกับชูกำปั้นขึ้นให้กองเชียร์ฝั่งพรต
เกมยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆท่ามกลางฝนที่กระหน่ำลงมาอยู่ตลอดเวลาจึงทำให้นัดนี้เป็นฟุตบอลที่สนุกสำหรับผู้ชมแต่ ทรมานสุดๆสำหรับผู้เล่น หลังจากที่บอล[5]ยิงประตูตีเสมอให้พรต ทั้งสองทีมก็ยังคงทำอะไรกันไม่ได้จนกระทั่งหมดเวลาการแข่งขัน โดยที่เสมอกัน 2-2
“หมดเวลาการแข่งขันเป็นที่เรียบร้อยครับ....!!! เราจะต้องมาดวลจุดโทษกันเพื่อหาทีมที่จะได้เข้ารอบต่อไป”
การดวลจุดโทษของท้งสองทีมก็ยังคงดำเนินต่อไปโดยที่ยังคงผลัดกันได้ และผลัดกันเสียเรื่อยๆอยู่อย่างนั้น…
“เอาล่ะครับ....ตอนนี้กลับมายังพรตบ้าง..เป็นการดวลจุดโทษครั้งที่ 4แล้ว”
เสียงปรบมือและเสียงเฮ ดังสนั่นอีกครั้งเมื่อตัวสำรองที่ทำคะแนนให้ในลูกสุดท้ายที่เสมอ ต้องเป็นคนมาที่จะยิงจุดโทษในครั้งนี้ ถ้ายิงไม่เข้า พรตจะต้องตกรอบไปตามระเบียบ
“เฮ !!!!! บอลลี่ บอลลี่ บอลลี่ บอลลี่ บอลลี่”
บอล[5] ค่อยๆก้าวเท้าเข้ามา พร้อมกับจ้องด้วยสายตาที่แข็งกร้าวไปยังผู้รักษาประตูก่อนที่จะยิ้มให้อย่างท้าทาย และใช้หลังมือปาดปากของตัวเอง
“มาเลย....”
โปส[5]เดินเข้ามาตบไหล่บอลเบาๆก่อนจะหันไปกระซิบที่ข้างหู
“ลุยเลยเพื่อน....”
บอล[5]ยังคงไม่พูดใดๆ แต่กลับจ้องเขม็งมายังโปส[5] ชั่ววินาทีนั้นเองบอล[5]จึงได้ฉุกคิดที่จะทำอะไรบางอย่างขึ้นมา เพราะความคิดที่สับสนอยู่ในหัวตลอดเมื่อวานจนมาถึงตอนนี้
“เฮ้ย..โปส[5]..”
บอล[5]พูดเรียบๆ โปสเลิกคิ้วพร้อมกับทำหน้าฉงน
“.....ฉันมีบางอย่างที่อยากจะถาม.....” บอลเอ่ยพลางจ้องเข้าไปในแววตาที่ขุ่นมัวของอีกฝ่าย
“...อะไรวะ??? ....ตอนนี้มันไม่ใช่เวลานะเว้ย....”
“ฉันจะยังไม่ยิงลูกนี้....ถ้านายยังไม่พูดความจริงที่ฉันอยากรู้ออกมา...”
คนดูในสนามเริ่มโห่กันอย่างไม่พอใจเพราะยังไม่เริ่มยิงซักที บอลเม้มปาก พูดอึกอักเล็กน้อย ก่อนที่จะโพลงถามคำถามที่ยังคงคาใจออกไป
“........เรื่องที่แสตมป์[1]โดนบิ๊ก[7]จับไปที่โรงเก็บของเก่าในวันนั้นน่ะ....แกเป็นคนจัดการอยู่ทั้งหมดใช่มั๊ย....เพื่อที่วันนั้นแกจะได้เข้าไปช่วยเธอยังไงล่ะ ตอบมาสิโปส !!! ฉันถามไม่ได้ยินรึไง...!!!”
บอล[5]ถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆ พร้อมกับลากคอเสื้อของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ ก่อนที่สายตาของทั้งคู่จะจ้องมองกันไปมาอยู่สักพักราวกับจะเชือดเฉือนกัน โปส[5] ยังคงนิ่งเงียบ พยายามกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ ดวงตาที่ขุ่นมัวจ้องมองมายังบอล[5]ด้วยสายตาที่คาดเดาอารมณ์ไม่ได้ ไม่มีใครรู้ว่า “หมัดซ้าย” คิดอะไรอยู่ในใจ
“เฮ้ๆๆๆๆ เกิดอะไรขึ้นในสนามกันครับเนี่ย.....รึว่าทั้งสองคนกำลังมีเรื่องกันอยู่ครับ..กรรมการที่อยู่ข้างสนามช่วยไปดูด่วนเลยครับ...”
“เฮ้ย...อะไรวะนั่นนะ...”
ตูน[5]เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ในสนามเริ่มเปลี่ยนไป
“พวกเราลงไปดูกันเถอะ.....มันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ”
แอล[5]พูดก่อนที่จะพาให้ กองเชียร์ 5/5 ค่อยๆทยอยลงมาจากอัฒจันทร์ ขณะเดียวกันทุกๆคนต่างก็จับจ้องไปยังโปส[5]และบอล[5] เป็นสายตาเดียวกัน กรรมการมากมาย และทุกๆคนในทีมทั้ง 2ทีม มาช่วยกันแยกทั้งคู่ออก แต่นั่นก็ไม่เป็นผล
“ตอบมาสิ !!!”
บอล[5]ขบฟันแน่นมือยังคงกำคอเสื้อของอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ปล่อย
“ฉันแค่..........”
เปรี้ยง !!!
หมัดขวาของบอล[5]สวนเข้าเต็มๆปากโปส[5]ขณะที่อีกฝ่ายยังหลุดคำพูดออกมาไม่หมด
“พวกเราเป็นเพื่อนกันมานานนะ...แค่มองตาแกแว๊บเดียวฉันก็รู้แล้ว.....” บอล[5]สะดุดคำพูดเล็กน้อย
“ทำไมต้องทำถึงขนาดนั้นด้วย...รู้มั้ยว่าไอ้บิ๊ก[7]มันทำถึงขนาดไหน มันตบเธอจนปากแตกด้วยซ้ำ....นี่คงนอกเหนือจากที่พวกแกเตรียมกันเอาไว้สินะ......แสตมป์เธอเป็นเพื่อนแกนะใช้เธอเพื่อความต้องกา........”
ผัวะ!!!!
โปสชกคืนด้วยหมัดซ้ายเข้าเต็มกรามของบอล[5]จนหน้าหัน เลือดกบปากภายในหมัดเดียว ดวงตาที่ขุ่นมัว[5]จ้องกลับมายังบอล[5]มือยังคงกำหมัดแน่น เท้าค่อยๆเดินเข้ามาหาบอลใกล้ๆก่อนที่จะปริปากพูด
“......ทำไมล่ะ แกน่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่หรอ....ฉันไม่เคยใช้ใครเพื่อความต้องการของตัวเอง...แต่เธอต่างหาก ทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว แต่เธอกลับทำเป็นไม่สนใจ.....ทำเหมือนฉันไม่มีตัวตน ที่สำคัญเธอไม่เคยคิดว่าฉันเป็นเพื่อนเลยด้วยซ้ำ….ทั้งๆที่ฉันทำทุกอย่างก็เพื่อเธอมาโดยตลอด”
โปส[5]เม้มปาก ลากคอบอล[5]ที่กองอยู่กับพื้นขึ้นมา และชกเข้าที่หน้าอีกรอบ
ผัวะๆๆ
“เฮ้ยๆๆๆๆ....กรรมการ กับ เจ้าหน้าที่ข้างสนามรีบเข้าไปห้ามด่วนเลย ผู้เล่นทีมเดียวกันแต่กลับมาทะเลาะกันเองเนี่ยนะ อะไรวะเนี่ย.!!!”
ผู้บรรยายข้างสนามกับผู้ชมที่อยู่บนอัฒจันทร์ สติแตกกับภาพที่เห็นก่อนที่จะพากันวิ่งกรูกันลงมาข้างล่างจนควบคุมเอาไว้ไม่อยู่
“เพราะอะไรถึงต้องทำถึงขนาดนี้.....” โปส[5]เอ่ยขึ้น
“เพราะแกเองก็รู้สึกชอบเธอขึ้นมาใช่มั๊ยล่ะ !!! ไม่งั้นก็คงไม่ทำถึงขนาดนี้หรอก !!! ใครๆเค้าก็ชอบ กับการที่เล่นบทบาทของพระเอกที่เข้าไปช่วยสาวที่ตกอยู่ในอันตราย โชคไม่ดีที่พระเอกคนนั้นมันไม่ใช่ไอ้คนเห็นแก่ตัวอย่างฉัน....มันคงเป็นแกจริงๆนั่นแหละบอล[5] แกเป็นพระเอกสำหรับเธอ !!!!.......ใช่มั๊ยล่ะ ตอบมาสิเพื่อน.....”
โปส[5]ง้างหมัดก่อนที่จะระดมชกใส่บอล[5] อย่างไม่ยั้ง ความกดดัน ความรู้สึกเศร้าที่มีต่อต่อแสตมป์[1] ที่ฝังลึกอยู่ในใจมาโดยตลอดถูกระบายผ่านหมัดซ้ายที่ ชกผ่านและแบกรับความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ บอล[5]เองก็แต่แต่ปัดป้องไปมาโดยที่พยายามไม่ตอบโต้ใดๆ.....สายตาที่ดูเหมือนจะแข็งกร้าวของโปส[5] แต่นั่นกลับแฝงไปด้วยความเศร้า
เปรี้ยง !!!
หมัดขวาของบอล[5]ตัดสินใจในชั่วพริบตาสวนกลับเข้าเต็มๆกะโหลกของโปส[5] เพื่อหยุดความบ้าคลั่งของหมัดซ้าย
โปส[5]ร้องลั่นเอามือกุมหัวที่มีเลือดไหลท่วมออกมา
“แก...ไม่ได้หลอกเธอคนเดียว...นั่นมันเท่ากับว่าหลอกฉันด้วย...ถ้าเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ฉันยังเชื่อใจแกไม่ได้ เท่ากับว่าความเป็นเพื่อนของเราคงจบกันแค่นี้แหละ”
“พอได้แล้ว !!!! หยุดได้แล้วทั้งคู่...พอซักที !!”
แสตมป์[1]ค่อยๆวิ่งฝ่าแทรกกลุ่มคนที่มามุงดูเหตุการณ์ อยู่บริเวณรอบๆ แต่ก็ถูกใครหลายๆคนช่วยกันห้ามเอาไว้เพราะกลัวว่าเธออาจจะถูกลูกหลงไปด้วย หนึ่งในคนที่คว้าแขนเธอเอาไว้ก็คือแอล[5]
“ลูกผู้ชายเค้ากำลังตัดสินกัน......”
แอล[5]พูดด้วยสีหน้าเรียบๆพร้อมกับกัดฟันแน่นเพื่อกลั้นความรู้สึกเอาไว้
.............
เปรี้ยงๆๆๆๆผัวะๆๆๆ
โปส[5]ปล่อยหมัดซ้ายสลับกับศอกกลับใส่บอลในบางครั้ง...ในขณะที่บอลเองก็กันหมัดของโปสได้หมด และสวนคืนไปบ้าง
เปรี้ยง !!!
หมัดขวาพุ่งตรงเข้าที่กระพุ้งแก้ม โปส หน้าสะบัดกึก ก่อนที่จะหันไปถ่มเลือดในปากลงกับพื้น พร้อมกับเอียงตัวหลบอีกหมัดที่บอลชกมา และเหวี่ยงคืนด้วยหมัดซ้ายเข้าเต็มๆท้องของบอล[5]
“อ๊ากกก!!!”
บอล[5]แหกปากลั่น มือกุมท้องด้วยความเจ็บปวด เลือดของทั้งคู่ไหลท่วมเป็นทางย้อมให้สายฝนที่ตกลงมาชโลมกลายเป็นสีแดงสด น้ำฝนที่ขังเป็นแอ่งอยู่โดยรอบแดงฉานไปด้วยเลือดจำนวนมาก ทั้งคู่สะบักสะบอมเต็มทนเกินกว่าที่จะวัดกันต่อ โปส[5]ก้มหน้ามองพื้นด้วยความเหนือล้า ขาสั่นจนแทบจะไม่มีแรงยืน ในขณะที่สายตาของบอล[5]เองก็พร่ามัว หน้าของทั้งคู่อาบไปด้วยเลือด
“ ลุกขึ้นมา บอล.......วันนี้ไม่ฉันก็ต้องเป็นแกที่จะต้องหายไป......หมัดซ้ายกับหมัดขวา มันไม่มีทางที่จะอยู่ข้างเดียวกันได้ตั้งแต่แรกแล้ว.......ลุกขึ้นมาเพื่อน!!! ลุกขึ้นมา !!!!!”
บอล[5]กัดฟัน...กำหมัดขวาแน่น ก่อนที่จะตัดสินใจภายในชั่ววินาทีถีบตัวเองขึ้นมาพร้อมกับหมัดขวาที่พุ่งตรงอย่างไม่ลังเล หมัดที่เต็มไปด้วยหัวใจ หมัดที่จะตัดสินความเป็นเพื่อนหลังจากนี้ของทั้งคู่……
โปส[5]เองก็สูดลมหายใจเข้า พร้อมกับหลับตา และตัดสินด้วยหมัดซ้ายที่เหวี่ยงออกไปในชั่วพริบตา
เปรี้ยง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แหวนที่สลัก มิตรภาพของทั้งคู่ในนิ้วมือของบอล[5] หลุดกระเด็นร่วงตกลงกับพื้น ต่างฝ่ายต่างก็โดนหมัดของอีกฝ่ายสวนเข้าเต็มๆเบ้าตา หน้าหันและล้มลงไปนอนกองกับพื้นทั้งคู่ ท่ามกลางความตกตะลึงของคนทั้งสนามกีฬาที่หยุดดูเหตุการณ์ ครั้งนี้ แสตมป์[1] ค่อยๆผลักฝูงชนออกทีละคน ก่อนที่เธอจะเห็นภาพคนสองคนที่นอนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้าเธอจึง กุมปากและร้องไห้ออกมา เท้าค่อยๆก้าวไปหาร่างหนึ่งและค่อยๆช่วยพยุงขึ้น
“......ทำไม......”
โปส[5]หรี่ตามอง เพราะความเจ็บปวดจากหมัดขวา ภาพที่ไม่อยากเห็นมากที่สุด แสตมป์[1]ตัดสินใจที่จะเข้าไปช่วยพยุง บอล[5]ขึ้นมา ก่อนที่สายตาที่คลอไปด้วยน้ำตาและเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ความอึดอัด....ของเธอจ้องเขม็งมายังโปส[5]
“ปรี๊ดดดดดดดด...”
กรรมการเดินเข้ามาพร้อมกับชูใบแดงให้บอล[5]และโปส[5]ไล่ทั้งคู่ออกจากสนาม นกหวีดของกรรมการยังไม่ทันสุดเสียงก็มีมือมาดึงพรวดออกจากปากซะก่อน
“ถอยไป...นี่มันเรื่องของพวกเรา”
แอล[5]พูดพลางจ้องหน้ากรรมการและส่งสายตาให้เป็นเชิงไล่ ก่อนที่จะให้เต๋า[5] และตูน[5]ช่วยกันพยุงร่างที่สะบักสะบอมของโปส[5]ขึ้นมา แสตมป์[1]เห็นดังนั้นจึงเดินดุ่มๆเข้ามาหา ผลักโปส[5]ออกและตบหน้าอย่างแรง.....
เพี๊ยะ !!!!
“เลวที่สุด...........ทำไมต้องทำแบบนั้นกับเราด้วย”
เธอกัดปากน้ำตาไหลพรากออกมาอย่างหยุดไม่อยู่
“เราไม่ใช่เครื่องมือของใครนะ ทำไมล่ะ.....ทำแบบนั้นเพื่อตัวเองน่ะมันเห็นแก่ตัวที่สุด เราไม่นึกเลยว่าเพื่อนที่เราเคยไว้ใจมากที่สุดจะทำแบบนี้กับเราได้....ต่อไปนี้ฉันจะไม่รู้จักคนที่ชื่อ...โปส[5]อีก....เค้าจะหายออกไปจากความทรงจำของฉัน................ลาก่อน”
โปส[5]กัดฟันพร้อมกับหลบสายตาของแสตมป์ที่จ้องมาตลอดเวลา
“.....พวกแก...รู้อยู่แล้ว....ใช่มั้ย....”
บอล[5]พูดหอบๆ พลางมอง ไปยัง แอล ตูน แม๊ก เต๋า แตม และปาย ทุกคนมองหน้ากันไปมาโดยที่ไม่มีใครพูดอะไร
“เพื่อน....คืออะไร???...คือคนที่คอยหลอกคนอื่นๆที่เค้าไม่รู้เรื่อง....คือคนที่เห็นแก่ตัว....คือคนที่ล้อเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น...เพื่อตัวเอง......ใช่มั๊ย....นี่คือความหมายของคำว่าเพื่อนที่พวกแกรู้จักใช่รึเปล่า.....ฉันมันโง่เองแหละ”
บอล[5]พูด เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเกินกว่าที่สีหน้าของเขาจะแสดงความรู้สึกใดๆออกมา มือก้มลงไปหยิบแหวนมิตรภาพของตัวเองที่ตกอยู่ พร้อมกับจ้องมองมันและยิ้มให้แห้งๆก่อนที่จะกำแหวนเอาไว้แน่นและตัดสินใจ เขวี้ยงมันออกไปให้หายไปกับสายฝนที่พัดกระหน่ำ.....
บอล[5]จูงแสตมป์[1]ที่ล้มทรุดอยู่กับพื้นขึ้นมาก่อนที่ทั้งคู่จะก้าวเท้าเดินออกไปโดยที่ไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น
“ไปให้พ้นเลย...!!!!”
โปส[5]ตะโกนไล่หลัง
ตูนยกแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วตัวเองขึ้นมาดู ก่อนที่จะตัดสินใจพูดคำพูดสุดท้ายออกไป
“แกไม่ได้ไปไหนหรอก...!!!! แกไปไหนไม่ได้ บอล[5]พวกเราจะจ้องมองแกอยู่ตลอดเวลา หัวใจของพวกเราอยู่ในแหวนนี่ไง”
“อย่าไปนะเว้ย บอล[5]ฉันยังไม่ได้คืนตัง แกเลย”
ตูน[5]และแอล[5]พูดพลางยก มือขึ้นทาบไปที่ท้องฟ้า ก่อนทีทุกๆคนจะค่อยๆทำตาม ไม่มีแสงแดดทอประกายส่องลงมายังแหวน ไม่มีแม้เมฆที่ลอยล่องสวยงาม เหมือนครั้งก่อน ท้องฟ้ามึดมะมึนที่มีแต่สายฝนตกลงมายังแหวนที่บอกถึงบทสรุปของเรื่องราวที่จบไม่ค่อยสวยสักเท่าไร
มีเพียงโปสคนเดียวที่ไม่ทำตามแต่ยังคงมองแผ่นหลังของทั้งคู่ที่เดินห่างออกไป.....ก่อนที่จะสถบเบาๆออกมา
“ลาก่อนเพื่อน.....”
................................................
.................
................
......
..
.
บอลแหงนหน้ามองท้องฟ้าที่ฝนโปรยลงมา เรื่องในอดีตหวนเข้ามาในความคิดอีกครั้ง
“เรื่องมันก็นานแล้วมัวแต่คิดอะไรอยู่กันนะเรา”
บอล[5]พูดกับตัวเองหลังจากส่งแสตมป์กลับบ้าน พร้อมๆกับค่อยๆหลบฝูงชนจำนวนมากที่รอรถกันอย่างแน่นขนัดบริเวณอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ก่อนที่บอล[5]จะค่อยๆหยิบมันจากกระเป๋าและกดรับสายทันที
“ฮัลโหล”
“หวัดดี นั่น “หมัดขวา” ใช่รึเปล่า”
บอลทำหน้าฉงน ยกโทรศัพท์ออกจากหูสักพักเพราะปลายสายเสียงไม่ค่อยคุ้น กัดฟันและสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ตอบคำถามของอีกฝ่าย ก่อนที่จะถามกลับไปบ้าง
“แล้วนั่นใครพูด....”
“ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันคือใคร....แต่เรื่องที่พรตกำลังจะถูกยึด กับเรื่องของ PSV และอีกหลายๆเรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นน่ะ...เพชรฆาตหมัดขวาอย่างแก คงไม่อยากอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรหรอกใช่มั๊ยล่ะ.....ฉันมีทางเลือกให้ ฉันรู้มาว่าแกไม่ได้เข้าร่วม PSV กับทีมห้อง 5/5 ของแก ดังนั้นฉันจึงอยากจะให้แกมาเข้าร่วมกับเรา....ฉันจะฝากเบอร์โทรกลับอีกเบอร์เอาไว้ให้....ถ้าสนใจล่ะก็โทรกลับมา.....แต่ถ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ เราก็คงจบบทสนทนาเอาไว้แค่นี้.......เลือกเอาว่าอยากจะกลับมาแก้แค้นหมัดซ้ายอีกรอบรึเปล่า.....”
ปลายสายทิ้งท้ายประโยคที่ทำให้บอล[5]ต้องหันมาสนใจก่อนที่จะวางสายไปในทันที
“เฮ้.....เดี๋ยวก่อน..ฮัลโหล”
ตู๊ดดดดดด...
บอลยกโทรศัพท์ออกจากหู หน้าจอขึ้นเบอร์โทรศัพท์ดังกล่าวที่ปลายสายฝากเอาไว้
“ใครกันนะ......”
ในหัวของบอลครุ่นคิดลังเลเล็กน้อย ก่อนที่จะตัดสินใจโทรกลับไป.....
.................
[จบบทที่ 7]
บทที่ 8 บัตรผ่านสู่รอบจริง เร็วๆนี้
ความคิดเห็น