คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 5 HERO
บทที่ 5
[HERO]
ภายในอาคาร 5 ที่บริเวณชั้น 2ของอาคารเรียน ดริงค์[2] กำลังเดินอยู่ท่ามกลางกองขยะ และสิ่งของที่กระจัดกระจายระเกะระกะ จำนวนมากมาย ไม่ว่าจะเป็น เศษกระจกที่แตก กล่องลังเอกสาร แผงหลอดไฟ เศษกระดาษ และอื่นๆที่เกลื่อนพื้นอีกเป็นจำนวนมาก ทั้งหมดเกิดจากการต่อสู้ และค้นกล่องลังของนักเรียนที่ขึ้นมาหาที่อาคาร 5
“เมื่อกี้ เพิ่งได้ยินเสียงประกาศว่าเกมรอบคัดเลือก จบลงไปแล้วนี่นา ขอโทษนะทุกๆคน พวกเรา 5/2 ไม่ชนะแล้วล่ะ”
ดริงค์เป่าปากก่อนที่จะพูดขึ้นมาเบาๆพร้อมกับทำสีหน้าผิดหวัง ก่อนที่เธอจะเดินไปตามทางอาคาร 5 เรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย หลังจากที่เธอปิดวิทยุสื่อสาร ขาดการติดต่อกับ นัด[2] พิมาย[2] และเสก[2] ไปนานแล้ว เพราะที่เธอเห็นพี่เกมถูกรุมทำร้ายอย่างโหดเหี้ยมจึงตัวสั่นรู้สึกกลัว และร้องไห้ออกมา
ขณะเดียวกัน ครูอิสราที่กำลังเดินไปที่ห้องครัวเล็กเพื่อไปล้างถ้วยกาแฟ ที่เพิ่งกินเสร็จหมาดๆ ทันทีนั้นองก็ได้เดินสวนกับดริงค์ที่หน้าห้องพอดี
“ อ้าว ดริงค์ เป็นอะไรลูกทำไมมาเดินอยู่คนเดียวล่ะ” ทันทีที่ครูอิสราหันไปถามดริงค์ ในวินาทีนั้นเองครูก็สังเกตุเห็นว่าดริงค์กำลังร้องไห้อยู่
“ เป็นอะไรดริงค์ มามาไม่ต้องร้องนะมีเรื่องอะไรก็บอกครูได้”
ครูอิสราคว้าดริงค์เข้ามาในอ้อมกอดและตบหลังของเธอเบาๆ ก่อนที่จะพาไปนั่งให้สงบภายในห้องพักอาจารย์
..............................................................................................................................................................................
ในห้องที่ของถูกจัดวางตกแต่งในสไตล์ผู้หญิงหวานๆของครูอิสรา พร้อมผ้าผ่านสีชมพู กับแอร์เปิดเอาไว้ด้วยความเย็นแบบพอดีๆ ทำให้ดริงค์[2] นั่งสงบสติ อารมณ์ อยู่คนเดียวได้บ้างในขณะที่ครูอิสรา กำลังล้างถ้วยกาแฟอยู่ในห้องครัวเล็ก
“ตุ๊กตาตัวนี้น่ารักจัง”
เธอหยิบตุ๊กตาฮิปโปตัวหนึ่งที่วางอยู่บนชั้นวางของ ของครูอิสรา ขึ้นมาก่อนที่จะหอมมันเบาๆพร้อมๆกับเดินสำรวจห้องพักอาจารย์ด้วยท่าทีสนใจ เพราะปกติเวลาส่งการบ้านเธอจะฝากเพื่อนส่งตลอด เธอจึงไม่ได้เข้ามาในนี้นานมากแล้ว
“คนอื่นหายไปไหนกันหมดนะ....”
ดริงค์[2]อุทานขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับวางตุ๊กตาฮิปโปลง แต่หยิบกระเช้าผลไม้เล็กๆ ที่เป็นของเล่นขึ้นมาโยนเล่นแทน
เธอ กวาดสายตามองไปรอบๆห้องที่ไร้ผู้คนจนสายตาของเธอไปเจอเข้ากับอะไร บางอย่าง
กล่องลังแปลกๆ ใบใหญ่วางอยู่บนโต๊ะของครูอิสราทำให้ดริงค์[2]อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ
“ เอ๋ นี่มันอะไรกันเนี่ย???”
ดริงค์[2]ยกกล่องลังลงมาและไม่รอช้า เปิดมันดูว่ามีอะไรอยู่ข้างในในทันที ของที่อยู่ข้างในทำให้เธอตะโกนดังลั่นขึ้นมา
“ อะไรกันเนี่ย นี่มัน มีโทรศัพท์หน้าตาแปลกๆ เต็มไปหมดเลย มีตั้ง 6เครื่องแน่ะ เอ๊ะ ! หรือว่ามันจะเป็น เอิ่ม....อะไรโฟนๆ สักอย่างนี่แหละ” เธอเงียบไปสักพักก่อนที่จะ ตะโกนออกมาดังๆ
“ใช่แล้วๆ มันต้องเป็นกล่อง P-PHONE แน่ๆ แต่ทำไม่เมื่อกี้มันมี เสียงประกาศ ว่าเกมจบไปแล้วด้วยล่ะ หรือว่าจะเป็นเสียงหลอก ไม่รู้ล่ะ ไม่สนแล้วตอนนี้โอกาสชนะอยู่ในมือแล้ว ดริงค์[2]สู้ๆ 5/2ต้องผ่านเข้ารอบ”
เป็นเวลาเดียวกันกับที่ครูอิสรากลับมาจากห้องครัวเล็กพอดิบพอดี ครูอิสราก็ยิ้มขึ้นมาเบาๆ เมื่อเห็นดริงค์[2]กลับมากระโดดโลดเต้นและ ร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว
“อ้าวดริงค์[2] โทรศัพท์พวกนั้นเป็นของหนูเองหรอลูก..”
“ใช่แล้วล่ะค่ะ หนูขอเอามันไปทั้ง 6 เครื่องเลยนะคะพวกมันเป็นของหนูเอง....ไม่ใช้สิต้องบอกว่าเป็นของพวกเรามากกว่า”
ดริงค์เอากล่องลังขึ้นมากอดพร้อมๆกับยิ้มแฉ่งให้ครูอิสรา
“ ครูรู้แล้ว...ที่หนูร้องไห้เมื่อกี้เป็นเพราะว่าหาโทรศัพท์ไม่เจอใช้มั้ยล่ะ” ครูอิสรายิ้มตอบก่อนที่จะพูดต่อ “เดี๋ยวจะหาถุงดีๆมาใส่ให้ดีกว่านะใส่กล่องลังไปแบบนั้นคงถือลำบาก”
ว่าแล้วครูอิสราก็เดินไปหยิบถุงผ้าที่อยู่บนตู้หนังสือเพื่อเอามาใส่ P-PHONE ทั้ง 6เครื่องให้ดริงค์
“ขอบคุณมากๆ เลยค่ะครู” ดริงค์[2]พูด พร้อมกับรับถุงผ้ามา และไม่รอช้ารีบตรงไปที่ดาดฟ้าอย่างรวดเร็ว
.
.
.
.
.
.“พวกเธอต้องชนะให้ได้นะ ช่วยทุกๆคน ช่วยโรงเรียนนี้ด้วย”
ครูอิสราพูดทิ้งท้ายขณะที่ดริงค์[2]วิ่งออกไปได้สักพักแล้ว
...........................................................................................................................................................................
“ เฮ้ย !!! ลุกได้แล้วเว้ยๆๆๆ คนอื่นเค้าเจ็บกันเยอะแยะ ลุกออกไปสักที่สิวะ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างน่ารำคาญเป็นที่สุดในขณะที่ ตาทั้งสองข้างของเต้ย[2] ที่ปิดอยู่ฝืนเปิดขึ้นมาเพราะเสียงรบกวน ที่ดังกรอกหูอยู่ข้างๆ เต้ย[2]สะลึมสะลือตืนขึ้นมาก็พบว่าตัวเองเจ็บบริเวณคางและท้ายทอย จนรู้สึกเหมือนกับว่าใครเอาหินมาวางทับเอาไว้
ภายในห้องพยาบาลขนาดเล็กที่มีเตียงสำหรับผู้ป่วยเพียงแค่ 5-6 เตียงนั่นไม่เพียงพอสำหรับนักเรียนที่กำลังรอเพื่อที่จะเข้าห้องพยาบาลกันอย่างเบียดเสียด และแออัด หลายคนนอนเจ็บ นอนร้องโอดโอดด้วยความทรมานอยู่ที่พื้น อันเป็นผลจาก PSV รอบคัดเลือกนี้ หลายคนเจ็บ เบาบ้าง หนักบ้าง แต่หลายคนก็เจ็บเกือบปางตายแต่ถูกนำส่งโรงพยาบาลเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เออ ลุก ออกไปได้แล้วเว้ย แค่คางแตกกับท้ายทอยช้ำ อย่ามาทำเป็นสำออย พวกแก 5/2 โดนโปส[5]เล่นงานมาละสิท่า”
ชายที่คิดว่าตัวเองบาดเจ็บหนักคนหนึ่งไล่เต้ย[2] พร้อมกับพูดจาถ่มถุย อย่างไร้มรรยาท
“ เสก[2] บอส[2] โฟล์ค[2] นัด[2] นนท์[2] ทุกคนเป็นอะไรมากไหม” เต้ย[2] ลุกออกมาด้วยความไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ ก่อนที่จะไปเขย่าปลุกเพื่อนที่นอนสลบ หลับใหลอยู่ข้างๆ ให้ตื่นขึ้นมา
“โอยยย”
บอส[2] ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเอามือกุมที่ท้ายทอยของตัวเอง ผ้าก็อซที่แปะแผลเอาไว้ชุ่มไปด้วยเลือด ตามตัวมีแต่รอยฟกช้ำจำนวนมากที่เกิดจากการต่อสู้
“ เจ้าพวกนั้นมันบ้าที่สุด...เกมไปถึงไหนแล้วเนี่ย อีกนิดเดียวพวกเราก็จะได้กล่องมาแล้ว ทำไมมาพลาดโง่ๆแบบนี้ได้นะ”
เต้ย[2]บ่นพึมพำขณะที่มือยังคงเขย่าไปปลุกคนอื่นๆที่ยังหลับใหลอย่างเป็นตายอยู่บนเตียง
“โฟล์ค[2] นนท์[2] นัด[2] ตื่นๆๆ.. ตื่นมาก่อนพวกเราต้องไปแข่งต่อ จะมายอมแพ้ตอนนี้ไม่ได้นะ”
หมวย[2]ที่นั่งอยู่บนโซฟาข้างๆ เห็นเต้ย[2]ลุกขึ้นมาด้วยที่ท่าที่ร้อนรน จึงเดินเข้าไปหา
“นี่!!พวกนายทั้งหมดนอนพักไปก่อนเถอะ ดูแต่ละคนสิเนี่ยสภาพดูไม่ได้เลย อย่าเพิ่งหักโหมตอนนี้เลยดีกว่าเดี๋ยวจะได้ตายเอาจริงๆขึ้นมา”
หมวยพูดอย่างไม่สบอารมณ์พร้อมกับยื่นผ้าให้บอส[2] ใช้ซับเลือด เพราะเธอเป็นคนปฐมพยาบาลให้พวกนี้ทั้งหมดจึงรู้สึกไม่ดี ถ้าจะทำให้บาดเจ็บหนักขึ้นมาอีกจึงต้องเข้ามาห้ามไว้ก่อน
“รอดมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกพวกนายทำดีที่สุดแล้วล่ะ”
อุ้มบุญ[2]ที่นั่งอยู่ข้างๆพูดขึ้นมาเพื่อให้เต้ย[2]ใจเย็นลงบ้าง พลอย[2] กิ๊ก[2] น้ำผึ้ง[2] และฝ้าย[2]เองก็มาช่วยปฐมพยาบาลเพราะจำนวนนักเรียนที่มากเกินจนล้นห้องพยาบาล ครูที่ประจำอยู่คนเดียวดูแลไม่หมดแน่นอน
ทันใดนั้นเองพิมาย[2]ก็ค่อยๆเบียดเสียดเดินเข้ามาหาทุกคน
“เต้ย[2]ไม่ต้องไปแล้วล่ะ” พิมาย[2]หันมาพูดกับเต้ยก่อนที่จะกวาดสายตามองไปรอบๆห้องพยาบาลที่เต็มไปด้วยนักเรียนนอนเบียดเสียดแย่งอากาศหายใจกันอย่างแออัด
“ทำไมล่ะ...” เต้ย[2]พยายามจะถามต่อแต่ก็ชะงักเอาไว้แค่นี้เพราะกลัวคำตอบที่ออกมาไม่ถูกใจมากกว่า พิมาย[2]สบตาเต้ย[2]และค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาก่อนที่จะตะโกนขึ้นมาดังๆ
“ก็พวกเราชนะรอบคัดเลือกแล้วน่ะสิ !!! 5/2ชนะแล้ว”
“จริงอ่ะ พวกเราเนี่ยนะชนะแล้ว!! พวกเราชนะแล้ว !!!”
เต้ย[2]ตะโกนออกมาอย่างดีใจจนลั่นห้องพยาบาล ทำให้เสียงไปปลุกทุกๆคนที่หลับอยู่ในห้องพยาบาล โฟล์ค[2] เสก[2] นนท์[2] นัด[2] ตื่นขึ้นมาด้วยความงังเงียแต่ก็ดีใจตามไปด้วยแบบงงๆ เพราะเสียงของเต้ย[2]
“จริงหรอพิมาย[2]”
“จะเป็นไปได้ยังไง พวกเราโดนเล่นงานนอนสลบ อยู่ที่นี่ทุกคนเลยนะ แล้วใครล่ะที่เป็นคนหากล่องเจอ??”
โฟล์ค[2]ถามด้วยความสงสัยในขณะทั่วร่างกายระบมไปด้วยแผลจำนวนมาก ท้ายทอยช้ำเพราะเกิดจากการถูกฟาดด้วยท่อนเหล็กอย่างแรง
“ ยัยดริงค์ยังไงล่ะ!!! พิมาย[2]ตอบก่อนที่จะพูดต่อ “ถ้าไม่มีเธอ[2]พวกเราก็คงไม่ชนะแน่ๆ กล่องใบสุดท้ายที่ซ่อนอยู่ในห้องครูอิสรา ดริงค์[2]ไปเจอแบบบังเอิญสุดๆเลยล่ะ บางทีคนที่เราคิดว่าไร้ประโยชน์มากที่สุด อาจจะมีประโยชน์มากที่สุดก็ได้ ดริงค์[2]ก็พิสูจให้พวกเราเห็นแล้ว 5/2 จะไม่มีวันแพ้อีกครั้งแน่นอน”
ชัยชนะ PSV รอบคัดเลือกของ 5/2แทบจะกลายเป็นยาวิเศษที่ทำให้ทุกๆคนลืมความเจ็บปวดและอาการบาดเจ็บ จากการโดน 5/5เล่นงานจนบอบช้ำอย่างเป็นปลิดทิ้งเลยทีเดียว
“แต่หลังจากนี้ PSV รอบจริงจะต้องหนักและโหดกว่านี้แน่นอน รีบๆรักษาตัวก่อนดีกว่าเนี่ย เดี๋ยวพวกนายจะเสร็จกันไปซะก่อน เพราะพวกเราทุกๆคนภายในห้องก็ฝากความหวังของรอบจริงไว้กับพวกนายนี่แหละ เข้าใจมั๊ย ห๊ะ !!”
ฝ้าย[2]กัดฟันพูดอย่างกวนๆแต่ในใจก็นึกอดเป็นห่วงขึ้นมาจริงไม่ได้
“ รอบจริงถึงแม้ว่าจะยังไม่รู้กติกาว่าเป็นยังไง แต่พวกเราก็อยากจะเข้าร่วมด้วย หลังจากนี้แต่ละทีมที่ผ่านเข้ามาคงต้องรับศึกหนักกว่าเดิมแน่ๆ ไม่ยอมอยู่เฉยๆเพื่อเป็นตัวถ่วงของทีมห้องหรอกน่า อย่าลืมสิว่าพวกเราเป็นเพื่อนกัน ฉันพร้อมที่จะไปช่วยเสมอแหละ ครูวันชนะคงมองดูและเป็นกำลังใจพวกเราอยู่ NMOE ต่างหากที่จะต้องเป็นฝ่ายยุบไปไม่ใช่พรต มาสู้ไปด้วยกันเถอะ”
กิ๊ก[2]ยิ้มและพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจเต็มเปี่ยม
“เอาด้วยๆ พวกเราจะสนับสนุนให้เอง 5/2สู้!!!!”
น้ำผึ้ง[2]ก็ลุกขึ้นมาบ้างทุกๆคนที่นั่งอยู่ข้างๆไม่ว่าจะเป็น รุ้ง[2] แนน[2] บรีส[2] และมิว[2] ต่างก็เฮขึ้นมาเพื่อเป็นสัญญาณถึงการเปิดศึกต่อไปที่จะเกิดขึ้นในรอบจริงและจะดุเดือดขึ้นกว่าเดิมแน่ๆ
“ 5/2 สู้!!!”
ทุกๆต่างไชโยโห่ร้องกับชัยชนะในก้าวแรกนี้ จนทำให้คนอื่นๆที่มารักษาตัวอยู่ที่ห้องพยาบาลที่ได้ยินต่างพากันอิจฉา
...................
[ตื๊ดดดดดดดดดดดดดด......................ด.............ด.........ด.ด.ด.ดดด]
เสียงประกาศดังขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อเตือนให้รับรู้ว่า PSV รอบคัดเลือกจบลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
[ตอนนี้ PSV รอบคัดเลือกจบลงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เป็นยังไงกันบ้างทุกๆคน เราได้ห้องที่สามารผ่านมาถึงที่ดาดฟ้า อาคาร 5 พร้อมกับ P-PHONEทั้ง6เครื่อง ครบแล้วทั้ง 4 ทีมห้อง เดี๋ยวจะประกาศให้ได้ทราบกัน ทีมที่เข้ามาเป็นอันดับที่ 1คือ...
5/5 !!!....]
เสียงเฮลั่นดังขึ้นอีกครั้งทั่วโรงเรียน เมื่อเสียงครูชัยประกาศทีมแรกที่เข้ารอบ PSV ทีมที่เป็นตัวเก็งตั้งแต่แรกเข้ารอบไปตามคาด เสก[2]เองที่ได้ยินเสียงประกาศนั้นยังคงเจ็บใจไม่หายเพราะกล่องนั้นความจริงมันต้องเป็นของ 5/2 ตั้งแต่แรก แผลที่ปากแตกเพราะโดนหมัดซ้ายชก คอยย้ำถึงความผิดพลาดทำให้เสก[2] ได้แต่กัดฟันกรอดด้วยความแค้นเท่านั้น
[ทีมที่ 2 คือ 5/1(GIFTED) ทีมที่ 3คือ 5/3 และทีมสุดท้ายที่เข้ารอบมาได้คือ......5/2]
ทุกๆคนที่ได้ยินเสียงประกาศมาแบบนี้ไม่รู้รอบที่เท่าไหร่แล้ว จนหลายๆตคนคิดว่านี่มันกลายเป็นเรื่องที่ไร้สาระ บ้างก็เพิ่งคิดได้ว่าตัวเองหลงเสียงประกาศหลอกว่าเกมจบของนัด[2] ในครั้งแรกไป
[พรุ่งนี้ในเวลา ประมาณ 6โมงเย็น สมาชิกทุกๆคนในห้องของทีมห้องที่ผ่านเรอบคัดเลือกมา ให้มาพบกันที่ สมามเทนนิสด้านฝั่งที่มีร่มด้วย เราจะตอบบัตรผ่าน PSV Ticket ให้เพื่อไปสู่สนามจริงที่ไม่ใช่ที่นี่ และจะเริ่มเดินทางกันไปในวันพรุ่งนี้ตอนเย็นเลย เตรียมพร้อมกันมาให้ดีล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า........]
...................................................................................................................................
ภายในห้องประจำของ 5/3 ที่เละเทะจนสภาพดูไม่ได้ โต๊ะที่นำมาวางเรียงต่อๆกันเพื่อเป็นที่ประชุมในตอนแรก กระจัดกระจาย กระจกแตกร่วงลงมาเต็มพื้น เอกสารที่อยู่หลังห้องถูกค้น กระดาษออกมาปลิวว่อนจนทั่วห้อง ทุกคนที่เพิ่งเหนื่อย จาก PSV รอบคัดเลือกนั่งดูสภาพของห้องตัวเองเงียบๆ โดยที่ไม่มีใคร ปริปากพูดอะไรสักคนถึง แม้ว่าจะชนะแต่เพราะความเหนื่อย และบาดเจ็บสาหัสที่เสียหายเกินกว่าจะรับได้
“วันดี[3] กับเพชร[3]ฉันไปส่งถึงโรงพยาบาลแล้วนะ เพชรแค่ขาหัก[3] ส่วนวันดี[3] ก็หัวแตกเพราะตกบันไดไป แต่ไม่ต้องเป็นห่วงพวกนั้นถึงมือหมอแล้วล่ะ”
บีบี[3] พูดขึ้นพร้อมกับปาดเหงื่อ
“นี่พวกเราชนะ จริงๆหรอเนี่ย”
ปัญจะทนบรรยากาศที่เงียบกันทั้งห้องแบบกดดันจนน่าสงสัยไม่ไหวจึงตัดสินใจถามขึ้นมา ทั้งๆที่รู้ว่าผ่านเข้ารอบแต่กลับไม่มีใครดีใจแบบสุดๆเลยสักคน ทุกคนเอาแต่นั่งก้มหน้า บ้างก็ลงไปนอนอย่างหมดสภาพกับพื้น บ้างก็เอาผ้ามาห้ามเลือดตัวเอง เพราะไม่ยอมไปที่ห้องพยาบาล
“ใช่ พวกเราชนะ เอิร์ธ[3] มันเป็นคนเอากล่องมาได้” ประกาย[3]พูดขึ้นพร้อมกับหันไปช่วยซับเลือดให้ น็อต[3]ที่นอนไม่ได้สติอยู่ข้างๆ เพราะในเกมถูกเด็ก ม.ต้นเกือบ 10คนรุมทำร้าย
ปอนด์[3]ที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมาบ้าง
“จะให้พวกเราดีใจได้ยังไงล่ะ !!! พวกเราชนะแบบถูกช่วย มันน่าสมเพชที่สุดเอิร์ธเ[3]ล่าให้ฟังหมดแล้ว พวก5/5 คิดว่าเราเป็นทีมที่อ่อนแอ พวกมันเลยช่วยให้พวกเราผ่านเข้ารอบๆไป เพื่อที่ว่ารอบจริงจะได้กำจัดออกได้ง่ายๆยังไงล่ะ ถึงชนะมาได้แบบนี้ใครมันจะไปดีใจลงกัน หะ !!”
ปอนด์[3]หันไปตวาดใส่ปัญจะ[3]ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว จนปัญจะ[3]เข้าใจถึงความกดดันที่หัวหน้าทีมที่ต้องแบกรับมาตลอดจึงทำได้แค่ เบือนหน้าหนีไปเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเครียดไปมากกว่านี้ ทุกคนก็ยังคงฟังอย่าเงียบๆและไม่มีใครปริปากพูด
“ฉัน มันอ่อนแอ ฉันมันขี้ขลาด ที่ทำได้แค่วิ่งหนีออกมาเท่านั้น ขอโทษนะทุกๆคน” เอิร์ธ[3]ก้มหน้าพูดและหลบสายตาของทุกๆคนที่จับจ้องมา
ปึ้ง !!!!!!!!!
เบิร์ด[3]ที่ทนฟังอยู่นานทนไม่ไหว ทุบโต๊ะ ก่อนที่จะลุกขึ้นด้วยอารมณ์โมโห และ หันไปจ้องหน้าเอิร์ธ[3] ก่อนที่จะตะโกนใส่
“เจ้าโง่เอ๊ย !! คนที่ขี้ขลาดน่ะไม่ใช่พวกเราหรอก พวกที่ดีแต่ใช้กำลังแบบไร้เหตุผลเท่านั้นแหละที่จะเรียกได้ว่าเป็นพวกขี้ขลาด โทษตัวเองไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมาหรอกพิสูจน์ให้ไอ้พวกนั้นมันเห็นสิว่า พวกเราน่ะแข็งแกร่งขนาดไหน แค่รอบคัดเลือกยังเป็นแบบนี้ พอถึงรอบจริงที่จะหนักกว่านี้แกก็มามัวโทษแต่ตัวเองมันไม่มีประโยชน์ อย่าลืมสิว่ายังมีทุกๆคน 5/3 จะอยู่เคียงข้างเสมอ เข้าใจมั๊ย !!”
เบิร์ด[3]ก้มลงไปมองหน้าเอิร์ธ[3] และตะโกนอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับชูกำปั้นขึ้นมาเพื่อปลุกระดมทุกๆคน
“ เออ อย่าไปกลัวสิวะ!!!” ปั๊บ[3] และเนียร์[3]เองก็ลุกขึ้นมาบ้าง ก่อนที่จะพาให้ทุกๆคนภายในห้องลุกฮือขึ้นมาเพื่อเป็นสัญญาณเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้จะเกิดขึ้นในรอบต่อไป
เอิร์ธ[3] เงยหน้าขึ้นมามอง สายตาของทุกๆคนที่อยู่ให้ห้องยิ้มให้
“ไม่ต้องห่วงพวกเราจะคอยช่วยเอง” โบว์โบว์[3] เดินเข้าไปตบไหล่เอิร์ธ[3]เบาๆ
“ พวกเราจะสู้ต่อเอง ไม่ต้องกลัว” เมย์[3] พูดขึ้นพร้อมกับหันไปหาเดียร์[3] และเนมมี่[3] เอิร์ธเองก็ค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมาหลังจากที่ทุกคนในห้องคอยให้กำลังใจ
“ พวกเรา 5/3จะต้องชนะ PROT SURVIVOR!!!”
………………………………………………………………………………………………………….
“ มันจริงๆเลยโว้ย !!!!”
แสง[1]ตะโกนออกมาอย่างสะใจในขณะที่นั่งอยู่ภายในห้องที่เละเทะและสกปรก หลอดไฟที่แตกจนเศษกระจายจนเต็มพื้น ของในลิ้นชัก และตู้หลังห้องถูกค้นออกมา แอร์ภายในห้องถูกทำลายและมีกลิ่นไหม้ของไฟฟ้าลัดวงจรเพราะไฟไหม้ สภาพในห้องที่ห้องนี้เกินกว่าที่จะเรียกว่าห้องเรียนได้
“พวกเราแม่งเก่งจริงๆเลยว่ะ รอบคัดเลือกทำไมมันหมูขนาดนี้”
เฮง[1]พูดก่อนที่จะค่อยๆเดินหลบเศษกระจกและหลอดไฟนีออนที่ตกอยู่เต็มพื้น
“โอย.... สนุกบ้าอะไรวะเจ็บชะมัด ไอ้คนที่ชื่อวันดี[3]มันทำแสบมาก แต่ก็ว่านะตอนนี้พวกมันก็คงเจ็บหนักไม่แพ้พวกเราหรอก อาจมากกว่าด้วยซ้ำ” ภัทร[1]พูดพร้อมๆกับใช้มือกุมหัวของตัวเองที่ถูกวันดี[3] ทุมใส่ด้วยถังดับเพลิงจนหัวแตกจนเลือดไหลลงมาอาบไปทั่วหน้า
“อยู่นิ่งๆสิ เดี๋ยวก็เอาทิงเจอร์ราดให้ซะหรอก” นุกเกอร์[1]ที่กำลังทำแผลให้ภัทร[1]อยู่พูดขึ้นมาเมื่อเห็นว่าภัทรเอาแต่ส่ายหัวไปมาจนไม่ได้ทำให้มันเสร็จๆไปซะที
“พวกนายนี่มันบ้าจริงๆเลยนะ ทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ด้วย แค่นี้โรงเรียนของพวกเรายังจะพินาศไม่พออีกหรอ ทั้งโรงอาหาร และก็อาคาร 3ที่นี่เกือบถูกไฟไหม้จนหมดแล้วนะ บ้าจริงๆเลย ไร้สาระชะมัด”
บุณ[1] เป่าปากอย่างไม่พอใจก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องกับ ปิ่น[1] และสมทรง[1]เพราะไม่อยากเห็นสภาพของห้องเรียนที่บังพินาศแบบไม่มีชิ้นดีอันเป็นผลจากเกมมรณะนี้
“ รอบต่อไป ห้อง5/5นี่แหละ พวกเราจะกุดหัวพวกมันให้หมด ถ้าเก่งนักล่ะก็ ฮ่า ฮ่า”
โอม[1]ชะโงกหน้ามาพูด แสง[1]เองก็เห็นด้วยว่าทีมที่เป็นตัวเก็งคงจำเป็นต้องกำจัดทิ้งไปก่อนไม่อย่างนั้นแล้วอาจจะชนะได้ยากก็ได้
ขณะที่ทุกคนกำลังนั่งอยู่นี่เองครูเรวิทก็ค่อยๆก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับใช้เท้ากวาดเขี่ยเศษกระจกที่เกลื่อนพื้นก่อนที่จะหันมาสบตาทุกๆคนที่อยู่ในห้องแล้วค่อยๆยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“ทำได้ดีมากทุกๆคน”
..........................................................................................................................................................................
.
……..
.
……..
.
บริเวณอาคาร 2 ตรงลานสานฝันที่ตอนนี้เต็มไปด้วยขยะและสิ่งของอื่นๆที่พังพินาศมากมาย อันเป็นผลมาจาก PSV รอบคัดเลือก ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง กำลังเดินโอบไหล่แฟนสาวของตัวเองที่เธอมีส่วนสูงแตกต่างกันมาก ทั้งสองมองซากที่พังพินาศของโรงเรียน ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆละสายตาออกมาและอุทานขึ้นมาเบาๆ
“บ้าบอสิ้นดี”
ทั้งสองเดินผ่านสิ่งที่กระจัดกระจายอยู่เต็มพื้น ไม่ว่าจะเป็นเศษกระจกของห้องโสตทัศนศึกษาที่แตกละเอียด โต๊ะและ เก้าอี้จำนวนมากที่ถูกโยนลงมาจากอาคาร ถังขยะที่ล้มจนขยะในถังหกล้นออกมา เศษกระดาษ พลาสติก และต่างๆนานา
“กลับบ้านกันเถอะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มก่อนที่จะพูดขึ้นมาเบาๆ ชายหนุ่มมองกลับไปยังแฟนสาวของตนพร้อมกับใช้มือเสยผมของเธอเพื่อเผยให้เห็นใบหน้าที่ชัดเจน แล้วตอบ
“อื้ม...”
ทั้งคู่เดินผ่านอาคาร 2ไปยังหน้าห้องศิลปะก็พบกับชายร่างท้วมที่ยืนอยู่อีกคน ก่อนที่ทั้ง 3จะยืนคุยกันสักพัก
“ อ้าว..ทำไมมายืนอยู่กับแฟนตรงนี้ละหะ...แกไม่ได้เข้าร่วมรอบคัดเลือกเพื่อไปช่วยเพื่อนของแกหรอ...”
ชายร่างท้วมถามชายหนุ่ม..ชายหนุ่มนิ่งไปสักพักก่อนที่จะหันไปสบตากับแฟนสาวของตนและค่อยๆหันมาตอบชายร่างท้วมด้วยสีหน้าที่เบื่อหน่าย
“ ปล่อยให้เจ้าพวกนั้นเข้าร่วมเกมไปเถอะ.....พวกมันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันแล้ว ฉันไม่อยากเข้าร่วม PSV ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ถ้าสมมุติว่าโรงเรียนจะถูกยึดขึ้นมามันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน แค่ย้ายที่เรียนใหม่ก็จบแล้วไม่ใช่หรอ มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่เข้าร่วมเกมนี่น่ะ ไร้สาระสิ้นดี.....”
ชายหนุ่มยักไหล่ตอบชายร่างท้วมเพียงแค่นี้ก่อนที่จะเป็นฝ่ายถามกลับไปบ้าง
“แล้วพวกแกล่ะ ฉันไม่เห็นพวกแกตั้งแต่เกมเริ่มเลยนะ น่าแปลกที่พวก “5/4” ไม่คิดจะเข้าร่วม PSV เพราะปกติเรื่องต่อยตีเอาชนะ พวกแกไม่พลาดอยู่แล้วนี่นา หรือพวกแกคิดว่ามันไร้สาระเหมือนกับฉัน ???”
ชายหนุ่มถามชายร่างท้วม ชายร่างท้วมยิ้มตอบก่อนที่จะพูดขึ้นมา
“รอบคัดเลือกน่ะ สำหรับพวกเราไม่จำเป็นหรอก” ชายร่างท้วมพูดต่อ
…………..
“แต่พวกเรา 5/4 ได้ทางลัดในการผ่านไปสู่รอบจริงแล้วยังไงล่ะ เตรียมรอดูได้เลย อีก 4ทีมที่เหลือต้องเสร็จพวกเราหมดแน่!!!”
“งั้นเหรอ แล้วแต่แกก็แล้วกันนะ” ชายหนุ่มยิ้มตอบคืนอย่างเป็นมิตร
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนแล้วกันนะ ฉันเชื่อว่าสักวันคนอย่างแกต้องกลับไปช่วยทีมห้องของแกแน่ ถ้าพวกนั้นได้แกเข้ามาในทีมละก็ มันจะต้องกลายเป็นทีมที่แข็งแกร่งขึ้นมาก ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามีเรื่องที่บาดหมางอะไรกันอยู่ แต่สุดท้ายแล้วเพื่อนก็ยังเป็นเพื่อนเว้ย !!”
ชายหนุ่มเดินโอบไหล่แฟนของตนออกไปโดยที่ไม่ฟังใดๆที่ชายร่างท้วมพูดเลย
“อย่ามายุ่งนั่นมันเรื่องของฉัน.....!!!” ชายหนุ่มหันมาตอบอย่างไม่สบอารมณ์
“ ฉันอยากเห็น “บอลหมัดขวา[5]” คนที่ฉันเคยรู้จัก....กลับมาเข้าร่วม PSV กลับมาช่วยเพื่อนๆของแก โปส[5]กับ5/5ทุกๆคนรอแกอยู่ทีมจะต้องแข็งแกร่งมากขึ้นแน่ๆถ้าได้แกมา แล้วพอถึงวันนั้นเราก็จะได้มาสู้กันบอล[5] !!! อย่าลืมซะล่ะ”
ชายหนุ่มที่ถูกชายร่างท้วมเรียกว่า “หมัดขวา” เดินออกไปอย่างไม่สนใจคำพูดใดๆก่อนที่เขาจะหันไปสบตากับแฟนสาวและพูดกับเธอเบาๆ
“ไปกันเถอะ...แสตมป์[1]”
…………………………………………………………………………………………………………………………………
[จบบทที่5].
.
.
.
[บทที่6 อดีตของ 5/5(1) :แสตมป์ เร็วๆนี้]
ความคิดเห็น